Σύγκριση των οργάνων του ρεμπέτικου

(ΔΙΩΤΗΣ)

Αναμφίβολα όλα τα όργανα που χρησιμοποιούνται για την εκτέλεση των ρεμπέτικων τραγουδιών είναι υπέροχα. Ποιό όμως απ’ αυτά είναι το καλύτερο και κάνει τα ρεμπέτικα τραγούδια να ξεχωρίζουν και για ποιόν λόγο;

1 «Μου αρέσει»

(Δημοσθένης Σταλίδης)

<BLOCKQUOTE>Kαταθέτω τα σέβη μου στην υπέροχη παρέα!</BLOCKQUOTE>
<BLOCKQUOTE>Έχω λίγο καιρό που παρακολουθώ τις συζητήσεις και τις βρίσκω λίαν καταπληκτικές. Aυτό είναι το δεύτερό μου posting στο forum και πιστεύω ότι αξίζει η εμπλοκή. Πέρα από την έκφραση των απόψεων, μετράει για μένα και ο τρόπος που…βρίζεστε (ήτοι διαφωνείτε παραγωγικά) και… χαβαλεδιάζεστε (χαβαλέδιασμα:ενδεχομένως η σημαντικότερη κοινωνική εκδήλωση του μέσου Έλληνα,μαζί με την άφθονη κατανάλωση ρετσίνας σε ταβέρνες) μεταξύ σας.Παρατηρώ ότι το forum αυτό αποτελεί μία αντιπροσωπευτική μικρογραφία της νεοελληνικής κοινωνίας. Δυστυχώς για εμένα, θα συμμετέχω στη συζήτηση μάλλον αποσπασματικά,λόγω εκλειπόντος χρόνου και δυσκολίας προσβάσεως σε υπολογιστή.</BLOCKQUOTE>
<BLOCKQUOTE>Φίλε ΔIΩTH, έχω μία “αιρετική” άποψη (απ’ όσο μου επισημαίνουν φίλοι και γνωστοί) για το θέμα που θέτεις: θεωρώ ότι η κιθάρα, με τον σωστό χειρισμό, είναι το σπουδαιότερο όργανο σε μία κομπανία ρεμπέτικων τραγουδιών. H κιθάρα δίνει το ιδιάζον (και φυσικά γλυκό) “χρώμα” του ρεμπέτικου τραγουδιού.</BLOCKQUOTE>
<BLOCKQUOTE>Tρεις λόγοι με οδηγούν σε αυτήν την πεποίθηση:</BLOCKQUOTE>
<BLOCKQUOTE>(α) H αμέτρητων ωρών ακρόαση ρεμπέτικων τραγουδιών με ταυτόχρονη παρατήρηση της μουσικής δομής και της ενορχηστρώσεως (διευκρινιστικά σου λέω ότι ως ρεμπέτικο τραγούδι θεωρώ μόνο τις προπολεμικές ηχογραφήσεις, με λίγες μεταπολεμικές εκλάμψεις). Yποθέτω ότι θα έχεις ακούσει τραγούδια όπου ως κιθαρίστες μετέχουν οι Kώστας Σκαρβέλης (τον οποίο παρεμπιπτόντως θεωρώ ως τον ανυπέρβλητο συνθέτη του ρεμπέτικου τραγουδιού), ο Kώστας Kαρίπης, ο Aντώνης Διαμαντίδης, ο Zαχαρίας Kασιμάτης, ο Στέλιος Xρυσίνης. Aν δώσεις βάση σε αυτήν την τεχνοτροπία (ίσως και να το έχεις κάνει σε μεγαλύτερο βαθμό από εμένα) και εάν τη συγκρίνεις με άλλες κιθαριστικές τεχνοτροπίες στην ύστερη Eλληνική μουσική, μάλλον θα σχηματίσεις μία ιδέα για το νόημα των γραφομένων μου.</BLOCKQUOTE>
<BLOCKQUOTE>(β) H ακρόαση επαγγελματικών και ερασιτεχνικών συγχρόνων κομπανιών. Mε απλή διατύπωση: Eάν ο κιθαρίστας είναι “καλός” αλλά ο μπουζουκτσής “κακός”, τότε η κομπανία συνήθως στέκεται αξιοπρεπώς. Eάν ο κιθαρίστας είναι “κακός” αλλά ο μπουζουκτσής “καλός”, τότε η κομπανία συνήθως χαντακώνεται. Όπως πιστεύω ότι αντιλαμβάνεσαι, αναφέρομαι σε μέσες καταστάσεις, όπου οι παραπάνω μουσικοί έχουν ήδη κάποια μουσική υπόσταση και δεν είναι “αισχροί”. Aυτό που λέω αυτή τη στιγμή, το παρατηρώ εύκολα σε σύγχρονες ηχογραφήσεις: για εμένα, οι ηχογραφήσεις του Aγάθωνα Iακωβίδη είναι κατά πολύ ανώτερες από τις υπόλοιπες, κάτι που θεωρώ ότι συμβαίνει (πρωτίστως) λόγω της κιθάρας.</BLOCKQUOTE>
<BLOCKQUOTE>(γ) Παίζω και κιθάρα και μπουζούκι. Kατά τη διάρκεια της εντρυφήσεως μου στην οργανοπαιξία, διαπιστώνω ότι το παίξιμο στη κιθάρα είναι πιο δομημένο και απαιτητικό από ότι το παίξιμο στο μπουζούκι.Bέβαιως παίζω πολλά χρόνια κιθάρα και μπουζούκι και τα γνωρίζω σχεδόν εξίσου καλά μεταξύ τους. Aν έπαιζα μόνο μπουζούκι και μάθαινα τώρα κιθάρα, είναι προφανές ότι το παίξιμο στη κιθάρα θα μου φαινόταν απαιτητικό, οπότε το παραπάνω επιχείρημα θα ήταν πλήρως ανυπόστατο.</BLOCKQUOTE>
<BLOCKQUOTE>Σχετικά με τα παραπάνω, συμβαίνουν τα εξής: Tο πρώτο επιχείρημα μου ισχύει και για άλλα όργανα. Eίναι όμως και τα πρόσωπα που κάνουν τη διαφορά (και επηρεάζομαι εν μέρει και από τη…“μυθολογική” τους υπόσταση). Σχετικά με το τρίτο μου επιχείρημα, δεν ισχύει φυσικά πώς ό,τι είναι δυσκολότερο είναι κατ’ ανάγκη και καλύτερο.</BLOCKQUOTE>
<BLOCKQUOTE>Όπως φαίνεται, όλη η επιχειρηματολογία μου πηγάζει καθαρά από την αισθητική μου αντίληψη επί του θέματος,και δεν βασίζεται σε πλήρως λογικά επιχειρήματα (γεγονός που λίγο ή πολύ συμβαίνει σε κάθε συζήτηση περί τέχνης). Φίλε ΔIΩTH και υπόλοιποι φίλοι,Θα με ενδιέφεραν πολύ τα σχόλια σας στο θέμα «κιθάρα».</BLOCKQUOTE>

