Ρεμπέτικη βιβλιογραφία

Έχεις άλλες πληροφορίες, λ.χ. πανεπιστήμιο και χρονολογία;

Ναί Πάνο,

Author Pennanen Risto Pekka
Title
Westernisation and modernisation in Greek popular music
Publisher
Tampere University Press
Series
Acta Universitatis Tamperensis ; 692
ISBN
951-44-4635-6

αλλά δεν βρίσκεται πουθενά να το αγοράσεις, έχει εξαντληθεί. Άν εσύ έχεις προσβάσεις σε εγγλέζικες βιβλιοθήκες που το έχουν, στείλε πμ παρακαλώ.

Νίκο, σου γράφω το e-mail του για επικοινωνία μαζί του.

Risto Pekka Pennanen
e-mail: risto.pennanen@uta.fi

Το είχα κρατήσει, γιατί με ενδιέφερε και εμένα αυτό το βιβλίο.

ευχαριστώ πολύ Ελένη, αλλά… εκείνος μου απάντησε ότι δεν υπάρχει το βιβλίο

Νικο, το βιβλιο το ειχα προμηθευτει πριν περιπου δυο χρονια απο το πανεπιστημιο του Tampere. Θα ψαξω σημερα το βραδυ τα παλια μου mail και θα δωσω εδω τα στοιχεια της κοπελας (κυριας ) που με εξυπηρετησε τοτε. Αν δεν γινει ετσι δουλεια, θα βρουμε αλλο τροπο.

Αν και βγήκατε εντελώς εκτός θέματος του πόστ, σου απαντώ πως σίγουρα δεν είναι έτσι, μια και ρωτάς.
Η Αριστερά δεν ευθύνεται για τα πάντα, αλλά ευθύνεται σίγουρα για την κατάληξη του Άρη που είναι και το ζητούμενο εδώ, πράγμα που δεν προκύπτει μόνο από το βιβλίο του Χαριτόπουλου.
Μιλάμε για την ευθύνη της ηγεσίας ,με τις αδύναμες πλάτες, των αρχιστράτηγων γανωτζήδων, τσαγκαράδων,κουρέων (Γούσιας,Βλαντάς,Ιωαννίδης,Μπαρτζιώτας) και του ενδοξότατου αρχηγού Ζαχαριάδη, που μεγαλούργησαν ιδιαίτερα στην περίοδο του Εμφυλίου και αποδεκάτισαν το κίνημα από παληκάρια σαν τους Γιαννούλη,Γεωργιάδη και στελέχη σαν τους Μάρκο,Καράγιωργα,Χρύσα και τόσους άλλους,για τους οποίους σίγουρα δεν χρειάζεσαι βιβλιογραφία ή παραπομπή.
Αυτό είναι το νόημα των ευθυνών της ηγεσίας και των εικονολατρών της που καυτηριάζει ο Χαριτόπουλος και αποτελεί παρωνυχίδα στα εγκλήματα του Μπούλκες (Πεχτασίδης,Ιωαννίδης) ή του θανάτου του Σιάντου ή …ή…ή…ή…ή…ή…
(Συγνώμη για το μακροσκελές της απάντησης και στη διάθεση σου για βιβλιογραφία).

Λοιπόν, όπως υποσχέθηκα, εδώ η διεύθυνση της βιβλιοθήκης του πανεπιστημίου του Tampere:

http://www.uta.fi/laitokset/kirjasto/julkaisukeskus/contact.php

Η υπεύθηνη γιά της πωλήσεις ήταν η Tuula Järvinen.
Εψαξα λιγάκι στις σελίδες της βιβλιοθήκης και δεν βρήκα το διδακτορικό του Pennanen, που μάλλον σημαίνει ότι έχει εξαντληθεί. Αν πράγματι είναι έτσι, διαθέτω το δικό μου αντίτυπο γιά σπουδή με την προυπόθεσει ότι θα επιστραφεί (κάποτε).

