Με ενδιαφέρουν πολύ τα θέματα που αφορούν την «καθαρά» τροπική μουσική, και έτσι ψάχνω πληροφορίες σχετικά με τους παλιούς τρόπους κουρδίσματος για το μπουζούκι. Έχω διαβάσει και μέσα σε αυτό το φόρουμ για τα ντουζένια, δηλαδή τα κουρδίσματα όπως ΜΙ ΛΑ ΜΙ και ΡΕ ΣΟΛ ΡΕ.
Αλλά θα μπορούσατε να μου πείτε με ποιους δρόμους χρησιμοποιείται το κάθε ντουζένι; Δεν έχω πολλές θεωριτικές γνώσεις για τους λαϊκούς δρόμους, μονάχα γνωρίζω τους πιο κοινούς στο ρεμπέτικο, όπως ΣΑΜΠΑΧ, ΟΥΣΑΚ, ΧΙΤΖΑΖ, ΧΙΤΖΑΖΚΙΑΡ, ΧΟΥΖΑΜ, ΠΕΙΡΑΙΩΤΙΚΟ, ΡΑΣΤ… δηλαδη ξερω την αλληλουχια φθογγων και τις βασικες συγχορδιες… αλλά νομίζω ο κάθε δρόμος έχει μια «φυσική τονικότητα», έτσι όπως οι Πυθαγόριοι τρόποι έχουν ο καθένας μια «φυσική τονικότητα» (ας πούμε ΙΩΝΙΚΟΣ = τροπος της ΝΤΟ, ΦΡΥΓΙΟΣ = τροπος της ΜΙ κ.ο.κ.).
Φανερώς ο δρόμος ουσάκ είναι ο φυσικός τρόπος του φθόγγου ΜΙ, και γιαυτο τις περισσότερες φορές τα τραγούδια γραμμενα σε δρόμο ΟΥΣΑΚ παίζονται σε τόνο ΜΙ ΜΕΝΟΡΕ. Δεν λέω πως ο κάθε δρόμος ΕΙΝΑΙ ενας φυσικος τροπος μιας συγκεκριμενης νοτας, γιατι ξερω οτι οι ελληνικοι δρομοι εχουν αλλοιωσεις, αλλα μαλλον προερχονται απο φυσικους τροπους… σωστα; Μπορούμε να πούμε ότι ο κάθε δρόμος έχει μια φυσική τονικότητα; Και, αν έχουν, τα διάφορα κουρδίσματα του μπουζουκιού υπάρχουν για να γίνεται το παίξιμο αυτών των δρόμων πιο εύχρηστο; Αν είναι έτσι, φανταζομαι ότι το κουρδισμα ΜΙ ΛΑ ΜΙ θα χρησιμοποιείται για τον δρόμο ΟΥΣΑΚ… λάθος κάνω;
Με συγχωρείτε αν αυτά που σας ρωτάω σας φαίνονται πολύ βασικά, ή αν δεν έχουν νοημα… αλλά δεν έχω ποιον να ρωτησω εδώ που μενω στη Βραζιλία.
Καλημέρα,
Όπως σωστά είπες τα διαφορετικά κουρδίσματα ενδιαφέρουν καθαρά την τροπική μουσική γι αυτό και πολλές φορές οι νότες που μπορεί να χρησιμοποιηθούν δεν συνηχούν αρμονικά μεταξύ τους. Βασικά κουρδίζουμε ανάλογα με το δρόμο μακάμ που θα παίξουμε, παίρνοντας υπ όψιν τις βασικές στάσεις του δρόμου. Έτσι για παράδειγμα εάν θέλουμε να παίξουμε Χιτζάζ (το Χιτζάζ της ανατολικής θεωρίας και όχι των μπουζουκτσήδων) είναι προτιμότερο να κουρδίζουμε σε Ρε Σολ Ρε ενώ για Νιαβέντ (τα ίδια) σε Ρε Σολ Ντο (από κάτω προς τα πάνω πάντα). Το αποτέλεσμα βέβαια δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με αυτό του μπουζουκτσήδικου ακούσματος. Ένας πρακτικός τρόπος για να τα βρίσκεις είναι να βλέπεις σε τι τετράχορδα ή πεντάχορδα χωρίζουμε την μελωδική κίνηση ενός δρόμου-μακάμ και ανάλογα να κουρδίζεις με βάση τις θέσεις τους μέσα στην κλίμακα. Για το Χιτζάζ που είπαμε παραπάνω για παράδειγμα (από Ρε π.χ)
Χιτζάζ= Τετράχορδο Χιτζάζ + πεντάχορδο Μπουσελίκ ή Ράστ (ανοδική-καθοδική κίνηση). Όταν αναπτυσσόμαστε μέσα στο Χιτζάζ και αποφασίζουμε να εστιάσουμε στο Μπουσελίκ θέλουμε την κορυφή του πεντάχορδου τονισμένη. Στην προκειμένη περίπτωση είναι το Σολ. ʼρα κουρδίζουμε την δεύτερη χορδή σε Σολ και την χρησιμοποιούμε σαν ισοκράτη όταν παίζουμε το Μπουσελίκ ή το Ράστ πεντάχορδο.
