Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο του κ. Δημήτρη Υφαντή στην „Κλίκα“, σχετικά με τον Δημήτρη «Μπέμπη» Στεργίου, θα ήθελα παρακαλώ να ρωτήσω τα μέλη της συντακτικής ομάδας του περιοδικού, κατά τη γνώμη τους:
ποιά είναι η προσφορά / νεωτερισμός του άρθρου στην εν γένει έρευνα για τη ζωή και το έργο του καλλιτέχνη;
αν συμβάλλει το άρθρο στη γενικότερη διαφώτιση / αποκάλυψη πτυχών του Στεργίου, σε συνάφεια πάντα με το καλλιτεχνικό κομμάτι, δλδ κατανόηση του παικτικού ύφους, τεχνικές της πένας, κ.τ.λ.
Δεν ανήκω στη συντακτική ομάδα της “Κλίκας”, αλλά η απάντηση βρίσκεται στο παρακάτω:
Το συγκεκριμένο άρθρο ρίχνει φως στο τελευταίο διάστημα της ζωής του καλλιτέχνη, με τεκμηριωμένα στοιχεία, βοηθώντας στην κατανόηση της πορείας του και συμπληρώνοντας σ’ αυτό το σημείο την παρουσίασή του από τον Αλτή στο “Οκτώ Λαϊκά Πορτραίτα”.
Γενικά, θεωρώ πως στοιχεία τεκμηριωμένα και προσεγμένα επίσης γύρω από τη ζωή των ανθρώπων που θαυμάζουμε σ’ αυτό το φόρουμ είναι κάτι περισσότερο από πολύτιμα και καλοδεχούμενα.
Εγώ πάντως, το βρήκα ελαφρώς αδιάφορο ως άρθρο. Για να μην πω, ελαφρώς κίτρινο. Έμαθα όμως, με τι ταχύτητα έπινε το κρασί!!!:102:
Δηλαδή, άμα είχε καρκίνο θα έβγαζε τις συνταγές των φαρμάκων; ή άμα έμενε ανάπηρος θα έβγαζε τις ακτινογραφίες;:112::019:
η αλήθεια είναι, πως αρκεί η λέξη “αλκοολισμός” για να καταλάβουμε την κατάσταση ενός ανθρώπου. εξάλλου φοβάμαι πως όλοι έχουμε αντίστοιχη εμπειρία από κάποιον συνάνθρωπό μας.
γενικά δεν χρειάζεται να δημοσιοποιούνται τέτοια προσωπικά δεδομένα. το μόνο ενδιαφέρον στοιχείο ήταν η δικές του κουβέντες που παρατίθενται, και η οργανοθεραπεία στο δαφνί τόσα χρόνια πριν.
Γνώμη μου ειναι πως καλώς μπηκε το αρθρο αυτό στην ΚΛΙΚΑ.
Αναφέρεται στο τελευταιο διαστημα της ζωής του Στεργιου με στοιχεια έγκυρα και δεν βλεπω για ποιο λόγο να μην μπει.
Ο συγγραφεας ασχολειται με παρόμοιο υλικό αν θυμηθώ και μια συνεργασία του με το Λαϊκο Τραγουδι όπου αναφερόταν εκεί στο τέλος του Δελιά και πάλι με έγκυρα στοιχεία.
και μη νομίζετε πως αν μιλουσε για την παικτική του ικανοτητα πχ. δεν θα ητανε βαρετό. Αναλογες αναφορες απο αλλους συγγραφεις για παίκτες, σου φερνουν απίστευτο χασμουρητό.
Επειτα η ΚΛΙΚΑ ειναι γεννημα θρέμα της συντονιστικης ομαδας του φορουμ, εγω σαν παλιο μελος που ειμαι [πολυ πριν απο χρονολογια που λεει το προφιλ μου] νομιζω οτι πρέπει να στηριχτει και οχι να πολεμηθει.
και με την ευκαιρια να ρωτησω ποιοι αποτελουν τωρα τη συντονιστικη ομαδα της ΚΛΙΚΑΣ?
