Τρόποι κουρδίσματος και δρόμοι

γι`αυτό και αποφεύγω το ΜΙ ΛΑ ΜΙ …

αλλα στο τετραχορδο (αν εχεις τετραχορδο) δοκιμασε να βαλεις ΣΟΛ ΡΕ ΛΑ ΜΙ – ειναι το ιδιο κουρδισμα του βιολιου. Εκει δεν πειραζει που τεντωνεις πολυ την ψηλη ρε χορδη, γιατι τις δυο μπασες τις ξετεντωνεις και ετσι στο τελος οι τασεις των χορδω μαζι μειωνονται.

Δοκιμασε επισης να κουρδισεις ΦΑ (πολυυυ μπασα)-ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ και βαρα ενα ρε σαμπαχ… το πολυ μπασο ΦΑ το χτυπας και ξαφνικα ρε σαμπαχ γινεται φα χιτζαζκιαρ…

Τωρα για την αλλαγη κουρδισματος με σκοπο αλλαγη τονικοτητας του τραγυδιου, σ’αυτό εχεις δικιο, και δεν το ειχα υποψιν. Αλλα για ταξιμια παιζεις τα παντα με δυο τροπους: ΡΕ ΛΑ ΡΕ και ΡΕ ΣΟΛ ΡΕ.

Θέλω να εκφράσω μερικές απορίες ορμόμενος από την συνέντευξη του Στέλιου Βαμβακάρη:

Ποιά ακριβώς είναι τα καραντουζένια;
Από την παραπάνω συζήτηση διέκρινα τα εξής:
ΡΕ-ΣΟΛ-ΡΕ
ΜΙ-ΛΑ-ΜΙ
ΝΤΟ-ΣΟΛ-ΡΕ
ΡΕ-ΛΑ-ΜΙ

Κάποια όπως γράφει ο Άρης δημιουργούν πρόβλημα στο όργανο λόγο των τάσεων τους (ΜΙ-ΛΑ-ΜΙ). Λογικό ακούγεται.

Ο ΣΒ είπε ότι ο Μάρκος έπαιζε μόνο καραντουζένια, γιατί του ταίριαζαν στην φωνή του. Δηλαδή όλοι εμείς οι τρίχορδοι (ερασιτέχνες-επαγγελματίες) ότι παίζουμε από Μάρκο το παίζουμε λάθος;

Επίσης, έχω καταλάβει ότι οι παλιοί κρατάνε τα καραντουζένια τους σαν επτασφράγιστο μυστικό. Γιατί; Θυμάμαι στου Μιλάνου στο Βόλο, ο κυρ-Κάρολος μου είπε ότι έχει εφτά καραντουζένια που τα έχει αφήσει διαθήκη στον αδερφό του και δεν τα λέει σε κανένα. Αλήθεια ή παπαρ…ς θα σας γελάσω.

Με τα ελάχιστα τούρκικα μου γνωρίζω καρά=μαύρο και ντουζέν=κατάσταση τρόπος. Άρα λογικά καράντουζένι πρέπει να είναι ένα και όχι πολλά.

Και κάτι τελευταίο: Πρακτικά πώς γίνεται να παίζεις και να σταματάς να κουρδίζεις “καραντουζένι” και μετά να ξαναγυρνάς ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ, και μετά πάλι άλλο καραντουζένι; Την μισή νύχτα θα πρέπει να κουρδίζεις.

Λογικά σκεπτόμενος και χωρίς τις μουσικές γνώσεις που έχετε οι περισσότεροι συνφορουμίστες, μάλλον τα ντουζένια αυτά χρησιμοποιούνταν σε μερικά τραγούδια επιλεκτικά από τους συνθέτες-παίχτες ανάλογα με την όρεξη τους και στο περίπου και ίσως-ίσως (μη βαράτε) και για τρόπο επίδειξης;

Ισαακ,
το μόνο που βρήκα στα γρήγορα είναι το εξής

copy paste από την σελίδα : http://home.earthlink.net/~lkritikos/index1.html

[i]…Douzenia (ntouzenia)

A douzeni is a tuning used on the bouzouki or baglama (e.g. the set of notes to which the open strings are tuned); in the early days of rembetika, a particular douzeni was chosen based upon the dromos needed for a song. As Greek music edged toward the Western major/minor scale system in the 1930’s and 40’s, most of the douzenia gradually fell out of use.

