Σᾶς παρακαλῶ ἐξηγῆςτε μου , μιάν ἀνφιβολία πού ἐχω , το ρεμπέτικο κίνημα εἷναι νεκρό ; Μόνον ἐνοωύμε ρεμπέτικα τί ἀκριβός ; Τα καινούργια ζεΐμπέκικα χασάπικα και τσιφτετέλια εἶναι ἁπλός λαΐκά ; Τα ρεμπέτικα εἷναι κάτι σαν τα ἀττυκά ἑλληνικά , νεκρῆ γλῶττα , ἠ έχωμε τώρα τα νεορεμπέτικα ; Το διάλεξες την τύχη σου που το τραγούδισε ο Πάριος τί είναι ; Δεν μπορώ να το βάλω στον ίδιο παραονομαστή με τον αετό που τραγούδισε ο Σφακιανάκης , δεν θέλω να συνκρίσω τον θείο Πάριο με τον θνυτό σφακιανάκι ος τραγουδιστές μιλάω για τα τραγούδια , προκαταβολικός ευχαρηστώ .
Noμιζω πως το ρεμπετικο ειναι πιο πολυ ο τροπος ζωης των τοτε μουσικων-τραγουδιστων-μερακληδων…Και αυτο αποτυπωνεται και στα τραγουδια τους…Δεν ειναι μονο το μουσικο μερος, αλλα γενικοτερα η φιλοσοφια τους…Θα μπορουσα να το αντιστοιχισω και με το ροκ μοτο “live fast die young”, αλλα θα παρεξηγηθω.
Εν τελει, νομιζω οτι ρεμπετης ηταν αυτος που ειχε ενα συγκεκριμενο τροπο ζωης και αποτυπωθηκε ολη αυτη η εποχη σε τραγουδια. Τα μεταγενεστερα, αλλα και τα σημερινα, μπορει υποκειμενικα να αρεσουν ή οχι, αλλα ρεμπετικα δεν θεωρω πως ειναι σε καμια περιπτωση…
Φίλε Νικολάρα,
ούτε παρα-, ούτε νεο-ρεμπέτικα υπάρχουν. Οι ίδιοι οι ρεμπέτες λαϊκά αποκαλούσαν τα τραγούδια τους.
Ό,τι εσύ ακούς (και ο καθένας μας) με μεράκι και σε ικανοποιεί, είναι και ζωντανό.
Νοιώσε τη μουσική και μη σε νοιάζει…τα υπόλοιπα είναι τροφή για «ρεμπετολόγους» και λοιπούς πτωμοφάγους…
1 «Μου αρέσει»
Παραξενεύτηκα εξαρχής με τον όρο “παραρεμπέτικα” (και από την καθαρεύουσα), δεν το είχα ξαναακούσει. Κατά τα άλλα θα συμφωνήσω 100% με τον Πίκινο…
Εύλογη η απορία για κάποιον ξενιτεμένο για χρόνια, όπως υποθέτω ότι είναι ο φίλος Νικολάρας από την πόλη διαμονής που φαίνεται στο προφίλ του αλλά και από τα δικαιολογημένως ξεχασμένα ελληνικά του, αν είναι για πολλά χρόνια στο εξωτερικό, όπως υποθέτω (καμμιά 30αριά τουλάχιστον). Αυτά που αποκαλούμε εμείς ρεμπέτικα - και μάλλον είναι αυτό που ζητάς να μάθεις - είναι τα τραγούδια που παίχτηκαν κυρίως με μπουζούκι & μπαγλαμά και αργότερα και με κιθάρα και ακορντεόν και πρωτοκυκλοφόρησαν μέχρι το 1958 το αργότερο. Εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα. Ο όρος παραρεμπέτικα δεν υπάρχει ή τουλάχιστον εγώ δεν τον έχω ξανακούσει. Πάριος και Σφακιανάκης μπορεί να έχουν τραγουδήσει κατά καιρούς κανένα ρεμπέτικο, αλλά δε θα έλεγα ότι είναι αντιπροσωπευτικοί τραγουδιστές του είδους. Ζώντες καλλιτέχνες του είδους που αναβιώνουν το ρεμπέτικο, είναι ο Αγάθωνας, ο Τσέρτος, ο Γκολές, ο Ξηντάρης, ο Λεμπέσης, ο Δημητριανάκης, ο Βαμβακάρης (υιός Μάρκου), η Μαριώ και Χοντρονάκος και αρκετοί άλλοι που να με συγχωρούν που δε τους αναφέρω λόγω μνήμης που ψιλοχάνει τελευταία.