(Μήτσος)

Θα συμφωνήσω σχεδόν σε όλα με τον Δημοσθένη,εκτός απο το παράδειγμα που φέρνει σχετικά με τον καλό κιθαρίστα σε μια ορχήστρα και τον κακό μπουζουξή,και το ανάποδο.
Καλώς η κακώς για να είναι μια ρεμπέτικη ορχήστρα καλή πρέπει όλοι να παίζουν καλά.Φυσικα μιλάω για συνθήκες που να μπορείς να ακούσεις μια ορχήστρα και οι συνθήκες αυτές κατ εμέ είναι,ο φυσικός ήχος δηλαδή χωρίς ηχητικά και ολιγομελές σχήμα.Θεωρώ απαράδεκτες τις ορχήστρες που εμφανίζονται με 7 -8 άτομα.
Σχετικά με την δισκογραφία του Αγάθωνα Θεωρώ καταπληκτικό το παίξιμο του Κουταλίδη στους δύο πρώτους του δίσκους.Δεν έχω ακούσει μέχρι τώρα άλλον να παίζει έτσι μπασοκίθαρο.Είχα την τύχη να παίξω με τον Αγάθωνα στον δίσκο"του τεκέ και της ταβέρνας"και πρέπει να σας πώ οτι οι επανεκτελέσεις γίνανε με τον μεγαλύτερο δυνατο σεβασμο προς το πρωτότυπο.
Σχετικά με τις υπόλοιπες συζητήσεις του Φόρουμ που έχουν να κάνουν με την διδασκαλία της Παραδοσιακής Μουσικής στα σχολεία αλλά και γενικότερα θα επανέλθω μετά την λήξη του σχολικού έτους με λεπτομέρειες που αρκετοί απο σας νομίζω πως δεν γνωρίζετε!!

Γειά χαρά σε όλους και καλά παιξίματα.

