Με μεγάλη προσπάθεια κατάφερα πριν από λίγο καιρό να σώσω αυτό το όργανο. Βρέθηκε εις αθλία κατάσταση, θα το έτρωγε η μαρμάγκα… αυτός που το είχε ούτε ήξερε τί ήταν.
πρέπει να είναι από τα πολύ πολύ παλιά του Αγκοπ, η ετικέτα μπορεί και να είναι από τις πρώτες του.
Υπάρχει μια ένδειξη χειρόγραφη, η οποία πρέπει να είναι Α 8 39 (ή Α & 39 ), θα τόλμαγα να πω με επιφύλαξη ότι το όργανο ίσως και να είναι του 1939… πάντως σίγουρα αρκετά πριν το 1950.
Τα κλειδιά είναι ίδια με αυτά που έβαζε ο Παπαζιάν στις κιθάρες του.
Έχει γλυκό ήχο, μπάσο μάλλον, πολύ χοντρό μπράτσο στην ένωση με το σώμα, κλίμακα 70, σκάφος καρυδιά άβαφη.
Εντύπωση προκαλεί ότι η ένωση γίνεται στο 16ο τάστο κι έτσι μόλις που φτάνει στο 24ο τάστο η έκταση.
Την δύσκολη επισκευή ανέλαβε με μεγάλη επιτυχία ο Πέτρος ο Μουστάκας, σεβόμενος την απαραίτητα δεοντολογία.
Σε μια κιθάρα Παπαζιάν έχω δει παντούκ, σε αυτό δεν θυμάμαι τι είναι.
Το ότι είναι χοντρό, δεν σημαίνει ότι είναι μη-εργονομικό. Ίσα ίσα, κάθεται όμορφα στο χέρι.
Αν σκεφτεί όμως κάποιος τον τρόπο παιξίματος της εποχής και αν σκεφτούμε ότι το “μάξιμουμ” ταχύτητας και “δεξιοτεχνίας” (με τη σημερινη έννοια) είναι π.χ. ο προπολεμικός Χιώτης (βλ. τραγούδια Μπαγιαντέρα) και Τσιτσάνης, ε, αυτά τα όργανα αρκούσαν για αυτό.
Εξαιρετικά ευχάριστο να ακούμε για δύσκολες, σοβαρές δουλειές, από τους σχετικά νέους του χώρου. Συγχαρητήρια στον Πέτρο.
Και γενικότερα (μιας και συμβαίνει να έχουμε ταυτόχρονα κι άλλο παρόμοιο θέμα), είναι ιδιαίτερα ευχάριστο να υπάρχει τόση κίνηση γύρω από το ξαναζωντάνεμα παλιών, ιστορικών, παροπλισμένων οργάνων. Μπράβο σ’ όλους τους μερακλήδες που ξοδεύουν τα λεφτά τους (οι πελάτες), το χρόνο και τη γνώση τους (οι μαστόροι), εκεί που αξίζει.