Πετρο, ο Χοντρονακος πρεπει να εχει πεθανει…(επειδη ειπες ζωντες).
Συγγνώμη δε το ήξερα.
Συγγνῶμη κύριε max ,μή παραξενεύεστε οὑδέ παραξηγέστε, πέρι ὀρέξεως κολοκυθόπιτα …
Απο οτι καταλαβα ο κ. Νικος, ρωταει αν πλεον καινουργιες δημιουργιες χαρακτηριζονται “ρεμπετικες”.
Απο πολλους διαβαζω οτι οι ρεμπετικες συνθεσεις τελειωσαν το 55 με 58, αλλα πως θα χαρακτηριζατε σημερινα τραγουδια του Κορακακη, του Χρηστου Κωνσταντινου, τραγουδια που εχει ερμηνευσει ο Κοντογιαννης ο Λεμπεσης, ο Παπαζογλου. Δεν νομιζω να χωρανε στον ορο ΛΑΙΚΑ. Τι τραγουδανε τοτε?:082:
Επισης υπαρχουν καλλιτεχνες οπως ο Μαλαμας και ο Θανασης Παπακωνσταντινου, που αν και ανηκουν σε αλλο ειδος αλλα εχουν γραψει καποια τραγουδια, πιστα απολυτα στις “προδιαγραφες”, και προσθετοντας και αρκετα ενδιαφεροντα στοιχεια.
Ο Κορακάκης είναι το γνήσιο λαϊκό τραγούδι σήμερα. Μήν ακούω τέτοια.
Ειδικά για Θανάσηδες και Μάλαμα…ούτε κατα σκέψη. Μπλέκουν πολύ ωραία το μπουζούκι, το λαϊκό όργανο, και τους ρυθμούς του, αλλά μέχρι εκεί. Καινούργια σχολή είναι όλοι αυτοί.
Ρεμπέτικο λοιπόν δεν γράφεται σήμερα όπως το έχετε στο μυαλό σας.
Καλώς τονε το σύντεκνο τον Νικολάρα απ’ το Μπραζίλι! πού χάθηκες ρε θηρίο τόσα χρόνια;
Το ρεμπέτικο δεν υπάρχει σήμερα, όπως ούτε και… το κλέφτικο. Ρεμπέτικο είναι μια συμβατική ονομασία για το αστικό λαϊκό τραγούδι μιας συγκεκριμένης εποχής. Αυτό που μένει σήμερα είναι η εξέλιξη του ρεμπέτικου, το οποίο ονοματίζουμε συμβατικά (μιας και είναι ταυτολογία) “λαϊκό”.
Λαικο μπορουμε να πουμε πολλα ειδη οπως το ελαφρο,το ρεμπετικο και το δημοτικο,ολα ειναι λαικα αλλα ομως διαφερουν κατα πολυ, κυριως μουσικα φυσικα ολα αυτα εχουν πια εκλειψει.
Ο Ορος ρεμπετικο χρησιμοποιηται πολυ πριν τον αναφερει οποιοδηποτε ρεμπετολογος και ειναι λαθος να το λεμε ξανα και ξανα αυτο,το αναφεραν οι εταιρειες οπως αυτες το ειχαν ακουσει αρα υπηρχε και ορος και τραγουδι.
Η γνωμη μου ειναι το ρεμπετικο ειναι το τραγουδι του τεκε ,της ταβερνας και της φυλακης και ειχε αμεση σχεση με τα οργανα που συνανταμαι εκει και με το περιβαλλον.
Οταν εγινε εμπορικο εξελιχθηκε σε κατι αλλο και αρχισε να εξασθενει απο την αλλη το ρεμπετικο ομως δεν ηταν ποτε εμπορικο τραγουδι,ο Μαρκος Βαμβακαρης για παραδειγμα εγραψε 20-30 τραγουδια μες τον τεκε και μετα τα δισκογραφησε αυτα ειναι λοιπον ρεμπετικα γνησια,μετα απο αυτα εγινε αλλαξε υφος παιξιματος και γραψιματος εξελιχθηκε σε κατι αλλο εγραφε περισσοτερα κομματια και οχι πια για ενα κοσμο συγκεκριμενο οπως πριν ,το ρεμπετικο τοτε για μενα αλλαζει χερια και γυρναει σε αυτους που ακομα παιζουν στους τεκεδες και στις ταβερνες δηλαδη σε αγνωστους πλανοδιους μπουζουξηδες που στο φυσικο τους περιβαλλον γραφαν κομματια για την παρεα τους ,ρεμπετικο ομως πανω απο ολα θα πρεπει να πουμε οτι ειναι ενα ειδος μουσικης που τελειωνει καπου γυρω στον πολεμο η σε αλλη αποψη με την εισοδο του μπουζουκιου στην δισκογραφια.
