Πες τα χρυσόστομη!
Χρυση μου Ιωαννα η γοβα ειναι καλοδεχουμενη ακομα και στην Κληματαρια και στου Μαγγινα ή στου μπαρμπα-Μητσου να παμε εγω δεν προβληματιζομαι … εσυ θα την πληρωσεις + το ταξιδι
Παντως μην ανησυχεις ο χωρος μαλλον βρεθηκε προς Πειραια μερια και η ημερομηνια ψιλοστανταρεται …
Νομίζω ότι, η κουβέντα αυτή μας ευτελίζει ως φιλόδοξο φόρουμ.Σταδιακά κατερχόμεθα όλα τα σκαλοπάτια προς ένα ευτελή καλαμπουρισμό τηλεοπτικού τύπου.Αυτό περιμένουν και οι άσπονδοι φίλοι μας για να μας την πέσουν.Ασφαλώς,δεν μας νοιάζει η γνώμη των άλλων.Είμεθα σίγουροι δια το επίπεδον του φόρουμ τούτου.Αλλά πρέπει να επανέλθωμεν,νομίζω εις τας σοβαράς μας συζητήσεις του τύπου “τι μέγεθος σαγιονάρες φόραγε ο αείμνηστος Μάρκος;”,ή “απο πότε το τρία γίνεται έξι” κλπ κλπ
Ολέ!!!
Ναι ρε Τάσο, έχομε εκφυλιστεί τελείως…
Φαντάζεσαι σκηνικό, να τρακάρουμε στη μάζωξη, στο ίδιο μαγαζί, το φαν κλαμπ της Βανδέως και να μας γιουχαΐζουν;
Σαγιονάρες ο Μάρκος; δε ξέρω για νούμερο, πάντως το σίγουρο είναι πως το ντιζάην ήταν αρμάνι φωρ μαιν. Το τελευταίο σου δεν το εννόησα. Μπας και φταίει το ότι έχω κόψει τη τιβί;;
έχει γραφεί,ότι στην περίοδο μεγάλης φτώχειας ο μεγάλος Μάρκος,φορώντας σαγιονάρες και μακό βαμβακερό φακελάκι,κάθονταν στην είσοδο της κολούμπια και έλεγε στον Θεοδωράκη: “Τι θα γίνει με μας κύριε Μίκη,δεν θα γυρίσουμε κανένα δίσκο ;”.
Υστερα απο λίγο βεβαια βγήκαν οι νέες εκτελέσεις τον τραγουδιών του με τον Μπιθικώτση…
Δεν είναι λοιπόν να γελάμε με τις σαγιονάρες του Πατριάρχη…
Τώρα που λες για τις εκτελέσεις του '60, θυμάμαι τον Στέλιο να λέει με συγκίνηση πως ο Μπιθικώτσης “έσωσε” την οικογένεια την εποχή εκείνη. Α ρε μέγιστε Γρηγόρη…
Λοιπόν, θα σας πω κάτι που μου είχε αφηγηθεί ο πατέρας μου. Πριν από 30 ακριβώς χρόνια, ήταν στη Βοστώνη φοιτητής, και δούλευε γκαρσόνι στο περίφημο Άθενς Ολύμπια (η συμφορουμίτισσα Μαριάννα, ίσως το γνωρίζει - στο κέντρο της Βοστώνης, το πρώτο ελληνικό μαγαζί της Νέας Αγγλίας, από το 1910).
Τω καιρώ εκείνω, είχε έρθει ο Σερ για ένα δεκαήμερο στη Βοστώνη για να τραγουδήσει. Μια μέρα λοιπόν, 11 το πρωί, έρχεται ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού (ο οποίος δε καλομιλούσε τα ελληνικά) στο πατέρα μου να πάει να εξυπηρετήσει έναν Έλληνα ο οποίος ήθελε να πάρει το μεσημεριανό του. Ήταν βέβαια ο Μιθικώτσης.
-Φιλαράκο τί έχουμε να φάμε; Έτσι, κάτι στα γρήγορα κανένα κοκαλάκι - αρνάκι. Κανένα κοκαλάκι να γλύψουμε γιατί πρέπει να φύγω.
Του πιάνει κουβέντα ο πατέρας μου, πώς πάνε οι δουλειές κλπ. Φιλικότατος κι απλότατος ο Μπιθικώτσης.
