ΝΙΚΟΣ ΡΟΥΤΣΟΣ: Η ζωή και το έργο του
Γεννήθηκε στην Αθήνα( το 1904 και πέθανε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1981.
- Ο Νίκος Ρούτσος υπήρξε περίφημος ποιητής, στιχουργός ρεμπέτικων τραγουδιών και συγγραφέας-δημιουργός του παιδικού (και όχι μόνον!) περιοδικού “ΤΑΡΖΑΝ - ΓΚΑΟΥΡ”, που κυκλοφόρησε τις δεκαετές '40 και '50 και ψυχαγώγησε μικρούς και μεγάλους (και τον γράφοντα). Από προσωπική μαρτυρία καταθέτω πως το εν λόγω περιοδικό, σε μέγεθος του άλλου γνωστού “Μικρού Ήρωα”, πέρασε από τα χέρια μας και μέχρι και την δεκαετία του '60, γιατί ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές.
Ο Ν. Ρούτσος ήταν λοιπόν πασίγνωστος στη χώρα ως ποιητής και συγγραφέας, κυρίως παιδικών μυθοστορημάτων και διηγημάτων. Για το λόγο αυτό ντρεπόταν να εμφανίζεται ως στιχουργός ρεμπέτικων τραγουδιών, σε εποχές που το ρεμπέτικο ήταν περιφρονημένο, περιθωροποιημένο και …“έχαιρε” της γενικότερης κοινωνικής κατακραυγής!
Έτσι, μένοντας στην αφάνεια σαν στιχουργός ρεμπέτικων ασμάτων, απέφευγε την (κατά τη γνώμη του) προσωπική του δυσφήμιση.
Λέγεται ότι έπαιζε και καλή κιθάρα (στοιχείο ανεπιβεβαίωτο) και αν αυτό αληθεύει πιθανώς να έχει γράψει και δικά του τραγούδια (ως συνθέτης).
(Αυτό πάντως το καταθέτω με πάσαν επιφύλαξη).
Πάντως (πιθανώς) συνεργάστηκε με τον Β. Τσιτσάνη για το περίφημο “Η μάνα μου με δέρνει”, που έγινε παγκόσμια επιτυχία και κυκλοφόρησε παντού (Ευρώπη, Αμερική, Αφρική και Αυστραλία). Στην ετικέτα του 78άρη δίσκου της HMV με αριθμό ΑΟ-2856, εμφανίζεται ως αποκλειστικός δημιουργός (στίχοι και σύνθεση).
Με ποιούς συνθέτες συνεργάστηκε:
Ο Ν.Ρ. συνεργάστηκε ιδιαίτερα με τους Β. Τσιτσάνη, Μ. Χιώτη, Γ. Τατασόπουλο-Ντίλλιγκερ και Σταύρο Τζουανάκο.
Με τον Βλάχο έγιναν “μπίλλιες” για την πατρότητα των στίχων για διάφορα τραγούδια.
Από το 1947 ο Ν.Ρ. διεκδικούσε ποσοστά σε 18 τραγούδια του Τσιτσάνη για τη στιχουργική τους. Κατέφυγαν σε πολύχρονους δικαστικούς αγώνες, με συμμετοχή της Columbia σαν μάρτυρας και έφθασαν μέχρι τον Αρειο Πάγο.
Η απάντηση της εταιρείας Columbia, σε μορφή επιστολής προς τον δικηγόρο του Ρούτσου, ήταν: από τα 18 διεκδικούμενα τραγούδια στα 9 εμφανιζόταν σαν αποκλειστικός δημιουργός (στίχοι και μουσική) ο Τσιτσάνης, στα 7 δεν υπήρχε τίτλος στιχουργού στην Columbia (άρα του …Τσιτσάνη!!). Τα άλλα δύο ήταν: το “Απόψε κάνεις μπαμ” και η “Συννεφιασμένη Κυριακή”. Για το πρώτο δικαιούχοι (κατά την εταιρεία, της οποίας σημειωτέον καλλιτεχνικός Διευθυντής ήταν ο Τσιτσάνης) ο Βλάχος με ποσοστό 75% και Ρούτσος 25%. Για το δεύτερο δικαιούχοι ο Τσιτσάνης με 80% και ο ταλαίπωρος και φτωχός Αλέκος Γκούβερης με 20%.
Τέλος, η απόφαση του Αρείου Πάγου στις 5 Φεβρουαρίου 1987 (μετά το θάνατο του Ρούτσου!!), στο οποίο κατέφυγε το 1975 με αγωγή ο Ν. Ρούτσος εναντίον του Β. Τσιτσάνη, ήταν απορριπτική και επέβαλε στις εγκαλούσες σύζυγο και θυγατέρα του άμοιρου Ρούτσου (που συνέχιζαν τη δίκη στο όνομα του ενάγοντα) την δικαστική δαπάνη 45.000 δρχ, όχι ευκαταφρόνητη για την εποχή εκείνη).
Σημείωση:
-
Η περίπτωση του άτυχου Ν.Ρ. αποτελεί κραυγαλέα περίπτωση ριγμένων του χώρου του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Και απαιτεί στήριξη και μεταθανάτια αναγνώριση (έστω σε μικρό βαθμό).
Όποιος λοιπόν διαθέτει περισσότερα στοιχεία, για μεγαλύτερη διαφώτιση, επιβάλλεται να τα στήλει αμέσως από κάτω. (Αυτό έτσι κι αλλιώς πρέπει να γίνεται για ΟΛΟΥΣ τους δημιουργούς). -
Δεν υπάρχει καμία πρόθεση αμφισβήτησης και σπίλωσης του ονόματος, της τιμής και του κολοσσιαίου και ασύγκριτου έργου του ΠΡΩΤΟΥ Έλληνα δημιουργού του χώρου του ρεμπέτικου/λαϊκού τραγουδιού ΒΑΣΙΛΗ ΤΣΙΤΣΑΝΗ (κατά τη γνώμη και προτίμησή μας).
Εμείς απλώς καταγράφουμε γεγονότα… -
Πηγή των παραπάνω, το προσωπικό μου αρχείο.
Μερικά από τα τραγούδια του Νίκου Ρούτσου.:
Α. Του Βασίλη Τσιτσάνη:
- “Απόψε κάνεις μπαμ” (1950)
Β. Δικά του:
- “Η μάνα μου με δέρνει” (15/11/1949)
Γ. Του Μανώλη Χιώτη:
- “Θέλω άντρα ν’ αγαπάει (Οι ντιντήδες)” (1949;)
- “Καφεδάκι” (1949;)
- “Τα πεταλάκια (Η σούστα)” (1949)
- "Του πόνου το ποτήρι (Σύρτε και φέρτε τον παπά) (1949)
Δ. Του Γιάννη Τατασόπουλου-Ντίλλιγκερ:
- “Γλυκοχαράζει ο Αυγερινός” (1953-54)
- "Είναι βαρύς ο πόνος μου (;;;
- “Μάγισσες φέρτε βότανα” (29/10/1953)
- “Ο κατάδικος” (;;;
- “Πολλές μανάδες κλάψανε” (;;;
- “Σπάστα, γκρέμιστα κυρά μου” (1953)
- “Το αρζάν” (~ 1955)
Ε. Του Σταύρου Τζουανάκου:
- “Γεννήθηκα στα βάσανα” (1953)
- "Μια γυναίκα μ’ έχει κάψει) (1954;)
- “Χίλιες γυναίκες γνώρισα” (;;;
Σ.Π.