Το κόκκινο μαντίλι (του Τσιτσάνη)

… αυτη η καρδια που πληγωσες
σταζει ακομα αιμα
κι εβαψα το μαντίλι μου
και το στειλα σε εσενα…

…κράτησε το μαντίλι μου
τα χείλη σου να βάφεις…

Ζητώ βοήθεια για ένα μεγάλο θέμα για το οποιο δεν βρήκα μια καλή απάντηση. Έστειλα το απόσπασμα απάνω σε κάποιους γερμανούς φίλους για να μάθω τη γνώμη τους. Ο ένας μου είπε ότι έχει γελάσει πάρα πολύ για το μαντίλι που αντικαθιστεί το κραγιόνι… και μια φίλη μου είπε ότι για μας εδώ είναι μεγάλο “κιτς” (kitsch). Και μετά είπαμε ότι πρέπει να δούμε φυσικά τις διαφορές τον δυο πολιτισών μας για να μπορούμε να κάνουμε μια σύγκριση και πως το καταλαβαίνει ο καθένας . Kai γιατι δεν μπορούμε να ξέρουμε τι νιώθει ένας Ελληνας όταν ακούει αυτό το τραγούδι (που πρέπει να είναι ένα μεταγενέστερο), σας ρωτάμε σοβαρά κε μεγάλο ενδιαφέρον και χωρίς καμία προσβολή για να βρούμε τη σωστή κατανόηση του τραγουδιού. ΄Είδα ότι ο Τσιτσάνης είναι ένας πολύ καλός στιχουργός, αλλά και εμένα μου φαίνονται οι στίχοι εδώ να είναι λίγο υπερβολικά, δεν είμαι σίγουρη πως να το τοποθετήσω. Μου θυμίζει και “το άσπρο πουκάμισο”. Ευχαριστώ πολύ

(spyrospatras)

Κόκκινο μαντήλι : Ηχογραφήθηκε στις 27 Ιουνίου 1957 και παίζει μπουζούκι ο Τσιτσάνης με τον Αν.Αθανασίου.Κιθάρα ο Κ.Καπετάνιος.

Δεν νομίζω πως πρέπει να το δούμε τόσο κυριολεκτικά.
Ο Τσιτσάνης εδώ πιστεύω πως θέλει απλά να δώσει με τον τρόπο του τη διαφορά των συναισθημάτων των δύο ανθρώπων.
Εγώ πονάω που με πλήγωσες κι εσύ με το αίμα αυτής της καρδιάς βάψε τα χείλη σου και συνέχισε τη βόλτα σου.
Είναι καθαρά μεταφορικό. Δε νομίζω ότι πρέπει να ψάξεις να βρεις αν βάφανε ποτέ τα χείλη τους οι γυναίκες με μαντήλι !!! Απλά λόγια λέει ο άνθρωπος

1 «Μου αρέσει»

