Πελαγία μου !
Με έκανες λιώμα, φιλενάδα …
:230: :109:
Το Πελαγία ΤΕΛΟΣ.
Απο δώ και πέρα θα σε αποκαλώ ‘‘Ευτυχία’’.
Πρωτοδιδάξας ο φίλος SPYROS12345 που σε βάφτισε. Και αναφέρεται σε σένα μονο με το ονομα ‘‘Παπαγιαννοπούλου’’.
μαλωνανε τα οργανα
να βγαλουνε τα γουστα
που αναψε μεσ` την καρδια
μια τσαχπινα φουστα …
πρωτος μιλα ο μπαγλαμας
ο πιο παραπονιαρης
μικροτρελιαρης πονηρος
τσαχπινογαργαλιαρης …
αφηστε με αδελφια μου
εγω να τραγουδησω
και τα τριζατα καλλη της
πρωτος να τα υμνησω …
οχι πετιεται με θυμο
το ζωηρο κλαρινο
σαν θα μιλω θα καθεστε
οι υπολοιποι “κλαρινο” …
εγω θα παιξω ορθιος
γι αυτηνε την κουκλαρα
και μη μου εναντιωνεστε
τα εκανα μανταρα …
καλα ρε φιλε μονος σου
πως ειδες την καλη ?
και θα στηριξεις ο,τι λες ,
του λεει το βιολι …
μαγκες χωρις το τριχορδο
μισος ειναι ο λογος
και μια κιθαρα διπλα μου
στεκεται αναλογως …
μουτρα κακο και ξεσπασμα
“σαν” ο καυγας στημενος
τσιριζει και ο ταμπουρας
τρελος κι αλλοπαρμενος …
δωστε και μας τους ταπεινους
να βγαλουμε μερακι
τωρα που μας προεκυψε
το φινο γκομενακι …
μπαστα λιγακι φιλε μου
πετιεται τ` ακορντεον
για να βρουμε ηρθαμε
να παιξουμε λοιπον …
μα εσεις οπως τ` αρχισατε
και πριν μετρησω “δεκα”
θα χασουμε την γκομενα
“παλι χωρις γυναικα” …
σωστα σας λεει ντερβισια μου
συμφωνησε το ουτι
που ουδεποτε το αγγιζαν
η δοξα και τα πλουτη …
παμε να ευχαριστησουμε
τον θηλυκο τον μαγκα
μα με ετουτο τον καυγα
μας εφαγε η μαρμαγκα …
καλα τα λεει ο βλαμης μας
“ως δω και μη παρεκει”
πεταχτηκε απ` τη γωνια
το ξυπνιο τουμπελεκι …
για να πετυχει η συνταγη
κι ολοι να διασκεδασουμε
και γουστα πολυ ζορικα
αν θεμε ν` απολαυσουμε …
“και το σιροπι” στο γλυκο
θελει συνεργασια
οχι πισωχτυπηματα
και φτηνοπροδοσια …
κι αφου ολα συμφωνησαν
μετα το καυγαδακι ,
τα χερια δωσανε με μιας
κι αρχισαν “ταξιμακι” … :110::109::110:
Στο καλάθι των αχρήστων με πετάξανε μια μέρα
και δεν πρόλαβα να ζήσω αααχχ ρε άκαρδη μητέρα.
Μου κομμάτιασαν τα χέρια και την αφτιαχτη καρδιά
και μου σπάσανε τα πόδια και μου κόψαν τα φτερά.
Γιατί θα γινόμουν άντρας και σωστός παλικαράς
μα η ατσάλινη τσιμπίδα με διαπέρασε με μιας.
Πριν προλάβει να νυχτώσει και νωρίς να γεννηθώ
μες στο αίμα κολυμπόυσα,προτιμούσα να πνιγώ.
Θέλω να το μάθουν όλοι ότι είναι αμαρτία
να πετάξεις το παιδί σου στο καλάθι στην γωνία.
Καμιά φορά αναγκαζόμαστε λόγω κάποιων καταστάσεων να κάνουμε πράξεις άσχημες.Και μία από αυτές είναι η έκτρωση(η πράξη παραμένει κακή είτε μιλάμε για την μητέρα είτε για τον πατέρα του εμβρύου).Το Θείο δώρο της ζωής αφαιρείτε πριν ακόμα το έμβρυο(άνθρωπος θα πω εγώ) φτάσει στην ζωή.Δεν είναι λύση η έκτρωση πλην κάποιων εξαιρετικά σπάνιων περιπτώσεων.Έτσι λοιπόν μπήκα στο σκεπτικό του εμβρύου και έγραψα το παραπάνω ποίημα.
