Καλησπέρα σε όλους. Ακούγοντας το τραγούδι του Μαρκου ¨εφουμέρναμε ενα βράδυ¨ στην εκτέλεση του Νικολαιδη(24 απαγορευμένα ρεμπέτικα)προς το τελος του τραγουδιου οι στίχοι έχουν ως εξής
πέντε ποντικοί βαρβάτοι
μου χαλάσαν το κρεββάτι
κι αλλοί τρείς μαστουρωμμένοι
μου το στρώσαν οι καημένοι
Μπορει κανεις να μου πει τι εννοει ο Μάρκος με τους ¨ποντικους¨???
Με αφορμή αυτην την ερώτηση, πιστεύω πως θα άξιζε να αρχίσει μια ΣΥΖΗΤΗΣΗ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ της ρεμπέτικης αργκό.
Καλές πενιές,
Ορέστης.
Η συγκεκριμένη στροφή δεν υπάρχει στην αρχικη ηχογράφηση και δεν έχει καμμιά σχέση με το τραγούδι.
Πρόκειται για αδέσποτο τετράστιχο που μπορεί να την κολήσεις σε πολλά ζειμπέκικα όπως π.χ στην “Ατσιγγάνα”.
Ποντικοι= μπουκαδόροι,κλέφτες
χαλάσαν το κρεβάτι = μου ανετρεψαν τα σχέδια
Ετσι μπορω να εξηγήσω τις δυο φράσεις απομονωμένες αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν αναγνωρίζω το νόημα τους
Δε νομίζω ότι όλα τα αδέσποτα δίστιχα-τετράστιχα έχουν πάντα συγκεκριμένο νόημα ή υπονοούν κάτι. Πολλές φορές προέρχονται από αυτοσχεδιασμούς που γινόντουσαν από τους μουσικούς κατά την εκτέλεση είτε για να τραβήξουν σε διάρκεια ένα κομμάτι που έκανε κέφι, έιτε για να πειράξουν κάποιον συνάδελφο ή θαμώνα κλπ.
Εξάλλου ουκ ολίγες φορές το έχουμε βιώσει αυτό και μεταξύ μας στις κρασομπουζουκοσυναντήσεις…
Το συγκεκριμένο τετράστιχο είναι παραδοσιακό (μάλλον αποκριάτικο ) και δεν έχει καμία σχέση με μαστούρες και τα λοιπά.
Λέει:
Πέντε ποντικοί βαρβάτοι (=καυλωμένοι)
Μου χαλούσαν το κρεβάτι
Κι άλλοι τρεις μουνουχισμένοι (=ευνουχισμένοι)
Μου το στρώναν οι καημένοι.
Και δε νομίζω πως έχει κάποιο κρυμμένο νόημα. Απλά προσπαθεί να βγάλει γέλιο με την αθυροστομία.
Φίλε Ορέστη, συζήτηση για την αργκό έχει ανοίξει εδώ και πολύ καιρό (Κοίτα λίγο παραπάνω:“Η κατανόηση της αργκό”). Καλό θα ήταν, όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, να ρίχνουμε μια ματιά στο τι έχει ειπωθεί μέχρι τώρα, ώστε και να μην πολλαπλασιάζονται επί ματαίω οι θεματολογίες, αλλά και να συνεχίζουμε μια προβληματική από εκεί που είχε αυτή μείνει…
A propos, Φραγκίσκο, για το θέμα που συζητάγατε περί των συνεπειών των επανεκτελέσεων. Είδες εδώ; Ρωτάει ο Ορέστης “Τί λέει ο Μάρκος σε αυτή τη στροφή;” Για έναν ακροατή που πρωτοακούει το τραγούδι από τον Νικολαϊδη, είναι εύλογη μια τέτοια ερώτηση…
Στον “Νικο τον τρελακια” (χρονια πολλα και στους Νικους) λεει σε καποιο σημειο: “η κουφια και η δικοπη ειναι η συντροφια του”. Τι εννοει ο ποιητης;
Ελα ρε Γιάννη! Η πιστόλα και η μαχαίρα.
Χε χε… Αυτό το “ποιητής”, όσο αφορά το Μάθεση, ήταν …φοβερό. Το επόμενο στάδιο είναι να πούμε:
“Εις υγείαν Πειραιεύς αθάνατε” του μουσουργού κ. Μιχαήλ Γενίτσαρη…
ΑΝ
Πεντε ποντοι και βαρβάτοι…
έλεγε το τραγουδι…
OLA PERNOUN KAI XANONTE MONO ME TO XASISI… ‘‘san mastouroso kai gino lioma apo tin mastoura,san mastouroso kai gino lioma apo tin mastoura,ksexno ola mou ta vasana ki olh mou thn skotoura,ksexno ΄la mou ta vasana , ki ooolhh mou thn skotouraaa…ki ego magkas gennithika kai magkas 8a pethano kai go magkas gennithika kai magkas tha pethano…kai as fytrosoun xasisies ston tafo mou apo pano kai as fytrosoun xasisies…ston taffooo mooouuuu apaaaannnooo…’’