Ενα απ’ τα πιο γνωστά δημοτικά μας τραγούδια, ίσως μάλιστα το γνωστότερο, λέει:
“Σαν πας στην Καλαμάτα κι έρθεις με το καλό
φέρε μου ένα μαντήλι να δέσω στο λαιμό”.
Αν το δούμε έτσι, σαν σκέτο δίστιχο, ξεχωριστά απ’ τη μουσική, απ’ το όλο κλίμα που μεταφέρει το τραγούδι, απ’ την εποχή που έρχεται, τότε το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι:
Μέτριος (έως ηλίθιος) στίχος, που δε λέει τίποτα, που δεν κρύβει τίποτα (εκτός κι αν πάει ο νους στην αυτοκτονία!). Σαν να λέμε, “αν πας στο περίπτερο για τσιγάρα, φέρε και μια σοκοφρέτα”.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Το ότι το τραγούδι αυτό “αντέχει” κάμποσες εκατοντάδες χρόνια, μας φωνάζει: ΟΧΙ! Τα πράγματα δεν μπορεί να ‘ναι έτσι.
(Να μην φέρω σαν παράδειγμα και το “Τα δυο σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε” γιατί οι Γερμανοί φίλοι σου θα σκάσουν απ’ τα γέλια).
Πάμε στο τραγούδι που αναφέρεις.
Ξεκινάω απ’ το τέλος: Το “Ασπρο πουκάμισο” φέρει 100% επιρροές δημοτικού τραγουδιού. Θα ‘λεγα ότι στιχουργικά είναι ένα μεγαλιώδες δημοτικό τραγούδι. Τα 9/8 όμως που το “ντύνουν” αλλάζουν όλη την κατάσταση. Πρόσθεσε τώρα το μπουζούκι του Σταματίου και τη φωνή του Στελάρα και το πράμα “έδεσε”…
Φτάνω και στο ζουμί.
Καταρχήν, δεν ξέρω αν ο Τσιτσάνης ήταν καλός στιχουργός. Κατά πολλούς (και έχουν βάση αυτά που λένε) δεν ήταν καν στιχουργός. Μόνο μουσικές έγραφε και “χτένιζε” τους στίχους που του έδιναν.
Το εν λόγω τραγούδι (το “Κόκκινο μαντήλι”) γράφτηκε στη δεκαετία του ‘50. Που σημαίνει: Απέραντη φτώχεια, μίσος απ’ τον εμφύλιο που προηγήθηκε που μεταφράζεται σε φυλακίσεις, εκτοπίσεις, τρομοκρατία κλπ., μετανάστευση απ’ το χωριό στην πρωτεύουσα κι απ’ την πρωτεύουσα στα ορυχεία του Βελγίου, μ’ άλλα λόγια ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ για το λαό μας. Μέσα σε τέτοιες καταστάσεις το “μελό” δεν απέχει πολύ απ’ την πραγματικότητα (το “κιτς” που χρησιμοποίησες είναι ατυχής όρος). Απ’ τα τέλη της δεκαετίας του '50 και στη δεκαετία του ‘60 πέσαμε πράγματι σ’ αυτό το λούκι (το μελό) που απεικονίστηκε πιο καθαρά στον κινηματογράφο (Ξανθόπουλος κλπ.). Ομως αυτές οι μελό δημιουργίες δεν έχουν καμιά σχέση με αυτές της πρώτης μεταπολεμικής δεκαετίας, παρόλο που από αυτές μετεξελίχτηκαν.
Επειτα, κυριολεκτείς τη στιγμή που το ίδιο το τραγούδι δεν στο επιτρέπει. Εξηγούμαι:
Σου 'στειλε ο Τσιτσάνης το ματωμένο μαντήλι για να βάψεις τα χείλη σου κόκκινα. Πώς θα τα βάψεις; Δε θα 'χει ξεραθεί το αίμα;
Δεν κάνω πλάκα. Γιατί κυριολεκτείς πάνω σε λόγια που είναι ηλίου φαεινότερο πως είναι μεταφορικά; Ψάξε μέσα τους. Και μη “βολευτείς” με την εμφανή απάντηση. Ενα τραγούδι (και δε μιλάω μόνο για το συγκεκριμένο) φαίνεται με την πρώτη ματιά ερωτικό. Ψάχνοντάς το μπορεί να ανακαλύψεις ότι μιλάει και για “άλλα” πράγματα (π.χ. για την ξενιτιά). Και μην ξεχνάς ότι εκείνη την εποχή η λογοκρισία ΤΣΑΚΙΖΕ τα πάντα, φτάνοντας συχνά σε σημείο γελιότητας (έκοψε το '65 ένα φυλακόβιο τραγούδι του Μάρκου, γιατί υποψιάστηκε πως, ίσως, υπήρχαν υπονοούμενα για “μη εγκληματικές” πράξεις. Γιατί αν το τραγούδι μιλούσε για έναν ποινικό, τότε δεν υπήρχε πρόβλημα! Αν όμως δε μιλούσε για τέτοιον; Πολύ γέλιο…).
Τέλος, αν έβγαζε σήμερα ένα τέτοιο τραγούδι (σαν το “Μαντήλι”) ο Βολάνης (έτσι μου 'ρθε αυτό το όνομα) θα 'ταν ξεφτίλα. Γιατί θα 'ταν ψεύτικο. Οχι γιατί δεν υπάρχουν μεγάλα προβλήματα, αλλά γιατί δεν υπάρχει ο ίδιος τρόπος έκφρασης, δεν υπάρχει η λογοκρισία (με την παλιά της μορφή), γιατί είναι αλλιώτικος ο χώρος της δισκογραφίας, γιατί οι περισσότεροι δημιουργοί είναι “ψόφιοι”, γιατί, γιατί…
Δεν ξέρω τελικά αν βοήθησα.
ΑΝ

