Στράτος Παγιουμτζής - Ερμηνευτική Τεχνική

Φιλοι του Ρεμπετικου, θα ηθελα να μοιραστω μαζι σας μια σειρα σκεψεων και προβληματισμων μου, που αφορουν τη ΦΩΝΗ του ερμηνευτικου τερατος που φανταζει στο ονομα: Στρατος Παγιουμτζης.

Μια σημαντικη παρενθεση:
“Tecnica dell’ affondo”(στα ελληνικα θα μπορουσε ισως να ονομαζεται τεχνικη “κατα βαθους”). Προκειται για μια τεχνικη λυρικου τραγουδιου, η οποια μεταφορικα, θεωρει το στομα ως ενα “σωληνα”, μια μεση οδο αναμεσα στη χρεια βαρυτονου και τενορου, κατα την οποια oi περασματικες νοτες MI-FA-FA#-SOL-SOL# (για την εκταση τενορου) αποδιδονται κατεβαζοντας τον ηχο στο στομαχι (εξου και η ονομασια). Για να το θεσω πιο απλα…ο ηχος, στις σιγκεκριμενες νοτες που σας υπεδειξα, δουλευει στο χαμηλο μερος του σωματος (πολλες φορες αστειευομενοι λενε χαρακτηριστικά “ξεκιναει απ τον κωλο”) δινοντας ετσι μια βαρεια, αλλα ταυτοχρονα, βελουδινη χρεια. Λαμπρο παραδειγμα, ο μυθικος Enrico Caruso, ο οποιος κατα πολλους υπηρξε επινοητης της σιγκεκριμενης τεχνικης, αλλα και οι μετεπειτα γενιες τενορων οπως ο Stefano Del Monaco,o Antonio Cortis, Franco Corelli ecc.

Τωρα, στα δικα μας…
Ο λογος για τον οποιο σας κουρασα μ αυτα τα κουραφεξαλα ειναι γιατι σημερα ακουγοντας, μ΄εναν ιταλο φιλο μου τενορο (θα τον κανω ρεμπετη…που θα μου παει!!!) το τραγουδι/κανταδα του Π.Τουντα “Σαραντα Βρυσες Με Νερο”, το οποιο ερμηνευει ο Στρατος με το Στελλακη, συνειδητοποιουμε περασματα του Στρατου στα οποια γινεται ΑΚΡΙΒΗΣ χρηση της τεχνικης για την οποια σας μιλουσα πιο πανω. Δεν μπορω να σας κατατοπισω με ακριβεια σ αυτα τα σημεια διοτι δυσκολευομαι τρομερα να αποκρυπτογραφισω τα λογια λογο της κακης εγγραφης…ωστοσο ειναι ενα σημειο στο οποιο λεει: “…Αχ να μην Ε-”(πεφτει σε Si-, για τους μουσικους)… ε αυτο το “Ε” προσεξτε το, ειναι απεικονιση λυρικης τεχνικης!!

Οσων αφορα τον προβληματισμο μου…

  1. Αν ειναι ευσυνειδιτο ερμηνευτικο τρικ, συμπερενω οτι ο Στρατος ειχε υπ οψειν του καποιων αισθιτικων κανονων τραγουδιου, βαζοντας τους σε λειτουργια οταν επρεπε, ή οταν τα τραγουδια τους απαιτουσαν
  2. Μπορει παλι να ειναι μια απαιτηση του Π.Τουντα, ο οποιος σαν εμπειροτατος και γενικος πειραματιστης ιδεων, φανταστηκε ενα Στρατο Παγιουμτζη διαφορετικα και, γιατι οχι, προτοτυπα. Κι αυτο γιατι δεν εχω ξανακουσει τετοιου ειδους ερμηνεια απ τον Στρατο (ριψοκινδινευμενα λεω ισως στη “Μαριω” του Τσιτσανη)
    3)…και πιο πιθανο! Το Ρεμπετικο για ακομη μια φορα κλεινει τα στοματα ολων εκεινων που το θεωρουν απλο, λιτο, φτωχο και ευκολο! Ο κυριος Στρατος Παγιουμτζης, προφανως εν αγνοια του, ξεφτυλιζει ολους εκεινους που τρωνε μια ζωη, και φυσικα, τα λεφτα των γονιων τους στους δασκαλους τραγουδιου, με το ονειρο καποια μερα ( παναθεμα την!) να τραγουδησουν στη Σκαλα του ΜΙλανου και να φορεσουνε τα “λουσα” της τεχνης. Ο κυριος Στρατος Παγιουμτζης δειχνει στον εκολαπτομενο τραγουδιστη οτι το τραγουδι θελει προπαντως εμπειριες ζωης, τα χαμογελα μιας βραδιας με το Γιωργο Μπατη σ ενα ταβερνακι και τα κλαματα μιας εφηβειας σημαδεμενης απο την προσφυγεια.
    Αυτο ειναι το ρεμπετικο ΤΡΑΓΟΥΔΙ,
    κ. Στρατο, υποκλινομαι στο μεγαλειο ΣΑΣ
    Χαρης

