Paidia xairetw sas kai filw sas. Me lene Kyriako kai 8a me endiefere poly i apopsi sas gia ti sxesi rebetikou kai blues. Exw diabasei kapoia biblia alla 8a i8ela kai tin gnwmi allwn.Perimenw loipon an exete ligo xrono na akousw tin apopsara sas.
Ta leme magkes.
Kyriakos
Στα λιμάνια συναντήθηκαν όλου του κόσμου οι μουσικές.
Τα αλάνια τα δικά μας δεν χάσανε την ευκαιρία για φρέσκα ακούσματα.
Ο Μπάτης πήρε το “Oh God how dry I am” και τόκανε με το μπαγλαμά του “Ο Μπουφετζής” (!)
Μεγάλο το θέμα, αλλά σιγά σιγά θα το ακουμπάμε.
Α! Και πούσαι… Ο Στέλιος Βαμβακάρης έχει κόψει ένα δίσκο προσφάτως, ονόματι: “Σ’ ένα μπαρ του Mississippi ένας ναύτης απ’ τη Σύρα”. Είναι και στις “προσφορές” στο υπόγειο ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ στη Πανεπιστημίου.
ΚΚ
Αλήθεια, ποιά βιβλία έχεις διαβάσει πάνω στο θέμα;
Δεν έχει πάρει τίποτα το μάτι μου.
ΚΚ
Agapite Kwsta, katarxin na se efxaristisw pou epitelous kapoios aksios apantise se mia erwtisi mou. To teleftaio pou diabasa itan to “H koiniwlogiki istoria tou rebetikou” mias typissas pou den ti 8ymamai. To 8ema einai poio; Oti blepw mia pagosmiotita stin mousiki. Exw paei India kai akousa rebetika to ksereis auto. Kai bebaia trella8ika. To opoio bebaia ekei to onomazan kapws alliws oxi rebetiko. Twra epeidi eimai megalos latris kai rebetikwn kai blues (ta gnwsta R’n’B) nomizw oti kapoia koina stoixeia einai kati parapanw apo sumptwsi. Edw pera milame oti ama deis klimakes (tin gnwsti 1,4,5 twn blues) tairiazei apoluta me ta anebokatebasmata tou rebetikou. Perimenw apopsi Kwstara. Na’sai kala
Kyriakos
Λοιπόν, παίδες, σοβαρή δουλειά πάνω στη (μουσικολογική) σχέση ρεμπέτικου και μπλουζ, δεν έχει γίνει. Κοινωνιολογικά μόνο, κάποιοι από μας κάναμε κατά καιρούς μιά σύγκριση του κλεισίματος της Storyville στη Λουιζιάνα και της “μετανάστευσης-προσφυγιάς” των μπορντέλλων και των μουσικών τους στο Σικάγο, με αποτέλεσμα την μεταξέλιξη από τα Mississipy Blues και την πρώιμη Jazz στα Chicago Blues και την μετεξελλιγμένη Τζαζ, με την ραγδαία μετανάστευση των Ελλήνων στην Αμερική, την δημογραφική έκριξη, και φυσικά την Καταστροφή της Σμύρνης και την προσφυγιά, που σημάδεψαν το πέρασμα από το δημοτικό και το Ευρωπαϊζον αστικό τραγούδι, στο Σμυρνέϊκο πάλκο του Πειραιά πρώτα, στους μπουζουκομπαγλαμάδες ύστερα, και τέλος στην Αθηναϊκή σκηνή του Τσιτσάνη κ.λ.
Κατά τα άλλα, το “So dry I am” που πράγματι ενέπνευσε τον Μπάτη, δεν είναι μπουζ, αλλά τραγούδι του ποτού και των μπαρ (που ο Μπάτης τα κάνει χασίσι και μπουφέδες)!
Τώρα. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να γίνει μιά προσεχτική μελέτη των “περασμάτων” του δωδεκάμετρου ή-και οχτάμετρου, με τ’ αντίστοιχα “περάσματα” του Χαλκιά. Εγώ δεν είμαι μουσικός. Ποιοί είναι έτοιμοι να το κάνουν;
(Βάλτε στο κόλπο και τον Peter Anderson, κάτι ξέρει. Αλλά ίσως και ο κ. Τζακ Χαλκιάς, γιός του Ιωάννη, που είναι και μέλος του Φόρουμ.)
Φέρρης ο χαβαλές
Ξάχασα να πω τα καλωσορίσματα στον Κυριάκο, αλλά και πως το “So dry I am” μοιάζει περισσότερο με Gospel και η μελωδία του μοιάζει με το “When the Saint’s go marching in”. “Θέλω να γί- go marching in”…
Ο αυτός
Μουσικολογική προσέγγιση (σοβαρή) δεν έχει γίνει ΟΥΤΕ για το ίδιο το ρεμπέτικο φίλε Φέρρη. Ολοι στιχάκια σχολιάζουνε και ιστορίες λένε. Οχι πως είναι κακό (ίσα - ίσα).