Κατ’ αρχήν φίλε Αντώνη, οι φοβερές κριτικές του στυλ “είστε όλοι εκτός θέματος” είναι εκτός θέματος. Εκτός του ότι αυτό το forum έτσι πορεύεται (διότι έτσι βγαίνουν τα λαβράκια και όχι με αστυνομευόμενη συζήτηση), έγραψε κάτι ο Χαριτόπουλος για το ζεϊμπέκικο το οποίο θεωρώ ελαφρύ ανάγνωσμα, όπως άλλωστε και το βιβλίο του για τον Βελουχιώτη, και από κει και κάτω τα πράγματα πήραν την πορεία τους. Και όλα ξεκίνησαν από ένα άρθρο της evas του 2004 για μια βιβλιογραφία για το ρεμπέτικο! (Μόνο η αναφορά στον Πένανεν έχει σχέση με το άρθρο του 2004). Και όλοι ρωτάνε: Ποιο είναι το θέμα; Οέο;
:019:
(έτσι είναι τα forum φίλε μου, σιγά μην είναι επιστημονική ημερίδα κβαντομηχανικής)

Δεύτερον, εγώ δεν έχω ανάγκη από ουδεμία βιβλιογραφική παραπομπή διότι δεν είμαι βιβλίο! Το βιβλίο του Χαριτόπουλου όμως τις χρειάζεται. Χωρίς αναφορές σε όσα γράφονται εκεί μέσα για να εξαχθούν απόψεις και περίεργα συμπέρασμα, μειώνουν την όποια αξία του ως ιστοριογράφημα (ή μήπως ιστορικό βιβλίο; σάμπως το έχει ξεκαθαρίσει ο ίδιος;). Επειδή όμως δεν ενδιαφέρομαι για την εγκυρότητα του συγκεκριμένου βιβλίου (*), το αφήνω το θέμα στην τύχη του.

Τώρα, αυτά που λες για τις ευθύνες των παμπόνηρων Άγγλο-Αμερικάνων, της κατεστραμμένης (τότε) ΕΣΣΔ, των δοσίλογων ανθελλήνων πολιτικών καθώς και των άλλων πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου, δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι εννοείς. Πέταξες πέντε - έξι πασίγνωστα ονόματα, είπες ότι όλες οι ευθύνες είναι της Αριστεράς, αλλά… παρακάτω;


  • Το οποίο διάβασα δύο (2) φορές, την δεύτερη μάλιστα σε συγκριτική ανάγνωση με τα υπόλοιπα που διαθέτω για την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.

Ευθύνεται, άραγε, ειδικά η Αριστερά για το τέλος του Άρη;
Η απομόνωση μαζί και η κατασυκοφάντηση του λαϊκού κινήματος είχε καλά προετοιμαστεί , όχι μόνο από τον ξένο παράγοντα, αλλά και από την ελληνική πολιτική ηγεσία.

  • Στο συνέδριο του Λιβάνου, η ίδια η πολιτική ηγεσία του τόπου μας, μέσω του Γ. Παπανδρέου, είχε εκστομίσει απίθανα ψέματα για την Εθνική Αντίσταση, μιλώντας για δήθεν τρομοκρατία που επέβαλλαν στην ελληνική ύπαιθρο, όταν ακόμα και οι ίδιοι οι Άγγλοι ιστορικοί τον διαψεύδουν παραδεχόμενοι πως η Στερεά Ελλάδα, ειδικά η Ευρυτανία, ήταν η πιο ελεύθερη περιοχή της εμπόλεμης Ευρώπης, απολαμβάνοντας προνόμια Τοπικής Αυτοδιοίκησης και λαϊκής δικαιοσύνης, ακόμα και υλικά αγαθά, άγνωστα για τον εμπόλεμο κόσμο της εποχής εκείνης.
  • Ο ίδιος ο Γ. Παπνδρέου είχε υποδείξει στον …αποσβολωμένο…Άγγλο πρεσβευτή Λήπερ την ενδεδειγμένη πολιτική που έπρεπε να ακολουθήσει η Αγγλία για την εξόντωση των ΕΑΜ και ΕΛΑΣ, με αντάλλαγμα την πρωθυπουργοποίησή του με τις πλάτες της Αγγλίας και όχι μόνο.
    Το λάθος του ήταν πως αγωνίστηκε και για την επάνοδο στη χώρα των Γλύξμπουργκ, οι οποίοι όμως, δυστυχώς γι΄αυτόν, τον έφαγαν μετά από 21 χρόνια…
  • Αλλά, και με τη συμφωνία της Καζέρτας, τι άλλο έγινε από την παράδοση των ανταρτικών ομάδων στον Σκόμπι, σαν δωράκι, φυσικά με το αζημίωτο για την επίσημη ελληνική πολιτική ηγεσία;
    Μια συμφωνία που έθετε τις βάσεις για ολοκληρωτική νίκη των μοναρχοφασιστών στην Ελλάδα.
  • Για την εμπέδωση αυτής της πολιτικής, ένα απλό συλλαλητήριο του ελληνικού λαού θα πνιγόταν στο αίμα, με τις διαταγές του Σκόμπι και των ντόπιων και θα άνοιγε ο δρόμος για τα Δεκεμβριανά…
  • Με το λαϊκό κίνημα απομονωμένο, κατασυκοφαντημένο, καθημαγμένο, φυσικό ήταν να ανοίξει ο δρόμος για τη συμφωνια της Βάρκιζας.
    Η Αριστερά υποχρεώθηκε να υπογράψει το σταμάτημα του ένοπλου αγώνα, μια και η συνέχιση μόνο παραπέρα αιματοκύλισμα θα μπορούσε να προκαλέσει και να έστρεφε περισσότερο κόσμο κατά του λαϊκού κινήματος, με το πρόσχημα πως πια δεν χρειαζόταν η συνέχιση του ένοπλου αγώνα, μια και δεν υπήρχε “εχθρός - εισβολέας”.
    Ο Άρης, διαφώνησε με τη συμφωνία της Βάρκιζας, συνέχισε τον ένοπλο αγώνα και φυσικά απομονώθηκε και βρέθηκε στο στόμα του λύκου, μόνος, ανυπεράσπιστος,ως το τέλος…