Νομιζω πως δεν ειναι αυτος ο σωστος τροπος για να δημιουργησει κανεις Topic ε?
Φωτιστε με ρε παιδια ενας υπομονετικος
Ευχαριστω πολυ

Η παράδοση του ρεμπέτικου από την εποχή της Εστουδιαντίνας (1899) συνήθιζε την ορολογία των λυρικών φωνών. Ο Λευτέρης Μελεμενλής λ.χ. υπογράφει “τενόρος”. Η Μαρίκα Παπαγκίκα επανειλημμένα υπογράφει “σοπράνο”. Η θρυλλική Εφταλία η Γοργόνα της Θάλασσας (Ντενίζ γκιζί), από το 1922 ως το 1930, όπου της απαγορεύεται να υπογράφει με τ’ όνομά της στους δίσκους, αναφέρεται ως “sopran”. Αλλά και οι επαγγελματίες λυρικοί, όπως π.χ. Οδυσσέας Λάππας, τραγούδισαν και ρεμπετίζοντα οπερετικά ή επιθωρησιακά τραγούδια. Πιστεύω πως αυτό οφείλεται στο ότι οι Ιταλοθρεμμένοι Σμυρνιοί μαέστροι, είναι αυτοί που ασχολήθηκαν πρώτοι με το “ρεμπέτικο”, παράλληλα με την όπερα. Κι από την άλλη, η φτωχολογιά εκτός από ρεμπέτικα και παραδοσιακά, άκουγε και άριες από όπερες. Που τις έβαζαν στους καφενέδες οι φωνογραφiτζήδες! Είναι πάμπολλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν τη συνάφεια του ρεμπέτικου με την όπερα.

(συνεχίζεται)

Είχα την υπέρτατη τιμή να γνωρίζω τον Στράτο Παγιουμτζή. Μου τον γνώρισε ο ίδιος ο Μάρκος, το 1961, στην Ιερά οδό. Με τον Κώστα Καζάκο, τον βάλαμε κατευθεία στην παρέα μας. Του βρήκαμε μάλιστα δουλειά στον κινηματογράφο, και τραγούδησε σε μιά ταινία του επίσης φίλου μας Ερρίκου Θαλασσινού. Νομίζω πως ήταν “Η φωνή του πατέρα” ή κάτι τέτοιο.

Βγαίναμε επί ένα μήνα μαζί του, σ’ ένα καφενεδάκι, στην οδό Χίου. Ψηστήρι κανονικό. Εμείς υποθέταμε πως πρέπει στα νειάτα του να ήταν ψάλτης. Δεν το επιβεβείωσε όμως. Του δίνει λοιπόν μιά μέρα ο Κώστας έναν δίσκο με το “Σήμερον κρεμμάται” με τον αρχιψάλτη Περιστέρη. Το μελέτησε, και την άλλη μέρα… μας το τραγούδησε στο καφενεδάκι. Ήταν κάτι το ασύλληπτο. Πιάσαμε τα κλάμματα. Δεν ήταν ούτε Βυζαντινό, αλλά ούτε ρεμπέτικο. ήταν απλά και μόνο κανταδόρικο.