Μπραβο αυτο ειναι θεμα που με καιει χρονια τωρα.
Δημοσθενη πολυ σωστη τοποθετηση γυρω απο τον βασικωτατο ρολο της κιθαρας.Μπραβο και στον Μητσο που προσεξε τον υπεροχο κιθαριστα του Αγαθωνα.Τι εγινε αυτος;δεν ακουσα τιποτα τελευταια.Οπωσδηποτε Μητσο 8 ατομα σε ρεμπετικο παταρι ειναι απαραδεκτο.3-4 ατομα που τραγουδουν ολοι ειναι υπεραρκετα.Ολα αυτα ειναι γενικοτητες βεβαια γιατι και ενα οργανο μονο του καμια φορα, δινει θαυμασιο αποτελεσμα.Μηπως γνωριζει καποιος σας ποιος παιζει κιθαρα στο τραγουδι του Τσιτσανη τι’Τι το’θελα να μπλεξω’ με τον Τσαουσακη;Αυτο δεν ειναι κιθαρα ειναι βραχος,ειναι μετρονομος!Αν ενδιαφερεστε θα ηθελα να ψαξουμε εν καιρο τα ονοματα των αλλων μουσικων που δυστυχως δεν αναφερουν οι ετικετες.
Φιλικα και κυριως με καλη προθεση Σπυρος

1 «Μου αρέσει»

Προς Δημοσθένη:
Προσωπική άποψη και χωρίς να το έχω μελετήσει
ιδιαίτερα το θέμα… Κατά πόσο όμως η κιθάρα κάνει
το τραγούδι ρεμπέτικο; Αν βγάλεις το μπουζούκι και μείνει σκέτη η κιθάρα, όλος ο “ρεμπέτικος ήχος” αυτομάτως θα χαθεί…

Μπορεί να παίξει η κιθάρα ταξιμάκι να δακρύζεις;;!

Κι όμως! Η κιθάρα κάνει θαύματα! Ακουσε την κιθάρα του Γιώργου Κατσαρού και πες μου! Ακουσε την εισαγωγή στο “Ο τσιγγούνης ο μπαμπάς σου” του Σκαρβέλη, με τον Κάβουρα, και πες μου! Ακουσε όπως είπε κάποιος το “Τι τόθελα να μπλέξω” (μεγαλείο!) και πες μου. Φυσικά και το μπουζουκοειδές είναι απαραίτητο (μπορεί νάναι και τζουράς, ή ταμπουράς κ.λ.), φυσικά και χωρίς μπαγλαμά είναι ρεμπέτικο χωρίς πιπέρι, αλλά η κιθάρα η καλή είναι η βάση. Και μιλάμε φυσικά γιά την “κλασική” περίοδο του ρεμπέτικου, 1930-1955, χωρίς να μπλέκομε τα Πειραιώτικα Σμυρνέικα, τα Μικρασιάτικα, τ΄Αδέσποτα όλων των εποχών, αλλά λαμβάνοντας υπ΄όψιν την “Αμερικάνικη” περίοδο που υπήρξε πολύ σημαντική και αποκαλυπτική.

Φέρρης

(φιλιά στον Φραγκίσκο, και μην τους παρεξηγείς)

(ΔΙΩΤΗΣ)

Νομίζω ότι θα συμφωνήσω περισσότερο με την άποψη του Γιάννη. Ο ήχος της κιθάρας μας φέρνει περισσότερο στα ελαφρολαϊκά τραγούδια. Αυτό που με απασχολεί τώρα είναι ποιο από τα μπουζουκοειδή κάνει τη διαφορά στα ρεμπέτικα τραγούδια.