The douzeni used on today’s three course instruments is generally D-A-D’ (Re-La-Re’), which Markos Vamvakaris called evropaikos (european). Markos said it can be used to play all the dromous. He also stated that the arampien douzeni (B-G-D) was chosen for housam, rast douzeni ( A-C-G) for rast dromo, etc. Other douzenia include karadouzeni (G-A-D’) and anikta (A-E-A’).
[/i]

δεν γνωρίζω εάν αληθεύουν αυτά διότι δεν είμαι ειδικός ότι αφορά τα ντουζένια ,άλλα πιστεύω ότι κάποιος θα βρεθεί εδώ μέσα να μας δώσει μια σωστή απάντηση.

Ρίξε και μαι ματιά σε ένα παλαιότερο πόστινγκ.
http://www.rembetiko.gr/forum/messages/171/1143.html}

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην aegeos 16 Μάρτιος, 2005)

Αιγαίος ευχαριστώ πολύ.

Το θεμελιώδες ερώτημα μου, είναι πόσο λάθος τελικά παίζουμε τον Μάρκο. (Το είπε καθαρά ο Στέλιος στην συνέντευξη του ότι όλοι παίζουν τον Μάρκο λάθος!)
Και η πρακτική πλευρά του πράγματος επίσης μου κινεί την περιέργεια, δηλαδή αν ο Μάρκος έπαιζε όλα τα τραγούδια κουρδισμένος μόνο σε καραντουζένι, ή το άλλαζε κάθε φορά σύμφωνα με τα γούστα του.
Και άραγε είναι μόνο ο Μάρκος ή και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες αυτοσχεδίαζαν στα κουρδίσματα τους.
Οι πληροφορίες που μάζεψες είναι πολύ ενδιαφέρουσες και αφού αγοράσω μερικές χορδές θα πειραματιστώ για να καλύψω την περιέργεια μου περισσότερο.
Μήπως μπορεί κάποιος από τους μηχανικούς (ΚΚ) του φόρουμ να μας αναφέρει τις πάνω ανοχές των χορδών στο κούρδισμα για να αποφύγουμε το σπάσιμο δεκάδων και να το περιορίσουμε απλώς σε μερικές; Μιλάω για τις απλές χορδές της αγοράς και όχι για ειδικές, ακριβές κλπ.

ΥΓ: Βέβαια υπάρχει και η λογική που λέει μεγάλε τί μας λές για τα ντουζένια και τί ψάχνεις να βρείς;Φτάσε πέντε χιλιόμετρα μακριά από την πενιά του Μάρκου και μετά ψάξου με τα κουρδίσματα…

Όσο για τους υπόλοιπους καλλιτέχνες, σίγουρα χρησιμοποιούσαν διάφορα ντουζένια…

γνωστό παράδειγμα σε τραγούδι:

“καραντουζένι κούρδισα
τον μπαγλαμά μου πάλι…”
του Μ. Γενίτσαρη( for example )

(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην aegeos 16 Μάρτιος, 2005)

Προς Ισαάκ…

Τον Μάρκο τον παίζουμε λάθος γιατί δεν είμαστε ο Μάρκος και ούτε θα γίνουμε.Και αντιγραφή να τον κάνεις (που δεν είναι και πολύ δύσκολο) πάλι λάθος θα σαι…

Τώρα σχετικά με τα ντουζένια.Ο Μάρκος έμαθε 4-5 ντουζένια (που η λέξη δηλώνει διαφορετικά κουρδίσματα) και πάνω σ αυτά έγραψε και έπαιζε πολλά απο τα τραγούδια του.Μην φανταστείς ότι για κάθε τραγούδι άλλαζε ντουζένι ή τα έκανε όλα καραντουζένια.Αυτό δεν το πιστεύω.ʼλλωστε είναι αδύνατον αφού ορισμένα ντουζένια εξυπηρετούν ορισμένους δρόμους και όχι όλους.Και ο μάρκος δεν έγραψε μόνο σε χουζάμ ή σε χιτζάζ.

