Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν τίθεται θέμα φήμης. Ήταν γεγονός που δεν χρειάζονταν αποδείξεις. Όσοι τον είχαν ζήσει το έλεγαν.
Ατυχές το παράδειγμα Διονύση.
Με το ενοικιαστήριο δεν μπαίνεις στα ενδότερα. Εάν όμως έβγαζες φωτογραφία που να δείχνει ότι τσακίζει τα παιδιά του στο ξύλο ή την γυναίκα του ή κάτι άλλο πονηρό, δεν θα ήταν απαράδεχτο;
Θα βοηθούσε κανέναν να καταλάβει τον καλλιτέχνη σαν προσωπικότητα και το πώς έφτασε στην δημιουργία των τραγουδιών;
Βρε παιδιά νομιζω οτι πως το παρατραβηξαμε.
Δεν ητανε γνωστη η εφεση του Μπέμπη στο αλκοόλ?
Ποιος απο μας δεν την ηξερε?
Οποιος δεν την θυμαται να κοιταξει στο blog tou Pikinou για υπενθυμηση.
Παρακάτω.
Πειράζει και σε τι που μπηκανε καποια πραγματα εδραιωμενα, χωρις εμπαθειες, μπηχτες ή ωραιοποιημενες φρου-φρου αναφορες για καλλιτεχνες, απο τις οποιες εχουμε μπουχτησει τελευταια?
Οπως και με το Δελια.
Ξερουμε το πάθος του. Και σε αυτη την περιπτωση αναφερθηκανε τεκμηριωμενα στοιχεια, παρα πολυ χρησιμα για αυτο που λέμε “προσωπικότητα” αυτου που εξεταζεις.
Δεν βρισκω κανενα κακό σε καμια αναφορα απο αυτες και δεν μειωνεται στο χιλιοστο το ταλεντο καιι η προσωπικοτητά τους.
Αιντε και το παραψειρισαμε το θεμα!
Επισης, να μπαινουνε αρθρα στην ΚΛΙΚΑ βρε παιδια.
Τα χουμε αναγκη, για εναν ακομα λογο, οτι μαλλον το “Λαϊκο Τραγουδι” δεν θα ξανακυκλοφορησει.
Αυτο το κενο, ας το καλυπτει η ΚΛΙΚΑ.
Και ΚΡΙΜΑ που απο οτι βλεπω παλια μελη δεν μπαινουνε πια εδω και δεν γραφουνε.
Η απουσια τους και το κενο που αφηνουν ειναι αισθητα.
Αλλος ενας λογος να στηριχτει λοιπον η ΚΛΙΚΑ!
Ευχαριστώ για την ιδιαίτερη (εις διπλούν!) αναφορά και που με διαβάζεις, με τιμά όσο δε φαντάζεσαι!
Δε διαφωνούμε πουθενά, τουναντίον μάλιστα, και μιάς και η πρόσκληση είναι ανοιχτή σε όλους (τουλάχιστον έτσι την εξέλαβα εγώ), θα χαρώ στο μέλλον να δω άρθρο/αποκάλυψή σου ή προσωπική σου δημιουργία (εκτέλεση, στίχος, σύνθεση) και γενικά ό,τι συμπαραστέκεται στο λαϊκό μας τραγούδι.
Μια ερώτηση προς τον φίλο Διόνυσο, που είναι άνθρωπος με ευρεία αντίληψη και σωστές αναλαμπές:
θα γνωρίζεις ασφαλώς, ότι κατά καιρούς στο forum έλαβαν χώρα, ας τις πούμε «αποκαλύψεις χειροπιαστές», δηλαδή φωτογραφίες οργάνων, χειρόγραφα ρεμπετανθρώπων και άλλα διάφορα. Έχω την αμυδρά εντύπωση, ότι το ενδιαφέρον -ή οι αντιδράσεις καλύτερα- των ενεργών και καθόλα λαλιστάτων συνθαμώνων, υπήρξε (σε κάποιες περιπτώσεις) εώς και μηδαμινή. Πώς το εξηγείς εσύ, αλήθεια;
Αυτή είναι και μια γενικότερη ψυχολογική, αν θέλετε, παρατήρηση και θα με χαροποιούσε (στα πλαίσια πάντα της εν δυνάμει κουβέντας) να διαβάσω απόψεις.
Διακρίνω μία εμπάθεια προς τους ανθρώπους που στηρίζουν το φόρουμ με την διάθεσή τους να συμμετέχουν σε αυτό. Διακρίνω επίσης και μία ευθεία επίθεση στην κλίκα, με την τελευταία παράγραφο της κριτικής σου στο blog σου, και την προσπάθεια που έγινε σε αυτή όλα αυτά τα χρόνια, μηδενίζοντας την προσφορά της και την ύπαρξή της στηριζόμενος σε ένα κείμενο που διαφωνείς. Κρίμα!!!
