Γεια χαρα σε ολη την παρεα!
Ειχα καιρο να γραψω κατι, αλλα βρηκα τωρα την αφορμη με ενα απιστευτο περιστατικο που μου συνεβη.
Οπως οι περισσοτεροι εδω μεσα, ετσι και εγω εχω παθολογικο θεμα με το μπουζουκι, και το προσεχω πολυ περισσοτερο απο τα ματια μου.
Την περασμενη εβδομαδα ανεβηκα στην Αθηνα, και την Παρασκευη το μεσημερι γυριζοντας στο σπιτι της κοπελας μου σο Νεο κοσμο, εβγαλα καποια πραγματα απο το πισω καθισμα και τα εβαλα στο πορτ-μπαγκαζ για να μν μου σπασει κανεις κανα τζαμι.
Εβγαλα και το μπουζουκι και το αφησα διπλα απο το αμαξι, κατα τη διαρκεια της “τραμπας” και οχι μονο…!
Παω σπιτι σαν κυριος, αραζω , παραγγελνω, τρωω, πινω τις μπυριτσες μου, και ξαφνικα, μετα απο τρεις ωρες καταλαβαινω οτι εχω ξεχασει το οργανο (Σπουρδαλακη, 1.850 γιουρων) απ’εξω…
:112::112::112::257:Πιστευω ολοι να μποειτε να καταλαβαιτε την αντιδραση μου.
Απο καθαρη τυχη το μαζεψε ενας φιλος καποιου γνωστου που πηρε τηλεφωνο ενας απο τα γυρω σπιτια που με ειδε σαν την αδικη καταρα, να ψαχνω σαν μ…
Ολως τυχαιως αυτος που το μαζεψε ηταν μπουζουξης, και το μαζεψε αφου ηταν 2 ωρες εκει…
Ακομα δεν εχω συνελθει απο την γκαφα μου…
Κραξιμο και μπινελικια δεκτα…
Υ.Γ. Μετα ξεχασα και τα κλειδια πανω στην πορτα του αμαξιου για καμμια ωρα.
ρε μάστορα μπύρες είπες έπινες? χαχαχαχαχαχα… ΜΕΓΑΛΟΣ αρχηγός ο άνθρωπος που στο έδωσε,γιατί θα μπορούσε άνετα να στο φάει. Να του κεράσεις πολλές μπύρες… Τυχερός είσαι. φτηνά την γλίτωσες.
Τέλος καλό όλα καλά.
Ο τίτλος σου τα λέει όλα
Ευτυχώς “Υπαρχουν ακομα ανθρωποι…”
Οι συγκυρίες και -τελικά- η κωλοφαρδία σου δεν έχουν όρια…:110:
Και την επόμενη φορά, το νού σου…
Στράτο, είσαι τυχερός μάγκα μου, και μπράβο στο παλικάρι. Θέλω να πιστεύω πως το ίδιο θα έκαναν κι άλλοι πολλοί…
Και αυτος ο άνθρωπος θελει να του χαρίσω το ζοζεφακι μου…
:019::019::019::019::019::019::019::019::019::019::019:
ΥΓ Εγω φταίω που το ξεχασες. Σε καταραστηκα που δεν ηρθες Καλαματα να παιξουμε και προτιμησες να δεις τη γυναικα…
Φροντισε να ερθεις το ΣΚ γιατί … :108:
θα σε καταραστω μαζί με τον Μητσο-Τάκη (και τη Μαριλένα) :019:
ΥΓ 2 ΑΔΕΙΑΣΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΑ !!! Δε μπορω να σου στειλω τιποτα
στείλε πμ με έξι νούμερα ως το 49 -σήμερα κληρώνει! την πιθανότητα να το ζαχάρωσε κάποιος, να μην του έκανε το μπουζούκι, και να το άφησε για τον επόμενο την σκέφτηκες;
πέρα από την πλάκα, το θέμα είναι ο γείτονας που ξηγήθηκε και έσωσε την κατάσταση. ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί, ας μην γκρινιάζουμε συνέχεια!
υγ: και τα κλειδιά στο αμάξι; θα στήσω καρτέρι στη γειτονιά σου!
Εσυ μαλλον παραπηγες πιο περα την φραση : “Το αφεντικο τρελαθηκε και τα δινει οσο οσο!” …
Στράτο παιδί μου,άσε τις τσαχπινιές και συγκεντρώσου!!!
Πριν 5-6 χρόνια περίπου επρόκειτο να κάνουμε ένα πολυσυλλεκτικό λάιβ με τσαμπούνες. Εγώ έπαιζα και λαούτο. Παίρνω ταξί, φορτώνω το λαούτο στο πορτ μπαγκάζ, και του λέω: Πάμε σ’ ένα μαγαζί που ξέρω την οδό, δε θυμάμαι το νούμερο, άσε με κάπου εκεί γύρω και θα το βρω με το πόδι.
