Ρωγμή στο καπάκι!

Αγαπητοί φίλοι! Φέτος το καλοκαίρι ασχολήθηκα με την επιδιόρθωση ενός παλιού μαντολίνου. Δεν είχε σπουδαίες ζημιές απλά το φρεσκάρησα λιγάκι και ρύθμισα κάποιες λεπτομέριες. Το όργανο αυτό ήταν χωρίς χορδές και μάλλον δεν είχε χρησιμοποιηθεί για αρκετές δεκαετίες. Είπα λοιπόν να του ξαναδώσω ζωή!!!
Το αρμάτωσα λοιπόν με καινούριες χορδές και το οργανάκι ξαναβρήκε την φωνή του - η οποία μάλιστα δεν είναι καθόλου άσχημη!!!
Μια μέρα όμως βγάζω το μαντολίνο από την θήκη του και βλέπω πάνω στο καπάκι μια ρωγμή που ξεκινούσε από τον καβαλάρη και έφτανε μέχρι τον χορδοδέτη! :mad:

Εκ των υστέρων βέβαια θυμήθηκα ότι αυτή την χαρακτηριστική ρωγμή την έχω δει και σε άλλα παλιά όργανα! Την αποδίδω στην συρρίκνωση του ξύλου και στο γεγονός ότι το καπάκι είχε χρόνια να δεχθεί δυνάμεις. Μου έκανε βέβαια εντύπωση που αυτή εμφανίστηκε μετά από έναν μήνα και όχι τις πρώτες ώρες ή έστω μέρες.

Αποφάσισα να στοκάρω την ρωγμή με κόλλα ανακατεμένη με πριονίδι. Το όργανο ήταν ήδη λουστραρισμένο και προσπάθησα να επέμβω όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά. Η ρωγμή έκλεισε, μόνο που το χρώμα του υλικού μου ήταν σχεδόν μαύρο και διακρινόταν έντονα. Προσπάθησα στην συνέχεια να βάψω την ρωγμή με ένα χρώμα κοντινό με αυτό του λουστραρισμένου ξύλου αλλά η λεπτή στρώση μπογιάς δεν μπορούσε να καλύψει το μαύρο υπόστρωμα. Το όργανο δεν είναι αξίας και δεν με πειράζει τόσο που η ρωγμή είναι εμφανής, ωστόσο η ερώτηση μου είναι η εξής: Θα μπορούσα στο αρχικό μείγμα κόλλας-πριονιδιού να έχω ρίξει χρώμα; (Χρησιμοποίησα titebond και πριονίδι από κυπαρίσσι ελπίζοντας ότι θα μου δώσει κάποιο ανοιχτό χρώμα)
Υπάρχει κάποια άλλη πρόταση για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα;

Σχετικά με τις ρωγμές στα καπάκια των παλιών οργάνων θέλω να προσθέσω κάποια λόγια του Ζαμπέτα από το ίδιο απόσπασμα που είχε δημοσιεύσει παλαιότερα η Ιωάννα στο θέμα “Ο Ζαμπέτας μιλάει για το μπουζούκι”:

[COLOR=#333333][FONT=TrebuchetMS][SIZE=3]“Mια φορά όμως κάποιος, κάπου το 1950, μου ʽβαλε το διάολο μέσα μου, μου κάρφωσε το διάολο μέσα μου να πάω το μπουζούκι να του αλλάξω το καπάκι… … … … Ήτανε λαβωμένο βέβαια το μπουζούκι στο καπάκι, όχι πολύ λαβωμένο, πολυκαιρισμένο με κάνα-δυο ρήγματα μόνο. Πού να ξαναπάω εγώ σε μάστορα. [COLOR=black]Eκεί, με τα ρήγματα πεθαίνουν τα μπουζούκια. Όπως άλλαξα καπάκι στο όργανο καπάκι μου ʽρθε κι η φωνή. Mουγγώθηκε το όργανο, μουγγώθηκε. Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να 'ρθει στα σένια του το όργανο, να μιλήσει όπως μίλαγε, τον ήχο που είχα συνηθίσει. Πολλή στεναχώρια πέρασα”.[/COLOR][/COLOR][/SIZE][/FONT]
[FONT=TrebuchetMS][SIZE=1]

[FONT=TrebuchetMS][COLOR=#333333][COLOR=black][SIZE=2]Νομίζω πως τα “ρήγματα” για τα οποία μιλάει ο Ζαμπέτας είναι σαν την ρωγμή που περιέγραψα παραπάνω. Είναι όμως σωστή η άποψή του, ότι δηλαδή τα ρήγματα αυτά σηματοδοτούν και τον “θάνατο” του οργάνου;
[/COLOR][/SIZE][/FONT][/COLOR][/SIZE][/FONT]

Σωστή είναι η άποψη του Ζαμπέτα πως δεν αλλάζουμε καπάκι σε ένα καλό όργανο (που ήταν συνηθισμένη πρακτική, ιδιαίτερα των παλιών μαστόρων), παρά μονάχα όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Και βέβαια, αν πρόκειται για κάποιο Ιστορικό όργανο, ούτε και τότε!