Είχαμε ακούσει πως ο Στράτος, “όπου καθεί κι όπου βρεθεί πλακώνει ααααα το τραγούδι”, αλλά δεν το πιστεύαμε. Έ, λοιπόν, τον μισό χρόνο που περάσαμε μαζί, τον ξόδεψε να μας τραγουδά, στο καφενείο, κι οι πελάτες γύρω άναυδοι. Έ, λοιπόν, αυτό ήτανε. ένας… έμφυτος κανταδόρος, που δε μπορεί να κρατηθεί, και του βγαίνουν τα “ααααα” όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. αν μπορούσε να σου μιλάει τραγουδώντας, θα τόκανε. Από τους τενόρους που ανέφερες, Χάρη, εκτός από τον Mario del Monaco, όλοι οι άλλοι ήσαν εσωστρεφείς, συμπεριλαμβανομένου και του Καρούζο. Ο Στράτος ήταν σαφέστατα εξωστρεφής, κι η φωνή του λες κι έβγαινε από το στομάχι του, που πάλλονταν ως άσκαυλος.

Επίλογος. Την άλλη μέρα έφερε ο Καζάκος ένα μαγνητόφωνο, γιά να γράψουμε το “Σήμερον κρεμάται” με τον Στράτο. Πανικός! “Δεν κάνει, νρε παιδιά… Θα μας χώσουν όλους φυλακή! Εγώ είμαι γνωστός ποινικός και χασισιπότης. Τι θα πούνε οι παπάδες να μ’ ακούσουν να λέω θρησκευτικά…”

ΥΓ. Θυμάσαι το “γειά σου Μάρκο μου Καρούζο”, “γειά σου Ρούκουνα Κιεπούρα”;

Επιτέλους έρχεται το Σαββατοκύριακο ο φίλος μου ο κομπιουτεράς (Σταύρος) να μου σκοτώσει τους ιούς! Έτσι, ελπίζω τη Δευτέρα ν’ απαντήσω επιτέλους στα προσωπικά μηνύματα που εκρεμούν…

(Κατά παράδοξο τρόπο, τώρα μόλις θυμήθηκα πως η προσωπική “παραγγελιά” που μου τραγουδούσε ο Στράτος, ήτανε “Κάντονε Σταύρο κάντονε, βάλτου φωτιά και κάφτονε…”

Κωστα σε διαβασα με προσοχη και μπορω να σου πω οτι ζηλεψα…ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ! Τι δεν θα δινα ν ακουσω το Στρατο να μου τραγουδαει εστω ενα στιχακι απ το Γλυκοχαραζουν τα βουνα ( επισης τα ιδια και περισσοτερα θα δινα για να παντρευτω την Ιωαννα Γεωργακοπουλου…την λατρευωωωωωωω)…τελος παντων χαλαρωνω και συνεχιζω.
Συναφεια οπερα - ρεμπετικο? λες ε? Ομολογω πως ειναι δυο ρεπερτορια τα οποια υπεραγαπω αλλα σε κοινωνιολογικο επιπεδο κολυομαι να βρω κοινα στοιχεια. Ωστοσο, ειναι οντως γεγονος οτι καποιοι ερμηνευτες/τριες του ρεμπετικου δηλωναν “τενοροι” ή “σοπρανο” με αποτελεσμα να γινει μια τετοιου ειδους μιξη… οχι παντα καρποφορα κατα τη γνωμη μου. Αλλωστε το “Bel Canto” ηταν παντα το οπλο του βιρτουοζου τραγουδιστη με αποτελεσμα να εισχωρει με τροπο “κυνικο και απροκαλυπτο” σε διαφορες κουλτουρες και γλωσσες (στοιχειο πολυ σημαντικο), καταληγοντας συχνα σε “φιασκο”. Φαντασου τον L.Pavarotti να προσπαθησει να κανει “αμανε”…ειναι για γελια ή δεν ειναι?