1 «Μου αρέσει»

To kokkino kai to aima synantwntai syxna se erwtika tragoudia …kai vevaia pantote metaforika.
PX…" Gramma se kokkino xarti…me kokkino melani…gi auta pou exw na sou pw to aima mou de ftanei…"

Allo… " Mesa sto Mah skotwhikes to aima sou mavi…evapse mauro ton ourano …kokkino ton kairo…Kokkino tiantafyllo…kokkino to deilino…"

Οι διαφορές στην κουλτούρα είναι προφανείς και η γεφύρωσή τους δύσκολο και αμφίρροπο εγχείρημα.
Η ερμηνεία του στίχου και η συνακόλουθη ψυχική μέθεξη είναι δυσχερέστερη και σκοτεινότερη υπόθεση.
Τα γλωσσικά trick με χρήση μεταφορών και - φαινομενικά - άσχετων παραδειγμάτων και εμψύχωση άψυχων αντικειμένων, είναι παλαιό, πανάρχαιο σπορ. Στον Ομήρο, στον Ηρόδοτο, στον Ελύτη, αυτά τα γλωσσικά νάζια είναι ακριβέστερα και εννοιολογικά ισχυρότερα της κυριολεξίας.

Οι Ελληνες, για λόγους φαινομενικά ακατανόητους, είναι βαθύτατα ποιητικός λαός. Να θυμίσουμε τα δύο Νόμπελ (Σεφέρης - Ελύτης) και το ένα Λένιν (Ρίτσος) από ένα κρατίδιο 8 - 9 εκατομμυρίων ψυχών. Τέτοια εκφραστικά μέσα χρησιμοποιήθηκαν ακόμα και όταν δεν το θέλησε η λογοκρισία:
Στο Φάληρο που πλένεσαι,
περιστεράκι γένεσαι (!)
σε είδα χθες με τα μαγιό
γεια σου τσαχπίνα μου Μαριώ.
(Μάρκος Βαμβακάρης 193…-τόσο)

Όλες αυτές τις εξηγήσεις φυσικά βοηθάνε πάρα πολύ, αλλά δείχνουν πόσο δύσκολο είναι να μπεις στο νόημα ένος τραγουδιού. Τι σημαίνει το “περιστεράκι γένεσαι”, τι κρύβεται πίσω? Παρακαλώ να μου δώσετε μια ερμηνεία, από τα λόγια δεν είναι φανερό.

Και ένα άλλο άλυτο αίνιγμα υπάρχει σε σχέση με τα ρεμπέτικα τραγούδια. Αυτό προέρχεται πάλι από τη διαφορετική νοοτροπία νομίζω. Κάθε λαό έχει μια συμπεριφορά που είναι επιθυμιτή ή που είναι ένα ταμπου. Όταν βλέπουμε αντρες που κλαίνε πολύ (όπως το λένε πολλά τραγούδια) αυτό εύκολα θεωρείται εδώ σαν έκφραση “αυτοσυμπονίας”. Φαντάζομαι ότι πάλι είναι λάθος αυτό, αλλά θα ενδιαφερόμουνα για τις απόψεις σας ή για ένα παράδειγμα που και εσείς συμφωνείτε…

Το περιστεράκι γένεσαι σημαίνει… ό,τι θέλεις.
Για μένα, σημαίνει γίνεσαι ΟΜΟΡΦΗ, λευκή, άσπιλη, αμόλυντη, άδολα και αφτιασίδωτα (no makeup / no parfume) κλπ κλπ. Δηλαδή: Τι συμβολίζει το περιστέρι για τον καθένα; Ε, αυτό γένεσαι! Ποίηση.

Για το κλάμα του άνδρα τώρα. Η κακοτράχαλη πρόσφατη ιστορία αυτού του τόπου γενικά ΔΕΝ επιτρέπει στον άνδρα να λιποψυχά, να κιοτεύει. Πόσο μάλλον να το δείχνει με κλάματα. Συνεπώς, το να φτάσει ένας άνδρας να κλάψει θεωρείται κάτι το τραγικό.