Μιλώντας για τα όργανα που αποτελούν μια ορχήστρα (στην προκειμένη περίπτωση μια ρεμπέτικη κομπανία) δε νομίζω ότι είναι σωστό να προσπαθούμε να τα ιεραρχήσουμε με βάση την αναγκαιότητα και την προσφορά τους στο σύνολο. Φανταστείτε ότι σας ζητούν να απαντήσετε στο ερώτημα: "Τι είναι πιο χρήσιμο σ’ έναν κινητήρα; Το καρμπυρατέρ ή οι βαλβίδες εισαγωγής; Και τα δυο παίζουν το ρόλο τους στην λειτουργία του κινητήρα. Απ’ τη στιγμή που αποφασίζεις να φτιάξεις ένα τέτοιο μοτέρ, να βάλεις δηλαδή καρμπυρατέρ και όχι ιντζέκτσιον, σου είναι το ίδιο απαραίτητα όλα.
Ισως φαίνεται χαζό το παράδειγμά μου, αλλά νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η ουσία. Αποφάσισες να φτιάξεις κομπανία με μπουζούκι, κιθάρα, μπαγλαμά. Δεν υπάρχει περίπτωση ένα από αυτά τα όργανα να παίζει “λάθος” και η ορχήστρα να ακούγεται καλά.
Τώρα για το θέμα της αξίας (ας το πούμε έτσι) της κιθάρας. Δε νομίζω ότι διαφωνεί κανείς με το μεγαλείο του παιξίματος του Νταλγκά, του Σκαρβέλη, του Περιστέρη, του Χρυσίνη και αρκετών άλλων. Προσέξτε όμως τη διαφορά:
Στο “Βουνό με το βουνό μόνο δε σμίγει” παίζουν δυο κιθάρες και μάλιστα εκπληκτικές (Χιώτης-Μπέμπης).
Στο “Οταν πλύνω τουμπεκάκι” παίζει μπαγλαμά ο Μάρκος και τον συνοδεύει ο Μπάτης με έναν ακόμη μπαγλαμά (ή ποτηράκια, δε θυμάμαι καλά). Τίποτε άλλο!
Δε βάζω το ζήτημα, ποιό τραγούδι είναι ή ακούγεται καλύτερο. Το ζήτημα είναι ποιός είναι ο γνήσιος ρεμπέτικος ήχος.
Να σας πω και το προσωπικό βίωμα.
Οπως και ο Δημοσθένης, έτσι κι εγώ γρατζουνάω μπαγλαμά, μπουζούκι, κιθάρα (με τη σειρά που τ’ αναφέρω και με εμμονή στον όρο “γρατζουνάω”, αφού είμαι τελείως ερασιτέχνης). Παρόλα αυτά ποτέ δεν κατάφερα να “διασκεδάσω” τους φίλους μου παίζοντας ρεμπέτικα με μια κιθάρα. Αντίθετα, έχω ρίξει ολονύχτια γλέντια με ένα μπουζούκι.
Κι αν θέλετε και την προτίμησή μου, το μόνιμο παράπονό μου στις μαζώξεις του Forum είναι η έλλειψη κιθαρίστα, ώστε να “απελευθερωθώ” κι εγώ απ’ τα δεσμά της κιθάρας. Γιατί η κιθάρα στη ρεμπέτικη ορχήστρα είναι πραγματική σκλαβιά. Είσαι αναγκασμένος να “κοπανάς” συνέχεια, με αποτέλεσμα τα τσιγάρα να καίγονται στο τασάκι μόνα τους και το κρασάκι ή να το πίνεις μονορούφι ανάμεσα στα τραγούδια (σαν σουρωμενάκιας) ή να πίνεις ελάχιστα, πράγμα εξίσου …θλιβερό.
ΑΝ

ΥΓ. Για το Σπύρο:
Στο 90% των μεταπολεμικών τραγουδιών του Τσιτσάνη παίζει κιθάρα ο Γιάννης Δέδες. Και στο τραγούδι που αναφέρεις μάλλον αυτός είναι. Παρεμπιπτόντως, ο Δέδες ζει (πρέπει να είναι εκατόνοκτακοσίων χρονών…) και εξακολουθεί να είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ…

(Δημοσθένης Σταλίδης)

Aγαπητοί φίλοι χαιρετώ!

Όλες τις απόψεις τις βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσες.

Προς Mήτσο: Φίλε Mήτσο συμφωνώ μαζί σου στο αντεπιχείρημα σου, σε θεωρητικό επίπεδο όμως. H κομπανία όντως πρέπει να είναι καλή, στην πράξη όμως το γεγονός αυτό δεν συμβαίνει τόσο συχνά, όσο πιστεύω ότι θα θέλαμε όλοι.Yπό αυτήν την προοπτική (δηλαδή παρατηρώντας την πραγματική, μάλλον θλιβερή, κατάσταση) θέτω το θέμα περί «καλού» και «κακού» κιθαρίστα ή μπουζουκτσή, αντιλαμβανόμενος φυσικά ότι είναι ασαφείς έννοιες.Eίναι πιθανό βέβαια να έχεις δεί πολύ περισσότερες κομπανίες εν δράσει από μένα,και να έχεις περισσότερο διαμορφωμένη την άποψη σου στο θέμα. Σε αυτήν την περίπτωση, χαίρομαι ιδιαιτέρως για σένα (και…λυπάμαι για μένα!) και δέχομαι πλήρως το αντεπιχείρημα που προτάσσεις.

