Eida prosfata to rempetiko tou k.Ferrh kai se prosexa se mia skhnh enan rempeth na xunei to krasi tou sto patwma… kai kateuthian phge sto myalo mou h arxaioellhnikh spondh epishs eixa diavasei to thema me thn sxesh tou rempetikou me ton adh kai pws sauto antikatoptrizetai h sxesh pou eixan oi arxaoi Ellhnes me thn thrhskeia kai ton thanato genikotera…Tha hthela an kapoios exei asxolhthei perissotero me to thema na mou dwsei kapoies peretairw plhrofories mou sundeoun tis arxaies paradoseis (kai sunhtheia) kai to perasma tous sto rempetiko p.x xoros , stixoi klp
euxaristw 
Στη παρακάτω διεύθηνση http://web.archive.org/web/20040714005012/www.geocities.com/porta_aurea/ellinikotita.html
υπάρχουν πληροφορίες γιά τη μουσική και τον χορό στην πορεία τους: αρχαία Ελλάδα, Ρωμανία(Βυζάντιο), νεοελληνικός κόσμος.
Το έργο είναι τεράστιο σε όγκο και οι πληροφορίες λίγες, σκόρπιες αλλά ουσιαστικές. Θέλει ψάξιμο μα αξίζει το κόπο!
Θάνατος
Θεός των αρχαίων Ελλήνων, γιος της Νύκτας.Κατά τον Ομηρο, ο Θάνατος είναι δίδυμος αδερφός του Υπνου. Ο μύθος του Θανάτου διατηρήθηκε στα βυζαντινά χρόνια (δημοτικά τραγούδια)μέχρι την
“νεοελληνική” μας εποχή (λαικά ρεμπέτικα τραγούδια).
"όσο καιρό οι νεοέλληνες παρέμεναν βυζαντινοί και δεν είχαν εκδυτικιστεί, διατηρούσαν τα ελληνικά αρχαία έθιμα π.χ. πίστευαν στον ύπαρξη κάτω κόσμου, τον ʼδη, τον Χάρο, έκαναν ακόμα και προσφορές κεριών σε σχήμα φαλλού σε εκκλησίες (στη Μ.Ασία), σε αρκετές γιορτές τους τραγουδούσαν τραγούδια βωμόλοχα (στα χωριά), όπως ακριβώς οι αρχαίοι στις αρχαίες γιορτές, έβαζαν νόμισμα στο στόμα του νεκρού κ.ά.,…
“Ο κάτω κόσμος ειν΄ κακός, γιατί δεν ξημερώνει
γιατί δεν κράζει ο πετεινός, δεν κελαδεί το αηδόνι
εκεί νερό δεν έχουσι και ρούχα δε φορούσι,
μονο καπνό μαειρεύουσι και σκοτεινά δειπνούσι,”
ή το
"τίποτις δεν εσκιάχτηκα, μόνο το πρώτο βράδυ
που ΄ταν τα φίδια σταυρωτά, και οι οχιές πλεγμένες
κι ενα φιδάκι κολοβό στα μάτια με κοιτάει.
-τι με κοιτάς φιδάκι μου άγρια και κακιωμένα;
-εγώ θα φάω τα μάτια σου και τη γλυκιά σου γλώσσα
και στα ξανθά σου τα μαλλιά θα φτιάξω τη φωλιά μου."
Όποιος γνωρίζει τραγούδια (δημοτικά, λαικά, ρεμπέτικα) με αναφορά στον ʼδη, τον Χάρο και τον κάτω κόσμο, ας γράψει ρε παιδιά.
ʼντε μπας και βγει και κανένα σπάνιο!
Η σπονδή, και μάλιστα σε λαϊκό κέντρο, υπάρχει και στο “Δράκο” του Κούνδουρου.
Γιά το Χάρο στο ρεμπέτικο κ.ά. έχει ήδη γίνει μιά συζήτηση στο Φόρουμ.
Τι γίνεται, βρε γλεντζέδες “εν κρυπτώ”, ξεχάσαμε το FAQ που υποσχεθήκαμε, και πήγατε γιά χολιστερίνες;
(Κουφάλες, που λέει κι ο ΚΚ(ΤΜ)…)
Ουκ έγνως
Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες -
ο κούφος Ιουλιανός είπεν «Ανέγνων, έγνων,
κατέγνων». Τάχατες μας εκμηδένισε
με το «κατέγνων» του, ο γελοιωδέστατος.
Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ’ εμάς
τους Χριστιανούς. «Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως· ει γαρ έγνως,
ουκ αν κατέγνως» απαντήσαμεν αμέσως.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Χωρίς σχόλια
Αν πάρουμε την περίληψη του δημοτικού τραγουδιού
που ακολουθεί και την “ψηλή του ραχούλα” την ονομάσουμε “Πεντέλη”, ποιά Ζεϊμπεκιά μας έρχεται στο νού;
Λεβέντης εροβόλαεν από τα κορφοβούνια
Είχε το φέσι του στραβά και τα μαλλιά κλωσμένα.
Κι ο Χάρος τον αγνάντευεν από ψηλή ραχούλα
Και εις στενό κατέβηκε κι εκεί τον καρτερούσε.
-Λεβέντη πόθεν έρχεσαι; Λεβέντη, που πηγαίνεις;
-Από τα πράτα έρχομαι, στο σπίτι μου πηγαίνω,
Πάγω να πάρω το ψωμί κι οπίσω να γυρίσω.
-Κι εμένα μ΄έστειλε ο Θεός να πάρω την ψυχή σου.
-ʼφσε με, Χάρε , άφσε με , παρακαλώ να ζήσω.
Έχω γυναίκα πάρα νιά και δεν της πρέπει χήρα
Αν περπατήσει γρήγορα λέγουν πως θέλει άνδρα,
Κι αν περπατήσει ήσυχα, λέγουν πως καμαρώνει.
Έχω παιδιά ανήλικα, και ορφαν΄απομνήσκουν.
Κι ο Χάρος δεν τον άκουε κι ήθελε να τον πάρει.
-Χάρε σαν αποφάσησες και θέλεις να με πάρεις,
Γιά έλα να παλέψουμε στο μαρμαρένι΄αλώνι
Κι αν με νικήσεις Χάρε μου, μου παίρνεις την ψυχή μου,
Κι αν σε νικήσω πάλ΄εγώ, πήγαινε στο καλό σου.
Επήγαν και επάλευαν απ΄το πορν΄ως το γεύμα,
Κι αυτού κοντά στο δειλινό, τον καταβάν΄ο Χάρος.
Το τραγούδι έχει όμως τίτλο “Ο βοσκός κι ο Χάρος”,
πόσο παλιό είναι δεν ξέρουμε ακριβώς αλλά είναι
κατεγραμμένο εδώ και 200 χρόνια.
Ανάλογη αναφορά για σπονδή (χύσιμο κρασιού στο πάτωμα, που άλλωστε είναι πανάρχαια σαν συνήθεια) υπάρχει και στο βιβλίο “Καλά, εσύ έφυγες νωρίς”.
Ο συγγραφέας μάλιστα, εκεί, εκφράζει τη δυσαρέσκεια του γιατί τα τσιμεντένια πατώματα εμποδίζουν τη σπονδή (κρασί) να φτάσει στη γη.
to spasimo ton piatwn kai o krotos pou paragei pio sumvolismo exoun akrivws kai apo pou aporeei auth h sunhtheia?
dear freak brother,
den mboro na sou po apo pou aporeei auti suni8eia, alla brika ena apospasma apo suzitisi me ton Keromiti pou exei na kani “ligo” me to 8ema tou spasimou…:
…"otan ta organa aneBenan sto palko kai arxizane, eprepe na Baloun to xeri sto afti kai na afosio8oun sta organa. Simera paizeis kai ginetai mia Babulwnia.
Spane, trapezia toumbaroune kai emeis akoma pou paizoume anagkazomaste na paizoume aggaria.
Tote ena spasimo Htan proklisi ka8ari.
Apo ton kairo pou to organo to kanane tarantella, oi tragoudistades ginikan karagkiozides kai exoune deka gynekaes panw sto palko kai toxoune kanei bariete…"
Stelios Khromutis
Apospasma apo to Biblio “Rembetiki Anthologia tomos B”(sel. 175 ) tou Sxoreli
aegeos
αυτό δεν είναι παραλλαγή του ανακαλήματος της Κωνσταντινόπολης;
«Καράβιν, πόθεν έρκεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;»
«Έρκομαι ακ τ’ ανάθεμα κι εκ το βαρύν το σκότος.