Τωρα, για να κανω μια ερωτηση…η μια παρατηρηση καλυτερα. Παρατηρω ,ισως, μια προτιμηση του Στρατου ως προς την Γεωργακοπουλου :slight_smile: τουλαχιστον εγω εχω ακουσει παμπολλα τραγουδια στα οποια συνεργαζονται. Τωρα που το σκεφτομαι, ας το θεσω ειδικοτερα… Στρατος/Κερομυτης/Γεωργακοπουλου–> ενα τριο που το ακουμε σε πολλα τραγουδια του Τουντα και Τσιτσανη νομιζω(?). Συμφωνειτε οτι το ηχοχρωμα που προκαλει η ενωση των 3ων αυτων φωνων ειναι ενα απο τα πιο μεγαλα Σηματα Κατατεθεν του Ρεμτετικου…δεν ξερω γιατι αλλα εγω πραγματικα ανατριχιαζω οταν τους ακουω.
Διαβαζα λιγο πριν, καποιες παλαιοτερες συζητησεις οι οποιες εθεταν καποια συγκρηση Στρατου/Καβουρα(αλλες ανατριχιλες κι αυτος)… θα θελα να επαναφερθει το ζητημα αλλα αν γινεται διχως τοποθετησεις τυπου “περι ορεξεως κολοκυθοπιτα” και ολα τα συναφη. Εννοω να προσπαθησουμε να ταξινομησουμε τα στοιχεια που τους ομοιοποιουν και εκεινα που τους διαφοροποιουν. Οσοι συμφωνειτε, περιμενω τις αποψεις σας!
Χαρης
Υ.Γ Φερρη, ευχαριστω για τα “γυαλια” περι Mario Del Monaco( και οχι ΦΥΣΙΚΑ Stefano). Δες το σαν εναν επειτηδιο αχταρμα Giuseppe Di Stefano/Mario Del Monaco—> Stefano Del Monaco για φαντασου το!Γαμω δεν θα τανε? διπλασια Decibel!!!

Χάρη, το ζήτημα των πριμο-σεγκόντων και των συνδυασμένων ηχοχρωμάτων στο ρεμπέτικο, έχει μπει και παλιά, από τον Σάκη αν θυμάμαι καλά. Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί συνδυασμοί, όπως:
Μάρκος-Σοφία Καρίβαλη (σε ουνίσον)
Στράτος-Ιωάννα-Κερομύτης
Χιώτης-Λίντα
κ.λ. κ.λ.
Όμως πολλές φορές, οι συνδυασμοί γίνονται και γιατί αν΄ξκουν στην ίδια εταιρία.
Όσο γιά την όπερα, ήταν ένα πολύ αγαπημένο είδος της φτωχολογιάς (φυσικά, οι “favourites” άριες, κι όχι… ο Βάγκνερ) και ήταν πολλοί οι διάσημοι διεθνώς Έλληνες λυρικοί τραγουδιστές (Ζαχαρίου, Μοσχονάς, Λάππας κ.λ. κ.λ.)
Εγώ ο ίδιος, που έμαθα ζεϊμπέκικο από τον πατέρα μου, είμουνα τόσο μανιακός της Όπερας, που πήγα και δούλεψα… κομπάρσος στην Όπερα του Λαϊρου, γιά να βλέπω όπερες τσάμπα! Έτσι, είχα τις εμπειρίες να ζήσω μεταξύ άλλων:

  1. Στην πρώτη εμφάνιση του del Monaco, ήμουνα πάνω στη σκηνή.
  2. Το ίδιο και στην πρώτη εμφάνιση της Ρενάτα Σκόττο, στην “Τραβιάτα”.
  3. Ήμουνα στη σκηνή, στο τελικό “σπάσιμο” της φωνής του Gino Bechi, στο “Πεσψατορι δι περλε”.
  4. Έγινα φίλος του Giorgio Tozzi, λίγο πριν πάει στην Μετροπόλιταν.
    Επίσης, το κλιμάκιο της Σκάλα, έπαιρνε πάντα γιά Γκραν Κάσα τον … βιβλιοπώλη μας Καραμαλίκη, που στην ιδιωτική του ζωή ήτανε… ρεμπέτης! Έπαιρνε πέντε λίρες τη βραδυά, και στον “Μπαρμπέρε” έκανε πλάκες γιατί έπαιρνε τις πέντε λίρες… γιά ένα μόνο χτύπημα της γκραν κάσας, στο “Κόμε ουν κόλπο ντιε κανόνε”!
    Τέλος, ο επιστάτης μας στην Αμπέτειο Σχολή, ήταν ο Νικόλας Χαντέλης, που έγινε μετά γνωστός βαρύτονος στη Λυρική.

Πλάκα ακόμα είχανε οι μεταφράσεις στα Ελληνικά, όπου το Addio del passato έγινε:
Χαίρε!
Χαίρε παρελθόν μου!
Παρελθόν μου χαίρε!
Χαίρε παρελθόν!