Τώρα όσον αφορά τις τονικότητες των δρόμων, αυτές προκύπτουν από τη φυσική διατονική κλίμακα. Έτσι για παράδειγμα λέμε ότι το Ράστ βρίσκεται στην πρώτη θέση ενώ το Ουσάκ στην δεύτερη. Εάν δηλαδή ξεκινήσουμε με Ράστ από Ντο, το Ουσάκ θα το ξεκινήσουμε από Ρε. Αντίστοιχα εάν ξεκινήσουμε από Ρε, το Ουσάκ θα πάει από Μι και ούτω καθ εξής. Μετά την Πατριαρχική Επιτροπή του 1888 λέμε ότι η πρώτη θέση της διατονικής κλίμακας βρίσκεται τονικά στο Ντο. Αυτό έγινε για να μπορέσει να υπάρξει αντιστοιχία με την ευρωπαϊκή μουσική πρακτικά όμως δεν έχει καμία αξία μιας και η ανατολική μουσική εστιάζει στην κίνηση της μελωδίας και όχι στη μεταξύ σχέση των φθόγγων.
Από κεί και πέρα έχει να κάνει με τα όργανα. Πού ακούγονται καλύτερα δηλαδή και τι τάση χορδών σηκώνουν. Έτσι συνηθίζεται στην κλασική παραδοσιακή ορχήστρα σαν βάση να χρησιμοποιούν το Ρε (για το Ράστ π.χ.). Το ούτι όμως όταν παίζει μόνο του προτιμάει να χρησιμοποιεί σαν βάση το Σολ γιατί εκεί και ακούγεται καλύτερα αλλά και μπορεί να αναπτυχθεί περισσότερο και ευκολότερα στα ψηλά. Ένας άλλος παράγοντας είναι ο τραγουδιστής (που του βγαίνει καλύτερα σε Σι b π.χ.).
Σημασία έχει ότι δεν μας ενδιαφέρει η τονικότητα παρά μόνο η σειρά των φθόγγων.
Και όταν λέμε σειρά δεν εννοούμε ότι πρέπει να βγάλουμε ολόκληρο το πρόγραμμα έτσι (είπαμε τον τρελό να χέσει και αυτός ξεκωλώθηκε!). Σειρά σε μια ενιαία μελωδική ανάπτυξη.
Αυτά τα ολίγα
σ’ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου… οι πληροφορίες σου ηταν πολυ διαφωτιστικες…
Δοκίμασα το κούρδισμα ΡΟ ΣΟΛ ΡΕ για Χιτζάζ και το αποτελεσμα στον τζουρά με εξέπληξε! Το ΡΕ ΣΟΛ ΝΤΟ όμως δεν το κατάλαβα πολύ καλά, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στην ανεπαρκή μου γνώση για τους λαϊκούς δρόμους και περισσότερο για την ολική μου άγνοια για τα ανατολικά μακάμια. Μήπως γνωρίζεις καποιο βιβλίο για να μάθω την ανατολική θεωρία; Αυτό το θέμα με ενδιαφέρει πάρα, μα πάρα πολύ… Είμαι ερωτευμένος με την τροπική μουσική της Μέσης Ανατολής… βλέπω το ρεμπέτικο τραγούδι σαν μια γέφυρα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση… όσο εμβαθύνομαι στο ρεμπέτικο τόσο περισσότερο με προσελκύει η τροπική μουσική… όσο παίζω το μπουζούκι και τον τζουρα, τόσο περισσότερο λέω να μάθω καποτε και σάζι και ταμπουρά και ούτι… δυστυχώς όμως είναι δύσκολο για μένα να βρω πληροφορίες για αυτό το θέμα εδώ στη Βραζιλία, και ουτε γνωρίζω τη βασική βιβλιογραφία.