Κύριε Νικολάρα, δεν υπάρχει κανένα θέμα παρεξήγησης, φυσικά και ο καθένας αυτενεργεί και μπορεί να γράφει με όποιο τρόπο νομίζει (αν και νομίζω με greeklish θα ήταν ενοχλητικό). Απλά με παραξένεψε η λόγια γλώσσα (με τις περισπωμένες κλπ) σε συνδυασμό με το ότι ήταν γραμμένη κάπως ανορθόγραφα. Πραγματικά όμως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Όσο αναφορά το ρεμπέτικο, για μένα δεν είναι μόνο το τραγούδι της φυλακής, του τεκέ κλπ κλπ, ό,τι ταμπέλες και να του βάλουμε ή μετά που έγινε εμπορικό άλλαξε και δεν ήταν ρεμπέτικο κλπ κλπ όπως γράφει κάποιος προλαλήσαντας.
Για μένα προσωπικά ήταν κάτι πιο αφαιρετικό, ήταν ένας τρόπος ζωής, όπου μουσική, καθημερινά βιώματα γίνονταν ένα χαρμάνι, ένα χωνευτήρι. Από αυτή και μόνο την άποψη, αν το δούμε και κάπως μεταμοντέρνα, προσαρμοσμένα στα σύγχρονα δεδομένα, πιστεύω ότι είναι κάτι ζωντανό (σε αντίθεση με μερικούς που λένε ότι έχει πεθάνει), μόνο και μόνο που ακούμε κομμάτια και ανατριχιάζουμε, που αν και 70-80 χρόνια αργότερα, καθρεφτίζουν αισθήσεις, βάσανα, επιθυμίες που έχουμε ακόμα και στην εποχή μας. Σε αντίθεση με τη νέκρα (πνευματική και μη) που αποπνέουν τα “φρέσκα” τραγούδια από τους σύγχρονους σκυλάδες της παραλιακής (για να μη λέμε ονόματα). Γιατί με αυτά διασκεδάζουμε, με αυτά λυπούμαστε, αυτά μας αγγίζουν τέλος πάντων. Αν θέλετε, πείτε μου αν ακούγεται υπερβολικό, με τόσα που υπομένουμε γύρω μας, που είμαστε σκλάβοι στην ίδια μας τη χώρα, που σκεφτόμαστε αρκετοί από τη νέα γενιά το ενδεχόμενο της μετανάστευσης γιατί εδώ δεν έχει δουλειά για να καλύψουμε βασικές μας ανάγκες, κάπως έτσι δεν ήταν και τότε; Και δεν έχει να κάνει αν σήμερα γράφονται ή όχι τέτοια τραγούδια, αν και θεωρώ και εγώ ότι πχ τραγούδια του Κορακάκη με αγγίζουν όπως και εκείνα τα παλιά ρεμπέτικα…
Γειά σας κύριε ΜΑΧ !!! Μου άρεσε πολύ το κύριε Νικολάρα εστάνθηκα τον εαυτό μου έναν ὑπερθετικό Νικολάρα … συγγώμη για το καλαμπούρι … Ἡ ῥήσις μου ἑν Δυπλογλωττία , πού αρχήζει στην αττυκή διαλεκτο καί τελιόνει στην μαλλιαρή μέ ὁλα τά λάθη που σαράντα τρία χρόνια ξενιτιάς σκουριάζουν την φαιά μου ουσία ἐδῶ στῆν ζούγκλα είναι μιά μεταφορά , αφού η μαλλιαρή σήμερα είναι τα ελλήνικά γιατί μερικά νέα λαϊκά τραγούδια με μπουζούκι σε ρυθμό ζεϊμπέκικου με πάθος και θέμα ανάλογο δεν μπορόυμε να τα καλέσουμε νεορεμπέτικα ἠ πάραρεμπέτικα ; Η ἀμφιβιβολία μου δεν εἶναι αν ἡ κερά Μαριώ τραγουδάει ρεμβέτικα ἠ ἡ κερά Μπέλου και αυτή τα τραγουδούσε , άραγε για τον τρόπον ζωής ο Πάριος δεν είναι περισότερο ρεμπέτης απώ τον Νταραλάκη(ενοώ τον ὑιον τού Λουκά Νταράλα) που τραγούδισε τα τραγούδια με ουσίες , ο Πάριος οταν τραγουδάει το : διαλεξες την τύχη σου , το κόβει καλήτερα απώ τον Νταραλάκη και η φωνή του έχει μεγαλήτερο διάστιμα , και ἡ ερμηνεία του έχει ψυχή .
