Σίγουρα η Πελαγία έχει δίκιο όταν αναφέρεται στην περιορισμένη γκάμα ρεπερτορίου των μαγαζιών.
Υπάρχει όμως ένα φλέγον θέμα ,το οποίο για μένα είναι σπουδαιότερο. Αφορά τη σχέση του κόσμου με τα τραγούδια. Ο πατέρας μου για παράδειγμα (84 ετών σήμερα), γνωρίζει απ’ την εποχή που έζησε, ελάχιστα τραγούδια, σε σχέση μ’ αυτά που έχουμε εμείς αποθηκευμένα στον “σκληρό”. Αν τύχει όμως να τον δείτε να τα χορεύει και να τα τραγουδάει, εύκολα θα καταλάβετε, ότι το ζητούμενο της γνώσης δεν είναι πάντα ποσοτικό…
Ελπίζω να έγινα κατανοητός…
Σωστος Αλκη και συμφωνω , παμε ομως σ` αλλο προς συζητησιν θεμα , με τιτλο …
Οι σημερινοι διασκεδαστες εχουν την “ψυχη” των παλαιων , ωστε να νοιωσουν το ιδιο δυνατα ενα τραγουδι ?
Κι εγω νομιζω , πως η συγκινησιακη φορτιση ειναι θεμα χαρακτηρα , περα του γεγονοτος πως οι “παλιοι” ανθρωποι (οσοι ζουν ακομα)
ειχαν “ζορικα” βιωματα , παλευαν καθημερινα για τον επιουσιο , άλλα χρονια “φτωχικα” μεν , καλυτερα δε …
Αλλα σιγουρα ενας τετοιος ανθρωπος “πονεμενος” , αλλιως θ` ακουσει ενα τραγουδι , αλλιως θα το απολαυσει
ισως ακομα ακομα να κλαψει και ο χορός που θα κανει , μια ζειμπεκια ας πουμε , θα βγαινει απο τα φυλοκαρδια του ,
ενω ο νεος κανει περισσοτερο φιγουρες “προς εντυπωσιασμο” …
Σε καμμια περιπτωση οι ηλικιες του πατερα σου δεν μπορουν να συγκριθουν με των συγχρονων διασκεδαστων …
Ειπα και το ξαναλεω , το εργοστασιο εκλεισε , τα καλουπια εσπασαν … Τωρα υπαρχει απλά “ανεργια” …
Αυτο το “αχ” της ανεργιας , Αλκη , μπορει τυχαια να το δεις να το χορευει καποιος νεος και τοτε
πιστεψε με πως θα μεινεις αφωνος , μαγεμενος , γιατι θα σου θυμισει τον πατερα σου …
Θα ανασυρω αυτο το θεμα.Ειχα μια πολυ ενδιαφερουσα κουβεντα με εναν πολυ καλο μουσικο που ειναι χρονια στο κουμπερτι κ στην ουσια τον ρωταγα τον ανθρωπο πανω σ’ αυτο το πραγμα.Δηλαδη πως χειριζεσαι το ρεπερτοριο ωστε και να εχεις συνδεση με τον κοσμο αλλα και να βαζεις τραγουδια πιο αγνωστα που σε νταλκαδιαζουν εσενα,που γουσταρεις ρε παιδακι μου.Προσωπικα μου εχει τυχει να μας ζητησουν “καποιο πιο γνωστο τραγουδι ρε παιδακι μου” να παιξουμε το Ασπρο Πουκαμισο και να μην ξερουν ουτε αυτο.Το ζητημα αυτο συνδεεται και εχει προεκταση και σε αλλα, οπως για παραδειγμα την φασαρια ή την ανταποκριση απο τον κοσμο.Να πω την αληθεια δεν εχω καταληξει.Σε ολες τις περιπτωσεις εχεις “απωλειες” σε σχεση με τον κοσμο.Θεωρω πως μια ισορροπια βοηθαει.Αλλα και παλι ποιο ειναι το μετρο για αυτην?Που ισορροπεις;Μιλαμε παντα για ενα ταβερνακι που παει διαφορων ηλικιων και προτιμησεων κοσμος και με το δεδομενο οτι ο ιδιοκτητης δεν θελει “δυσαρεστημενους” πελατες.Ο μουσικος εχει επιλεξει ενα δρομο, λεει παιζω αυτα κ αυτα.