Αλλά ακόμα και αν γίνει τέτοια αμαρτία,γιατί είναι από τα λίγα πράγματα που θεωρώ αμαρτία βάση της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας(που δεν με απασχολεί σχεδόν ποτέ),οι γονείς σίγουρα θα σκέφτοντε σαν το παρακάτω στοιχάκι, για πάντα.
Του δρόμου το παιδί δεν θα γινόταν
και θα’ταν το καλύτερο παιδί
μα ο Θεός την κρίση του καφιόταν
δεν έφτασες παιδί μου στην ζωή.
Μπράβο, αλλά έχω περιέργεια, πως το κατάφερες; :091::112:
<< Γιατί θα γινόμουν άντρας και σωστός παλικαράς
μα η ατσάλινη τσιμπίδα με διαπέρασε με μιας >> …
κι εδω διαφαινεται ολοκαθαρα , για μια ακομα φορα
η ανδρικη υπεροχη … γιατι δηλαδη να μην ηταν ετσι …:241:
<< Γιατι θε να γινομουνα μια αξια γυναικα
κουκλα , γλυκια και τρυφερη , με αριστα το δεκα
κι ενω ανθιζα μεσ`στην κοιλια με επιασε μια ζαλη
σαν η τσιμπιδα του γιατρου με βρηκε στο κεφαλι … >> κ.λ.π.:089:
ποιος εισαι συ ρε εξυπνε
που ηρθες να μας σωσεις
και με τις θεωριες σου
τον κοσμο να διορθωσεις ?
στριβε τωρα μη σ` αρχισω
με ατακες ασχημες
ο ντουνιας εχει γεμισει
απο εξυπνακηδες …
ποιος εισαι συ ρε πονηρε
που θα μου βγεις στα ισια
μετανοιες κανουν οι ιτιες
οχι τα κυπαρισια …
αιντε καντην μη τ ακουσεις
γρηγορα και ζορικα
εδω δε φτουρανε λογια
μπαμ προβοκατορικα …
λαθος εισαι λαμογιο μου
και συ και τα μπλαμπλα σου
παρτα υπο μαλης το λοιπον ,
τραβα στο μαχαλα σου …
εδω πια σεχουνε μαθει και το "λαδι σωθηκε" ποντικος σ αδειο πυθαρι
αδικα “λαδωθηκε” …
μαζωχτα και παραμασχα
να μην εχουμε και “πασχα”
μαζωχτα και στα τσαίρια
πριν αρχισουν πανηγυρια …:089:
στην ξαπλωστρα αραγμενη
εσκεφτομουν το Θωμα
και η λιμπιντο χτυπουσε
εις το κοκκινο , αλλα …
φυλο αρρεν δε κουνιοταν
κι εγω εμενα στο μα …
να κοιταζω τις “σαμπρελες”
η αν λαχει “τα κορμια” …
ηταν τοση δα η καψα
καλλιο βρε να με κρεμά …
ωσπου ακουω μια “σε μπασα”
“θετε ενα λουκουμα” ???
κι ετσι που `μουν ξαναμμενη
ανοιξα ενα στομα ναααααααα
το “τεκνο” να προτιμησω
η αφρατο λουκουμα …
μ` επιασε μια λαιμαργια
αλλα παλι ειπα “μα …
δε με ξερετε καθολου
με κερνατε λουκουμα” ???
“δε τ` αφηνετε μανταμ μου
τα γιατι και τα λοιπα ,
απορριπτετε ποτε σας
ενα τετοιο λουκουμα” ???
σερνικο ειχα μπροστα μου
κι οχι παλιομπαγλαμα
που μου προτεινε στο χερι
να μου δωσει λουκουμα …
ετσι απλωνω το ξερο μου
και βουτω το λουκουμα
κι ισως να χω τα "μαντατα" μασ τους μηνες τους εννια …:092:
Το παράπονο του μουγκού τραγουδιστή :112:
Υπό το φως του φεγγαριού, κάθε νυχτιά τον βρίσκω
Να τραγουδήσει προσπαθεί, Άριες και Disco.
