Εδώ συμβαίνουν δύο πράγματα:
Το ένα, είναι ότι οι περισσότεροι τόποι έχουν βγάλει από έναν λόγιο που υπήρξε ο κατεξοχήν μελετητής της ιδιαίτερης πατρίδας του. Για την Κάρπαθο αυτός ήταν ο Μ. Μιχαηλίδης Νουάρος. Για τη Σάμο, επί παραδείγματι, σε αντίστοιχη γενιά ήταν ο Επαμ. Σταματιάδης, για άλλα μέρη άλλοι, και ο καθένας από αυτούς έχει δημοσιεύσει μελέτες και για την ιστορία, και για τον λαϊκό πολιτισμό, και για τη διάλεκτο κλπ κλπ…
Το άλλο είναι ότι ειδικά τα δημοτικά τραγούδια της Καρπάθου είναι όσα η άμμος της θαλάσσης. Η πιο πρόσφατη σχετική έκδοση (που έχει λάβει υπόψη της όλες τις παλιότερες + πρωτότυπη επιτόπια έρευνα) είναι του Μανόλη Μακρή, σε 1100+ σελίδες, 2007, που τώρα διαβάζω ότι έβγαλε και δεύτερο τόμο! Επομένως ο Μιχαηλίδης Νουάρος, που βρήκε ελάχιστο υλικό να έχει ήδη εκδοθεί πριν από τον ίδιο (σε αντίθεση με τον σημερινό Μακρή) αλλά είχε εύκολη πρόσβαση σε άπειρο αδημοσίευτο, είχε μεγάλο πεδίο μελέτης και δημοσιευμάτων.
Υπάρχει το γνωστό (και από το σχολείο) ποίημα του Καβάφη « Πάρθεν», όπου ο ο ποιητής περιγράφει πώς, διαβάζοντας μια μέρα δημοτικά τραγούδια, έπεσε σ’ ένα ποντιακό για την Άλωση που τον συγκίνησε ιδιαίτερα. Λοιπόν ναι, ο Καβάφης πράγματι διάβαζε δημοτικά τραγούδια: το γεγονός ότι έγραψε αυτή την κριτική για μια πρόσφατη τότε έκδοση είναι ένα πολύ χειροπιαστό στοιχείο - δεν έτυχε απλώς να διαθέτει μία συλλογή όπου βρισκόταν και το ποντιακό, ήταν συστηματικός.
Ο γιος του. Ο διάσημος όμως γιος του ήταν ο Γεώργιος, νομικός.