Προσωπικα οταν δεν υπαρχει καμια ανταποκριση απο τον κοσμο και φαινεται πως εξελισσεται σε εφιαλτη το βραδυ προτιμω να παιζω μονο τραγουδια που γουσταρω κ ας μην τα ξερει μισος ανθρωπος καθως δεν ειμαστε η κιθαρα κ το μπουυζουκι αλλα ανθρωποι που κανουμε μια προσπαθεια και αν δεν την αναγνωριζει καποιος τουλαχιστον να μην παιζω τραγουδια που τελος παντων…καταλαβαινετε…Μπορει να μου καρφωθει και να γουσταρω να παιξω και το “πριν το χαραμα” αλλα οχι για να αφυπνισω τον κοσμο,απλα αυτο θελω εκεινη την ωρα,αντιστοιχα μπορει να μου ερθει να παιξω και το Μπρος στα κλειστα παραθυρα…Την προσπαθεια να συνδεθεις με τον κοσμο την κανεις μεχρι ενος σημειου αν ειναι να χασμουριεσαι μπας και σε χειροκροτησει ή ενδιαφερθει κανενας αστο καλυτερα.Κ μερικες φορες εχουν βγει κ καλα γλεντια ετσι.Ενα πραγμα με τρελαινει κ θα το πω…Ειναι λιγο off αλλα ειναι παραπλευρο…Καλυτερα να μην σου δινει σημασια ο αλλος,απο την αρχη μεχρι το τελος,να κανει φασαρια κ να μην σε υπολογιζει,απο την στιγμη που θα ερθει μεχρι να φυγει,καλυτερα να σε αγνοει επιδεικτικα γιατι δεν του αρεσεις αλλα αυτον που θα κανει ολα τα παραπανω και οταν θα του κατεβει (το λεω κοσμια) επειδη επεδρασε κ το αλκοολ και ερθει να σου ζητησει τραγουδι(και θα σου ζητησει και σαχλα)…ΤΙ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ;;;… Κ μετα του παιζεις το τραγουδι κ συνεχιζει το νταλαβερι που εκανε και πριν σκουζοντας…Ποσο ευγενικος κ υπομονετικος πρεπει να εισαι;;;Σε αυτο εχω πραγματικα μεγαλο προβλημα.Πως συνδεεται με το ρεπερτοριο;Αι παιχτον απο την αρχη τραγουδια που δεν ξερει ο τυπος αυτος…Υπαρχει περιπτωση να παρει θαρρος να το κανει αυτο;Με τιποτα.Τι φταινε ομως οι υπολοιποι…
του λες οτι οι παραγγελιες ή χορευονται ή πλερωνονται!
Σε πληροφορώ Γιάννη, πως υπάρχει μερίδα ανθρώπων, που συνειδητά επιλέγει
τέτοιους χώρους για να βγει έξω κι ας μην ακούσει νότα όλο το βράδυ …
'Εχω μιλήσει με τέτοια άτομα και θεωρούν ‘φασιστικό’, το να τους επιβάλουν
να κάνουν ησυχία ! Διότι απλούστατα, έτσι γουστάρουν να διασκεδάζουν !
'Οσο για τον ‘τύπο’ σου, ή απαντάς πως δεν ξέρεις το τραγούδι που σου ζήτησε
ή θα του κάνεις τα γούστα και θα πεις … κι ένα τραγούδι …
Η πλακα ειναι οτι μερικες φορες κανουν φασαρια ακομα και την ωρα που τους παιζεις το τραγουδι που εχουν παραγγειλει.
Υ.Γ. Αυτη η δυσμοιρη η Πριγκηπεσσα του Καρρα(!), ποτε θα πεθανει να ησυχασουμε ολοι;
Αυτο λεω Μαρκο…Τους το παιζεις και συνεχιζουν την γκαριδα…Να πεθανει γενικως η Πριγκηπεσσα,και του Μαλαμα και του Καρρα,και οποιος αλλος την εχει πει,αμαν πια,σιγα και το τραγουδι…Ελεος…
Συμφωνώ απόλυτα. Μεγάλη μούφα αυτό το…έντεχνο μανιφέστο της κάθε πρωτοετούς μπουρούχας που, παραγεμισμένη με ξύδια και μπεκρή-μεζέ και φορώντας στο λαιμό φουλάρι, το γκαρίζει επιδεικτικά ελευθεροκουλτουριαζόμενη (νομίζοντας βέβαια ότι έτσι γδικιέται τον πρώην γκόμενο)!!
