Χαίρομαι που σου άρεσε! Για το “ολοκληρη ορχήστρα” είναι αλήθεια! Κανείς δεν πιστεύει ότι ακούγεται μόνο ένα όργανο!
Επίσης μερικά μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο:
“…Η παραμονή του στον Πειραιά, όπου ανέβηκε το 1934 κι έπιασε δουλειά ως βοηθός σε ρολογάδικο, έφερε σ’ επαφή το Φουσταλιέρη με τους ρεμπέτες. Στην πλατεία Καραϊσκάκη, στην “παράγκα” του Γιώργου του Μπάτη, γνωρίστηκε με το Μάρκο Βαμβακάρη (ο οποίος τον επισκέφθηκε αργότερα, το 1956, στο Ρέθυμνο), τον Παναγιώτη Τούντα, το Γιάννη Παπαϊωάννου, το Στράτο Παγιουμτζή, το Μπαγιαντέρα, τον Τσιτσάνη κι όλες τις άλλες δόξες της εποχής. Οι γνωριμίες αυτές στάθηκαν καθοριστικές στη μετέπειτα καλλιτεχνική του πορεία. Όπως αναφέρει με αγάπη στην αυτοβιογραφία του ο μπάρμπα Γιάννης Παπαϊωάννου, στον τοίχο του κουρείου του Μπάτη, ήταν κρεμασμένα στη σειρά τα μπουζούκια, το καθένα με το όνομά του: η Ρούλα, η Τούλα, η Μαριγούλα, η Γυφτοπούλα, η Τσιγγάνα, ο Γέρο - Μάγκας (ο Τζουράς)… Ανάμεσα σ’ αυτά και το μπουλγαρί που παίζει το “Στελάκι από την Κρήτη” κι ενθουσιάζει τους ρεμπέτες με τη “διπλοπενιά” και την “τριπλοπενιά” του. Σημειωτέον ότι υπάρχει ηχογράφηση του Παπαϊωάννου στην Αμερική, όπου τραγουδάει μαζί με ολόκληρη κομπανία το “Όσο βαρούν τα σίδερα”.
Ο Στέλιος Φουσταλιέρης έλεγε για τις δυσκολίες των μουσικών αυτών εκείνες τις εποχές: “Καλύτερα να κρατούσες ένα μπαστάρδι επάνω σου παρά ένα μπουζούκι στα χέρια σου. Εθωρούσανε τα μπουζούκια σαν το χασίσι!”. Στο μαγαζί του Μπάτη όταν έκλεινε η πόρτα για να παίξουνε μουσική βάζανε απ’ έξω την ταμπέλα “Ενοικιάζεται”!..”
"…Όσο η ώρα περνούσε τόσο το κέφι άναβε… Συχνά μέσα από τα τραγούδια ξεπηδούσε κάποιο τραγούδι ή κάποιος σκοπός καινούριος, που μιλούσε για κάτι που συνέβη ή κάτι που ένοιωσαν στην καθημερινότητά τους. Θυμάμαι, ας πούμε, όταν κάποιος φίλος τους είχε αναχωρήσει από τη ζωή, τραγουδούσαν ένα τραγούδι που τους άρεσε, το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», και του προσάρμοσαν στη μουσική του τους στίχους εκείνης της στιγμής…
Ψεύτικος είναι ο κόσμος, ψεύτης, να το ξέρετε,
σα λουλούδι που ανθίζει κι ύστερα μαραίνεται…
Μια άλλη φορά, πάλι, που είχαν τελειώσει οι μεζέδες, και τραγουδούσαν την ώρα εκείνη το τραγούδι του Φουσταλιέρη «Τα βάσανά μου χαίρουμαι», λέει ο νοικοκύρης στη νοικοκυρά να ψήσει κάνα δυο αυγά. Εκείνη, βέβαια, λόγω και του προχωρημένου της ώρας, κάπως γκρίνιαξε. Αμέσως, ήρθε η ατάκα στο ρεφραίν του σκοπού που τραγουδούσαν:
Μα ’γώ σου λέω ψήσ’ αυγά [τρεις φορές]
και συ μου στένεις τον καυγά!
Και η απάντηση, τραγουδιστά παρακαλώ:
Γιαλένιος είσαι μαστραπάς
μα αυγουλάκια δε θα φας!
Έτσι, με λίγο φαγητό, με πολύ κρασί, με λίγα αθώα πειράγματα και περισσότερο κέφι μας έβρισκαν οι μικρές οι ώρες. Και έφτανε η μεγάλη στιγμή:
– Στελλάκι, γλύκανέ το, γλύκανέ το!
Ο Φουσταλιέρης ανάπιανε το μπουλγαρί, έκανε αυτή τη μοναδική κίνηση με τον ώμο του, κίνηση που παράσερνε ολόκληρο το δεξί του χέρι λίγο προς τα πάνω, ενώ η παλάμη του χτυπούσε ελαφρά κι αγαπησιάρικα το όργανο πάνω στις χορδές, έκλεινε τα μάτια και άρχιζε το ταξίμι. Αυτό που ακούγαμε δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί. Μεταφερόμαστε σε άλλους κόσμους. Νομίζαμε πως δεν πατούσαμε στη γη . Η ψυχή του Φουσταλιέρη μεταφερόταν στα δάκτυλά του και με αυτά στις χορδές του ταμπουρά, που με τη σειρά του μετέδιδε στις χορδές της δικής μας ψυχής τους ήχους που μας μάγευαν. Αισθανόμουνα αυτό που άκουγα, δεν το καταλάβαινα όμως. Ένοιωθα αυτό που γινότανε, αλλά δε μπορούσα να το εξηγήσω και να το περιγράψω…"
“…ταυτόχρονα το μπουλγαρί είχε πλέον εκτοπιστεί από την κρητική ορχήστρα, καθώς λίγα όργανα είχαν γλιτώσει από τη μανία του κατακτητή, ενώ οι δυο κυριότεροι κατασκευαστές που γνώριζαν τα μυστικά του είχαν αποχωρήσει αναπάντεχα για τον ουρανό, δηλαδή ο μεγάλος μάστορας της οργανοποιίας Γιάννης Παπαδάκης, ανηψιός του Καρεκλά, που σκοτώθηκε στην Αλβανία, και ο Πολιός, που σκοτώθηκε το 1944.
Μια άγνωστη σε πολλούς ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε στο σημείο αυτό. Ο γνωστός στιχουργός Μανώλης Ρασούλης εξιστορεί την πρώτη επαφή του Νίκου Παπάζογλου στο «Όσο βαρούν τα σίδερα» σε ερμηνεία των Φουσταλιέρη – Μπαξεβάνη και το πόσο τον εντυπωσίασε. Τρεις μέρες μετά ο Νίκος Παπάζογλου έγραψε το πολύ γνωστό «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» («Ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι») σαφώς επηρεασμένος από το τραγούδι του Φουσταλιέρη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Κώστας Μουντάκης σε συνεργασία με το Γιώργο Αμαργιαννάκη και το Πανεπιστήμιο Κρήτης συγκέντρωσαν ένα μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών με σκοπό την ηχογράφηση τους για την μελέτη της λαϊκής μας παράδοσης. Ένας εκ των καλλιτεχνών ήταν και ο Φουσταλιέρης. Δυστυχώς οι ηχογραφήσεις αυτές παραμένουν «θαμμένες» και ανεκμετάλλευτες στο αρχείο του Πανεπιστημίου στο Ρέθυμνο…”
και ένα απόσπασμα: http://rapidshare.com/files/16015038/05-Kanarini_mou_glyko-Ta_matia_sou-Xariklaki.mp3.html