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 01:34 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 01:13 —
Καλώς σας βρήκαμε σύντεκνε , δεν ήμουνα φροντιστήρειο:089:, μόνο πολύ δουλειά , τα παιδειά μεγαλόνουν και μαζή τα προβλήματα και πρέπει να διαθέτω περισότερο καιρό στη παιδεία τους. Συνφωνώ για το τι ονομάζουμε ρεμπέτικο , μα αυτά τα νεα λαικά ζειμπέκικα , χασάπηκα , τσιφτετέλια , πού μυρήζουνε ρεμπέτικα , τόσο στο θέμα όσο στη κράση στην τωρηνή εποχή τι είναι ;
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 01:40 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 01:34 —
Μπράβωωωω , είσαι ο μόνος που με κατάλαβες !!!
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να καλησπέρησω την παρέα να με συγχωρείτε που απαντάω μετα απο μια εβδομάδα αλλα μολις διάβασα το θέμα και θα ήθελα να πω την γνώμη μου.Πιστεύω οτι ρεμπέτικο είναι ύφος,είναι η λιτότητα και απλούστεύση της μουσικής χωρίς πολλές ‘σάλτσες’,θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω και να πώ οτι υπήρχαν σχολές και σχολές την εποχή που άνθησε το ρεμπέτικο (Σμυρνεικη,Πειραιώτικη) η πρώτη λίγο πιο περιτεχνη ενω η δεύτερη πιο απλουστευμένη.Μπαίνω στο θέμα και λέω το κοινό τους σημείο ηταν η αρμονία τοσο συγκεκριμένη και λιτή με ενα ακορντο το πολυ δυο και πολυ βαριά τρία παρατηρήστε Μαρκο, Δελιά, Παπάζογλου,Σκαρβελή κτλ.Βεβαια εχουμε και το φαινόμενο του Τουντα με όργανα σαντουρια, ούτια, κανονάκια και φυσικά βιολιά,εκει δεν έχουμε ολοκληρομένα ακόρντα.Δεν θέλω ουτε να σας μπερδέψω ούτε να σας κουράσω συνοπτικά θα πώ οτι εσκεμένα κρατούσαν εναν τρόπο Βυζαντινό και απλό χωρις σεκόντα τοσο στις φωνές οσο και στα όργανα οπότε μιλάμε για ύφος της μουσικής.Όταν αυτό άλλαξε με άξιους κατα τη γνώμη μου συνθέτες άλλαξε και η ενορχήστροση και το υφος του τραγουδιού και η εποχή,μπήκαν στα μπουζούκια πρίμο σεκόντο το ιδιο και οι φωνές Τσιτσάνης, Παπαιωάννου, Μητσάκης κτλ.Κλείνοντας θα συμφωνήσω εν μέρη με τον Πικίνο και θα πω οχι τίποτα παραπάνω απο αυτό που διάβασα απο αυτοβιογραφίες,οτι όλοι τα θεωρούσαν λαίκα τραγούδια και οτι οι ταμπέλες μπήκαν μετά απο κάποια χρόνια.Αλλά την συγκεκριμένη εποχή παίζαν μ αυτό το ύφος.Καληνυχτώ την παρέα και ενημερωτικά, ο Χοντρονάκος ή Νάκος (Στέφανος Κυπριούλης) ήταν απο το Ρετζίκι Θες/νίκης και μας άφησε το 1998.Εάν κάνω λάθος με την άποψη μου,συγχωρέστε και διορθώστε με αυτο εχω στο μυαλό μου για ρεμπέτικο(μουσική).Ο ρεμπέτικος τρόπος ζωής είναι κατι πολύ πολύ βαθή που το έχουν αναλήση κοινωνιολόγοι και δεν εχω καν τις γνώσεις να καταπιαστώ μ’ αυτο το θέμα.Υγεία και χαρα σ ολους σας .