Και το αδυσώπητο ερώτημα που προκύπτει:
Μπορούσε να γίνει, άραγε, αλλιώς;

Διαφωνώ με τους προλαλήσαντες:

  1. Υπάρχει βιβλιογραφία και παραπομπές σε πολλούς συγγραφείς, Έλληνες και ξένους, πολλών σελίδων στη βιογραφία αυτή του Άρη από το Χαριτόπουλο.
  2. Επιβάλλεται η παράλληλη ανάγνωση βιβλίων, και όχι μόνο ιστορικών, ακριβώς για να μην υπάρχει διαστρέβλωση των γεγονότων και για να αποδίδονται ευθύνες μόνο εκεί που αναλογούν.

Ξεφεύγω από το θέμα σας, και πιάνομαι απ’ αυτό που άνοιξε η Ελένη.

Αααχ, και θα μπορούσαν να γραφτούν κατεβατά εδώ… θα επανέλθω αύριο δημήτριος. Τα μάτια μου τα κρατώ ανοιχτά με οδοντογλυφίδες τώρα… βλέπεις δεν είμαστε όλοι σα τον Νικολαΐδη που άμα βρει ενδιαφέρουσα κουβέντα μπορεί να μην κοιμηθεί καν. :019:

Ιδιαίτερα σημαντικό σταθμό στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης αποτέλεσε το “Σχέδιο για μια Λαϊκή Παιδεία”, που διαμορφώθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο στους Κορυσχάδες της Ευρυτανίας (14 έως 27 Μαΐου 1944).
πηγή: “Ιστορία της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης” Χρήστου Κάτσικα - Κώστα Θεριανού (ένα βιβλίο που δημιουργεί έντονα συναισθήματα…)