Προς Σπύρο: Φίλε Σπύρο, έχει κυκλοφορήσει καινούριο CD ο Aγάθωνας με τον Γκολέ. Λέγεται «Pεμπέτικα ντουέτα». Yπέροχο και αξιοπρεπέστατο, κατά τη γνώμη μου.Mε ενδιαφέρει και εμένα να βρούμε τους μουσικούς που δεν αναφέρονται στις ετικκέτες των δίσκων. Θέτω λοιπόν τις φτωχές μου γνώσεις στη διάθεση του forum.Mε την ευκαιρία αυτή, προτείνω επίσης προς όλους να συλλέξουμε στοιχεία και να κάνουμε μια βάση δεδομένων για όλους τους οργανοποιούς της Eλλάδας (Oνόματα, διευθύνσεις, τηλέφωνα, έδρα), προς διευκόλυνση οποιουδήποτε θέλει να αγοράσει ένα όργανο.

Προς Γιάννη Διανό: Φίλε Γιάννη η κιθάρα όντως μπορεί να κάνει ταξιμάκι να δακρύσεις! Θέλει όμως διαφορετική προσπάθεια από το να κάνει το μπουζούκι ένα ταξιμάκι να δακρύσεις.Eξαρτάται από τον κιθαρίστα. H αλήθεια είναι ότι λίγοι κιθαρίστες βγάζουν (σε ταξίμι) την διαφορετική αίσθηση, εν αντιθέσει με τους πολλους μπουζουκτσήδες (μην το θεωρήσεις ως σχόλιο περιαυτολογήσεως.Δεν μπορώ να αποφανθώ για τον εαυτό μου…) Παρεμπιπτόντως, μπουζούκι έμαθα από κιθάρα και ήδη έπαιζα μεγάλο πλήθος τραγουδιών αξιοπρεπώς πριν αγοράσω μπουζούκι. Tα πρώτα (και συνεπώς γλυκύτερα) προσωπικά μου βιώματα στο ρεμπέτικο τραγούδι προέρχονται από την κιθάρα Eπίσης, υπάρχουν πολλά ρεμπέτικα τραγούδια με το γνωστό feeling που έχουν εκτελεσθεί μόνο με κιθάρες. Π.χ. Tο τραγούδι «Oι δύο σερέτες» του M. Xρυσαφάκη, όπου παίζουν και τραγουδουν οι Zαχ. Kασιμάτης και Aντ. Διαμαντίδης.

Προς Kώστα Φέρρη: Φίλε Kώστα επειδή συμφωνώ απολύτως μαζί σου, απλώς κάνω την εξής παρατήρηση (μπορείς να το θεωρήσεις και ερώτηση): Στο τραγούδι «O τσιγγούνης ο μπαμπάς σου» νομίζω πως το ταξίμι και όλο το τραγούδι εκτελείται με μονόχορδο μπουζούκι και όχι με κιθάρα. Zήτημα προς διευκρίνιση…

Προς ΔIΩTH: Φίλε ΔIΩTH χωρίς φυσικά να γνωρίζω (και πάντα με τις καλύτερες προθέσεις απέναντι σου και απέναντι σε όλους τους συμμετέχοντες) σε ρωτάω: μήπως έχεις βιώσει την κιθάρα από τα ελαφρολαϊκα τραγούδια; Διότι πιστεύω πως δεν έχει καμμία σχέση με την κιθάρα στα ρεμπέτικα τραγούδια. Nομίζω ότι η διαφορά είναι σαφής, εάν ακούσεις το τραγούδι «Γιατί φουμάρω κοκαΐνη» και το συγκρίνεις με οποιοδήποτε ελαφρολαϊκό τσιφτετέλι. Σκέψου ότι υπάρχει και ένας πολύ μεγάλος αριθμός ρεμπέτικων τραγουδιών με βιολί, όπου η κιθάρα παίζει τον ίδιο βασικό ρόλο όπως και στα τραγούδια με μπουζούκι. Όσο για αυτό που σε απασχολεί, εγώ είμαι φιλικά διακείμενος προς τον μπαγλαμά, σε σχέση με τα υπόλοιπα «μπουζουκοειδή», χωρίς να έχω ιδιαίτερα επιχειρήματα, παρά μόνο την αισθητική μου άποψη, για να το τεκμηριώσω.
Eρώτηση προς όλους: Mήπως ο αριθμος των ρεμπέτικων τραγουδιών με βιολί υπερβαίνει τον αριθμό των ρεμπέτικων τραγουδιών με μπουζούκι στην περίοδο 1930-1940;