Για το τι μπορεί να δημοσιεύεται στην κλίκα, αλλά και για μία κρίση στο post που έκανε ο Πίκινος στο προσωπικό του blog:
Στην ΚΛΙΚΑ δημοσιεύουμε οτιδήποτε έχει σχέση με το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι και είναι κατά την ταπεινή μας γνώμη τεκμηριωμένο επαρκώς. Από κει και πέρα, η ερμηνεία των γεγονότων είναι προσωπικό θέμα του συγγραφέα και στο περιοδικό μας δε γίνεται καμία λογοκρισία επ’ αυτού. Σε οποιαδήποτε σωστή έρευνα (όπου και αν γίνεται αυτή) γίνεται προσπάθεια να διαφωτίζονται όλες οι πλευρές, είτε αυτές είναι αρνητικές είτε θετικές. Στο άρθρο δεν αμφισβητήθηκε η μεγάλη καλλιτεχνική φύση του Μπέμπη. Ρίχτηκε όμως λίγο φως στα τελευταία χρόνια της ζωής του, βλέποντάς τον ως ιστορικό πρόσωπο και όχι άμεσα ως καλλιτέχνη. Εμφανίστηκαν ντοκουμέντα που μπορεί να μη λένε τίποτα σε έναν αναγνώστη, αλλά σε κάποιον άλλο που έχει πιθανά το αισθητήριο να κάνει συνδέσεις, μεταφορές και ίσως γνωρίζει πόσο σημαντικά είναι τα πρωτογενή στοιχεία που εμφανίζονται σε ένα άρθρο να είναι πολύτιμα. Αν αυτά τα κείμενα ήταν σε ένα συνολικό πόνημα που εξέταζε όλη τη ζωή του Στεργίου, τότε αναρωτιέμαι αν θα υπήρχε τέτοιο καταδικαστικό post.
Για το post στο προσωπικό blog του Πίκινου, εδώ έχω να πω τα εξής:
Η προσωπική του άποψη είναι σεβαστή, αλλά μέχρι λίγο πριν το τέλος του άρθρου του δε εμφανίζει κανενός είδος επιχειρήματος, παρά μόνο εκφράσεις απαξίωσης και ευτελισμού για το συγγραφέα, με προσωπικές κρίσεις χωρίς τεκμηρίωση (κριτική δηλαδή που δεν αντέχει σε κριτική). Κάπου όμως προς το τέλος εμφανίζεται ένα επιχείρημα όπου φαίνεται ότι στήριξε την επιχειρηματολογία του για να μας πείσει ότι έχουμε εδώ ένα κακό άρθρο. Αναφέρει:
[i]Πάνω στην πρεμούρα να επιχρυσωθεί το…ρεμπετοτέμ(!), μας διέφυγε το κυριότερο: ο στοιχειώδης, αμφίδρομος σεβασμός ανθρώπου προς άνθρωπο, η φυσική απόσταση ανθρώπου από άνθρωπο! Κι επιπλέον μια χαμένη ευκαιρία να γνωρίσει, όσο μπορεί, ο καθένας τον καλλιτέχνη μέσα από το έργο του!
[/i]Έτσι λοιπόν αφενός θεωρεί τον κο Υφαντή άνθρωπο του συρμού διαβλέποντας ότι θέλει να δοξαστεί με το άρθρο που γράφει (δυστυχώς κρίσεις χωρίς να γνωρίζει το ποιόν αυτού του ανθρώπου), αφετέρου κομίζει ένα συναισθηματικό λόγο για να μη γράψει κάποιος ένα τέτοιο άρθρο (καταρρίπτοντας με αυτό τον τρόπο κάθε σοβαρή έρευνα που γίνεται με ντοκουμέντα και στοιχεία σε οποιοδήποτε πεδίο). Στη συνέχεια παραθέτει δύο βίντεο για να χαρούμε και να αγαπήσουμε τον Στεργίου, λες και διαβάζοντας το άρθρο του Υφαντή, όποιος αγαπά το ρεμπέτικο θα σταματήσει να κατανοεί πόσο μεγάλος ήταν ο Στεργίου. Για τους παραπάνω λόγους αυτό το post του Πίκινου δεν αντέχει σε άλλου είδους κριτική από εμένα. Φυσικά το άρθρο του κου Υφαντή που δημοσιεύτηκε στην κλίκα δεν είχε σκοπό να αναφερθεί στον καλλιτέχνη Στεργίου (αναφέρθηκε στην αρχή του άρθρου η δέσμευση αυτή του κου Υφαντή) και ούτε είχε σκοπό να γνωρίσουμε τον καλλιτέχνη Στεργίου.