Αν κατάλαβα καλά, μπορούμε να κουρδίζουμε το τρίχορδο σύμφωνα με τον δρόμο-μακαμ τονίζοντας την πρώτη χορδή στον βασικό φθόγγο του δρόμου και τις αλλες δυο χορδες στις δυο σημαντικοτερες στασεις του δρομου ή την μία στη σημαντικότερη σταση του δρόμου και την αλλη σαν ισοκράτη της πρώτης χορδης… σωστά;
Έχω την τάση να ψάχνω κάποια «μαθηματική εξήγηση» για τις απορίες μου αυτές, και ίσως να μην υπάρχει τέτια εξήγηση, γιατί καθώς μου φαίνεται, η ανατολική μουσική σέβεται τους φυσικούς νόμους της ακουστικής, αντίθετα προς την δυτικη μουσικη που «αλλοιωνει» την φυσική ακουστικη και την κάνει ένα ξερό και τετραγωνικο ακουσμα… η ανατολικη τροπικη μουσικη για μενα ειναι περισσοτερο σαν τον ηχο των κυματων και των ανεμων ενω η δυτικη μουσικη ειναι σαν ενα τεχνητο καθαρα ανθρωπινο πριον… τελοσπαντων…
Νιώθω πως χρειάζομαι στοιχειοδεις γνωσεις ακομα, έτσι παρολο που θα είχα πολλά ερωτήματα να κάνω, δεν ξέρω πως να ρωτησω και από πού να αρχίσω… τι θα έλεγες να κάνω για να την κατακτήσω αυτη την αγάπη μου, την τροπική μουσική; Τι βιβλία μου προτείνεις, σαν βασικά διαβασματα;
Παρεμβαίνω μόνο για να πω δυό λόγια πάνω στο θέμα “μαθηματική εξήγηση” που βάζεις.
Επειδή κι εμένα με έχει απασχολήσει αυτή η προσέγγιση, να σου προτείνω τον Μάριο Μαυροειδή (Μηχανολόγος-Ηλ/γος μηχανικός του ΕΜΠ, Πτυχ. Φιλόλογος και δόκτωρας Φιλοσοφίας, καθηγ. Μουσικολογίας στην Αθήνα κλπ). Δυχτυχώς μας άφησε νωρίς, στα 47 του, αλλά πρόλαβε να γράψει δυό - τρία βιβλία για τους μουσικούς τρόπους στην ελλ. παραδοσιακή μουσική και τις μουσικές της ανατ. μεσογείου και καμπόσα άλλα.
Αυτό που θα σε ενδιαφέρει είναι “Οι μουσικοί τρόποι στην Ανατ. Μεσόγειο”.
Πωλείται ακόμα, το ξαναγόρασα προ τριμήνου.
Ομως, να δούμε τι θα πει και ο Γιάννης ο Παπαϊωάννου.
Εγώ κλίνω προς το καμηλιέρικο, ορμώμενος εκ της πληροφορίας ότι παίζεται αργά.
Το κλείσιμο (Dum-tek-Dum-tek) με μπερδεύει γιατί ανατρέπει τον λόγο: δεκαοκτώ / δεκαταέκτα.
Από ποιό άσμα είναι, αν επιτρέπετε;
“ʼϊντε νάμουνα”, που κραυγάζεται από τους μάγκες σε κάθε αρχή και τέλος, ως: ‘ΑΪντ’ ένα μουνά- κι άϊντ’ ένα μουνά- γιά να πει μετά ο τραγουδιστής ή η τραγουδίστρια
“ʼϊντε νάμουνα χρυσόψαρο στη γυάλα,
κι άντε νάμουνα δελφίνι στα βαθειά.”
“ʼϊντε νάμουνα μες στο κλουβί τ’ αηδόνι,
κι άϊντε νάμουνα αητός στον ουρανό”.
κ.ο.κ.
Καλημέρα!
Δυστυχώς στα ελληνικά δεν υπάρχει και σπουδαία βιβλιογραφία πάνω στην ανατολική μουσική. Προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Μαυροειδή αν και για να το παρακολουθήσει κανείς χρειάζονται λίγο παραπάνω γνώσεις.