Μάλλον ο πρώτος στίχος εξηγεί τη λύσσα:
Άλλα θέλω κι άλλα κάνω…
Με λίγα λόγια, δε ξέρεις τί θέλεις…
Το παρακανατε! Ειπα να μην μιλησω την πρωτη φορα, αστειο ειναι, να μην τη δευτερη αλλα τωρα τριτωσε το κακο.
Φιλε Πικινο, η πρωτοετης φοιτητρια με το ιδιο ακριβως στυλ τραγουδαει και τη Συννεφιασμενη Κυριακη. Αυτο δε σημαινει τιποτα ουτε για το τραγουδι ουτε για το δημιουργο του. Το ιδιο ισχυει και για τον Μαλαμα και την Πριγκηπεσσα. Λιγος σεβασμος για ενα αξιολογο ελληνα δημιουργο θα επρεπε να υπαρχει. Και δεν το θεωρω σωστο να βρει οποιος μπει στο φορουμ, τετοιου ειδους σχολια απο τα μελη του.
ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι φίλος μου, ούτε θα απαξιώσουμε τόσα ωραία κομμάτια επειδή γίνανε χιτάκια. και συγκεκριμένα η πριγκιπέσσα, μια χαρά είναι, προσέχτε μήπως ετεροκαθορίζονται τα γούστα σας καμιά φορά. και οι νικολαϊδοζαγοραίοι ξεφτιλίσανε διάφορα ρεμπέτικα, σημαίνει κάτι αυτό για τον μάρκο;
το πολύ πολύ να τα παίζουμε για πάρτη μας μόνο, και όχι για τον κάθε πελάτη που θέλει όλη την ομάδα δέλτα (δίχτυ, δραπετσώνα, δεν σε θέλω, δημητρούλα, δαχτυλίδια, διαζύγιο, διαβολάκος, δροσούλα, δυο πόρτες έχει η ζωή, κλπ).
φιλικά πάντα
Ε, εντάξει, όταν όμως παίζεις δημόσια δεν μπορείς να παίζεις μόνο για πάρτη σου! Υπό ορισμένες συνθήκες μπορείς να κάνεις τον άλλο να περάσει καλά με κάτι που μέχρι πρότινος δεν το είχε εκτιμήσει ή δεν το ήξερε καν, αλλά που το γουστάρεις εσύ. Αν δεν πετύχουν αυτές οι συνθήκες, τότε καλείσαι να κάνεις μερικά βήματα πίσω, προς αυτό που είναι πιο κοντά στη δική του επιλογή παρά στη δική σου.
Σε κάθε περίπτωση, αν δεν μπορούν να περάσουν όλοι καλά παρά είτε μόνο οι μουσικοί είτε μόνο οι πελάτες, θα πρέπει να είναι οι πελάτες.
Το θέμα είναι ότι ακόμη κι αν πέσεις σε κοινό απόλυτης καφρίλας, να τους αλλάξεις δεν μπορείς. Το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι στον εαυτό μας: το τι θα κάνουμε, και το πώς θα πάρουμε ό,τι κάνει ο άλλος. Αυτή είναι η λογική του ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο: και άδικο να έχει, δεν τίθεται θέμα να του το δείξεις, θα μείνει να επιβάλλει το άδικό του σαν δίκιο. Εκτός εάν έχεις άλλους τρόπους να τον φέρεις με το μαλακό στο δικό σου “δίκιο”.
Προς Νίκο:
Εγώ ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τι εννοείς “ποιητά” μου!!!
Μπερδεύτηκα:112:
δημήτρη, η αλήθεια είναι πως τα έγραψα κάπως παρορμητικά λόγω κούρασης, αλλά το ζουμί είναι αυτό που λέει και η marmar.
κατά τα άλλα, θα προσπαθήσω στα λογικά πλαίσια να γουστάρει ο πελάτης (γι’αυτό πληρώνομαι άλλωστε), αλλά το ότι πληρώνει κάποιος δεν σημαίνει πως θα του παίξουν μέχρι και ρέμο σε ταβέρνα. και στα χιτάκια που έγιναν γνωστά από τις επανεκτελέσεις του '60, θα προσπαθήσουμε να παίξουμε την πρώτη εκτέλεση (αν την ξέρουμε με τον μπουζουξή) κι ας μην την αναγνωρίσει κανείς… όπως αντίθετα έχω βγάλει επιτόπου κομμάτια που δεν θα τα έπαιζα ποτέ, μάλιστα τα έχω παίξει και δυο φορές για τον ίδιο άνθρωπο την ίδια βραδυά, γιατί μεράκλωνε όμορφα.