Τώρα σχετικά με τις χορδές.Εξαρτάται απο το όργανο και απο τις χορδές.Παρόλα αυτά δεν θα πρεπε να σε ανησυχούν οι χορδές που θα σπάσεις αλλα το τί θα πάθει ένα ισορροπημένο μπουζούκι μετά απο μια βδομάδα κούρδισμα σε Μι-λα-μι.Θα χάσει τον μπούσουλα…(βέβαια κι αυτό εξαρτάται απο το όργανο)

ΥΓ. Ερώτηση κρίσεως: Αν είμαστε 5 χιλιόμετρα μακριά απο την πενιά του Μάρκου πόσο μακριά είμαστε απο την πενιά του Περιστέρη?

Νίκος

Σίγουρα ο Μάρκος δεν έχει παίξει όλα τα τραγούδια του σε ντουζένια, τα περισσότερα που ξέρω εγώ πάντως δεν είναι σε κούρδισμα, αλλά στο κανονικό ρε-λα-ρε που μπορεί να ακούγεται διαφορετικό γιατί μπορεί να έχει πέσει μισό τόνο, ή και έναν κάτω από την ηχογράφηση και ακούγεται ντο# - σολ# - ντο#, το ίδιο πράγμα δηλαδή.

Παλιότερα επίσης το Λα δεν ήταν στα 440Hz αλλά στα 433Hz αν δεν κάνω λάθος και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που κάποια κομμάτια αν και κουρδισμένο το μπουζούκι σε ρε-λα-ρε, ακούγονται διαφορετικά.

Ενα κομμάτι του Μάρκου που μου ρχεται τώρα και είναι σε κούρδισμα είναι το ‘Εφουμερναμ’ ένα βράδυ’ που πρέπει να χει κουρδιστεί η μπουργάνα σε Σολ. Και πολλά άλλα… Η πλειοψηφία πάντως των τραγουδιών του μου φαίνεται δεν είναι σε κούρδισμα.

Επίσης αν προσέξετε το ‘Στα Τρίκαλα στα δυο στενά’ ο Τσιτσάνης έχει κουρδίσει το μπουζούκι Φα-λα-ρε, τη μπουργάνα Φα! Είναι το μόνο του Τσιτσάνη που έχω συναντήσει με κούρδισμα.

Ακόμα, στα μπαγλαματζίδικα του Μπάτη μπορείς να παρατηρήσεις διάφορα… Το ‘ταξίμι αθηναϊκό και ζεϊμπέκικο’ όπου παίζει πρώτα ένα ταξίμι με μπαγλαμά ο Μπάτης, και μετά λέει ‘δε μας το γυρίζεις στο ζεϊμπεκάκι;’ και παίζει ένα ζεϊμπέκικο ο Δελιάς με μπουζούκι σε Ρε-Σολ-Ρε, αν θυμάμαι καλά.

Το κακό είναι αυτό που λες, ακόμα κι αν ξέρεις μερικά να παίξεις σε άλλο ντουζένι, δεν μπορείς ενώ παίζεις να κουρδίζεις όλη την ώρα…

όντος η νότα ΛΑ ήταν στα 432Hz και την αλλάξανε το 1953 σε 440Hz, για ποιόν λόγο δεν ξέρω.

Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι δεν υπάρχουν καραντουζένια αλλά καραντουζένι. Ένα δηλαδή από τα διάφορα κουρντίσματα είναι αυτό και υπάρχουν και άλλα. Επίσης, ούτε έγώ ξέρω τούρκικα αλλά έχω μάθει ότι η λέξη καρά σημαίνει και μαύρο αλλά και «κατεξοχήν», κυρίως… έτσι, ο μέν Καραγιώργης ήταν σαφώς μελαχροινός αλλά το καραντουζένι είναι το κατεξοχήν χρησιμοποιούμενο ντουζένι (στα σαζοειδή, εννοείται), όπως το καραγιαπί είναι η τελείως γυμνή οικοδομή και ο καρασεβντάς ένας και πολύ σεβντάς.