Παρ’όλ’αυτά υπάρχει τρομερή βιβλιογραφία σε ξένες γλώσσες. Στις γνωστές γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά) κυκλοφορούν βιβλία κυρίως για την αραβική μουσική. Εμάς όμως μας ενδιαφέρει κυρίως η θεωρία της τουρκικής μουσικής για την οποία δυστυχώς και πάλι, το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιογραφίας της είναι στα τούρκικα. Εάν σε ενδιαφέρει πές μου να σου στείλω τίτλους.
Α, και ξέχασα για το Ρε Σολ Ντο να σου πώ ότι εκεί το Νιαβέντ ή το Ράστ θα τα παίξεις από Ντό (δεύτερη χορδή, 5 διάστημα). Και τα δύο κάνουν στάσεις στην πέμπτη (Σολ). Το μέν νιαβέντ συνεχίζει με: α) 4χορδό Κιουρντί, β) 4χορδό Χιτζάζ, γ) 4χορδό Ουσάκ (βασικά πράγματα λέμε τώρα. Μπορεί να παίξει τα πάντα από κει ανάλογα με τις διαθέσεις του εκάστωτε μουσικού), το δε Ράστ με ράστ, χιτζάζ κ.α.
Ξεκινώντας από Ντό έχεις πάνω χορδή Ντό για κινήσεις στο πρώτο τετράχορδο και μεσαία χορδή Σόλ για κινήσεις στο δεύτερο τετράχορδο.
Το είχα υπόψιν το βιβλίο του Μαυροειδή (κάπου σ’αυτό το φόρουμ κάποιος το’χει αναφέρει), και θα προσπαθήσω να το παραγγείλω.
Ναι Παπαϊωάννου με ενδιαφέρει να μάθω για κάποιους τίτλους (αγγλικά , γαλλικα, ισπανικά, … μόνο τουρκικα δεν καταλαβαινω). Και για τουρκικη θεωρια, και για αραβικη θεωρια, αλλα και για ινδικη αν τυχει να ξερεις.
Και για τη βυζαντινή θεωρία; Ποιο βιβλίο προτείνετε;
Όχι μονο καθαρα «θεωριτικα» βιβλια , αλλα και βιβλια για την ιστορια των μουσικων αυτων με ενδιαφερουν.
Όσο για το ΡΕ ΣΟΛ ΝΤΟ… αν καταλαβα καλα, ΝΤΟ κουρδιζουμε την μπασα, ετσι; Παίζονταις μ’αυτο τον τροπο Ραστ ξεκινωντας απο ντο, παρατηρησα οτι οταν εστιαζω στο σολ, παίζω και σολ ΧΟΥΖΑΜ.
Να σε ενοχλησω λιγο ακομα… Το ΜΙ ΛΑ ΜΙ… πως το εκμεταλλευομαι καλυτερα; ΜΙ ΟΥΣΑΚ ;
Πώ, πώ σε ξέχασα τελείως! ʼτιμο οκτάωρο τι μας κάνεις… Λοιπόν για τουρκική μουσική 3 εξαιρετικά βιβλία.1) “Turk Muzikisi Nazariyati ve Usulleri” του Ismail Hakki Ozkan. (Το μουσικό ευαγγέλιο της τουρκικής μουσικής. Εις απταίστη τουρκική δυστυχώς). 2) “La Musique Turc”, Encylopedie de la Musique et Dictionnaire du Conservatoire, 1. partie, Paris 1922 του Rauf Yekta Bey (εξαιρετική δουλειά που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1907, εάν δεν απατόμαι, πρίν συμπεριληφθεί σ’αυτήν την εγκυκλοπαίδεια. Είς άπταιστη γαλλική). 3)“Music of the Ottoman Court” Makam, Composition and the Early Ottoman Instrumental Repertoire του Feldman Walter (Μπορείς να το βρείς πολύ εύκολα στο ίντερνετ. Νομίζω στοιχίζει γύρω στα 80 ευρόπουλα. Εις άπταιστη αγγλική).
Δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος της τουρκικής βιβλιογραφίας είναι στα τουρκικα γι’αυτό και δε σου προτείνο κάτι άλλο. Το πρώτο το βιβλίο που σου είπα και είναι στα τούρκικα μπορείς να το παρακολουθήσεις μιας και είναι αρκετά σχηματικό και γεμάτο περτιτούρες. Επίσης είναι πολύ δύσκολο να τα βρείς. Να φανταστείς ότι τηλεφώνησα στον εκδοτικό οίκο που έχει εκδόσει το παραπάνω βιβλίο για να ρωτήσω για μια πιθανότητα μετάφρασης και κανείς δε μιλούσε αγγλικά!!
Σχετικά με την αραβική μουσική υπάρχει σαφώς περισσότερο προσβάσιμο υλικό (απο γλωσσικής απόψεως εννοώ) μιάς και τα περισσότερα είναι μεταφρασμένα στα γαλλικά. Το πιό περιεκτικό έργο είναι η 6τομη “Encylopedie de la Musique Arab”. Γραμμένο στα γαλλικά, περιλαμβάνει θεωρητικά και άλλα θέματα σχετικά με την αραβική μουσική. Ο ένας τόμος μάλιστα είναι το θεωρητικό του Al-Farabi, έργο που γράφτηκε τον 9 - 10 αιώνα μ.Χ. Ότι καλύτερο και σε καλύπτει πλήρως.
Τέλος για την ελληνική μουσική. Αααχ!
Το μόνο που υπάρχει είναι αυτό που συζητήσαμε και παραπάνω δηλ. “Οι μουσικοί τρόποι στην Ανατολική Μεσόγειο” του Μαυροειδή. Κι’αυτό όμως αναφέρεται γενικά στην ανατολική Μεσόγειο. Στο θέμα της Ελλάδας όλοι πέφτουν στην λούμπα της βυζαντινής - εκκλησιαστικής μουσικής. Δε λεω καλά κι αυτά αλλά μήπως στην πορεία εξευρωπαϊσμού της χώρας θα έπρεπε να γίνει μια προσπάθεια εκτός από το διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας, κάτι του στύλ μουσικής θεωρίας - εκκλησίας.
Την απόφαση της Επιτροπής του 1888. Τίτλος: ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΚΠΟΝΗΘΕΙΣΑ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΨΑΛΤΗΡΙΟΥ ΥΠΟ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 1883. Θα την βρείς από τις εκδόσεις Κουλτούρα, (+30210) 3634174 & 3636281 και από τις εκδόσεις ΣΤΑΜΟΥΛΗ (http://www.stamoulis.gr) που έχουν την διάθεση της ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ. Αν έρθεις σε επαφή με αυτούς, ρώτα και για άλλα κείμενα και βιβλία. Εχουν πάρα πάρα πολύ υλικό…
Τα Θεωρητικά (2 τόμοι), τις ασκήσεις (6 τόμοι) και την καταπληκτική δισκογραφία (κάπου 20 δίσκοι 33 στροφών, ελπίζω και σε CD πιά) του Σίμωνα Καρά. Από τον “ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΡΟΣ ΔΙΑΔΟΣΙΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ”.
Από ότι είχα καταλάβει από τότε που είχα τις απορίες και ανέτρεξα στη βοήθεια των φίλων μας εδώ, και μετά, δοκιμάζοντας επίμονα στην πράξη, στο τρίχορδο σημασία έχουν 3 τρόποι κουρδίσματος. Τονικότητα δεν εχει και μεγαλη σημασια, το ειπε και ο Παππαιωαννου παραπανω στη συζητηση… οποτε ΜΙ ΛΑ ΜΙ και ΡΕ ΣΟΛ ΡΕ ουσιαστικα ειναι το ιδιο πραμα!
σημασια εχει το σε τι διαστηματα βρισκονται οι χορδες η μια σχετικα με την αλλη.
Ετσι δεν χρειαζεσαι παραπανω απο: (απο αριστερα προς δεξια = απο μπασα προς πριμα)
Το κανονικο ΡΕ ΛΑ ΡΕ – για δρομους που εχει δομη ΠΕΝΤΑΧΟΡΔΟ-ΤΕΤΡΑΧΟΡΔΟ ενωμενα (τελευταια νοτα πενταχορδου = πρωτη νοτα τετραχορδου) οπως το σαμπαχ. Αυτο το κουρδισμα ομως μου φαινεται το μονο καταλληλο για την παραγωγη ακκορντον, η τουλαχιστον το πιο ευχρηστο).