Σίγουρα το ζήτημα που ανοίξατε, για την περίοδο 1941-1949, είναι ένα τεράστιο ζήτημα το οποίο έχει απασχολήσει πάρα πολλούς ανθρώπους - “επαγγελματίες” ιστορικούς και μη. Τυγχάνει αυτή την περίοδο να μελετώ το συγκεκριμένο ζήτημα, προετοιμαζόμενος για κάποιες συνεντεύξεις με παλαιούς αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ., και μου τράβηξε την προσοχή ο διάλογός σας επί αυτού. Απλά θα θέτω, εν καιρώ συζητήσεων, κάποια ερωτήματα σε “κοινή θέα”, ώστε να αναρωτηθούμε σχετικώς. Σήμερα θέτω το εξής: Θεωρείτε ωφέλιμη την ανάληψη της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. από τον Ν. Ζαχαριάδη μετά από τον πολυετή εγκλεισμό του στο Νταχάου; (ένας έγκλειστος άνθρωπος λογικό είναι να μην γνωρίζει την εξωτερική πραγματικότητα και λογικό- επίσης- είναι ο Ζαχαριάδης να βάδιζε με τα πρότυπα της προ-μεταξικής εποχής όπου το Κ.Κ.Ε., χάρη σε αυτόν και την άκρως σταλινική πολιτική του, είχε “πιάσει” μεγάλα ποσοστά στις εκλογές). Θέτω αυτό το ερώτημα, γιατί ο Άρης Βελουχιώτης περίμενε πως η επιστροφή του Ν. Ζαχαριάδη, ενδεχομενως, θα τον έσωζε από τη δυσμενή θέση στην οποία είχε περιέλθει. Αντιθέτως οι “συντροφοί” του τον εξέθεσαν (με την απόφαση αποκήρυξής του, από το Π.Γ. του Κ.Κ.Ε., στις 15 Ιουνίου 1945, λόγω “τυχοδιωκτικής και ύποπτης” απειθαρχίας) και το κεφάλι του “Μιζέρια” (το παλαιό ψευδώνυμο του στο Κ.Κ.Ε.) κρεμάστηκε, μετά την αυτοκτονία του, σε φανοστάτη των Τρικάλων… Προς το παρόν θα μείνω σε αυτό το ζήτημα.

ΥΓ Για την Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση, η πιο ολοκληρωμένη μελέτη που εντόπισα είναι του Φλάισερ Χάγκεν “Στέμμα και Σβάστικα, Η Ελλάδα της Κατοχής και της Αντίστασης”, 2 τόμοι, εκδ. Παπαζήση. Τη θεωρώ μια “ψύχραιμη” αντιμετώπιση επί του ζητήματος- και όχι καταγγελτική υπέρ του ενός ή του άλλου, ειδικά στον λεγόμενο “Α’ γύρο του Εμφυλίου”, τέλη 1943 αρχές 1944- με χρήση τεράστιου αρχειακού υλικού. Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να γνωρίσει ορθώς την περίοδο να εμπιστευτεί το βιβλίο.

Περιμένω τα σχόλια σας.

Αρχικό μήνυμα από Kostas™ Τώρα, αυτά που λες για τις ευθύνες των παμπόνηρων Άγγλο-Αμερικάνων, της κατεστραμμένης (τότε) ΕΣΣΔ, των δοσίλογων ανθελλήνων πολιτικών καθώς και των άλλων πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου, δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι εννοείς. Πέταξες πέντε - έξι πασίγνωστα ονόματα, είπες ότι όλες οι ευθύνες είναι της Αριστεράς, αλλά… παρακάτω.

Φίλε Κώστα, δεν με πειράζει καθόλου το “εκτός θέματος” του πόστ, με αφήνει παντελώς αδιάφορο και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Απλώς έκανα μία διαπίστωση, τίποτε παραπάνω.
Τώρα για την “ταμπακιέρα”:
Μίλησα αποκλειστικά και μόνο για τις ευθύνες της ηγεσίας του τότε ΚΚΕ, έναντι των 5-6 (12 έβαλα τελικά) πασίγνωστων ονομάτων που "πέταξα", όπως σημειώνεις εμφαντικά , θεωρώντας την όμως ως πάγια πρακτική της επί σειρά ετών (προ και μετά της επίμαχης περιόδου που εξετάζετε,βλπ. π.χ. Αρχειομαρξιστές ή Τασκένδη,αντίστοιχα) και επιβεβαιώνοντας παράλληλα τους ισχυρισμούς για την κατάληξη του Άρη.
Προτιμώ να μην επεκταθώ περισσότερο, αλλά αν το επιθυμείς είμαι στη διάθεση σου, πάντα όμως από την αυστηρά ερευνητική-Ιστορική σκοπιά,πιστεύοντας πως αυτήν την φορά έγινα περισσότερο κατανοητός.
Αναφορικά με την βιβλιογραφία, εννοώ αυτή που αναφέρεται και υποστηρίζει τα λεγόμενα μου και όχι του κάθε Χαριτόπουλου, το βιβλίο του οποίου (τουλάχιστον στην πρώτη δίτομη έκδοση του) θα το χαρακτήριζα (από ερευνητική πλευρά) ως “συμπίλημα”, χωρίς να ακυρώνει όμως την πραγματικότητα του θέματος μας.