- Άσε φίλε, έχω κουραστεί το ξενύχτι - να τραγουδάω κάθε βράδυ στο πάλκο. Τώρα βγάζω πιο πολλά από τις λέσχες και τις συναυλίες (είχε χαρτοπαιχτική με τον Δομάζο).
Την άλλη μέρα μαθαίνει ο πατέρας μου από αφήγηση συναδέλφου πως μετά από το εστιατόριο τον πήρε ένας “επιφανής” της διασποράς να φάνε στο σπίτι του. Ήξερε πως ο Σερ είχε πάθος για το κουμάρι και ήξερε πως ήταν ματσωμένος από την περιοδία (μερικές δεκάδες χιλιάδες δολάρια - τότε). Οπότε του την έστησε.
Μετά από το φαγητό κάποιοι σηκώνονται από το τραπέζι.
- Εμάς μας συγχωρείται πάμε μέσα να παίξουμε ένα χαρτί.
- Επιτρέπεται να σας κάνω παρέα;
- Και βέβαια.
Τον περιλάβανε λοιπόν, κι όπως λέει το άσμα, έλα βρε Μανωλάκη να τα λιμάρουμε… του τα φάγανε όλα που είχε βγάλει σε μια βραδιά.
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην delikanis 05 Μάιος, 2006)
Συγνώμη! Μαργιάννα είναι το σωστό!
Γεια και χαρά σας κυρίες και κύριοι.
Να ρίξω και γω μια ιδέα για την συνάντηση του φόρουμ;
Προτείνω να γίνει ένα σαββατοκύριακο του Ιούνη σε κάποιο κάμπινγκ. Να εκδράμουμε όλοι παρέα με σκηνές και με τα όργανα. Το βράδυ φωτιά στην παραλία, μπύρες και κρασιά συνοδεία μπουζουκιών και λοιπών οργάνων. Αν θέλουμε περισσότερο φολκόρ, βάζουμε και κάρβουνα για ψήσιμο και αν μαζευτούμε και πολλοί μερακλήδες βάζουμε και καζάνι να βράζει όλο το βράδυ με βραστή γίδα για το ξημέρωμα να φτιάξουμε στομάχι.
Δηλώνουμε συμμετοχές και κλείνουμε ένα κάμπινγκ ολόκληρο για πάρτη μας. Η Εύβοια είναι μια καλή περίπτωση και μάλιστα κατά τον Ιούνιο (αρχές) κατά προτίμηση ούτως ώστε να μην είναι φουλ σεζόν και προβληματίζουμε τους λοιπούς ένοικους. Για τους πολύ θαρραλέους προτείνω ελέυθερο κάμπινγκ. Μπορεί να συνδυαστεί και σε περιοχή που θα έχει και ενοικιαζόμενα δωμάτια για τους πιό ντελικάτους. Πιστέψτε όμως επειδή αυτό που περιγράφω το έχω ξαναδεί ο χαβαλές όλος είναι στους σκηνίτες και οι πιο λουσάτοι μάλλον το μετανιώνουν τελικά.
Λοιπόν πως σας φαίνεται το όλο ‘‘κόνσεπτ’’;
Δημήτρη, νομίζω πως είναι μια πολύ όμορφη ιδέα. Η επίσημη μάζωξη θα γίνει Αθήνα, αλλά αυτό δε μας εμποδίζει να σκεφτόμαστε για μια πιο χαβαλεδιάρικη μάζωξη-εκδρομή αργότερα το καλοκαίρι (βλέπε και προηγούμενα μηνύματα μας).
Να δούμε, κατ’αρχείν, αν υπάρχει ενδιαφέρον, πότε έχει ο πολύς κόσμος άδειες, να προσδιορίσουμε τι είδους εκδρομή θέλουμε ακριβώς, να εντοπίσουμε/προτείνουμε μερικά μέρη, να τα ρίξουμε σε ψήφισμα και… βουαλά.
δεν καταλαβαίνω γιατί ένα αστικό τραγούδι όπως είναι το ρεμπέτικο πρέπει να το βάζουμε σε σκηνές,παραλίες,μπάρμπεκιου, γίδες,κάρβουνα και άλλα παρόμοια.
το ρεμπέτικο αναπνέει στις πόλεις.
