Τώρα θα κάνω άλλη μια φορά το δικηγόρο του διαβόλου…
Οι παλιές ηχογραφήσεις έναντι των λίγο μεταγενέστερων (λάιβ εκτελέσεων ή ηχογραφήσεων από τους ίδιους μουσικούς) δεν είναι πιο αυθεντικές. Εξίσου αυθεντικές και οι μεν και οι δε. Απλώς οι πρώτες είναι που έχουν διαμορφώσει τα δικά μας κριτήρια.
Το ότι η πρώτη ηχογράφηση του Γιατί με ξύπνησες πρωί δεν έχει ντραμς δεν είναι αισθητική απόφαση του Τσιτσάνη επειδή δεν ήθελε ντραμς -πόσο μάλλον, δεν είναι ιδεολογική απόφαση. Είναι ένα λίγο πολύ τυχαίο γεγονός: είτε δεν του είχε περάσει από το μυαλό, είτε δεν υπήρχε τεχνικά τρόπος να συνδυαστούν τα ντραμς με τα ακουστικά όργανα, είτε κάτι τέτοιο. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι τυχαίες συγκυρίες, δεν ξέρουμε μήπως έβαζε κι εκεί ντραμς, αργότερα πάντως (στο μαγαζί) έβαλε.
Εμείς τώρα ακούμε την ηχογράφηση με λίγα και ακουστικά όργανα, μας αρέσει, συγκρίνουμε όλες τις μετέπειτα με αυτήν, και καταλήγουμε ότι με ντραμς δε μας αρέσει. Όταν πάμε να το παίξουμε εμείς, ούτε γι’ αστείο δε θα βάλουμε ντραμς. Αυτό το ονομάζουμε «σεβασμό στο αυθεντικό», αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η δική μας προσωπική επιλογή.
Ορισμένα όμως φυλακόβια τραγούδια που στην πρώτη ηχογράφηση είναι π.χ. με δύο μπαγλαμάδες ή με σκέτο μπουζούκι, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να τα παίξουμε με μπουζούκι-κιθάρα-μπαγλαμά, διατηρώντας στη συνείδησή μας την πεποίθηση ότι τα σεβόμαστε κα δεν τα αλλοιώνουμε. Θα ήταν κωμικό να πει κανείς του κιθαρίστα «εδώ μην παίξεις γιατί το αυθεντικό δεν έχει κιθάρα». Και φυσικά κανείς δεν κάνει κομπανία που να μην έχει ολωσδιόλου κιθάρα.
Ύστερα: υπάρχουν και τραγούδια που ακόμη και στην πρώτη τους ηχογράφηση είναι παιγμένα με το στυλ '50-'60. Αν δεν κάνω λάθος, τα Ματόκλαδα τότε δεν πρωτοηχογραφήθηκαν; Με ντραμς και με όλα τα κομφόρ. Κι αυτά, αν θέλουμε να λέμε ότι τα σεβόμαστε, θα τα παίξουμε με μπουζούκι-κιθάρα-μπαγλαμά.
Ήτοι: Σεβασμός στο αυθεντικό σημαίνει για ορισμένα κομμάτια να διατηρούμε την ηχογραφημένη ορχήστρα μπ-μπ-κ, για άλλα να εμπλουτίζουμε την ηχογραφημένη ορχήστρα σε μπ-μπ-κ, και για άλλα να μειώνουμε την αρχική ορχήστρα σε μπ-μπ-κ.
Ε, δε θα 'ταν πιο ξηγημένο να αφήσουμε τη φιλολογία περί σεβασμού στην μπάντα και να πούμε απλά «εγώ γουστάρω ρεμπέτικα με μπουζούκι-μπαγλαμά-κιθάρα»;
Μόνο έτσι μπορούν να γίνουν καθαρές συνεννοήσεις. Γιατί τότε έχει κι ο άλλος την ευκαιρία να απαντήσει «ε λοιπόν εγώ όχι, προτιμώ ηλεκτρικό ήχο και μεγάλη ορχήστρα», οπότε κανονίζουμε ότι το Σάββατο θα βγούμε σε χώρια μαγαζιά και ο καθένας θα περάσει υπέροχα, αντί να πάμε στο ίδιο και ο ένας να γκρινιάζει στον άλλο «αυτό που ακούω δεν είναι σωστό και με προσβάλλει, πού με κουβάλησες».