Βέβαια αυτή η κοινωνική σύμβαση τις τελευταίες δεκαετίες έχει πλέον αλλοιωθεί (για πολλούς λόγους). Τώρα διαπρέπουν showmen που είναι δηλωμένοι non-men. Αλλά και γενικότερα, η θηλυπρεπής συμπεριφορά δεν είναι πλέον καταδικαστέα. Ακούς σύγχρονες φίρμες του λεγόμενου ποιοτικού τραγουδιού και θέλει σοβαρή προσπάθεια να καταλάβεις αν είναι γυναίκα ή άνδρας…
Τι να λέμε τώρα;

Den pisteuw na ennoeis ton Malama :slight_smile:

Ο Μάλαμας αμα αποχαιρετίσει αυτό το είδος… τραγουδιού και ασχοληθεί με το λαϊκό, θα κάνει καλό και στον εαυτό του και στη μουσική.

Xwris na thelw na allaksw to thema…kai milwntas gia to poso o “ELLHNAS” einai poihtikos ( opws leei kai o KK)…as prosthesoume kai to oti eimaste isws o monos laos pou exei melopoihsei SE TETOIO VATHMO toys poihtes tou kai oxi monon … an lavoume yp opsin …kai tis melopoihseis MAS …tou Lorka, Neruda,Hikmet …Behan…klp.
Shmantiko
PARASHMO KOYLTOYRAS…pou “exisorropei” kapoia alla mas … xaraxthristika…!

(Θοδωρής Κάρυστος)

ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΜΑΛΑΜΑ ΗΣΥΧΟ,Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟΣ,ΜΕΛΕΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ.ΜΗ ΞΕΧΝΑΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΑΙΞΕΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΛΑΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΟΠΑΙΚΤΕΣ Π.Χ. ΠΑΠΠΟΣ.ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ Θ.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ,ΠΕΡΙΔΗ,ΜΑΛΑΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΛΙΓΟΥΣ ΑΚΟΜΑ.ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΥΣΤΟ.

Μπραβο Μαρθα ,καλο αυτο που κανεις .
Μας ρωτας γιατι ειμαστε Ελληνες…και αν δεν μαςπειραζει αυτο…

Λέει ο Αρης παραπάνω: “Καταρχήν, δεν ξέρω αν ο Τσιτσάνης ήταν καλός στιχουργός. Κατά πολλούς (και έχουν βάση αυτά που λένε) δεν ήταν καν στιχουργός. Μόνο μουσικές έγραφε και “χτένιζε” τους στίχους που του έδιναν”.

Η δήλωση αυτή είναι ιδιαίτερα σοβαρή και μάλιστα όταν αναφέρεται για τον (πιθανώς) μεγαλύτερο λαϊκό δημιουργό μας! Και δεν εννοώ μόνον τον συνθέτη Τσιτσάνη, αλλά και τον στιχουργό Τσιτσάνη. “Μόνο μουσικές έγραφε και “χτένιζε” τους στίχους που του έδιναν”!!!..

Αντίθετα με όσα μας λέει ο Α.Ν., είναι γνωστό πως ο Τσιτσάνης έντυσε τις συντριπτικά περισσότερες μουσικές του με δικούς του υπέροχους στίχους, όπως έκαναν κι άλλοι σπουδαίοι λαϊκοί συνθέτες. Μεταξύ αυτών, με τεράστιο και αξιολογώτατο στιχουργικό έργο -πλην του Τσιτσάνη- να αναφέρω για παράδειγμα τον Μητσάκη, τον Βαμβακάρη (τον Θεόφιλο του ρεμπέτικου), κ.λ.π. Συνθέτες, που αβίαστα μπορούμε να πούμε πως υπήρξαν ταυτόχρονα και πολύ μεγάλοι λαϊκοί ποιητές.

Το ότι ο Τσιτσάνης συνεργάστηκε και με άλλους στιχουργούς (π.χ., Παπαγιαννοπούλου, Μάνεσης, Βίρβος, Γκούβερης, Μάθεσης, Τσάκαλος, κλπ), όπως συνέβη με όλους σχεδόν τους συνθέτες, δεν νομίζω πως του αφαιρεί την ιδιότητα του στιχουργού και μάλιστα του ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΥ, όταν αποδεδειγμένα μας χάρησε ΚΑΙ ΣΑΝ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ κάποιες εκατοντάδες ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ! Από τα μεγαλύτερα και ωραιότερα της λαϊκής μας μουσικής. Μη τρελλαθούμε κι όλας!