Θυμάμαι μια μέρα παλιά σε εκπομπή του Πάνου Γεραμάνη αναφέρθηκε για τον Στράτο. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είπε αλλά είπε ότι μια μέρα είχαν έρθει κάτι ξένοι, σχετικοί με τη μουσική (πάντως όχι όποιοι κι όποιοι), οι οποίοι είχαν πει για τον Στράτο όταν τον άκουσαν ότι ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής παγκοσμίως όλων των εποχών. Είχαν έρθει ειδικά και μόνο για να ακούσουν τον Στράτο.
Ξέρει κανείς λεπτομέρειες για αυτά που άκουσα στην εκπομπή;

  • Έλεγε ο πολύς ΣΤΕΛΛΑΚΗΣ ΠΕΡΠΙΝΙΑΔΗΣ (εξ’ απαλών ονύχων ψάλτης, μακράν πάσης σύγκρισης στα σιγόντα, υπέροχος ερμηνευτής στις πρώτες και ανυπέρβλητος τεχνίτης), το έτερο ήμισυ του εκπληκτικού all time ντουέτου ΣΤΡΑΤΟΣ - ΣΤΕΛΛΑΚΗΣ, για τον μεγάλο ΣΤΡΑΤΟ:
    “Ο Στράτος έχει στο λαιμό του φωλιά από αηδόνια!!!”.

  • Και ο μεγάλος δημιουργός Β. ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ: “Ο Στράτος είναι η μεγαλύτερη φωνή που πέρασε από το λαϊκό μας τραγούδι! Στράτος δεν γεννήθηκε άλλος και ούτε πρόκειται να γεννηθεί ποτέ! Ακούστε πως λέει το ΣΠΑΝΙΟΛΟ ΖΕΪΜΠΕΚΑΝΟ (ΖΟΥΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ ΜΠΗΚΑ) και θα πιστέψετε…”.

Και συμπληρώνω εγώ: Ξανακούστε τα -κυρίως- προπολεμικά του Βλάχου με το Στράτο…Είναι όλα ορόσημα του Ρεμπέτικου και η καλύτερη απάντηση στους εκάστοτε κατακριτές του…

Υ.Γ.: Ελπίζω σύντομα να μπορέσω να ασχοληθώ με την βιογραφία και εργογραφία του. Τα υπάρχοντα στοιχεία είναι σχετικά λίγα και σκόρπια.

Σ.Π.

Το ‘χω πει κι άλλες φορές, το ξαναλέω και τώρα:
Το τραγούδι που δεν μπορεί να τραγουδηθεί από παρέα σε ταβέρνα (ή οπουδήποτε αλλού) είναι το “Ζεϊμπεκάνο σπανιόλο”. Τέτοιο χάλι δεν έχω ξαναδεί! Δεν γίνεται καν υποφερτό. Και όλη την ευθύνη γι’ αυτό την έχει ο Στράτος.
Εχουν γίνει (κακώς) αρκετές φορές συγκρίσεις-αποτιμήσεις της φωνής μεγάλων τραγουδιστών. Ακόμα και μεγεθών σαν τον Καζαντζίδη, τον Μπιθικώτση, το Γαβαλά κ.ά. Αυτός που δεν αμφισβητήθηκε ποτέ κι από κανέναν είναι ο Στράτος.
Τη φράση που αναφέρει ο Σάκης - Β. ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ: “Ο Στράτος είναι η μεγαλύτερη φωνή που πέρασε από το λαϊκό μας τραγούδι!” - την έχουν πει κι ο Παπαϊωάννου, κι ο Ζαμπέτας, κι όλοι όσοι έζησαν από κοντά το λαϊκό μας τραγούδι. Και, γι’ αυτό και μόνο, νομίζω ότι οποιαδήποτε άλλη γνώμη περιττεύει.
ΑΝ

Και να σκεφτείς πως το “Ζεϊμπεκάνο” το προβάρησαν με τραγουδιστή τον Μπάτη, κι όταν ήρθε η ώρα της ηχογράφησης, ο μπαρμπα Γιώργης ήταν τόσο πίττα, που δεν τούβγαινε φωνή. Έτσι “αναγκάστηκε” να το τραγουδήσει ο Στράτος, στον τόνο που το προβάρανε (δηλαδή του Μπάτη), κι είναι το “ψηλότερο” τραγούδι πούχει τραγουδήσει ποτέ.

