Το ζήσαμε και αυτό…
Τέλος στη διαμάχη μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας για την υπηκοότητα του Καραγκιόζη έδωσε η UNESCO «πολιτογραφώντας» Τούρκο τον ήρωα του θεάτρου σκιών.
Η ιστορία ξεκίνησε το 2008, όταν υποεπιτροπή της UNESCO εκλήθη να εξετάσει αίτημα του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, σύμφωνα με την οποία ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης έπρεπε να θεωρηθούν… Τούρκοι υπήκοοι.
Στην παρουσίασή του, ο εκπρόσωπος της Τουρκίας είχε πει ότι «απλώς στην Ελλάδα δόθηκε περισσότερη σημασία και αξία στον Καραγκιόζη σε σχέση με την Τουρκία. Γι’ αυτό το λόγο και θεωρήθηκε παγκοσμίως ότι ο Καραγκιόζης είναι Έλληνας».
Προηγουμένως, το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας είχε ενεργοποιηθεί όταν έμαθε ότι η Ελλάδα είχε ήδη απευθύνει σχετικό αίτημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση νωρίτερα εκείνο τον χρόνο, το 2008, διεκδικώντας το πρωτότυπο των παραδοσιακών φιγούρων του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη.
Ως αντίδραση, η τουρκική πλευρά συνέστησε μια επιτροπή καθηγητών, αντιπροσώπων πολιτιστικών οργανισμών και ειδικών στις συγκεκριμένες φιγούρες για να συντάξει μια έκθεση που θα υποστήριζε εμπεριστατωμένα τη θέση της και η οποία θα περιελάμβανε πλήθος αναφορών σε βιβλιογραφία, εικόνες, βίντεο και άλλα τεκμήρια.
Το Νοέμβρη του 2008, η έκθεση αυτή παρουσιάστηκε σε προπαρασκευαστική συνεδρίαση της υποεπιτροπής η οποία έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα την απόφαση για την προώθηση του αιτήματος της Τουρκίας.
Το αίτημα αυτό επικυρώθηκε μαζί με άλλες 90 αντίστοιχες εισηγήσεις διαφόρων κρατών τον Οκτώβριο του 2009, στην τέταρτη συνεδρίαση της 6μελούς διακυβερνητικής επιτροπής της UNESCO για την διάσωση της άυλης πολιτισμικής κληρονομιάς, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Άμπου Ντάμπι και όπου συμμετείχαν η Κένυα, η Τουρκία, η Εσθονία, το Μεξικό, η Βόρεια Κορέα και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Η ελληνική πλευρά δεν αντέδρασε στην απόφαση αυτή, αφού εντωμεταξύ είχε χάσει την προθεσμία που έληγε στις 31 Αυγούστου του ίδιου έτους, για να υποβάλει ένσταση και υποστηρίξει με δικά της στοιχεία τη διεκδίκηση του Καραγκιόζη.
Άλλη μια απόδειξη ότι πολιτιστική πολιτική στην Ελλάδα ούτε υπήρξε στο παρελθόν ούτε και σήμερα υπάρχει.
Πέρα από τις γκλαμουριές του Μέγαρου και μερικές σκόρπιες (και αμφιβόλου ποιότητας) παραστάσεις αρχαίου θεάτρου, τίποτε επί της ουσίας.
Η Λυρική Σκηνή ρήμαξε, αλλά δεν πειράζει, φτάνει που συμμετέχουμε σε εμποροπανηγύρια, τύπου γιουροβίζιον.
Α, βρε Σπαθάρη, ευτυχώς που δεν ζεις να το γευτείς και αυτό…