Όχι ειδικά η Αριστερά, Ελένη μου, η ηγεσία της Αριστεράς και μόνο , (βλπ.και παραπάνω δύο πόστ μου).
Τα μέλη και οι φίλοι υπάκουσαν στην εντολή του κόμματος και “δεν έδωσαν ούτε νερό, ούτε ψωμί στον προδότη”.
Άραγε έφταιγε η Δεξιά; Μα, αυτοί έκαναν την δουλειά τους. Ήταν ο εχθρός τους.
Μήπως μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μπορούσε θα έλεγα, αλλά δεν ήταν στον χαρακτήρα,τα πιστεύω και την λογική του Άρη. Έπρεπε να γίνει από πολεμιστής, εικονολάτρης.Του ήταν σίγουρα και δύσκολο και με αβέβαια κατάληξη.
Τελικά ίσως έτσι “τίμησε τα πρώτα”, αυτά που πίστεψε.
Η συνέχεια απέδειξε την πλήρη ανικανότητα της απόλεμης ηγεσίας, που έσυρε ένα κίνημα στην αυτοκτονία, χωρίς υπόβαθρο στρατιωτικό και με τους καπετάνιους του ΕΛΑΣ στο περιθώριο, μια και κυριαρχούσαν πλέον οι Βοντίτσιοι και Βλαντάδες,τα πειθήνια όργανα του μεγάλου τιμονιέρη Ζαχαριάδη.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχει ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη Ιστορική περίοδο.
Η γνώμη μου για τον ρόλο του Ζαχαριάδη και της κλίκας του είναι παραπάνω και είναι έκδηλα αρνητική.Λίγα τα καλά της ηγεσίας του για το κόμμα, μεγάλα τα κακά μετά την αμφιλεγόμενη επάνοδο του και την καταστροφική συνέχεια του εμφυλίου,καθώς και μετέπειτα στο εξωτερικό.
Θεωρώ πάντως φίλε Taras ως κυρίαρχη και καταλυτική την περίοδο 1945-1949, την καρδιά όλων των μετέπειτα προβλημάτων που ταλάνισαν την Αριστερά.
Χαίρομαι για το ενδιαφέρον σου και σου εύχομαι καλή επιτυχία στην έρευνα σου.
Με την σειρά μου θα συνιστούσα και εγώ ένα βιβλίο, που δεν είναι Ιστορικό, δεν είναι δοκίμιο, δεν είναι προκλητικό, δεν είναι κομματικό, δεν είναι…,δεν είναι…,
είναι όμως το βιβλίο του Εμφυλίου, είναι το βιβλίο της καρδιάς και της ψυχής του πατριώτη,
είναι το βιβλίο του μεγάλου Ρένου Αποστολίδη η “Πυραμίδα 67”, καθώς και το παραπλήρωμα της “Ο Α2”.Και όποιος κατά τύχη είδε πρό ετών το ομώνυμο ντοκυμανταίρ του Κώστα Φέρρη, με τον ίδιο και τον Ρένο, είναι τυχερός.

Αγαπητοί Αντώνη, Taras, Ελένη, Θοδωρή, Πάνο κ.λπ. το θέμα είναι πολύ μεγάλο. Υπάρχουν πολλές οπτικές, και δεν φτάνει που ο καθένας μας έχει τις δικές του αναφορές, είναι και που τα θέματα αυτά ακόμα ζέουν πολιτικώς. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να το πιάσουμε σε forum, και ειδικά σε τούτο το συγκεκριμένο.
Ας το συνεχίσουμε, αλλά με κάποια διαφορετική λογική. Και συγκεκριμένα να ξεκολλήσουμε απ’ το βιβλίο του Χαριτόπουλου γιατί ξεστρατίζει εντελώς τη συζήτηση.

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε.

ΥΓ. Για να μην μένουν παρεξηγήσεις: Φίλε Αντώνη με παρεξηγήσεις. Μπορεί να ήμουν λίγο δηκτικός αλλά δεν προσπάθησα να σε μειώσω.

Όσα μπορούμε να πούμε από ένα φόρουμ που δεν διαπραγματεύεται θέματα πολιτικής, αν και δεν είναι και κακό, τελικά, να ξεστρατίζει η συζήτηση.
Και βέβαια, ξεφεύγοντας από το βιβλίο του Χαριτόπουλου.