Η αλλαγή καπακιού συνεπάγεται απαραίτητα και αλλαγή στον ήχο, προς το καλύτερο η προς το χειρότερο. Σε ένα καλό , παλιό όργανο όμως, ο καλός ήχος οφείλεται εν πολλοίς και στην παλαιότητα του ξύλου, οπότε…

Η άποψη όμως πως η ρωγμή (η οι ρωγμές) σηματοδοτούν και το θάνατο του οργάνου, είναι πέρα για πέρα λάθος!

Οι ρωγμές επισκευάζονται, δίχως σημαντικές αλλαγές στον ήχο του οργάνου, που ξέραμε.

Ο σωστότερος τρόπος είναι με προσθήκη ίδιας ποιότητας ξύλου.
Ο στόκος είναι ευκολότερη και πιό γρήγορη λύση, και συνίσταται μόνο γιά επισκευές ρουτίνας, μέτριων οργάνων.

Κύριε Φρονιμόπουλε, είδα την δουλειά που κάνατε στο μπουζούκι του Σταθόπουλου. Συγχαρητήρια. Πολύ καλή.

Μάλλον “Κύριε Φρονιμόπουλε” έπρεπε να γράψεις… :089:

Εκ παραδρομής, έκανα λάθος. Σαν τον Άρη:)
Σχωρνάτε με, webmaster.

Το καλύτερο θα ήταν: “Κύριε Σταθόπουλε, είδα την δουλειά που κάνατε στο μπουζούκι του Φρονιμόπουλου. Συγχαρητήρια. Πολύ καλή”.:slight_smile:
Να κουφαθούμε όλοι!

Έτσι ακριβώς το φανταζόμουνα και εγώ και χρειάστηκε να το ξαναδιαβάσω. Έ, λάθη είμαστε…

έ, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα:
“Κύριε voulpan, είδα την δουλειά που κάνατε στο μπουζούκι του κ. Σταθόπουλου. Συγχαρητήρια.
Νίκος Φρονιμόπουλος”
:112:

Όντως.
‘‘Κύριε Μπουζουκόπουλε, είδα την δουλειά που κάνατε στο Φρονίμι του Νικόπουλου’’.
:):019:

Κύριε Φρονιμόπουλε, η δουλειά σας δεν έχει καμία σχέση με την πλάκα που κάνουμε εδώ με τα παιδιά. Να δώ πότε θα βρώ χρόνο να τα πούμε εκ του σύνεγγυς.
Και πάλι συγχαρητηρια.
Πάνος

Κύριε Σταθόπουλε, αν βλέπατε τη δουλειά που έκανε ο Φρονιμόπουλος… :109:
Υ.Γ. (αν εκεί πάνω έχετε πρόσβαση σε Pc ρίχτε μια ματιά εδώ: http://fronik.wordpress.com/ )

Μετά το 20ο κρασήρι ποτιού…πηγαινοέρχονται κι αυτές οι κουβέντες…χικ!:102:
Πάντως ο κ.Φρονιμόπουλος είναι απλά κορυφαίος! Έχω επισκεφθεί το εργαστήρι του κι έπαθα πλάκα με όλα τα όργανα που είχε στο εργαστήρι. Όσοι είστε από Αθήνα ελπίζω να τον έχετε ήδη επισκεφθεί…ο υποφαινόμενος κατέβηκε από τον μακρινό Έβρο για έναν τέτοιο αξιόλογο Μάστορα. Τα σέβη μου κύριε Νίκο!:109:

Μπορείς μάλιστα να το συνδυάσεις και με εκδρομή, καθώς η θέα από την αυλή του Νίκου είναι εξαιρετική. Αν μάλιστα κουβαλάς μαζί και κανα σκαφάκι (όχι μουσικό), θα αργήσεις να …επιστρέψεις στην Αθήνα.