Φιλοι του Ρεμπετικου, θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας μια σειρα σκεψεων και προβληματισμων μου, που αφορουν τη ΦΩΝΗ του ερμηνευτικου τερατος που φανταζει στο ονομα: Στρατος Παγιουμτζης.
Μια σημαντικη παρενθεση:
“Tecnica dell’ affondo”(στα ελληνικα θα μπορουσε ισως να ονομαζεται τεχνικη “κατα βαθους”). Προκειται για μια τεχνικη λυρικου τραγουδιου, η οποια μεταφορικα, θεωρει το στομα ως ενα “σωληνα”, μια μεση οδο αναμεσα στη χρεια βαρυτονου και τενορου, κατα την οποια oi περασματικες νοτες MI-FA-FA#-SOL-SOL# (για την εκταση τενορου) αποδιδονται κατεβαζοντας τον ηχο στο στομαχι (εξου και η ονομασια). Για να το θεσω πιο απλα…ο ηχος, στις σιγκεκριμενες νοτες που σας υπεδειξα, δουλευει στο χαμηλο μερος του σωματος (πολλες φορες αστειευομενοι λενε χαρακτηριστικά “ξεκιναει απ τον κωλο”) δινοντας ετσι μια βαρεια, αλλα ταυτοχρονα, βελουδινη χρεια. Λαμπρο παραδειγμα, ο μυθικος Enrico Caruso, ο οποιος κατα πολλους υπηρξε επινοητης της σιγκεκριμενης τεχνικης, αλλα και οι μετεπειτα γενιες τενορων οπως ο Stefano Del Monaco,o Antonio Cortis, Franco Corelli ecc.
Τωρα, στα δικα μας…
Ο λογος για τον οποιο σας κουρασα μ αυτα τα κουραφεξαλα ειναι γιατι σημερα ακουγοντας, μ΄εναν ιταλο φιλο μου τενορο (θα τον κανω ρεμπετη…που θα μου παει!!!) το τραγουδι/κανταδα του Π.Τουντα “Σαραντα Βρυσες Με Νερο”, το οποιο ερμηνευει ο Στρατος με το Στελλακη, συνειδητοποιουμε περασματα του Στρατου στα οποια γινεται ΑΚΡΙΒΗΣ χρηση της τεχνικης για την οποια σας μιλουσα πιο πανω. Δεν μπορω να σας κατατοπισω με ακριβεια σ αυτα τα σημεια διοτι δυσκολευομαι τρομερα να αποκρυπτογραφισω τα λογια λογο της κακης εγγραφης…ωστοσο ειναι ενα σημειο στο οποιο λεει: “…Αχ να μην Ε-”(πεφτει σε Si-, για τους μουσικους)… ε αυτο το “Ε” προσεξτε το, ειναι απεικονιση λυρικης τεχνικης!!
Οσων αφορα τον προβληματισμο μου…
- Αν ειναι ευσυνειδιτο ερμηνευτικο τρικ, συμπερενω οτι ο Στρατος ειχε υπ οψειν του καποιων αισθιτικων κανονων τραγουδιου, βαζοντας τους σε λειτουργια οταν επρεπε, ή οταν τα τραγουδια τους απαιτουσαν
- Μπορει παλι να ειναι μια απαιτηση του Π.Τουντα, ο οποιος σαν εμπειροτατος και γενικος πειραματιστης ιδεων, φανταστηκε ενα Στρατο Παγιουμτζη διαφορετικα και, γιατι οχι, προτοτυπα. Κι αυτο γιατι δεν εχω ξανακουσει τετοιου ειδους ερμηνεια απ τον Στρατο (ριψοκινδινευμενα λεω ισως στη “Μαριω” του Τσιτσανη)
3)…και πιο πιθανο! Το Ρεμπετικο για ακομη μια φορα κλεινει τα στοματα ολων εκεινων που το θεωρουν απλο, λιτο, φτωχο και ευκολο! Ο κυριος Στρατος Παγιουμτζης, προφανως εν αγνοια του, ξεφτυλιζει ολους εκεινους που τρωνε μια ζωη, και φυσικα, τα λεφτα των γονιων τους στους δασκαλους τραγουδιου, με το ονειρο καποια μερα ( παναθεμα την!) να τραγουδησουν στη Σκαλα του ΜΙλανου και να φορεσουνε τα “λουσα” της τεχνης. Ο κυριος Στρατος Παγιουμτζης δειχνει στον εκολαπτομενο τραγουδιστη οτι το τραγουδι θελει προπαντως εμπειριες ζωης, τα χαμογελα μιας βραδιας με το Γιωργο Μπατη σ ενα ταβερνακι και τα κλαματα μιας εφηβειας σημαδεμενης απο την προσφυγεια.
Αυτο ειναι το ρεμπετικο ΤΡΑΓΟΥΔΙ,
κ. Στρατο, υποκλινομαι στο μεγαλειο ΣΑΣ
Χαρης