επίσης, πρόσφατα παίξαμε μια βραδυά επίτηδες μόνο επιλεγμένα χιτάκια για να τα ευχαριστηθούμε, από εκείνα τα διαμάντια που έχουν θαμπώσει από την πολλή χρήση!
Και τί ακριβώς εισέπραξες εσύ Νίκο μου από τα λεγόμενα της marmar; Ποιό είναι δλδ το ζουμί των γραφόμενών της κατά τη άποψή σου; Η «έλλειψη χιούμορ», «ασέβεια προς τον καλλιτέχνη» ή η «ασέλγεια στον κώδικα δεοντολογίας του forum»;
Γιατί εγώ σα «ζουμί», εισέπραξα ότι η marmar προσεβλήθει ως ακροάτρια του Μάλαμα (καλά κάνει και τον ακούει η γυναίκα, δε θα πάρει την άδειά μας!).
Κατά τ’ άλλα, πολύ σωστά το έθεσες: “το ότι πληρώνει κάποιος δεν σημαίνει πως θα του παίξουν μέχρι και ρέμο σε ταβέρνα.”
Έπειτα, υπάλληλος είσαι κι εσύ (όπως κι εγώ) και πολλάκις ούτε κι εγώ γουστάρω τις πρακτικές ή επιθυμίες του αφεντικού (στην προκειμένη σου: “παίξτε ρε στον πελάτη την Πριγκηπέσσα ν ανέβει το κασσέ”), αλλά έχεις/έχω την επιλογή: κάθομαι ή γυρεύω αλλού την τύχη μου.
Αυτό λοιπόν είναι -κατά την ταπεινή μου άποψη- το ζουμί…τα επίλοιπα είναι απλά κορδέλες…
Πάντα φιλικά!
ρε θανάση, θα τα ξαναλέμε; όταν πέφτουνε τρεις μαζεμένοι πάνω στην πριγκηπέσσα, έχω την εντύπωση πως (ασυνείδητα κιόλας) γίνεται λόγω καρρά, και όχι γιατί άκουσαν προσεχτικά το τραγούδι και το απέρριψαν. και ναι, νοιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ τον μάλαμα και τα τραγούδια του εδώ μέσα. πάντως απορώ που το έδωσε στον καρρά…
υπ’όψιν, παίζω το “κακοσάλεσι” με μπουζούκι, όμως δεν είναι λόγος για να απαξιωθεί ούτε το κομμάτι, ούτε ο μηλιώκας (ούτε ο pat boone).
υγ: συμπληρωματικό για το δημήτρη -έχεις προσέξει πόσες από τις all time classic παραγγελιές αρχίζουν από “δ”; βάλε και το “δεν θα ξαναγαπήσω”.
Κατ’αρχας δεν μου αρεσει ο Μαλαμας γενικα,δεν ειναι προβλημα με το κομματι αυτο.Δεν παιζω κανενα δικο του και τον θεωρω αναξιο λογου.Δεν καταλαβαινω τι σχεση εχει με το ρεμπετικο ο Μαλαμας και πρεπει τα μελη του φορουμ να ειναι και υποστηρικτες του.Εδω εχουν γραφτει κουβεντες και κουβεντες για μεγαλους καλλιτεχνες της λαϊκης μουσικης,σιγα για τον Μαλαμα…Που στην τελικη εχει επιβληθει ως μοδα στην λογικη που λεει ο πικινος,ψευτοκουλτουρα και διανοηση του πωπου,φουλαρι και σταρακι,lifestyle κτλ,μια στο “ρεμπεταδικο”,μια στο κλαμπακι,μια στον Κιαμο και μια στον Μαλαμα…Απο την παρεα μου αν κρινω ετσι ειναι…
Δυσκολα θα παιξω στο μαγαζι τραγουδι που δεν γουσταρω καθολου.Οποτε αρνουμαι ευγενικα.Αυτο δεν σημαινει οτι δεν μου αρεσουν καποια χιτακια,μπορει να μην τρελαινομαι αλλα μου προκαλουν ενα ευχαριστο αισθημα.Οποτε θα τα παιξω γιατι θα αρεσουν σε εμενα και ξερω οτι θα αρεσουν και στον κοσμο…Μην παρεξηγηθω με το εμενα,εννοω και τον guvs και την Γεωργια,δηλαδη και το “εμενα” του Κωνσταντινου και της Γεωργιας,δεν εκπροσωπω κανεναν…Αν κανεις μονο τα γουστα του κοσμου,απλα εισαι juke box…
Μία παρατήρηση. Να λάβουμε υπόψιν μας ότι ο μαγαζάτορας επιλέγει να βάλει ορχήστρα για να “ανεβεί” το μαγαζί του και όχι για να έχει χώρο ο καλλιτέχνης να κάνει το κέφι του.