Τέλος το άρθρο του Πίκινου αναφέρεται στην κλίκα απαξιωτικά αφενός προσπαθώντας να της κάνει μάθημα για το τι πρέπει να περιέχει ένα έντυπο, υπονοώντας ότι δεν τα έχουμε όλα αυτά και αφετέρου θέτει στον αναγνώστη το ερώτημα: φέρουν ευθύνη αυτοί π ο υ δ ί ν ο υ ν β ή μ α για τέτοιου είδους δημοσιεύσεις;!
Δυστυχώς και εδώ έχουμε μία άποψη που στηρίζεται σε μία διαφωνία για την ύπαρξη ενός άρθρου καταδικάζοντας συλλήβδην τις προσπάθειες τόσων χρόνων. Αυτή όμως την άποψη την αφήνω απλά στην κρίση των αναγνωστών του φόρουμ.
Γιώργος Παναγιωτακόπουλος
admin του ρεμπέτικου φόρουμ
εκδότης της κλίκας (για λίγο ακόμη)
Κακώς, γιατί η ερώτηση έγινε ευθέως και σοβαρά (άσε που με τον Διόνυσο δεν είχα να χωρίσω ποτέ τίποτα…).
Όμως μου φαίνεται περίεργη η αντίδραση σου Γιώργο. Αν δεν κάνω λάθος, σε πρόσφατες προσωπικές μας συνομιλίες:
σε ενημέρωσα για κάποια παράλειψη άλλου (πολύ καλού) άρθρου, όπου μάλιστα συμφωνείς και μʼ ευχαριστείς.
σου κατέστησα σαφή τη άποψη μου, τόσο για το παρόν άρθρο, όσο και την απόφαση της δημοσίευσης,
σου πρότεινα ανοιχτά να λάβετε το άρθρο μου εις γνώσην ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ και αν συμφωνείτε, να το βγάλετε ως απάντηση απευθείας στην Κλίκα, πράγμα που απέρριψες για τεχνικούς λόγους και για την ελευθερία της έκφρασης (απόλυτα σεβαστά και τα δύο).
Αν τα 1)-3) είναι αλήθειες ή ψέμματα, αυτό νομίζω το γνωρίζουμε οι δυό μας. Συνεπώς θεωρώ άδικη και ανακόλουθη τη μομφή σου εις βάρους μου περί «απόπειρας μηδενισμού προσφοράς της Κλίκας».
Οποιαδήποτε άλλη προσωπική εκτίμηση ή διαφωνία επί της κριτικής, μπορεί να δημοσιευθεί και στο blog απευθείας, τα σχόλια τα είχα άλλωστε από πάντα ανοιχτά.
Επιβεβαιώνω και τα τρία Θανάση (δεν έχω κανένα λόγο να κρυφτώ). Απλά ειπώθηκαν οι μομφές (τουλάχιστον εγώ ως μομφές τις αντιλήφθηκα). Αν δεν είχαν γίνει δεν θα είχα κανένα λόγο να αναφερθώ σε αυτές. Δηλαδή δεν χρειάζονται οι υποδείξεις για το πως θα έπρεπε να είναι ένα σωστό περιοδικό, ούτε χρειαζόταν η τελευταία παράγραφος του κειμένου στο blog (πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη). Αν έγιναν ακούσια και χωρίς να το καταλάβεις (καμια φορά γράφουμε πράγματα όλοι μας που δεν διαβλέπουμε ότι έχουν μία βαρύτητα η οποία μπορεί να παρανοηθεί), νομίζω ότι μπορείς να το διορθώσεις.
Στη συνέχεια, θα δημοσιεύσω και στο blog σου τις παρατηρήσεις μου ως απάντηση, αφαιρώντας το θέμα της κλίκας που μπορεί να θεωρηθεί λήξαν μετά τις δικές σου διορθώσεις.
Γιώργο, η προσφορά του περιοδικού είναι ανεκτίμητη και αυτό το γνωρίζουν όσοι το διαβάζουν. Από κει και πέρα από ένα (κατά τη γνώμη μου) λάθος δεν είναι δυνατόν να κριθεί η ποιότητα της ύλης και πολύ περισσότερο των ανθρώπων που κοπιάζουν ανιδιοτελώς για να ρίξουν φως σε πράγματα και γεγονότα.
Τώρα …ενεργοποιώντας τη φαντασία μου θάθελα να σε ρωτήσω το εξής:
Πως θα ένιωθες αν ήσουν συγγενής πρώτου βαθμού με τον Μπέμπη, αντικρύζοντας αυτή την ιατρική γνωμάτευση;
Δεν μπορώ να το εξηγήσω, πραγματικά. Ισως η απόσταση ανάμεσα στο να αγαπάς τη μουσική του ρεμπέτικου και να ερευνάς το ρεμπέτικο στις διάφορες μορφές του να είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι νομίζουμε. Επίσης μάλλον δεν έχουν όλοι τους ίδιους συναισθηματικούς υποδοχείς όταν αντικρίζουν ξύλο, χαρτί ή βινύλιο.