Καντάδες, όπερες και λυρική, είναι το μέγα πάθος
Αλλά το εγχείρημα αυτό είναι το δικό του λάθος
Εκ γενετής στερήθηκε την ομιλία ναʼ χει
Πιο μεγάλη συμφορά μπορούσε να του λάχει;
Κι έτσι στον ύπνο μοναχός, ακροβατεί κι ελπίζει
Στη σκάλα πως ευρίσκεται η σκέψη του γυρίζει. :106:
Ελπιζω να μη το θεωρήσετε προσβλητικό… :089:
Ας πρόσεχε! Αν τραγούδαγε ρεμπέτικα, θα τα κατάφερνε μάλλον κάπως καλύτερα. Οπότε αντί για Σκάλα θα ονειρευόταν στην καλύτερη περίπτωση καμμιά Πριγκιπέσα…
καλά είμαι απαραδεκτός
Δε το σκέφτηκα καθόλου για ρεμπετικα :087:
ντροπή μου
Αν και πάλι σκάλα θα ονειρευόταν … Αυτή του Βόλου… :088:
λούσου στα ματια μου
λουσου στο βλεμμα μου
λουσου στα ονειρα
λουσου στο ψεμμα μου …
λουσου στα θελω μου
και στα τερτιπια μου
λουσου στα πεισματα
μα και στα δικια μου …
λουσου στο στομα μου
και στο φιλι μου
κρατα την γευση του
πιές τη φωνη μου …
λουσου στο καλεσμα
λουσου στο χρωμα μου
κανε μου ερωτα
λουσου στο σωμα μου …
λουσου στα βηματα
στη φαντασια μου
λουσου στο αιμα μου
και στη θυσια μου …
λουσου αγαπη μου
πριν φυγεις λουσου
μεσ` τον καθρεφτη
του αλλου εαυτου σου …:106:
αποψε σε ειδα και θυμηθηκα
την αμαρτια που γευτηκαμε ,
μεσσε πιατακι του καφε , οταν φιλια κλεφτα μου επαιρνες σε ξεφτυσμενο απ τον χρονο
καναπε …
και ειπα να μου δωσω
μια ευκαιρια για παιχνιδι
και συ μου ειπες πως
δικο σου ημουν στολιδι
και ενα μηνυμα που εγραψες
για τη γιορτη μου , απ` ανια ,
μα παντα μπερδευες
την ημερομηνια …
ρωτησες αν το βρηκα
στα εισερχομενα
και για αλλα , στα ψιλα
παραλειπομενα , αλλά ,
οχι , δε σου ανηκω πια
και να το ξερεις
πως ολοι εδω θε να διαβασουν
τις αραδες
και να με πουνε τρελαμενη ,
που βδομαδες
παλευω να σκοτωσω
ο,τι αγαπησα
εμενα και εσενα που παρατησα …
μια αγκαλια , ενα χαδι
κεινο το βραδυ αχ δεν θελω να θυμαμαι , δεν θελω να ξεχασω , γιατι ποτε μου δεν περιμενα πως θ αφηνε σημαδι
οταν για λιγο πιστεψα
οτι δε θα σε χασω …:106:
βουλοκερι στα παλια σου τα τεφτερια
οχι βαλε αν τολμας …
κι ο,τι σου `καναν “του αδελφου” τα χερια
αν μπορεις , μη το ξεχνας …
δωδεκα χρονια εξορια , εφτυσες αιμα
και αλατι …
δωδεκα σκαλιζες τα πουλια απ` το ζατρικι
-ζουλα σουγιας- εκει στον Αη Στρατη …
ναι περασμενα , αλλα οχι ξεχασμενα
ο,τι πονα , δια παντος σε σημαδευει
και πιο πολυ η υπογραφη , η καταραμενη
αυτη που βιαστηκες , αυτη θα σε παιδευει …
μεσ` το παζαρι του Κιλκις μετα απο χρονια
ειδες ξανα τον “αδελφο σου” …
και κομπιασε το σαλιο στο λαρυγγι
γιατι καμαρωνε στο ιδιο το παλτο σου …
εκλεψε φιλε τη ζωη σου , προδοσια ,
ετσι πουληθηκε , αδρα και μανι μανι …
μα πιστεψε με , το κλεμμενο το παλτο σου
ποτε δε προκειται , “το κριμα” να ζεστανει …:106:
δεν εκρυψα ποτε την ηλικια μου
κανενα σας δε θελω να γελασω
“με ολιγη” ο καφες , ολα τα χρονια μου
γλυκο του κουταλιου , θα τα κερασω …
τι προτιματε κερασακι η μηπως βυσσινο ?