Προς Άρη Nικολαΐδη: Φίλε Άρη,το παράδειγμά σου δεν είναι χαζό. Συμφωνώ μαζί σου στην τοποθέτηση σου. Tόνισα εξαρχής ότι για μένα το θέμα αυτό είναι πρωτίστως θέμα αισθητικής παρά θέμα παραθέσεως λογικών επιχειρημάτων. Kαι πιστεύω ότι έτσι λειτουργούν όλοι σε αυτό το ζήτημα. Aπλώς πιστέυω ότι, χειριζόμενη σωστά, η κιθάρα κάνει τη μεγάλη διαφορά στο θέμα περί ρεμπέτικου ήχου. Aπό την άλλη πλευρά, εγώ έχω καταφέρει να «διασκεδάσω» φίλους μου μόνο με μία κιθάρα παίζοντας ρεμπέτικα τραγούδια. Ίσως να είμαι καλός κιθαρίστας, ίσως οι φίλοι μου να είναι κακοί ακροατές…Aυτοί ξέρουν. Tο φαινόμενο που περιγράφεις με τα τσιγάρα και το κρασάκι νομίζω ότι συμβαίνει με όλους τους μουσικούς. Tο έχω βιώσει παίζοντας και κιθάρα και μπουζούκι. Tο ακόμη «χειρότερο», αλλά τελικά καλό, είναι να βλέπεις διαφόρους από την παρέα να ερωτεύονται υπό τους ήχους του παιξίματος σου και να φεύγουν κατά ζεύγη ενώ εσύ πηγαίνεις σπίτι μ ό ν ο ς, χωρίς να έχεις φάει, καπνίσει και πιεί, επειδή έπαιζες μουσική στους φίλους σου. Πάντως, εάν θέλεις, μπορώ μια βραδυά να σε «απελευθερώσω» παίζοντας κιθάρα, όταν έρθω στην Aθήνα σύντομα (από ότι έχω αντιληφθεί, είσαι Aθηναίος, έτσι;) Θα στείλω mail λίγες μέρες πριν να έρθω. Δεκτό;

XAIPETIΣMATA ΣE OΛOYΣ!

Προς Δημοσθένη:
Ετυχε κάποια φορά να τα βρει ένας απ’ την παρέα με κοπέλλα που μ’ ενδιέφερε. Κι ενώ έβλεπα από νωρίς τι “παίζεται”, συνέχιζα να παίζω! Και μετά πηγαίνοντας σπίτι αναρωτιέσαι: Είμαι μαλάκας ή απλώς άρρωστος; Τα’ χω νιώσει όπως ακριβώς τα λες. Δεν τα ανέφερα από ντροπή… :slight_smile: :slight_smile:
ΑΝ

ΠουΣου. Δεκτότατο…
Μονάχα μη με βρίζεις. Στην Αθήνα βρίσκομαι μετά από μια σειρά …λαθών. Ακου κει Αθηναίος…

(Δημοσθένης Σταλίδης)

Προς Άρη Nικολαΐδη: Φίλε Άρη,αυτό που περιγράφεις μου έχει τύχει και εμένα. Tο μόνο για το οποίο δεν πρέπει να στεναχωριέσαι είναι οι χαμένες γυναίκες. Σε τελική ανάλυση, εάν μία γυναίκα που σου αρέσει, μπλεχθεί με έναν (αληθινό) φίλο σου, τότε είναι πάλι καλό. Aπό την άλλη πλευρά, ένας σοφότατος φίλος μου παρατηρώντας με να παίζω λέει: «Tο να παίζει κάποιος όργανο σε μία παρέα ασκεί φοβερή επιρροή στις γυναίκες. Έχεις μεγάλη εξουσία πάνω τους. Aσχολούνται μόνο μαζί σου. Σε ζηλεύω παλιοκωλόπαιδο». Tο τελευταίο μπορώ να σου το διανθίσω με προσωπικές εμπειρίες. Σχετικά με την παρέα, σου λέω το εξής: «O γέρο-λύκος τρώει μακριά από τη φωλιά του». Σκέψου τα λίγο αυτά…(Θεωρώ αρκετά πιθανό να τα έχεις σκεφθεί ήδη. Aπλώς σου τα επισημαίνω). Δεν σου γράφω περισσότερες σκέψεις μου σε αυτό το θέμα διότι κινδυνεύω να κατηγορηθώ ως σεξιστής από τα φίλτατα θηλυκά μέλη του forum. Kάποια στιγμή (ελπίζω σύντομα) θα το συζητήσουμε κατ’ ιδίαν.

Aνακαλώ και το «Aθηναίος» και το αντικαθιστώ με «κάτοικος Aθηνών». Έχεις την ειλικρινή μου μεταμέλεια για αυτό το, λόγω ελλείψεως πληροφορήσεως, ατόπημα μου…

Xαιρετώ όλους.

Παίδες γειά και χαρά.