το ΡΕ ΣΟΛ ΡΕ ή ΜΙ ΛΑ ΜΙ (το ιδιο κανει στην ουσια, αλλαζει μονο η τονικοτητα)-- για δρομους που εχουν δομη ΤΕΤΡΑΧΟΡΔΟ-ΤΕΤΡΑΧΟΡΔΟ χωρις ενωση, οπως ο χιτζαζ… εδω δουλευει καλα η χορδη σολ ως ισοκρατης για το ΣΟΛ ΜΙΝΟΡΕ ΑΡΜΟΝΙΚΟ που υπαρχει μεσα στο ΡΕ ΧΙΤΖΑΖ.
ΝΤΟ ΣΟΛ ΡΕ (ή ΡΕ ΛΑ ΜΙ)… τα ειπε ο Παπαιωαννου παραπανω …
Ενας δρομος μπορει να αναλυθει ομως με περισσοτερους απο εναν τροπο (βλεπε Παγιατη), και αναλογα με τον τροπο που σου αρεσει να παιζεις το ουσακ π.χ. κουρδιζεις με τον εναν η τον αλλον τροπο (αν θες ουσακ απο ρε και παλι δευτερευον ουσακ απο λα, το ΡΕ ΛΑ ΡΕ ειναι μια χαρα… ουσακ και ουσακ και παντα ουσακ μεσα στο ιδιο ταξιμακι… αμα θες ουσακ απο ρε και ας πουμε απο σολ θες να δωσεις μια γευση απο μινορε αρμονικο, καλυτερα ΡΕ ΣΟΛ ΡΕ).
Αν ψαξεις ενα προσφατο καινουργιο topic που ανοιξα (στο οποιο κανενας δεν μου απαντησε εκτος απο τον φιλο μου Σπυρο), θα ηθελα να επεκτεινουμε αυτη τη συζητηση περι τροπων κουρδισματος και για το τετραχορδο… αν το θεμα ειναι να βρουμε ισοκρατηδες, καλυτερα ειναι το τετραχορδο.
Για προσέξτε κάτι ρε μάγκες.
Τα ντουζένια (σύμφωνα με ότι έχω καταλάβει όσον καιρό γρατσουνάω το όργανο) χρησιμοποιούνται κυρίως για να αλλάξει ο παίκτης τον βασικό τόνο του τραγουδιού σε έναν πιο φιλικό (απ’ το Ρε) τόνο για το λαιμό του, διατηρώντας παράλληλα το κοπάνημα στα “γεμάτα”.
Π.χ. για να “φωνάξεις” την “Ατσιγγάνα” σε στυλ Μπάτη, αν έχεις μια μέση κουτσοφωνή σαν τη δικιά μου, πρέπει να το πεις κάπου ανάμεσα σε Sol και Si ύφεση. Για να πεις το “Κάφτονε Σταύρο” σε μια ταβέρνα και να σε ακούσει όλη η παρέα χωρίς να βραχνιάσεις πρέπει να το πεις κάπου κοντά στο Sol.
Πάμε τώρα στο πρόβλημα.
Τα κουρδίσματα που ψάχνουμε πρέπει να είναι “…μπουζουκένια”! Ενα Ρε-Σολ-Ρε, για παράδειγμα, είναι κούρδισμα “φιλικό” στο όργανο, αφού απλά ρίχνει κατά έναν τόνο τη μεσαία (Λα) χορδή και μάλιστα “γλυκαίνει” κάπως το μάνικο. Επίσης δε θα υπάρξει κανένα πρόβλημα αν κουρδίσεις σε Σι ύφεση, καθώς το ανέβασμα ενός ημιτονίου δε θα επηρεάσει το όργανο.
Αν όμως προσπαθείς να παίξεις με κουρδίσματα του τύπου Μι-Λα-Μι, ακόμα κι αν χρησιμοποιήσεις μαλακές χορδές, πρέπει να έχεις κολλητό οργανοποιό (και φράγκα για σκότωμα) ώστε να σου …συνεφέρει το όργανο μετά από κάθε τέτοια ταλαιπωρία!
Για τους “τολμηρούς άπιστους”, κουρδίστε ένα μπουζούκι ώστε πάνω από μία χορδή να ανεβαίνει πάνω από ένα ημιτόνιο και αφήστε το έτσι μια-δυο μέρες. Θα …κονομήσετε.
ΑΝ
