Παρατήρησα μία διαφορά ανάμεσα στα ρεμπέτικα και λαικά τραγούδια.Οι τραγουδιστές και οι τραγουδίστριες των λαικών τραγουδιών έχουν συνήθως ένα τραγούδι σαν σήμα κατατεθέν(π.χ. Διονυσίου βρεχει φωτιά στην στράτα μου, Καζαντζίδης υπάρχω κ.α.).Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στα ρεμπέτικα τραγούδια(π.χ. πείτε μου ένα τραγούδι σήμα κατατεθέν του Στράτου,του Στελλάκη,του Μάρκου ή της Ρίτας). Ή αν προσπαθήσετε να το κάνεται θα δυσκολευτήτε πολύ.Ποιά είναι η γνώμη σας?
Στράτος: “Μες της Πεντέλης τα βουνά”. Απλά ανεπανάληπτο.
Ό,τι λέγανε αυτοί ήταν ανεπανάληπτο, ούτως ή άλλως. Το λαϊκό ήρθε μετά…
Gilles, έχω την εντύπωση πως αυτό που λες ισχύει για όσους έχουν “ακουσει” διάφορους συνθέτες/τραγουδιστές, χωρίς να τους ακούσουν στην ουσία!
Εννοώ πως μ’ αυτή τη λογική κάποιος που ακούει εκ περιτροπής λαϊκά/ρεμπέτικα θα σου πει:
Τσιτσάνης: Συννεφιασμένη Κυριακή
Μάρκος: Φραγκοσυριανή
Παπαϊωάννου: Φαληριώτισσα
Μητσάκης: Φτωχό κομπολογάκι μου
Χιώτης: Περασμένες μου αγάπες (…κι όμως!)
κλπ. κλπ. κλπ.
Γιατί παράδειγμα, αν με ρωτήσεις για κάποιον συγεκριμένα θα δυσκολευτώ να καταλήξω σε ένα μόνο τραγούδι. Θα σου πω καμιά πεντάδα απευθείας κι αυτή δίχως αξιολογική σειρά…
Το ίδιο ισχύει και για τους μεταγενέστερους τραγουδιστές. Αν ρωτήσεις π.χ. το φίλο μου το Βαγγέλη για το “σήμα κατατεθέν” του Καζαντζίδη, θα σου πει καμιά 80ριά τραγούδια. Αν ρωτήσεις έναν άσχετο θα σου πει το “Αγριολούλουδο” (όχι το “Υπάρχω”).
Επειτα, το τραγούδι-“σήμα κατατεθέν” αφορά τραγουδιστές με σουξέ. Τι σουξέ να κάνει ο Νταλγκάς; Ποιο από τα 400 περίπου τραγούδια που είπε σε δίσκους μπορεί ν’ αποκλείσει τα υπόλοιπα;
Υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις. Γι’ άλλους λόγους όμως. Π.χ. ο Ρούκουνας ταυτίζεται με τον “Πίκινο”, όχι γιατί ήταν μεγαλύτερη επιτυχία, αλλά γιατί ήταν βίωμά του που τον σημάδεψε.
Η άλλη περίπτωση εξαίρεσης είναι η περίπτωση τραγουδιστών που είπαν πολύ λίγα τραγούδια και κάποιο από αυτά έγινε με διαφορά μεγαλύτερη επιτυχία από τ’ άλλα. Ο Χρήστος Γιαμπανάς (ή Γιαννάς) για παράδειγμα, όσοι τον ξέρουν τον θυμούνται για το “Πλουσιόπαιδο”, γιατί δυο-τρία τραγούδια είπε όλα κι όλα και το “Πλουσιόπαιδο” ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσ’ στο γάλα. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν μπορεί να ισχύσει για μεγάλους τραγουδιστές που έχουν πει δεκάδες ή εκατοντάδες τραγούδια.