Ξεχνάω το λαούτο μεγαλοπρεπώς στο πορτ μπαγκάζ. (Ραπακούσιος)
Αφού έχω μπει κάνα 5λεπτο στο μαγαζί, βλέπω τα σταντ για τα έγχορδα και τρώω φλασιά. Συνειδητοποιώ ότι το έχω αφήσει. Εννοείται ότι σιγά μην είχα κρατήσει αριθμό του ταξί. Τώρα;
1η σκέψη: να αρχίσω να παίρνω τηλέφωνο αράδα όλες τις εταιρείες ραδιοταξί (χωρίς να ξέρω αν αυτός ήταν ραδιοταξί, απλώς μπας και). Η πρώτη τηλεφωνήτρια μου λέει «δεν στέλνουμε τέτοια μηνύματα στους οδηγούς μας, μόνο όσα αφορούν διαδρομές - ραντεβού κλπ.». Βρε καλή μου βρε χρυσή μου. Όχι. Μα. Σας είπα όχι κύριε.
Τσακωνόμαστε.
Εγκαταλείπω.
2η σκέψη: να πάρω τηλέφωνο σε μερικούς κλασικούς ταριφοσταθμούς ραδιοφώνου. Μου το πρότεινε κάποιος. Έξοχη ιδέα, του λέω, ξέρεις κανέναν; Όχι.
3η σκέψη: Τι να γίνει, κισμέτ. Θα παίξουμε τσαμπούνα χωρίς λαούτο, που είναι και πιο παραδοσιακό (και καλά!), και η ζωή συνεχίζεται. Αφού το λάιβ μπορεί να γίνει χωρίς πρόβλημα, ας περάσουμε καλά και στενοχωριέμαι από αύριο.
Έρχεται λοιπόν η ώρα του σχήματός μου. Αφού ανακοινώνω στους ακροατές τη χαριτωμένη αυτή ιστορία, ξεκινάμε.
Στα μισά του προγράμματος γίνεται ένα σούσουρο, ακούω να φωνάζουν το όνομά μου από κάτω, και βλέπω τον ταρίφα (που δεν ήξερε καν πού είναι το μαγαζί, υπενθυμίζω), να κραδαίνει το λαούτο ψηλά πάνω από το κεφάλι του!!
Άφησα το κομμάτι στη μέση, κατέβηκα με κωλοτούμπες, τον ευχαρίστησα, τον αγκάλιασα, τον κέρασα ένα ποτό (αν θυμάμαι καλά δεν το ήθελε). Ξανανέβηκα, ανακοίνωσα το τέλος της ιστορίας, έπεσε χειροκρότημα για τον ταρίφα, και ξεκίνησα να κουρδίζω.
Φίλος ουτιστας ξέχασε το πανάκριβο διπλοκαπακο ουτι του μέσα σε Ταξι στην Αθήνα. Θεωρούσε οτι δεν θα το ξαναβρεί πότε. Την άλλη μέρα τον πήραν τηλέφωνο και του είπαν οτι ο παπαδακης στην πρωινή του εκπομπή τον αναζητά… Ο ταριφας το είχε παει στον αντενα γιατι δεν μπορούσε να τον βρει…
στο διπλοτάπακο ούτι του να λές καλύτερα 
Ε προσπάθησα να μην τον δώσω:)
Όλα αυτά είναι, απλά, οδοντόκρεμες μπροστά στο πάθημα μιάς καλής κυρίας, ιδρύτριας και ιδιοκτήτριας ενός τότε πασίγνωστου Αθηναϊκού σχολείου. Ήρθε κάποτε η ώρα το σχολείο να μεταφερθεί, από την Οδό Αλεξάνδρας στο (τότε) προάστειο όπου ήταν ήδη τα σικάτα σχολεία, στο Ψυχικό. Βρέθηκε το οικόπεδο, υπήρχαν και τα χρήματα να χτιστεί το καινούργιο κτίριο, φώναξε η κυρία ένα ταξί να πάει να υπογράψει για την αγορά του οικοπέδου. Στην αρχή της δεκαετίας του ΄60 οι αγορές ακινήτων γίνονταν σε λίρες Αγγλίας, έβαλε λοιπόν η κυρία τις (μία – μία μετρημένες, βεβαίως) χρυσές λίρες σε μία μαύρη τσάντα ταξιδίου, την οποία και ξέχασε στο ταξί.
Υπάρχει όμως και χειρότερο: η αφεντιά μου ξέχασε, αργά ένα απόγευμα, το κεφάλι της σε μία ντουλάπα. Η αναλυτική περιγραφή: Από την τραπεζαρία του σπιτιού, πήγα στο δωμάτιό μου να βρώ ένα ζευγάρι παπούτσια. Δεν άναψα φώς, τα έψαξα στα γρήγορα στο πάτωμα της ντουλάπας, ανοίγοντας την πόρτα της με το ένα χέρι και ψάχνοντας με το άλλο. Δεν τα βρήκα και εγκατέλειψα την προσπάθεια, αφού προηγουμένως έκλεισα (έτσι νόμισα) την πόρτα της ντουλάπας. Από το γδάρσιμο στον λαιμό μου όμως, κατάλαβα ότι το κεφάλι μου είχε παραμείνει μέσα στην ντουλάπα. Αυτά, όχι τώρα ή λίγα χρόνια πριν, αλλά σε ηλικία μαθητού γυμνασίου.