Στην αυτοβιογραφία του ο Μάρκος απαντάει (στο τέλος) σε μία σειρά ερωτήσεων για ντουζένια, δρόμους κλπ. Μπάχαλο, άκρη δεν βγάζεις αφού πρώτον δεν συνοδεύεται το βιβλίο από μουσικά παραδείγματα, δεύτερον δεν ζητήθηκε η βοήθεια κάποιου γνώστη του θέματος να αναλύσει τα μουσικά παραδείγματα (που ελπίζω να υπάρχουν ακόμα) και τρίτον, όπως λένε και οι Γερμανοί, σε χαζές ερωτήσεις μόνο χαζές απαντήσεις μπορείς να περιμένεις. Πάντως, από άλλες πηγές ξέρω ότι το καραντουζένι είναι το κούρδισμα λα (καντίνι) ρε σόλ και το αραπιέν λα ρε μι και δεν καταλαβαίνω γιατί ο Μάρκος το θέλει για το χουζάμ. Και μου κάνει εντύπωση η παράθεση του Ισαάκ, γιατί αντιστρέφει τετράχορδα και επιπλέον, πειράζει (βγάζει δηλαδή εκτός τετραχόρδου / πενταχόρδου συνήθως την μεσαία, όχι την μπουργκάνα που θα έπρεπε. Αυτό θα είχε λογική στην πρακτική της καθαρά ανατολικής μουσικής, κάτι πολύ διαφωτιστικό λέει στο τόπικ που βρισκόμαστε και ο κύριος Παπαϊωάννου λίγο πιό πάνω.

Κατά τα άλλα, λογικά ο καθένας δεν αποκαλύπτει τα μυστικά του, αν ρωτήσεις έναν ντόπιο ψαρά που σήκωσε τα μισοκαδιάρικα λιθρίνια του (ώστε να πάς δηλαδή και εσύ να ρίξεις καθετή εκεί) θα κάνει με το χέρι μία κίνηση που περικλείει περίπου 270 μοίρες συνοδεύοντάς την με τη φράση «νά, εκεί παραέξω». Γιαυτό θα έβλεπα μία επιτροπή διορισμένη από κάποια επιτροπή πρεσβυτέρων στην ιεραρχία που θα προσπαθούσε να βρή άκρη, τουλάχιστον για τους εαυτούς μας.

Όσο για τον Στέλιο, μάλλον θα έπρεπε να πή «όλοι παίζουμε τον Μάρκο λάθος», όχι «παίζουν». Πάντως την εκπομπή (και αυτήν) δεν την είδα.

<font face=“courier new”>Το καραντουζένι το ξέρω με τις εξής σχέσεις χορδών:
από την μπάσα στην μεσαία = 7 ημιτόνια πιό πρίμο
από την μεσαία στο καντίνι = 7 ημιτόνια πιό πρίμο
Τα κουρδίσματα δεν “κλειδώνουν” πάνω σε νότες αλλά πάνω σε σχέσεις συχνοτήτων χορδών.
Αυτό που καθιερώθηκε σαν ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ έχει αντίστοιχα 7 και 5 ημιτόνια διαφορά. Ολες οι τριάδες φθόγγων με τέτοιες αποστάσεις είναι “τύπου ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ”, όπως οι παρακάτω:
καντίνι MI FA SOL LA
μεσαία SI DO RE MI
μπάσα MI FA SOL LA

Οπότε, στο καραντουζένι γυρνώντας, τα παρακάτω είναι όλα… καραντουζένια (εξαρτάται και από τις τάσεις των χορδών και την αντοχή των φωνητικών σου χορδών).

καντίνι LA SI RE MI SOL
μεσαία RE MI SOL LA DO
μπάσα SOL LA DO RE FA
κ.ο.κ.

Ενας τρίτος (πιό… ματζόρε) τρόπος κουρδίσματος είναι με σχέσεις 5 και 5 ημιτόνια από μπάσα προς πρίμα πηγαίνοντας.

