Στη γειτονεια μου δε χαμογελαει κανεις
σκυφτοι’ ναι ολοι απ’ τα βαρη της ζωης
του μεροκαματου ανθρωποι σαν και μενα
διχως ελπιδες κι ονειρα, κορμια βασανισμενα
Ομως το Σαββατοβραδο φοραμε τα καλα μας
σε ταβερνακια ταπεινα ζηταμε τη χαρα μας
Σαββατο μερα που ο φτωχος λιγακι ξαποσταινει
με το κρασι απ΄τους καημος για λιγο ξεμακραινει
Στη γειτονεια μου δεν υπαρχουνε αυλες
μοναχα διαμερισματα που μοιαζουν φυλακες
και ο καθενας απο μας θαμενος μες τους τοιχους
ενα τραγουδι η ζωη που΄χει θλιμενους στιχους
Ομως το Σαββατοβραδο φοραμε τα καλα μας
σε ταβερνακια ταπεινα ζηταμε τη χαρα μας
Σαββατο μερα που ο φτωχος λιγακι ξαποσταινει
με το κρασι απ΄τους καημους για λιγο ξεμακραινει
Αν μου επιτρέπει ο οικοδεσπότης του θέματος, ο kosmatarif, μια αναφορά
στους παραπάνω στίχους του με κάποια δικά μου στιχάκια, γραμμένα
(και τραγουδισμένα) πριν από 26 χρόνια:
Μ’ ένα μυαλό όλο ψυχή
Και μιά ψυχή όλο μυαλό
Περπατάω στους δρόμους
Και στους άλλους μιλώ
Μα εκτός απ’ αυτά που τους λέω
Έχω μέσα μου λόγια πολλά
Λόγια αντίθετα το ‘να με τ’ άλλο
Και προσπαθώ μιά άκρη να βγάλω
Η ψυχή μου λοιπόν τα λέει στο μυαλό μου
Το μυαλό μου τα λέει στην ψυχή
Τότε αυτή γεννάει τη φαντασία
Στη φαντασία μέσα είσαι κι εσύ
Κάπως έτσι τη βρίσκω την άκρη
Για να μπορώ στους άλλους να μιλάω
Για να μπορώ να έχω κάποια θέση
Μέσα σ’ αυτό που θέλω ν’ αγαπάω
Στα συννεφα πια δεν πεταω
τα βηματα μου τωρα μετραω
στα αισθηματα μου χωρο δεν δινω
και την καρδια να λαχταρα δεν την αφηνω
Εσυ σαι η αιτια για ολα αυτα
ζωη μας κοβεις τα φτερα
γκρεμοτσακιζεις τις καρδιες πανω στα βραχια
Χιλιαδες ονειρα εσυ
τα ακυρωνεις ασπλαχνη
και μας αφηνεις στου καημου τα μονοπατια
Στα συννεφα πια δεν πεταω
αυτο που εχω αυτο αγαπαω
τα θελω μεσα μου τα εχω θαψει
τα τοσα ονειρα μου εχω πεταξει