Ρε συ Τάσο, μια ιδέα ρίξαμε. Μη μπαίνουμε τώρα στη κουβέντα πώς πρέπει και πού πρέπει να παίζεται το ρεμπέτικο, και έτσι είναι το “σωστό”, και μη τυχόν έτσι και μη τυχόν αλλιώς…
Μια παρέα είμαστε με πολλά κοινά, θέλουμε (νομίζω όλοι ή οι περισσότεροι) να βρεθούμε, να κάνουμε το χαβαλέ μας, να περάσουμε καλά. Αυτό είναι όλο.
Δεν νομίζω πως πρέπει να μπεί το θέμα του τόπου και του χρόνου που πρέπει να παίζεται το ρεμπέτικο αλλά και το κάθε είδος μουσικής που μας αρέσει.
Η όλη ιδέα ήταν απλά να βρεθούμε σε ένα μέρος που θα μπορούμε να μαζευτούμε πολλοί και να γνωριστούμε από κοντά. Σε ένα μέρος που δεν θα είναι αποστειρωμένο και επαγγελματικό. Να κάνουμε το κέφι μας, να παίξουμε ελεύθερα χωρίς περιορισμούς σε χρόνο και ένταση. Να πιούμε να ξενυχτίσουμε χωρίς την σκέψη της επιστροφής και της οδήγησης. Όποιος κουραστεί την πέφτει παραδίπλα για ύπνο και ακούει τα όργανα να παίζουνε (καλό μου ακούγεται εμένα).
Η ιδέα έπεσε απλά στο τραπέζι ως μια λύση για φυγή από την καθημερινότητα με μουσικές που μας αρέσουν σε περιβάλλον παρείστικο.
Η συγκεκριμένη συνάντηση “Ρεμπέτικου Φόρουμ - Κλίκας” θα γίνει στην Αθήνα. Τη Δευτέρα ο Αδμιν θα κάνει την επίσημη ανακοίνωση.
Τώρα, γενικότερα για συναντήσεις της μπουζουκοπαρέας, όλα παίζουν. Δεν πρόκειται να αναλώσουμε όλη τη δράση μας σε μια συνάντηση. Οι προτάσεις για το καλοκαίρι που έρχεται είναι όλες καλές ιδέες και όσες πιο πολλές υλοποιηθούν τόσο το καλύτερο. Κι ούτε πάλι είναι απαραίτητη κάποια …απαρτία. Αν μαζευτούν π.χ. 20 συμφορουμίτες και γλεντήσουν μαζί ένα Σαββατοκύριακο, θα υπάρξει κανένα πρόβλημα;
Πάντως καλό είναι να μη σκεφτόμαστε σαν …Αθηναίοι. Δηλαδή, καλή είναι π.χ. η Εύβοια, αλλά τι να πούμε τώρα στους (ξανά π.χ.) φίλους μας από τη Σπάρτη, που βρίσκονται ένα βήμα από τη Μάνη, δυο βήματα από τη Μονεμβασιά και τρία βήματα από την Ελαφόνησο; “Ελάτε για γλέντι στην εξωτική …Ερέτρια;”.
Ασε που πάνω-κάτω με βρίσκει σύμφωνο η άποψη του Τάσου. Αν πρόκειται να βρεθώ σε μια αποκρυσμένη παραλία, μάλλον θα προτιμήσω να ψαρέψω. Το μπουζούκι είναι όργανο του αστικού νταλγκά.
Αγαπητοί μου φίλοι γειά σας. Θα σας προτείνω ένα μέρος για τη συνάντηση, που οχι μόνο θα περάσουμα καλά αλλά και θα το θυμόμαστε για πάντα. Είναι το χωριό μου και χωριό της μάνας του Σταύρου Τζουανάκου, το πανέμορφο ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ ΔΗΜΟΥ ΖΑΡΑΚΑ ΛΑΚΩΝΙΑΣ, ένα παραθαλάσιο χωριό 3,30 ώρες απο την Αθήνα. Με μια τεράστια παραλία όπου μπορούμε να καθήσουμε μέχρι τα χαράματα,και να περάσουμε φανταστικά. Δίπλα είναι η Ταβέρνα του Τίρη με τα ωραιότερα φαγητά και φρεσκότατα ψάρια που έχετε φάει ποτέ. Εχει χώρους για ύπνο στην παραλία, εκτός απο τα ξενοδοχεία και πανσιον. Ελάτε και δεν θα το μετανοιώσετε ποτέ.