  • Το θέμα είναι νομίζω πολύ λεπτό και καλό είναι για να μάθουμε κι εμείς οι υπόλοιποι σ’ αυτό το χώρο, ο μεν ʼρης να μας καταθέσει τις πληροφορίες που έχει (ποιοι είναι αυτοί οι πολλοί!), να μας πει γιατί κατά τη γνώμη του έχουν βάση αυτά που λένε …οι πολλοί) και τέλος θα είχε ενδιαφέρον να δούμε και τις απόψεις κι άλλων συνφορουμιστών επ’ αυτού του θέματος, που θα ήθελαν να τοποθετηθούν.

Σ.Π.

Μήπως δεν το’ γραψα καλά; Δε νομίζω.
“Καταρχήν, δεν ξέρω αν ο Τσιτσάνης ήταν καλός στιχουργός. Κατά πολλούς (και έχουν βάση αυτά που λένε) δεν ήταν καν στιχουργός. Μόνο μουσικές έγραφε και “χτένιζε” τους στίχους που του έδιναν”.
Πράγμα που σημαίνει (για όσους χρειάζονται επεξηγήσεις και στα αυτονόητα) ότι δεν υιοθετώ απαραίτητα αυτή την άποψη. Γιατί λοιπόν
“…Αντίθετα με όσα μας λέει ο Α.Ν…”;
Αντί λοιπόν για “λέει” θα προτιμούσα το “αναφέρει”.
Παρακάτω, το “…και έχουν βάση αυτά που λένε…” είναι δική μου άποψη και “βάση” θεωρώ το ότι τα περισσότερα τραγούδια του Τσιτσάνη δεν αναφέρουν στιχουργούς, ενώ τα 'χουν γράψει κάποιοι και μάλιστα διάσημοι. Επίσης είναι αρκετές και οι επιτυχίες του που βασίστηκαν σε αδέσποτους στίχους (π.χ. "Σακαφλιάς).
Τώρα, αν θες και την προσωπική μου άποψη…
Ναι, δε θεωρώ τον Τσιτσάνη μεγάλο στιχουργό και πιστεύω ότι έγραφε στίχους περιστασιακά. Τον θεωρώ κορυφή στο να παίρνει μερικά στιχάκια και να τα διαμορφώνει έτσι ώστε να φτιάχνει αριστουργήματα.
Για το “ποιοι είναι αυτοί οι πολλοί!” θα μπορούσα να αναφέρω δυο-τρεις πηγές, όμως πρώτα θα 'θελα να μου αναφέρεις πού βρήκες ότι ο Τσιτσάνης “…αποδεδειγμένα μας χάρησε ΚΑΙ ΣΑΝ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ κάποιες εκατοντάδες ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ!” Να σου θυμίσω ότι πεντέξι εκατοντάδες είναι ΟΛΑ τα τραγούδια του Τσιτσάνη.
Τέλος, για το “Μη τρελλαθούμε κι όλας!”… Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα. Μπορείτε να τρελλαθείτε όποτε θέλετε.
ΑΝ

Τώρα που ξαναδιαβάζω το κείμενο του Σάκη, μετάνιωσα που απάντησα. Γιατί έχω την εντύπωση ότι κρύβει κάποια …απειλή (;). Ιδιαίτερα στο σημείο “…Η δήλωση αυτή είναι ιδιαίτερα σοβαρή και μάλιστα όταν αναφέρεται για τον (πιθανώς) μεγαλύτερο λαϊκό δημιουργό μας!”.
Τι σήμαινε αυτή η παράγραφος; “Πω πω τι μαλακία είπες για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα!” ή “Βγες γρήγορα και απολογήσου αλλιώς…”.
Εχω κάτι υπόνοιες, αλλά τι να κάνω; Να πάω σε μέντιουμ ή κάποιος άλλος μπορεί να μου λύσει την απορία;
ΑΝ

Ίσως να μην κατάλαβα καλά!
Το “λέει” με το “αναφέρει” είναι σκέτο λογοπαίγνιο. Αυτό είναι το ζητούμενο;

Αύριο ή μεθαύριο θα ρίξω στο φόρουμ μέρος από το σημαντικότερο έργο του ΚΑΙ σαν στιχουργού. Αν διαφωνεί κανένας για κάποιο-α από τα έργα του αυτά, ας μας καταθέσει τον πραγματικό στιχουργό του χ -ας πούμε- τραγουδιού.
Μένει όμως σε εκκρεμότητα να μας δώσεις κι εσύ τεκμηριωμένες απαντήσεις.