Αρη, εχεις απολυτο δικιο να φερνεις σαν παραδειγμα το Ζεϊμπεκανο Σπανιολο μονο που σ αυτη τη περιπτωση, κατα τη γνωμη μου, δεν διακρινεται τοσο η λεπτοτητα και η επιμελεια της φωνης του Στρατου, οσο ο ερμηνευτικος αυθορμιτισμος “alla ΖΟΡΖ Α.ΒΑΤΕ”. Εννοω οτι αν βλεπαμε ,για παραδειγμα το “Οποιος Ορφανεψε Μικρος” πανω κατω της ιδιας περιοδου, ή το “Μεσα Στη Βαρυχειμωνια”, οι ερμηνειες του στα προπολεμικα του Τσιτσανη (οπως πολυ σωστα αναφερει ο Σακης), στο αριστουργημα του Χιωτη “ΤΟ Χρημα Δεν Το Λογαριαζω” και ποσα αλλα ακομα, παρατηρηται ενα σαδιστικο ερμηνευτικο “μονοπωλειο” απο το Στρατο. Τραγουδια τα οποια θολωνονται απο τις επανεκτελεσεις, οχι φυσικα γιατι οι ερμηνευτες ειναι ανικανοι, αλλα γιατι η ταυτοτητα τους ειναι “μυγιαγγιχτη”.
Οσων αφορα το Ζεϊμπεκανο Σπανιολο και το Ζουλα Σε Μια Βαρκα Μπηκα…ποία η διαφορα? α! αιωνιο ερωτημα μου… Αρτεμης= Ανεστης Δελιας?
θενκ γιου

ʼκρως ενδιαφέροντα τα περί Στράτου.Θα προσέθετα κι εγώ ως δείγμα του μεγαλείου του την εξαιρετική του ερμηνεία στο " Μινόρε της ταβέρνας" του Τούντα. Πιστεύω όμως ότι μένει ανοιχτό το ερώτημα για την τύχη του ερμηνευτικού μοντέλου του Στράτου κι άλλων μεγάλων προπολεμικών τραγουδιστών, όπως ο Κάβουρας, στο μεταπολεμικό λαϊκό τραγούδι.Ο Στράτος θα κάνει αισθητή την παρουσία του και την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, αλλά πλέον αυτός που διαμορφώνει σχολή είναι ο Τσαουσάκης και μέσω του σημαντικοτέρου μαθητή του, του Καζαντζίδη, έστω και παραποιημένη η “τσαουσάκειος σχολή” θα κυριαρχήσει στο λαϊκό τραγούδι.

Αρτέμης = Δελιάς
Δελιάς = Αρτέμης

Λοιπόόόόόν

πρέπει να παρακολουθήσουμε τις συνολικές επιρροές ενός καλλιτέχνη για να καταλάβουμε την τεχνική του. Παραμένει βέβαια κορυφαίο το γεγονός ότι τραγουδιστές που <U>δεν είχαν λυρικές σπουδές</U> μπορούσαν να έχουν τέτοια επίπεδα τεχνικής, όπως αυτό που ακούμε στις “40 βρύσες …”, πλην όμως τέτοιες τεχνικές (ή μάλλον, τέτοια ηχητικά αποτελέσματα) <U>ήταν αρκετα συνηθισμένα εκείνη την εποχή</U>. Όταν π.χ. υπήρχε στην δισκογραφία και το εν γένει μουσικό προσκήνιο ένας Επιτροπάκης, ένας Μυλωνάς, ένας Ξηρέλλης, ένας Νταλκάς, ένας Σαβαρής, ένας Βιδάλης, καλλιτέχνες οι οποίοι είναι μεν του “ελαφρού” ή έστω λυρικού ρεπερτορίου, αλλά είπαν πάρα μα πάρα πολλά “λαϊκά” τραγούδια με μεγάλη επιτυχία, και όταν μάλιστα ο Τούντας έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους από αυτούς, ε, δεν μπορεί παρά να “απαιτήσει” τέτοια ποιότητα από τον Στράτο και τον Στελλάκη. Και να την πάρει. Θέλω να πω μ’ αυτά πως ο ανταγωνισμός στις αντρικές φωνές την εποχή 30-40 ήταν πολύ σκληρός γιατί υπήρχαν τεράστιες φωνές με απίστευτες ικανότητες και έτσι ο Στράτος, και ο κάθε Στράτος που είχε την ικανότητα να παράγει εξαιρετικό ηχητικό αποτέλεσμα, όφειλε να το κάνει γι να σταθεί στο προσκήνιο.