Ομως, αν εξαιρέσουμε κάποια μουσικά τετράδια για τους λαϊκούς δρόμους (Παγιάτης, Λουκαρέας κ.α.), επι της ουσίας ΜΗΔΕΝ. Λες και είναι όλα… αυτονόητα.
Φαίνεται πως οι παιχνιδιατόροι έχουν πάρει διαζύγιο απο τους κουλτουριάρηδες και το αντίστροφο. Και εφόσον δεν απαντήθηκαν και οι δύο ιδιοτητες στο ίδιο άτομο: και κουλτούρας και παιχταράς, δεν έγινε τίποτα ακόμα.
Κάτι πήγε να κάνει ο Pennanen, αλλά δεν έχω τίποτα δικό του στη βιβλιοθήκη μου (αλήθεια, υπάρχει;)
Πρέπει να έχει να κάνει με την περίεργη στάση των επίσημων ωδείων απέναντι στις λαϊκές κλίμακες.
ΚΚ
Ως προς τη σχέση Μπλούζ-Ρεμπέτικου, αξίζει να μνημονευθεί ο πρώτος που, όσο γνωρίζω, ανεκίνησε ζήτημα παραλληλισμών μεταξύ των δύο ειδών. Ο τζαζίστας και λογοτέχνης της Θεσσαλονίκης Σάκης Παπαδημητρίου ήδη από το 1975 (αγγλιστί, στην έκδοση K. Butterworth & S. Schneider [eds], “Rebetika. Songs from the old Greek underworld”, Athens:Komboloi)επεχείρησε να ανεύρει παραλληλισμούς. Επανήλθε, ελληνιστί αυτή τη φορά, σε μια σελίδα του περιοδικού “Ιδεοδρόμιο”, τεύχος Οκτωβρίου 1995, όπου και επισυνάπτει σχηματοποιημένο πίνακα αναλογιών και συγκρίσεων μεταξύ των δύο ειδών.
Ως προς το ζήτημα τώρα της μουσικολογικής προσέγγισης του ρεμπέτικου, επ’ ουδενί δεν αληθεύει ότι βρισκόμαστε στο μηδέν. Από ελλαδικής πλευράς έχουν γίνει δύο, κατά την αντίληψή μου μνημονεύσιμες προσπάθειες.Το 1973 ο μουσικολόγος Γ. Παπαϊωάννου δημοσιεύει άρθρο 14 σελίδων στην ετήσια έκδοση ΧΡΟΝΙΚΟ (“Η μουσική των ρεμπέτικων: ανανέωση ή επιστροφή στις πηγές;”)εξετάζοντας με αξιώσεις τα μουσικολογικά του ρεμπέτικου, δίνοντας ένα πρώτο πλαίσιο ερεύνης.Ακολουθεί ο επίσης έγκριτος μουσικολόγος Μάρκος Δραγούμης με το “The music of the rebetes”, που περιέχεται στον αγγλιστί τόμο που προανέφερα. Θα ακολουθήσει, στα ελληνικά αυτή τη φορά, το “Μια μουσικολογική προσέγγιση τιυ ρεμπέτικου” το 1985 (στον τόμο “Θέματα ελληνικού πολιτισμού”).Εδώ ας προστεθεί και η γενικότερα σημαντική συμβολή του Φ. Ανωγειανάκη.
Στην αλλοδαπή τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα…Το 1987 κυκλοφορεί η διατριβή του Eberhard Dietrich (“Das Rebetika. Eine studie zur stadtischen Musik Griechlands”, Hamburg), το 1989 η διατριβή του Hans van Straten (“Rebetika:Griekse stadmuziek met een turkse basis. Een studie naar de muzikale aspecten van de rebetika”, Univ. Amsterdam), ακολουθούν μεταξύ άλλων ο Mats Einarsson, ο Marko Jouste, και τελευταία ο Risto Pekka Pennanen με την πολύ ενδιαφέρουσα περσινή διατριβή του, που βγήκε από το Πανεπιστήμιο Tampere (“Westernisation and Modernisation in Greek Popular Music”).Αξίζει τελειώνοντας να μνημονεύσω τους τίτλους των κεφαλαίων, για να γίνουν έκτυπα τα πράγματα:“The development, interpretation and change of dromos Houzam in greek rebetika music”, “The development of chordal harmony in greek rebetika and laika music, the 1930s to the 1960s”, “The organological development and performance practice of the greek bouzouki”.
Τέτοιου είδους μουσικολογικές προσεγγίσεις (αρθρίδια πέντε-δέκα φύλλων) έχω συλλέξει, χάσει και εντελώς ξεχάσει, πολλές στο παρελθόν. Το μόνο που αναδεικνύουν είναι την φτώχεια που ισχυρίστηκα.