Ενας τέταρτος που νομίζω πως χρησιμοποιούσε ο Μάρκος είναι ο ΛΑ-ΛΑ-ΡΕ (ρε το καντίνι). Δηλ. σχέσεις 0 και 5

…και ούτω καθ’ εξής…</font>

Οπα μαγκες εχει αναψει η κουβεντα για τα ντουζενια κι εγω ημουνα στο κρεββατι ταβλα στον πυρετο !!
Λοιπον οσοι εχουν θετικες πληροφοριες για καποιο
ντουζενι ή καραντουζενι να την ομολογησουν χωρις παθος !!
Οντως Ισαακ οι παλιοι γνωστες δρομων και ντουζενιων δεν δειχναν και το ειχαν για μαγκια να ξερουν καποιο μυστηριο κουρντισμα οχι για επιδειξη αλλα με την εννοια “εγω ρε π…δες εστρωσα κωλο για να το μαθω και θα σας το πω τωρα…”
Πληροφοριες σχετικα με κουρντισματα (ντουζενια) που εχω ειναι :
1ο : Στελιος Βαμβακαρης - ηξεις αφιξεις νοημα δε βγαλαμε
2ο : Μανωλης Δημητριανακης - συνομιλητης του Μαρκου και του Μαρινου,
ο οποιος πρεπει να ξερει αλλα δεν λεει
3ο : Π.Κουναδης - ειναι αδυνατον να μην ξερει ο Π.Κ. τι λεμε τωρα …και αυτος δε λεει
4ο : Αυτο που λεει ο Ισαακ με τον Καρολο Μιλανο
5ο : Στελιος Λαϊνακης - ξερει ντουζενια και αλλα κολπα απο Κηρομυτη,
Δασκαλακη, Γενιτσαρη, Ιορδανη αλλα κι αυτος λεει ελαχιστα.
Μου εχει παιξει ενα οργανικο ζειμπεκικο που το εμαθε απο τον Κηρομυτη
με ενα κουρντισμα περιεργο …
6ο : Απο τον ιδιο εχω μαθει οτι και στο κρητικο λαουτο υπαρχουν πολλα κουρντισματα αναλογα με τα τραγουδια που κι αυτα τα ξερουν ελαχιστοι εν ειδη “μαγκιας”
7ο : Απο μεταπτυχιακο φοιτητη μουσικολογιας ξερω οτι εχει διδαχθει στο Πανεπιστημιο Αθηνων το κουρντισμα που εχει κανει ο ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ στο “Ζειμπεκικο Αϊδινικο” ηχογραφηση του 1928 στην Αμερικη.
Μου το επαιξε αλλα αυτη τη στιγμη δεν το θυμαμαι θα επικοινωνησω ξανα
μαζι του να το τσεκαρω εφοσον υπαρχει τοσο ενδιαφερον.
8ο : Ειχα την ευτυχια να ακουσω την ηχογραφηση του “Χηρα ν’αλλαξεις τ’ονομα” με τους ΚΑΛΑΜΑΡΑ και ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ. Ο Καλαμάρας που ηταν Συριανος
παιζει σε κουρντισμα ΡΕ-ΛΑ-ΡΕ το 1917 στην Πρωσσια
και κανει ταξιμι οπως τα ταξιμια του Μαρκου λιγο πιο απλο. Ειναι κουρντισμενο ελαχιστα χαμηλοτερα και εδω ειναι αυτο που λετε πιο πανω οτι πριν το '53 το ΛΑ ηταν χαμηλοτερα, πραγμα που το ακουω σημερα πρωτη φορα !!

Πιστευω ενα απο τα μεληματα του φορουμ στο αμεσο μελλον θα ειναι να βγαλει στην επιφανεια με διασταυρωμενες πληροφοριες ολα αυτα τα ντουζενια και τις σχετικες μελωδιες και δρομους που τα ακολουθουν.