Συμφωνώ με τον Ναπολέων. Όμως, το βλέπω ανάποδα: σήμερα, στα ρεμπέτικα πάλκα, βλέπεις ένα κιθαρίστα και βάζει μέσα σε ρεμπέτικα κάποια περισσότερα ακκόρντα από την πρώτη εκτέλεση, μερικές φορές μάλιστα κάποιοι βάζουν μέχρι και μερικά στοιχεία έξω από το ρεμπέτικο (τζαζ και manouche πιασίματα, έβδομες, περίεργες), αλλά το τραγούδι εξακολουθεί και είναι 100% μουσικά ρεμπέτικο, σε αυθεντικό ύφος. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται, και προσπαθώ να πάω λίγο παραπέρα το συλλογισμό, στην χρήση των δρόμων, που προκύπτει από βαθειά - και πολλές φορές ασυνείδητη - γνώση από τους συνθέτες, και όχι τόσο πολύ στην εναρμόνισή.
Και εγώ συμφωνώ και με τον Μπάμπη και με τον Ναπολέοντα. Όντος το ρεμπέτικο είναι τρόπος ζωής και για να χαρακτηριστεί (όχι πλέον παλιότερα αναφέρομαι) πρέπει να ένιωθε σε όλο του το είναι ρεμπέτης και βέβαια να το δείχνει σε κάθε έκφανση της ζωής του. Σχετικά με τις ονομασίες συμφωνώ πως το ρεμπέτικο είναι αυτό που ευφόρισε στους τεκέδες και στις φυλακές αλλά αυτό είναι και το μουρμούρικο που είναι υποσύνολο του ρεμπέτικου.Τώρα αν σε κατανόησα αγαπητέ Μπάμπη εννοείς πως οι νεότεροι καλλιτέχνες με τη συνεχή τριβή στους δρόμους προσθέτουν και προχωρουν τροπο τινά το ρεμπέτικο δίχως να το αλλοιώνουν στο ελάχιστο.Ναι σε αυτό θα συμφωνήσω απόλυτα
Το λένε και το ξαναλένε μερικοί, κι άλλοι από πάνω το ξεπατικώνουν και το τονίζουν. Τί πάει να πει ρε παιδιά ότι “το ρεμπέτικο είναι τρόπος ζωής;”.
Έτσι, για να καταλάβω κι εγώ.
ΥΓ - Το μάγκικο (μουρμούρικο αν θέτε) αναφέρεται σε κατηγορία αστικών λαϊκών τραγουδιών που δεν προσδιορίζεται με τα ίδια χαρακτηριστικά όπως η κατηγορία ρεμπέτικο. Δηλαδή, μπορείς να πεις πως υπάρχουν ρεμπέτικα που ήταν μάγκικα, αλλά δεν έχει νόημα να λες το αντίστροφο με το ίδιο περιεχόμενο. Θα ήταν σα να λες πως υπάρχουν κλέφτικα που είναι… δημοτικά (η αναλογία στο παράδειγμα που βάζω εδώ δεν είναι πιστή, αλλά πιάνει αυτό που θέλω να δώσω).
Αι πες τα ρε Πανο γιατι και εγω δεν το μπορω να το ακουω, να ειναι πιπιλα συνεχεια.Νομιζω οτι εχει καθιερωθει για να θεωρουνται κατι θεοποιημενα και ωραια ξεμπαρκα οντα οι ρεμπετες,με ολη την παραφιλολογια που τους συνοδευει…
Και όμως, έχει έννοια η φράση “το ρεμπέτικο είναι τρόπος ζωής”: Ένας “τρόπος (νυκτερινής) ζωής” της νεολαίας είναι το κλάμπ, το μπήτ, η συναυλία των μεγάλων ονομάτων, η καφετέρια ακόμα. Σε αντιπαράθεση με αυτό, έρχεται η διασκέδαση σε ταβερνάκι με ρεμπέτικο ρεπερτόριο. Φυσικά δεν είναι τρόπος ζωής το να μιλάς με εξεζητημένη και βέβαια ψεύτικη “ρεμπέτικη” γλώσσα και ανάλογο τονισμό, φορώντας και καν’να καβουράκι άμα λλλάχει, να ΄ουμ…