Για την ιστορία.
Για 3 χειμώνες δούλευα σε ένα μαγαζί στη Ναύπακτο όπου το αφεντικό ήθελε την Πριγκιπέσα. Ε, λοιπόν τα 2 πρώτα χρόνια δεν το έπαιξα καμία φορά. Την 3η όμως το ζήταγε όλο και περισσότερος κόσμος, οπότε και το έβαλα στο ρεπερτόριο και το παίζαμε μόνο ως παραγγελία.
Όταν παίζεις για το μαγαζί κάνεις ότι μπορείς για να μείνουν οι πελάτες ικανοποιημένοι. Έτσι από τις 10 μέχρι τη 1 έπαιζα ότι σουξέ υπήρχε (όχι μόνο το Δ, Νίκο, αλλά όλη την αλφαβήτα!!) και μετά για όσο είχα όρεξη όλα τα απίθανα που έκανα κέφι.
Στην υπερβολική βλακεία-παραγγελιά (μού ζητήθηκε Βέρτης!!!) λες ένα: “Λυπάμαι, δεν το ξέρω.” και τελειώνει εκεί.
Τα άλλα, περί προσβολής του Μάλαμα κ.λ.π. είναι αστεία.
Συμφωνω Δημητρη.Καπως ετσι γινεται και σε εμας.Απλα το ιδανικο ειναι τα “χιτακια” να ειναι αυτα που σου ψιλοαρεσουν κιολας…Δηλαδη εμενα το “Γιατι με ξυπνησες πρωι” μου αρεσει και το “Χωρισαμε ενα δειλινο” και το “Δεν ειμαι ο Γιωργος”…Ειλικρινα μου αρεσουν.Χιλιοπαιγμενα και θεωρητικα χιτακια αλλα μου αρεσουν…Ειναι κ αλλα (Χατζηκυριακειο,Μπαξε Τσιφλικι) που πραγματικα σκυλοβαριεμαι αλλα τα παιζω γιατι αρεσουν στον κοσμο ομως δεν αντεχω να ειναι μονο τετοια…ΣΚΑΩ!Αν μπορουσα να χωρισω χρονο-τραγουδια τα 2/5 αν ειναι αυτα που με σκανε τοτε ειναι μια πολυ ομορφη βραδια…
Δηλαδή Γιάνν’, η αρχή σου είναι ότι δεν παίζεις ποτέ χιτάκια αλλά κάνεις μια παραχώρηση και παίζεις κάποια χιτάκια αν τύχει να σου αρέσουν κι εσένα;
Κάνει το ίδιο και ο μπάρμαν και ο μάγειρας άραγε; Φτιάχνουν μόνο τις αγαπημένες τους συνταγές φαγητών - ποτών;
Οχι Περικλη παιζουμε χιτακια αλλα δεν αντεχω να ειναι το μεγαλυτερο μερος του προγραμματος.Βεβαια ο ορος “χιτακι” δεν ειναι κ πολυ συγκεκριμενος οποτε μπορει να μην μιλαμε στην ιδια βαση…Πιστευω καταλαβαινομαστε ομως.Υπαρχουν βραδιες που βγαινουν σχεδον μονο με “χιτακια” αλλα εγω τι να πω οτι μου αρεσει?Δεν μου αρεσει…Το κανω αναγκαστικα για τον λογο που προανεφερες.Παντως με τον μαγαζατορα δεν εχουμε ιδιαιτερο προβλημα ο,τι και να παιξουμε.