Ως προς τον Pennanen δεν έχω άποψη (έχει κανείς αντίγραφο της δουλειάς του;) εκτός από μια μικρή συζήτηση για τα κουρδίσματα του τρίχορδου. Τότε μου προέτεινε το υπερφίαλο του χαρακτήρα του για να μου ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι κάποιο κούρδισμα του τρίχορδου (που βεβαίως χρησιμοποιούσα τότε) ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ. Θα σπάσουν - έλεγε - οι χορδές. Ο παντελώς άσχετος με το μπουζούκι Πένανεν αγνοούσε ότι στην Ομόνοια πωλούνται χορδές ΔΙΑΦΟΡΩΝ διαμέτρων, που επιτρέπουν ΔΙΑΦΟΡΑ κουρδίσματα! Αυτό (το τελευταίο) δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να του το γράψω. Αν διαβάζει το φόρουμ, το μαθαίνει τώρα μετά από 3 χρόνια.
Τι πάω να πω με όλα αυτά; Πως όντως υπάρχει πρόβλημα ΓΡΑΠΤΩΝ μουσικολογικών προσεγγίσεων στο ρεμπέτικο και τη λαϊκή μουσική. Τονίζω το «γραπτών» διότι στα σύγχρονα πάλκα που ανεβαίνουν, όχι μόνο παλαιότεροι αλλά και νεώτεροι καλοί λαϊκοί μουσικοί, γράφεται ένα διδακτορικό κάθε βραδυά!
Χτες το βράδυ (έτσι για παράδειγμα) ο Βαγγέλαρος ο Κορακάκης έγραψε ένα τέτοιο διδακτορικό στον πτωχό πλην τίμιο δρόμο Ουσάκ, περνώντας τον μέσα απ το μάτι της βελόνας για να κεντήσει ορισμένες πενιές που, αν έβλεπες από μακρυά τον καμβά, θύμιζαν ΧΙΤΖΑΖ! Και όλα αυτά μπροστά σε χιλιάδες κόσμο στο 16-ο Κνίτικο φεστιβάλ. Ως γνωστόν, οι υπαίθριες και πολυπληθείς μουσικές συγκεντρώσεις δεν προσφέρονται για αυτό που έκανε. Ομως πρόκειται για άνθρωπο εξαιρετική ποιότητος που δεν έχει δύο ταχύτητες λειτουργίας: μία ποιοτική για το «μαγαζί» και μια μέτρια για τη «συναυλία».
Αλλο παράδειγμα είναι ο Ιορδάνης ο Τσομίδης. Οποιος ξέρει από μουσική, γνωρίζει πως αυτά που κάνει ο Τσομίδης με ένα τρίχορδο είναι αδύνατον να γίνουν. Κάνει μια μικρή μουσική επανάσταση κάθε βραδυά που παίζει. Πόσες και πόσες φορές δεν προσπάθησαν να του εκμαιεύσουν το «μυστικό» και εισπράξαν την απίθανη απάντηση: “Το μυστικό είναι εκείνη η θυλική οπτασία στο τρίτο τραπέζι αριστερά. Μόλις την είδα ήθελα να την κάνω με το μπουζούκι μου να σηκωθεί να χορέψει! Και μόλις το κατάφερα, προσπαθούσα να μην την αφήσω να ξανακάτσει!” Αυτό ειπώθηκε σε εμένα από τον κ. Ιορδάνη το χειμώνα του 1984 στο «Ταξίμι» στην Ισαύρων. Εκείνη τη βραδυά ο Τσομίδης ανέτρεψε κάθε προγνωστικό για το πλήθος των πιθανών εκδοχών ανάπτυξης του κοινώτατου δρόμου μινόρε. Επί σαράντα (40) λεπτά έπαιζε ένα οργανικό τσιφτετέλι (δικό του), κλονίζοντας το νευρικό σύστημα όσων ερασιτεχνών μπουζουξήδων τον άκουγαν.
Φαίνεται πως το λαϊκό καλπάζει και δεν μελετάται εύκολα. Σαν να θες να ζωγραφίσεις ένα μυστήριο ζώο που μονίμως τρέχει και δεν το έχει δει κανείς ακίνητο ακόμη. Ασε που (κατά πως μας τονίζει και ο Ιορδάνης) πρέπει να συμπεριλάβεις και κεφάλαια όπως Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΜΙΝΟΡΕ!
