Καλημερίζω…
Θα ήθελα να ρωτήσω ποιος έχει γράψει τους στίχους στα τραγούδια του Γενίτσαρη, όπως Για το Στέλιο Καρδάρα και Για τον Άρη.
Ευχαριστίες…
Καλημέρα σας.
Γιάννη, τους στίχους στο πρώτο που ανέφερες τους έχει γράψει ο ίδιος και στο δεύτερο (Για τον ʼρη), ο Νίκος Μάθεσης.
Θα γνωρίζεις βέβαια για τα πρόσωπα που αναφέρονται σ΄αυτά τα τραγούδια…
Ελένη.
Δράττομαι της ευκαιρίας, με αφορμή την ερώτηση του Γιάννη, να σας ενημερώσω ότι ετοιμάζεται στην Καλαμάτα εκδήλωση - αφιέρωμα στα ρεμπέτικα της Κατοχής. Κεντρικός ομιλητής θα είναι φιλόλογος- ΔΑΣΚΑΛΟΣ- σημαντικότατος που μας έδωσε και εξακολουθεί να μας δίνει μαθήματα ζωής… , γνώστης της μουσικής, παίζει φοβερό μπαγλαμά. Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν και οργανοπαίκτες εκπαιδευτικοί, γνωστοί στην πόλη μας. Πρέπει να διαφημίσουμε την εκδήλωση, ειδικά για τα νέα παιδιά που έχουν άγνοια και της ιστορίας…
Περισσότερες λεπτομέρειες θα σας πω προσεχώς, αν σας ενδιαφέρει η είδηση.
Ελένη.
μας ενδιαφέρει, έστω και 14 χρόνια μετά!
1 «Μου αρέσει»
Εμ, πού ήσουν 14 χρόνια πριν; Αναπάντητη είχε μείνει τότε η προσφορά της Ελένης…
Τότε μπορεί με το ζόρι να είχα dial up σύνδεση, και όταν γράφτηκα το '09 έκλεβα wifi από το ξεκλείδωτο του γείτονα!
3 «Μου αρέσει»
Νίκο μου, - με τόση πληθώρα γνώσεων τόσο γύρω από το Γενίτσαρη και από τα τεκταινόμενα της εποχής που περιγράφει, όσο και από τις τόσες επανεκτελέσεις των τραγουδιών του - νομίζω πως δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να σημειώσω, που δεν είναι ήδη γνωστό σε μας εδώ στο φόρουμ, σήμερα.
1 «Μου αρέσει»
Μια και μιλάμε για στίχους Γενίτσαρη, ας καταθέσω κι εδώ μίαν αμφιβολία μου, σχετικά με το πότε γράφτηκε το τραγούδι Οι λαδάδες:
Στο βιβλίο σημειώνεται (σελ. 150 Αυτοβιογραφίας): Έχει γραφτεί και συνθεθεί στην Κατοχή. Τότε, στην πλατεία Αγάμων […. ]. Τους είχα δει κρεμασμένους και είχα γράψει αυτό το τραγούδι.
Δεν βρήκα στοιχεία για το πότε ακριβώς συνέβη το γεγονός της κατάδοσης, σύλληψης και κρεμάσματος των δύο λαδάδων (κατά μίαν εκδοχή ήταν το 1943) αλλά, και στη χειρότερη περίπτωση, δεν γίνεται να πέρασαν περισσότερα από τριάμισι χρόνια από το κρέμασμα, μέχρι το γράψιμο του κομματιού. Και η αμφιβολία μου: Τρία, τριάμισι χρόνια μετά, είναι λογική η προσθήκη του ημιστίχιου «… και το θυμάμαι ακόμα»;
Και κάτι ακόμα: Δεν ήταν ψηλά στην κολώνα.
Ο απαγχονισμός των δυο μαυραγοριτών
[Κυλάκος και Παναγιωτούρος, τα ονόματά τους, όπως δήλωσαν οι ίδιοι οι Γερμανοί που τους κρέμασαν - για αντιπερισπασμό της κοινής γνώμης, κατά τους χρονικογράφους της εποχής] σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες (*) έγινε συγκεκριμένα στις 25 Οκτωβρίου του 1943 και απαγχονίστηκαν από φανοστάτες της οδού Πατησίων, κοντά στην πλατεία Αμερικής.
Προς το τέλος Οκτώβρη, δηλαδή, που σημαίνει ή ότι χαράχτηκε τόσο έντονα στη μνήμη του Γενίτσαρη που λέει «το θυμάμαι ακόμα», αν υποθέσουμε ότι γράφει το τραγούδι μετά από ένα το πολύ χρόνο,
ή ότι πήρε την οριστική του μορφή το τραγούδι αργότερα, κοντά στην ηχογράφησή του, που έγινε αρκετά αργότερα.
Σίγουρη απάντηση, δηλαδή, δεν έχουμε.
[* μαρτυρία: Γ. Καιροφύλα, «Η Αθήνα του 40 και της Κατοχής»
και μαρτυρία: Αλέξ, Ζαούση, «Αναμνήσεις ενός αντιήρωα 1933-1944»]
Αυτή η συζήτηση κάτι μού θυμίζει. Την έχουμε ξανακάνει; Σα να θυμάμαι ότι είχε γίνει και διάλογος και παρουσιάστηκαν στοιχεία…
Ή δεν ήταν στο φόρουμ; …
Aκριβώς εκεί πηγαίνει κι εμένα το μυαλό μου. Στο βιβλίο καταγράφονται πάνω από εκατό τραγούδια του. Στη δισκογραφία εποχής πέρασαν μόνο το «Γειά σου Περαία αθάνατε» και δυό τρία ακόμα, άγνωστα σήμερα. Όλα τα υπόλοιπα ηχογραφήθηκαν την εποχή που ο Γ. «μεσουρανούσε» στη δεύτερη καριέρα του, 9/8 κλπ. Ίσως να προτίμησε, τότε, ν’ αλλάξει έναν στίχο που είδα κάπου καταγραμμένο («κι όσοι περνάγαν από κεί, τους έφτυναν το πτώμα») με το περί παλιάς θύμησης.