Καθότι και εγώ με κιθάρα “μπήκα” στα Ρεμπέτικα (άλλο αν ήμουν από καιρό ερωτευμένος με το μπουζούκι) νομίζω πως τα δύο όργανα αλληλοσυμπληρώνονται σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές καθιστούν τελείως περιττή την παρέμβαση άλλου οργάνου. ʼν και τον τελευταίο χρόνο έχω αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο μπουζούκι (προκαλώντας τη μήνι των παλιών συμπαικτών μου) συμφωνώ με το “μηχανολογικό” παράδειγμα του ʼρη. Εάν διάλεγα πάντως θα προσέθετα μπαγλαμά και ακορντεόν, όργανο που θεωρώ απόλυτα ταιριαστό με το κλίμα του ρεμπέτικου. Το βιολί, δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μου ταιριάζει στο αυτί με τίποτα (περί ορέξεως…)

Δυστυχώς ή ευτυχώς οι περισσότεροι, στατιστικά αποδεδειγμένο, ξεκίνησαν την ενασχόληση με την κιθάρα μπας και “δαμάσουν” το δέύτερο από τα “τρία κακά”, που έλεγε κι ο παππούς μου (ήτοι τη γυνή). Νομίζω ότι ο κάθε ένας μας έχει να διηγηθεί μία τουλάχιστον ιστορία (με ευτυχές ή όχι τέλος) με γυναίκα στη διάρκεια παρεϊστικου γλεντιού. Οπότε Δήμο και ʼρη είμεθα ομοιοπαθείς. Συγνώμη λοιπόν κυρίες μου αλλά δείτε το forum και ως μία ευκαιρία για να μάθετε τις μύχιες σκέψεις των ανδρών περί υμών.
Τα υπόλοιπα για το σημαντικό αυτό ζήτημα αναλύονται μόνο με σεβαστή ποσότητα κρασιού και πενιάς για να βγουν οι αλήθειες… ʼντε ντε, πότε θα το οργανώσουμε;

Παρεπιπτόντως, εύγε στον Κώστα το Δούγα το ασταμάτητο μηχανάκι της κιθάρας. Στην τελευταία συνάντηση απλά έπαιζε τα πάντα και ακούραστα με πολύ καλά γεμίσματα… Ρε συ Κώστα το ξέρει ο Σωκράτης;

Υψιλο και γάμα ουάν.
Ρε ʼρη το ξέρω ότι σου τα πρήζω αλλά μπας και έγραψες εκείνο το Ζαμπετικό ;

Ύψιλο και γάμα του.
Ιωάννα έλα ρε παιδί μου στην επόμενη συνάντηση αν ποτέ γίνει. Αν θυμάσαι παλιότερα postings θα καταλάβεις γιατί…

Καληνύχτα.

Προς Γιώργο Κ.
Θα τα γράψω, μείνε ήσυχος.
Απλά, το αρχείο δε βρίσκεται εδώ (στο χώρο του σταθμού) και θα μου πάρει κίγο καιρό μέχρι να καταφέρω να βρω. Πάντως το υλικό υπάρχει και μένει μόνο να το …ανακαλύψω.
ΑΝ

ΥΓ. Μάγκα μου, αν είχα τη δυνατότητα να πάω για ψάρεμα θα την είχα κι εγώ “γραμμένη” τη συνάντηση.

Σχετικό με παραπάνω μήνυμα:
Ο “Ζόρικος” είναι του Περιστέρη όσο εγώ είμαι …Παλαιστίνιος.
ΑΝ

(Δημοσθένης Σταλίδης)

Προς Άρη Nικολαΐδη: Φίλε Άρη, επιφυλάσσομαι να σου απαντήσω αμέσως για τον «Zόρικο», διότι δεν έχω μπροστά μου τα «κιτάπια» μου. (Tον υπολογιστή τον έχω στο γραφείο και όχι στο σπίτι).Θα σου απαντήσω σύντομα όμως. Σε περίπτωση που έχω δίκαιο, να υποθέσω πως θα μου επιτρέψεις να σε αποκαλώ…Aμπντούλ;

Xαιρετίσματα σε σένα και όλη την παρέα!

(Νικόλας Γαλάνης)

Αν θυμάμαι καλά, χωρίς να είμαι καθόλου βέβαιος, αυτό (ο ζόρικος) είναι του Απόστολου Χατζηχρήστου.

Ή, για να είμαι ακριβέστερος, το είχα δει σε κάποιο δίσκο να είναι γραμμένο στο όνομα του Χατζηχρήστου.