Σ.Π.

Δεν πρόλαβα το προηγούμενο μήνυμά σου.
Απειλή;! Απολογήσου;!, …μαλακία;… Καμια σχέση και μακράν κάθε υποψίας κάτι τέτοιο. Επί λόγου τιμής!
Βρε ʼρη, μια ζωή πρέπει ντε και καλά να τρωγώμαστε; Ξαναδιάβασε σε παρακαλώ πιο προσεκτικά το κείμενό μου. Και το ξαναλέω, μη τρελλαθούμε τελείως (άσχετα με το αν σε νοιάζει ή όχι!). Δες την ουσία του θέματος. Δεν κάνω (και δεν είμαι) τον δικηγόρο του Τσιτσάνη. Απλά πράγματα λέμε: “Η δήλωση αυτή είναι ιδιαίτερα σοβαρή και μάλιστα όταν αναφέρεται για τον (πιθανώς) μεγαλύτερο λαϊκό δημιουργό μας!”.
Τελεία και παύλα.

Σ.Π.

Σάκη, για να σε βοηθήσω:

υπάρχουν τεκμηριωμένα στοιχεία ότι πέντε (5) τραγούδια που θεωρούνται πρωτότυπες δημιουργίες του Τσιτσάνη δεν είναι είναι δικές του συνθέσεις: Οι “αραπίνες”, η “μάγισσα της αραπιάς”, η “Τρικαλινή τσαχπίνα”, το “παίζουν τα μπουζουκάκια” και το “καποια μάνα αναστενάζει”. Επίσης, υπάρχουν κάπου 20-25 τραγούδια που είναι σε όνομα άλλων (Τσαουσάκης, Περδικόπουλος, Στράτος, Γεωργακοπούλου κ.α.) αλλά υπάρχουν βάσιμες υπόνοιες ότι είναι του Τσιτσάνη, τουλάχιστον η μουσική …

(Χρήστος)

Μιας και τεθηκε σαν θεμα … τελικα το 20% απο την ΑΕΠΙ το επαιρνε ο Γκουβερης για την Συννεφιασμενη Κυριακη ή οχι ??

…ή μηπως η “Γρια” για τα καβουρακια …

Ασχετα με όσα λεει ο Σάκης και ο ΑΝ, να αναφέρω μιά πηγή: “Μα ο Τσιτσάνης ΔΕΝ είναι τραγουδοποιός, συνθέτης είναι” (Μανώλης Χιώτης, στο βιβλίο του Χατζιδουλή για τον Β.Τσιτσάνη, προμετωπίδα σε κεφάλαιο).

Δηλαδή ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ αν αποδειχθεί πως μεγάλο μέρος των στιχουργικών επιδόσεων του Τσιτσάνη ήταν… ντοπέ; Χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει.

Ο Τσιτσάνης μπορεί να πέσει στα μάτια μας αλλά τα τραγούδια “Συννεφιασμένη Κυριακή”, “Αχάριστη” κλπ ποτέ δεν θα ξεπέσει. Και αυτό έχει σημασία. Πολύς ντόρος για το τίποτα.

Αυτή η αναμπουμπούλα με τον Τσιτσάνη έχει αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα. Εχει γράψει και η κουτσή Μαριώ γι αυτόν βιβλίο - βιβλιαράκι - σημειώσεις - TV/αφιέρωμα και δε συμμαζεύεται. Εγινε το αντίστοιχο της εκνευριστικής υπερπακαδημαϊκού Γλυκατζή-Αρβελέρ. Νισάφι πια! Ελεος με τον Τσιτσάνη και το φοβερό ταλέντο του! Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και όχι. Αυτό που με κάνει να βλαστημάω είναι αυτή η παραζάλη, η αναστάτωση, η στάση προσοχής και η φτιαχτή σοβαρότητα στα panel της TV όταν μιλάνε για τον Τσιτσάνη. Σιγά ρε μουσικολόγοι! Είστε εξίσου σοβαροί όταν μιλάτε για τον Μάρκο; Για τον Απόστολο; Για τον ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ τον σημαντικότερο όλων μετά τον Μάρκο;