Επαναλαμβάνω το προηγούμενό μου ερώτημα:
Μπορούσε να γίνει, άραγε, αλλιώς;
Η ηγεσία ενός κόμματος, όποια πρόσωπα κι αν την απαρτίζουν, τι προοπτικές και τι λύσεις έχει να προτείνει με τα παρακάτω δεδομένα ;
α) τα μέλη του είχαν ζήσει στην παρανομία για πολλά χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται
β) με τα μέλη του επίσης αποδεκατισμένα μετά και τις διώξεις της 4ης Αυγούστου
γ) μετά από αιματηρές θυσίες και αίμα για τη λευτεριά κατά του φασισμού είχε μείνει περισσότερο ορφανό το κόμμα και ξεδοντιασμένο, αφού είχαν φύγει από τη ζωή ικανότατα στελέχη του.
δ) με δεδομένη τη διπλωματική οδό που είχε χαράξει ο ξένος παράγοντας για δημιουργία ενός προτεκτοράτου, το οποίο θα βρισκόταν συνέχεια υπό επιτήρηση
ε) με τη βοήθεια και συμπαράσταση της ελληνικής κυβέρνησης του Καΐρου και της ελληνικής αντίδρασης
στ) με το αναίτιο αίμα των Δεκεμβριανών να στάζει ακόμα νωπό,

τι θα μπορούσε να απαντήσει στην πρόταση του Άρη για μη υποταγή στη συμφωνία της Βάρκιζας;;;

Αν συνεχιζόταν η δράση αυτή, όπως πρότεινε ο Άρης:

  1. μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να χτυπά ακόμα περισσότερο το λαϊκό κίνημα και να δικαιολογεί απόλυτα τα εγκλήματα του παρακράτους απέναντι στα στελέχη, τα απλά μέλη, ως και τους συμπαθούντες…
  2. Θα είχε επιζήσει, άραγε, κανείς από το λαϊκό κίνημα, αν συνεχιζόταν ο ένοπλος αγώνας;
  3. Υπήρχε καμιά προοπτική από τη συνέχιση αυτή για νίκη ή έστω για συμβιβασμό καλύτερο, απ’ αυτόν της Βάρκιζας, τουλάχιστον όπως τον υποσχέθηκαν οι νικητές;
  4. Έχει νόημα η θυσία και το ξεκλήρισμα - γιατί για ξεκλήρισμα θα πρόκειτο - του λαϊκού κινήματος, όταν ήταν πια γνωστό το παιχνίδι του ξένου παράγοντα με τη σύμπραξη και της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας;

Κατά τη γνώμη μου πολύ σωστά ο Σιάντος το Μάρτη του ʼ45 διαμήνυε στον Άρη:
«…Λυπηθήκαμε πολύ που δεν μπόρεσες να καταλάβεις τη σημερινή εσωτερική και εξωτερική κατάσταση από την οποία βγαίνει η γνωστή θέση μας…
Με την ένοπλη δράση σου τούτη τη στιγμή θα βλάψεις, γιατί ο εχθρός θα δικαιολογήσει την τρομοκρατία που θέλει να εφαρμόσει στην πόλη και την ύπαιθρο…»

Ο Σιάντος, ο Ζαχαριάδης ή όποιος άλλος ηγείτο εκείνη τη στιγμή, απλά δεν είχε εκ των πραγμάτων τίποτε καλύτερο να προτείνει .

Συμφωνώ απόλυτα.
Και να ήσουν λίγο δηκτικός, δεν με πειράζει καθόλου.Εξ άλλου, σε τι να με μειώσεις;

Υ.Γ. Εξαιρετικά δύσκολα τα κουίζ που παραθέτεις και μάλιστα στο πρώτο η λύση (γράφοντας την) θα είναι και ακαταλαβίστικη, με συνεχείς υποπεριπτώσεις και υποθέσεις κατά τις ζυγίσεις (και έχω σπουδάσει Μαθηματικά).