KK
Το περασμένο Σάββατο είχα την τύχη (και την προνοητικότητα) ν’ ακούσω το Θύμιο Στουραϊτη σε συναυλία. Παρά το κάκιστο του ήχου του μπουζουκιού του (με αποκλειστική ευθύνη του Savvas μαγνήτη του), ένοιωσα καλά στο αυτί μου (και στο πετσί μου) τις “ανατροπές” που περιγράφει παραπάνω ο ΚΚ. Μόλις είδε ο Θύμιος καμιά 300ριά νέους (ιδίως νέες) να χορεύουν στους ρυθμούς του μπουζουκιού του… χάθηκε η μπάλα…
ΑΝ
ΥΓ. Σώτο, η αδερφή μου να παντρευόταν, το πολύ-πολύ να της έστελνα λουλούδια…
Καλααααα,έχει ο καιρός γυρίσματα
δεν θα σε στριμώξει και σενα καμμιά μικρουλα??
Το ηχογράφησες??
Εχεί γίνει καμία κίνηση να παίξουν μπλούζ με μπουζούκι???Έχετε ακουσει τπτ?
O Stelios Vamvakaris pezei dika tou mplouz me mpouzouki kai mpaglama
Στη βόρια ευρώπη (ΣΟΥΗΔΊΑ Η!ΜΟΡΒΗΓΙΑ,δεν θυμάμαι)΄έγινε μέσα στο 2005 φεστιβάλ μπλούζ,με καλεσμένους δικούς μας μουσικούς του ρεμπέτικου.(γιά πολλούς ξένους το ρεμπέτικο είναι μπλούζ).μιά βραδιά παίξανε οι δικοί μας μαζί με εναν από τους πιό γνωστούς μπλουζίστες της αμερικής(δεν θυμάμαι δυστυχώς το όνομά του),τα δικά μας παιδιά με τα δικά τους βεβαίως όργανα και εκείνος ακολούθησε πολύ όμορφα το κομμάτι με την κιθάρα του.Ηταν πολύ ενδιαφέρον,οφείλω να ομολογήσω…δέν ξέρω άν και κατά πόσο θα μου άρεσε να ακολουθεί μπουζουκι ή μπαγλαμάς μπλόυζ μελωδία αλλά ο μπλουζίστας ο συγκεκριμένος στο συγκεκριμένο κομμάτι έσμιξε όμορφα.καλο΄βράδυ
Αννα αναφέρεσαι στον Louisianna Red ο οποίος έπαιξε σε Φεστιβάλ στη Νορβηγία με τον Κρανίδα (μπουζούκι) και την παρέα του. Αφιέρωμα στο συγκεκριμένο φεστιβάλ είχε παρουσιαστεί από την εκπομπή “Οι μουσικοί του κόσμου” του Λεωνίδα Αντωνόπουλου (http://www.ert.gr/tv/tvDetails.asp?id=1282&prid=17288&ch_id=9)
Ο Louisianna Red έχει παίξει κατ΄επανάληψη με το Στέλιο Βαμβακάρη και στην Ελλάδα και αν δεν κάνω λάθος έχει συμμετοχή και σε δίσκο του τελευταίου. (δες και το http://v3.e-go.gr/music/articles.asp?catid=3763&subid=2&pubid=252492)
ευχαριστώ Γιώργο(τώρα το μήνυμά μου είναι ολοκληρωμένο!)και γιά τις διευθύνσεις…καλημέρα
Άννα και Αλχημιστή,
υπάρχει επίσης το Greek Cooking, με τον Ιορδάνη Τσομίδη, που έχει γραφτεί σε παλαιότερα πόστιγκ.
Αν θέλετε μπορώ να σας στείλω ένα δείγμα.
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην isaac 19 Σεπτέμβριος, 2005)
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην isaac 19 Σεπτέμβριος, 2005)
Ρεμπειτικα και μπλουζ παιξαμε σε δυο φεστιβαλ στη Νορβηγια(Τρορχαιμ και μπεργκεν)με το LUISIANNA RED JOLLY JUMPER KAI BIG MOE.Tωρα επχονται Ελλαδα 30 Νοεμβρ. και θα παιξουμε στο MUSIC BOX.
Κατερίνα στείλε στο gp@klika.gr ημερομηνία και τόπο της συναυλίας καθώς και τα ονόματα των συμμετεχόντων για να τα βάλουμε στο περιοδικό.
Η συναυλια εγινε στις 30 Νοεμβριου στο MUSIC BOX.Ειχε μεγαλη επιτυχια!Το ρεμπετικο συγκροτημα αποτελουνταν απο 3 ατομα.Κατερινα Τσιριδου τραγουδι μπαγλαμα,Κωστα Δουμουλιακα μπουζουκι τραγουδι και Νικο Πρωτοπαπα κιθαρα και τραγουδι.Η Νορβηγικη μπαντα αποτελουνταν απο δυο κιθαριστες που επαιζαν εναλαξ φυσαρμονικες καζου και αλλα.Τα ονοματα ειναι JOLLY JUMPER BIG MOE.Στο τελος της παραστασης τζαμαραμε με ρεμπετικα σολα και μπλουζ ταξιμια!