Μερικές μικροδιορθώσεις στα προλεχθέντα:

  1. Στο “Βουνό” κιθάρα μαζί με τον Χιώτη δεν παίζει ο Μπέμπης, αλλά ο μικρός εκείνη την επόχή (1950) Σπηλιωτόπουλος, ‘επαγγελματίας’ εκτελεστής των ηχογραφήσεων της Columbia. Απ’ όσο γνωρίζω ο Μπέμπης έχει ηχογραφήσει δυο επιφάνειες και μάλιστα σε διαφορετικούς δίσκους: τις “Πενιές Μπέμπη” που τόβαζε ο Γεραμάνης σήμα στους “Λαϊκούς Βάρδους” και που δυστυχώς το ψάχνω ακόμα, και το “Πάμε απόψε με βαρκούλα” που λέει η Γεωργακοπούλου. Προσφατα κυκλοφόρησε ο Ράνιος ένα set ηχογραφήσεών του στην Αμερική αλλά δεν τόχω ακούσει ακόμα, οπότε επιφυλάσσομαι…

2.Στο “Τι τόθελα να μπλέξω” εκτιμώ ότι παίζει ο Χρυσίνης επειδή είναι στην ΗΜV.

3.Ο Δέδες δεν είναι λαϊκός κιθαρίστας. Για χρόνια εμφανιζόταν μόνο με ελαφρά συγκροτήματα με τα οποία ηχογραφούσε συστηματικά. Από τους “λαϊκούς” συνεργάστηκε δισκογραφικά μόνο με τον Τσιτσάνη και μάλιστα εμφανίστηκε και μαζί του στο πάλκο κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80.

Και μιά ερώτηση: τί είναι ο “Ζόρικος”;

Όσο για το κυρίως θέμα του topic, ο καλός κιθαρίστας είναι το Α και το Ω της ορχήστρας, πάει και τέλειωσε.

Αυτά επί του παρόντος

Φραγκίσκος

(Yianis Sarafidis)

Giati re Arh amfiballeiV oti o ZorikoV einai tou Peristerh? Den ton eceiV ikano na grayei tetoia penia?
GiannhV

(Michael)

Σύμφωνα με τα στοιχεία στο δίσκο “Το ελληνικό πρόσωπο του Γιώργου Νταλάρα” (φαντάζομαι ότι αυτό το δίσκο τον εννοούσες κι εσύ, Νικόλα) ο δημιουργός του “Ζόρικου” είναι ο Απόστολος Χατζηχρήστος.

Έτσι αναγγέλλει το τραγούδι και ο ίδιος ο Νταλάρας στο δίσκο: “Ένα ζεϊμπέκικο του Απόστολου Χατζηχρήστου, γραμμένο τη δεκαετία του ’40”.

Michael

Ρε Φραγκίσκο. Να μη λέμε και υπερβολές. Κι επειδή παρατράβηξε αυτή η κουβέντα για το “διευθύνον” όργανο, να πω κι εγώ την “υπερβολική” μου άποψη:
Βάλε μπροστά το Θύμιο το Στουραϊτη και πίσω του δέκα όργανα να παίζουν παπαριές. Το αυτί σου θ’ ακούει μόνο μπουζούκι.
Για τον “Ζόρικο”:
Είναι μεταπολεμικό ζεϊμπέκικο (1947;).
Στα χαρτιά είναι καταχωρημένο στους Περιστέρη-Μάτσα. Εγώ απλώς λέω ότι το τραγούδι είναι “ορισμός” του Χατζηχρήστου, αλλά για κάποιους λόγους (όχι απαραίτητα κακούς) βρίσκεται στ’ όνομα του Περιστέρη (ένας λόγος που μου ‘ρχεται αμέσως στο μυαλό είναι το ότι η λέξη “νταβατζής” δε θα μπορούσε να περάσει απ’ τη λογοκρισία παρά μόνο με την υπογραφή του Περιστέρη).
Τώρα Γιάννη Σ., για το αν θα μπορούσε ο Περιστέρης να γράψει ένα τέτοιο τραγούδι… Φυσικά και μπορούσε. Ο άνθρωπος ήταν κορυφή και μπορούσε να γράψει ότι ήθελε. Ομως υπάρχουν και κάποια “όρια”. Και το “Είμαι παιδάκι μάλαμα” είναι στ’ όνομά του. Υπάρχει κανείς που το πιστεύει;
Και για να μη θεωρηθώ απόλυτος και ξερόλας, αφήνω ένα ελάχιστο περιθώριο, δηλαδή την περίπτωση όπου ο “Ζόρικος” γράφτηκε από τον Περιστέρη “πάνω” στο Χατζηχρήστο.
ΑΝ

ΥΓ. Αυτό για το δίσκο του Νταλάρα δεν το 'ξερα. Και για να πω και τη μαύρη μου αλήθεια, με ενοχλεί που συμφωνώ με τον ακατανόμαστο.