Ελένη, τα ερωτήματα σου αποτελούν από μόνα τους κανονική πραγματεία.
Δυστυχώς πλέον τοποθετούμαστε εκ του αποτελέσματος.
Δεν ανέφερες και την εγκληματική αποχή από τις πρώτες μετακατοχικές εκλογές, παρά την θετική αντιμετώπιση εκ μέρους του Στάλιν (ρητώς μέσω Δημητρώφ στον Παρτσαλίδη).
Πολύ σωστή και η αναφορά σου στα λεγόμενα του Σιάντου.Πάντως την μετριοπάθεια του την πλήρωσε μετά θάνατον (στη κλινική του Π.Κόκκαλη) με το στίγμα του χαφιέ από τον Ζαχαριάδη.
Παρορμητική αρχικά η στάση του Άρη, φαντάζει απείθαρχη, αλλά μην ξεχνάς ότι ήταν βασικός στόχος της λευκής μετακατοχικής τρομοκρατίας που εξέθρεφε το καθεστώς Παπανδρέου, όπως εξ άλλου και εσύ σημειώνεις.
Θέλω να καταλήξω πως η τύχη του Άρη, ούτως ή άλλως, ήταν προδιαγεγραμμένη.
Το κλειδί της υπόθεσης είναι η στάση της ηγεσίας απέναντι σε στελέχη και μέλη της, από την έναρξη του εμφυλίου και παραπέρα.
Μήπως όμως και οι ίδιοι στην τρομοκρατία δεν αντέταξαν την δική τους ΟΠΛΑ στην Αθήνα,δεν έστειλαν χιλιάδες στο Μπούλκες να προετοιμαστούν για τον τρίτο γύρο,μήπως δεν είχαν κρύψει όπλα και πυρομαχικά, παραδίδοντας μάλιστα παραδόξως περισσότερα από όσα προέβλεπε η συμφωνία της Βάρκιζας (που προστάτευε κυρίως τα στελέχη από διώξεις και όχι τους απλούς μαχητές που δικάζονταν με βαρειά ποινικά αδικήματα);
Και μετά τους έφταιγε ο Άρης που ξεκινούσε μόνος το αυτονόητο, αυτό που ετοίμαζε η ηγεσία με άνωθεν εντολές, ώστε να υπάρχει το ανοικτό θέμα της Ελλάδας και να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Σοβιετικών (σε διεθνή φόρα) που έπαιζαν τον ρόλο του προστάτη και ταυτόγχρονα χωρίς προσχήματα εγκαθιστούσαν τα καθεστώτα τους στις χώρες δορυφόρους.
Αυτά σαν πρώτη ανάγνωση.

Μπράβο Ελένη Ειλικρινά όχι επειδη Συμφωνω μαζί σου αλλα επείδη κατα τη γνώμη μου προσεγκίζεισ το θέμα με τη πρέπουσα σοβαρότητα

Είναι Ευκολο να λέμε εκ των υστέρων και κυρίως εκ του ασφαλούς τι ήταν καλύτερο να γίνει!
Είναι επίσης εύκολο να λέμε αυτό που λέει η ιστορία που γράψανε οι νικητες του εμφυλίου δηλαδη ότι τον Αρη το πρόδωσε το ΚΚΕ, για την ξεπουλημένη ηγεσία του κλπ κλπ.
Δεν μας είπαν όμως αυτοι που εσυραν την χώρα στον εμφύλιο με τις ευλογίες των αγγλοαμερικάνων, που ήταν όταν το ΚΚΕ ήταν στα βουνά και οργάνωνε την αντίσταση κατα των κατακτητων?
Που ήταν <<ο γέρος της Δημοκρατίας>> όπως τον λένε που του προτείναν κιώλας να ηγειθεί του ΕΑΜ; Που ήταν όλοι αυτοι που μετά την αντίσταση ήρθαν να διεκδικήσουν εξουσία απο πάνω;;;
Στο Κάιρο οργανώναν την αντίσταση ε?

Η συνθήκη της Βάρκιζας μπορεί να αποδηχτηκε ιστορικά μεγάλο σφάλμα αλλά και η στάση του Άρη ήταν αντικομματικη αυθόρμητη και χωρίς αποτέλεσμα τελικά για το λαό που και ο ίδιος τόσο πολύ αγωνίστηκε!

Για μένα ο Αρης ήταν η συμαντικότερη προσωπικότητα της περιόδου 40 -44 θα έπρεπε όμως εν τέλει η στάση του να είναι πιο συγκροτημένη και αν ήταν θα έμενε και στη ζωή και απο καλύτερη θέση ο ΔΣΕ στη συνέχεια του εμφυλίου θα έδινε τη μάχη, με τον Αρη στην 1η γραμμή του αγώνα