Γενικότερα τώρα, ο Στράτος είχε την ικανότητα να προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες του τραγουδιού/συνθέτη με χαρακτηριστική ευκολία: άλλος ο Στράτος του “Ζεμπεκάνου”, άλλος ο Στράτος του “Δεν λες το ναι κι εσύ”, άλλος ο Στράτος της “Νέας αγοράς” του Τσιτσάνη, άλλος ο Στράτος του Ζαμπέτα. Και αν έχει ένα μεγαλείο αυτός ο άνθρωπος είναι πως όλα αυτά τα εμηνευτικά του πρόσωπα είναι αξιόλογα…

Τωρα που εχω τα λογια απο το “40 Βρυσες Με Νερο” σας παραπεμπω στις νοτες Fa# οπου υπαρχουν οι εξης καταληξεις:

  1. “…δε θα μου ΣΒΉ-”
  2. "…ας μ’ άφηνΕΣ "
  3. “…γιατί η ΦΛΌ-”
  4. “…και μ’ άναΨΕ”
    Κυριως η τεχνικη του “affondo” στην οποια αναφερθηκα σε προηγουμενο posting μου χρησιμοποιηται στα “ε”. Ο Στρατος την χρησιμοποιει Αριστα και στο “ο” (η φλογα)
    Ο Φραγκισκος εξηγει με λιγα λογια το φαινομενο Παγιουμτζης σωστοτατα! Ο Στρατος στεκεται με μαεστρια στην κορυφη, μεσα στον χαοτικο ανταγωνισμο που επικρατει τοσο στα προπολεμικα χρονια(αναμεσα σε Καβουρα, Στελλακη & ολους τους Σμυρναϊκους κολωσους") και ποσο μαλλον στην μεταπολεμικη περιοδο κατα την οποια ο Τσιτσανης εχει στησει το ναο “Τσαουσακη”, βαση του οποιου χτιζεται η ΛΑΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ των ΄50-΄60…
    Επιτρεψτε μου ομως να πω οτι ο Προδρομος Τσαουσακης, οσο μεγαλος κι αν υπηρξε, χρειαζοτανε αλλα 3 στομαχια, και αλλες 20 φωνητικες χορδες για να μπορεσει να τραγουδησει εστω και ενα απο τα τραγουδια που αναφερονται στα παραπανω postings…ακουγεται λιγακι προκλητικο …αλλα πικρα αληθινο!
    Χαρης

Τωρα που εχω τα λογια απο το “40 Βρυσες Με Νερο” σας παραπεμπω στις νοτες Fa# οπου υπαρχουν οι εξης καταληξεις:

  1. “…δε θα μου ΣΒΉ-”
  2. "…ας μ’ άφηνΕΣ "
  3. “…γιατί η ΦΛΌ-”
  4. “…και μ’ άναΨΕ”
    Κυριως η τεχνικη του “affondo” στην οποια αναφερθηκα σε προηγουμενο posting μου χρησιμοποιηται στα “ε”. Ο Στρατος την χρησιμοποιει Αριστα και στο “ο” (η φλογα)
    Ο Φραγκισκος εξηγει με λιγα λογια το φαινομενο Παγιουμτζης σωστοτατα! Ο Στρατος στεκεται με μαεστρια στην κορυφη, μεσα στον χαοτικο ανταγωνισμο που επικρατει τοσο στα προπολεμικα χρονια(αναμεσα σε Καβουρα, Στελλακη & ολους τους Σμυρναϊκους κολωσους") και ποσο μαλλον στην μεταπολεμικη περιοδο κατα την οποια ο Τσιτσανης εχει στησει το ναο “Τσαουσακη”, βαση του οποιου χτιζεται η ΛΑΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ των ΄50-΄60…
    Επιτρεψτε μου ομως να πω οτι ο Προδρομος Τσαουσακης, οσο μεγαλος κι αν υπηρξε, χρειαζοτανε αλλα 3 στομαχια, και αλλες 20 φωνητικες χορδες για να μπορεσει να τραγουδησει εστω και ενα απο τα τραγουδια που αναφερονται στα παραπανω postings…ακουγεται λιγακι προκλητικο …αλλα αντικειμενικα αληθινο!
    Χαρης

Τελικά αντικειμενικά ή πικρά αληθινό;

Μια διορθωση πηγα να κανω και μου βγηκε posting ολοκληρο…