Εμπρός, λοιπόν, στο δρόμο που χάραξε ο Γιώργος! Αδμίνορες, ανασκουμπωθείτε. Εγώ μπορώ να αναλάβω να βρώ τον Περικλή Παπαπετρόπουλο και να μάθω ότι μπορέσω (είναι βιρτουόζος του ταμπουρά, ξέρει πολλά και δεν φοβάται να δείξει ακόμα και τα σημάδια για τους πάγκους!).

Επίσης, επειδή έχω χρόνο, μπορώ να κάνω ότι χαμαλοδουλειά μου ανατεθεί.

Κώστα, σωστά τα λές αναφέροντας διαστήματα ημιτονίων, αλλά έχει καθιερωθεί να μιλάμε για πέμπτες (7) και τέταρτες (5 ημιτόνια). Όλα αυτά όμως θα τα καθορίσει η υπό δημιουργίαν Φορουμική Επιτροπή Ντουζενίων του 2005. Ελπίζω να μην τα κάνει μπάχαλο όπως κάποια άλλη του 1881 83, αφού χρώμα εδώ δεν παίζει.

Γιά την ακρίβεια, το ύψος του τόνου γιά το Α (λα) ήταν f=435 Hz.

Παραδοξολόγε, κάνεις λάθος:

The standard ‘concert pitch’ in Western music today is 440Hz (the musical note a’). The first explicit reference to the tuning of middle C at 256 oscillations per second was probably made by a contemporary of J.S. Bach. The first person said to have accomplished this was Joseph Sauveur (1653-1716), called the father of musical acoustics. He measured the pitches of organ pipes and vibrating strings, and defined the “ut” (nowadays known as “do”) of the musical scale at 256 cycles per second.
In Beethoven’s time, the leading acoustician was Ernst Chladni (1756-1827), who explicitly defined C=256 as the scientific tuning. Up through the middle of the present century, C=256 was widely recognized as the standard “scientific” or “physical” pitch.

Interestingly, old German instruments of the period 1780-1827, and even replicas of those instruments, can only be tuned at A=430.

The demand by Czar Alexander at the 1815 Congress of Vienna for a “brighter” sound triggered the demand for a higher pitch from all the crowned heads of Europe. By 1850 chaos reigned in Europe with major European theatres at pitches varying from A=420 to A=460. Wagner even had the bassoon and many other instruments redesigned so as to be able to play only at A=440 and above.

Mozart tuned at precisely at C=256, as his A was in the range of A=427-430 and France passed a law in 1859 establishing A at 435. This standard was defined by the Paris Academy and confirmed by the Vienna Conference in 1885. It was called the ‘international pitch’.
Verdi asked in 1884 in Italy to standardize A=432. But a British-dominated conference in Vienna in 1885 ruled that no such pitch would be standardized.

[b]Actually A=440 has never been a real international standard before 1953. The first international conference to impose A=440 was organized by German Nazi Propaganda Minister Joseph Goebbels in 1939. Into the 1940s, all standard U.S. and European text books on physics, sound, and music took as a given the ‘physical pitch’ or ‘scientific pitch’ of C=256. Also Helmholtz defined C=256.

A congress of the International Standardizing Organization was held in 1953 in London to again attempt to impose A=440 internationally. The conference passed this resolution. but no Continental musicians who opposed the rise in pitch were invited, and the resolution was widely ignored. Professor Dussaut of the Paris Conservatory wrote they were catering to the U.S. jazz trade, which played at A=440 and above. A referendum by Professor Dussaut of 23,000 French musicians voted overwhelmingly for A=432 … but A=440 became the standard now.[/b]

Note names apply to more than one pitch. Notes separated by one octave have the same names. The names will be repeated for every octave.
The note C is the pitch used for reference. The middle C is known as C4 and indicates the beginning of the 4th octave. Each note name between it and C5 are also in the 4th octave.
Historically, human beings started long ago with the awakening musical feeling and the human hearing abilities, to separate the range of one octave into certain smaller parts. The tonal difference of one octave (the doubling of the frequency) can be recognized very easily by mostly every person, but the smaller the tonal differences are, the more often ‘non-musical’ people are not able to differentiate. In a long process people started to separate the octave into seven (with the octave: eight) basic tones building a musical scale. Later in this process, using different scales, the entire system of 12 half-tone-steps in one octave was developing.