εξ αλλου ενα ειντο πεπρωμενο η γευση διαφερει μεσ τα χειλια μας
το δευτερο ξινο και ζαρωμενο …
δεν γυρεψα ποτε μου την παρεα σας
αλλωστε δεν την ειχα κι απο χρονια
σας γνωρισα εδω στο διαδικτυο
σαν ομορφα πουλια , σα χελιδονια …
μου σφαζει την καρδια η ειλικρινεια
ακροβατω σε λεξεις που πονανε
γυριζω και την πλατη σ` οσα εζησα
το ξερω πια καλα πως “δε πουλανε” …
δεν εκρυψα ποτε την ηλικια μου
εκεινο που φοβασαι , σε προδινει
αναθεμα στην οποια ευκαιρια μου
-χαμενη- στην καρδια μου σα χαμινι …:106:
Pelagie,απίθανη,μοναδική,αληθινή,ποτέ τάχα,ποτέ δήθεν!!!:109::110::043:
Νασαι καλα Λιλα μου και σ` ευχαριστω πολυ …
δε διαβασες και τα παραπανω , ειλικρινα μακαρι να τα διαβασες …
"στο παζαρι " … και αλλα …
Θελω να σε γνωρισω πολυ , ειμαστε και η ιδια γενια βλεπεις …
επισης σε προτεινα σε καποιους , δε τους ξερω , για να γραψεις τραγουδια …
εγω δε ξερω να γραφω τραγουδια και σαν “στανταρ” μου εχω εσενα …
ακουσε με … εαν γινει εξοδος - οχι μαζωξη - ΕΞΟΔΟΣ , στο Θυμιο Στουραιτη
και μονο σ` αυτον , επειδη δηλωνω και “σκυλου” βλεπεις , θα κατεβω Αθηνα …
οποτε θα το θεωρησω μεγαλη μου χαρα και τιμη να σε συναντησω για να μιλησουμε
“εκ βαθεων” …:089:… ετσι , χεχεχε … ακου “εκ βαθεων” , σε μια νυχτια πως γινεται ???:256:
δυο ποτηρακια τσιπουρο κι ενας μεζες
μοιραστηκαν μεσα στο ιδιο πιατο
δυο χερια σμιξανε μαζι και οι ματιες
και τσουγκρισαν να βρουνε ασπρο πατο …
δυο βλεμματα ζεστα και δυο καρδιες
καθισανε στο ιδιο ταβερνακι
χαμενες αραγε σε καποιες Κυριακες
η μηπως στη φωνη του Τσαουσακη …
δυο ανασες παλεψαν να βρουν το νικητη
σενα κρεβατι πουταν παντα νοικιαζομενο
ενα απ` αυτα , που αν το καλοσκεφτεις
περαστικος εισαι και παει για τον επομενο …
δυο ζωες τραβηξανε το δρομο τους
αφου δε βρηκαν κατι για να τις ενωνει
αγαπη ψευτρα , δανεικη , μπορει και καλπικη
παλια κλωστη , που δε χωραει στο βελονι …:106:
Αληθινο στορυ που συνεβη Κυριακη ξημερωματα 23 - 8 - 2009 , στο σπιτι μας στη Σαλονικη
καρδερινα στολισμενη
“ελαμπα” στη γειτονια
να σταυρος , να δαχτυλιδια
και βραχιολια ντριγκι-ντρα …
κι απο το πολυ το χτυπα
φτασανε και σ` αλλα αυτια
σκουλαρικια με διαμαντια
και βραχιολια ντριγκι-ντρα …
ετσι , αλλοι αποφασισαν
να τα κλεψουνε με μιά
παντατίφ , μαργαριταρια
και βραχιολια ντριγκι-ντρα …
επεσαν απ` την ταρατσα
σαν κομαντος στο σκοτά…
για να παρουν τα βραχιολια
και αν βρουνε και λεφτα …
εμεις “υπνο του δικαιου”
στον δικο μας τον κοσμά…
κι αυτοι δρούσαν αθορυβως
να μη κανουν ντριγκι-ντρα …
μας αδειασανε το σπιτι
σε καμμια δεκα λεπτα
πηραν βερες , ενα λάπτοπ
και πολυτιμα πετρά …
πλακωσε κι η Αστυνομια
μπαφιασμενη απ` το συμβά…
εριξε και “ασπρη σκονη”
μηπως βρει τα ντριγκι-ντρα …
κι εδω ειναι που το γελιο
πεφτει συννεφο , αλλά
πρεπει για να τους φωναξεις
το καθηκον τους να κά …
η μανουλα μου , η καημενη
θεωρουσε γρουσουζια
κλεφτες να πατουν το σπιτι
να στο κανουν “ανω - κά” …
λεμε ομως “δε βαριεσαι”
φτανει που `μαστε καλα
η ζωη ειχει “αξιες”
οχι μονο ντριγκι-ντρα …
ο,τι γινεται με κοπο
χανεται σε μια βραδια
-γιατι αλλοι αποφασιζουν
και με ξενα κολυβά-
πως των βραχιολιων ο χτυπος
κανει στα αυτια ζημια !!!:089:
Να πώ μπράβο ενώ αντιμετώπισες κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελα.
Κουράγιο λοιπόν και ψυχραιμία… Μετά από αντίστοιχη εμπειρία προ δεκαετίας, πέρασα τρεις μήνες με το τσεκούρι “στο χέρι”, κι’ όταν ξανάρθαν (γιατί προσπάθησαν ξανά) η τύχη τους και η τύχη μου τους έκανε γοργοπόδαρους κι’ έτσι αυτοί ζουν κι’ εγώ δεν παρακολουθώ το φόρουμ πίσω από το κάγκελο… Τότε κατάλαβα ότι η εμμονή της “ανταπόδοσης” του πλήγματος, είναι μεγαλύτερη φθορά…