Και όσοι ενδιαφέρονται, έδω κάπια λίνκ σχετικά με το θέμα Frequenz kai Hz ( In German ):

http://www.schulphysik.de/java/physlet/applets/sinus1.html
http://www.schulphysik.de/java/physlet/applets/schwebung1.html

http://www.geocities.com/Vienna/Strasse/9455/wholearticlebody.html

http://www.myriad-online.com/resources/docs/harmony/deutsch/microtone.htm

Όπως βλέπουμε, η νότα Λα δεν ήτανε ποτέ σταθερή

Στην Γερμανία
1780-1872 = 430Hz Λα

1850 ενδιάμεσα 420Hz και 460Hz

Wagner (1813-1883)
440Hz = Λα

Mozart (1719-1778)
427-430Hz = Λα

1859 Γαλλία
435Hz = Λα

1884 Verdi (1831-1901)
432 Hz = Λα

και απο το 1953 για όλους είναι το Λα:
440Hz

Sorry που ξέφυγα λίγο από το θέμα “ντουζένια”

Αιγαίο, εγώ γράφω γιά τις ηχογραφήσεις του ΄17
στις οποίες το Α ήταν σίγουρα στα 435 Hz.
(πηγή: Humboldt-Universitaet zu Berlin)

Ok,
den to eipes omos.
Anaferes mono 435Hz…
pou na katalaBw oti enois ths Hxogr. sto Goerlitz…

Νομίζω ότι αν σύντομα δεν δοθούν αρμοδιότητες σε άτομα να συγκεντρώνουν στοιχεία για κάθε συζήτηση που γίνεται που έχει ενδιαφέρον για το ευρύτερο κοινό του φόρουμ οι συζητήσεις ατονούν και εγκαταλείπονται.
Λέμε όλοι διάφορα, συζητάμε, αλλάζουμε, καταλήγουμε αλλά δεν καταγράφουμε και δεν ταξινομούμε με αποτέλεσμα να αφήνουμε την πληροφορία στην τύχη της.

Τί προτείνω; Να φτιάξουμε ένα καινούργιο τίτλο κλειδωμένο με πρόσβαση από ένα άτομο κάθε φορά που να μπορεί να επεμβαίνει αποκλειστικά εμπλουτίζοντας το θέμα με νέες ή φρέσκιες πληροφορίες.
Για παράδειγμα: Ντουζένια. Να γραφτεί ότι γνωρίζουμε μέχρι στιγμής θετικά και μετά να προσπαθούν όλοι να μάθουν περισσότερα ενημερώνοντας τον υπευθυνο του θέματος για να εμπλουτίσει το θέμα για τους επισκέπτες.

Ξέρω ότι αυτό αφορά τον Αδμίν, απλώς το θέτω για να ακουστούν οι απόψεις της παρέας.

Ισαακ εγω δεν ειμαι τοσο απολυτος πανω σ’αυτο που λες γιατι το φορουμ δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια συζητηση -μην πουμε καφενειου γιατι εχει απαξιωθει σαν εκφραση- η οποια πολλες φορες ξεστρατιζει παει σε αλλα μονοπατια και ξαναγυριζει - ενδεχομενως …
Λογου χαριν για μενα ηταν χρησιμες ολες αυτες οι παραμβασεις γιατι περιηχαν ουσιωδεις πληροφοριες που εξ αιτιας μιας λεξης ή αποριας προκληθηκαν.
Εχεις δικιο οτι μπορει να αλλαζει το θεμα και καμμια φορα να γινεται και μπαχαλο -πολλα τα παραδειγματα- αλλα αυτο που προτεινεις ισως μπορει να αποτελεσει μερος της δουλειας του φορουμ να συγκεντρωσει τα κυριωτερα κομματια απο
ποστ που θα αναφερονται περιεκτικα στο καθε θεμα χωρις σαλτσες και θα μπορουν να περιληφθουν σε ειδικη στηλη στο περιοδικο που ειναι στα σκαρια !!