Μα δεν πολεμήθηκε! Εκφράστηκαν διαφωνίες για τη σκοπιμότητά του. Αυτό είναι κριτική, δεν είναι πόλεμος.
Κριτικη με smiles?
Τεσπα.
Οι φατσούλες χρησιμοποιούνται για να “χρωματίσεις” λίγο τον γραπτό λόγο και να δείξεις με τι διάθεση γράφεις. Τόσο απλό.:088:
Κάποτε σε μιά παλιά συζήτηση,μερικοί φίλοι ηταν τής γνώμης,οτι δέν είναι ασχημο,η,κακό ,καί δέν πειράζει,να γίνουν συζητήσεις,η,να αναφερθούν πράγματα τελείως προσωπικά,γιά ολες αυτές τίς μεγάλες μορφές τού Ρεμπέτικου.
Η γνώμη μου ήταν,και είναι, οτι,οταν πλέον βγαίνουν στήν δημοσιότητα πληροφορίες,τελείως προσωπικού επιπέδου,το μόνο πού καταφέρνουμε καμιά φορά,είναι να μαυρίζουμε το ονομα,του συγκεκριμένου.
Νομίζω οτι αυτό πού μάς ενδιαφέρει πιο πολύ,είναι το εργο πού εδωσε ο καθένας απο αυτούς.
Φυσικά και είναι ενδιαφέρον η κάθε πληροφορία γιά τήν ζωή τού καθενός.Αλλά μέχρι ενός σημείου.
Αλλοι πίνανε χασίσια,αλλοι βαράγανε ηρωίνες,πολλοί πεθάνανε απο φυματίωση,αλλοι ηταν παιδεραστές,αλλοι χτυπούσαν τίς γυναίκες τους…κ.λ.π…Πράγματα πού λίγο πολύ, ολοι τα ξέρουμε,η,μπορούμε να τα υποθέσουμε.
Τό συγκεκριμένο αρθρο,κατά την γνώμη μου,πήγε πιό μακρυά απο οτι θα επρεπε.
Αυτή ήταν και η δική μου γνώμη. Καθ’ οδόν όμως το ξανασκέφτηκα, υπό το νέο φως που ρίχνιουν κάθε τόσο όλα τα παραπάνω μηνύματα.
Έχουμε για παράδειγμα αυτό:
Απ’ ό,τι φαίνεται (δεν το 'ξερα κι εγώ, μου το 'πανε) ο συγγραφέας έχει πρόσβαση στα αρχεία κάποιων ψυχιατρείων. Μπαίνω λοιπόν στη θέση του και σκέφτομαι τα εξής:
Μια ζωή μιλάνε και γράφουν οι ρεμπετόφιλοι για την ηρωινομανία του Δελιά. Υπάρχουν μαρτυρίες φίλων του, υποψίες, φήμες, τελικά μια ολόκληρη μυθολογία. Κάποια στοιχεία είναι σίγουρα, αλλά κάποια άλλα είναι ο καθένας ελεύθερος να τα φανταστεί κατά το δοκούν. Και ξαφνικά πέφτω πάνω σε συγκεκριμένα ιατρικά αρχεία που βάζουν μια τάξη σ’ αυτή τη μυθολογία!! Όχι πως εξηγούν από πού ξεκίνησε το πάθος (γιατί εκεί βέβαια είναι που οι αφηγήσεις δίνουν τροφή στη φαντασία μας), αλλά πάντως κάποια πράγματα τα καθιστούν απολύτως συγκεκριμένα, π.χ. μπήκε για αποτοξίνωση την τάδε ημερομηνία κι έκατσε τόσες μέρες -ούτε περίπου ούτε νομίζω, κουκιά μετρημένα.
Τέτοιο εύρημα να μην το μοιραστώ με όσους άλλους έχουν το ίδιο μεράκι για το ρεμπέτικο και τις ιστορίες του; Ο μελλοντικός βιογράφος του Δελιά, να μην έχει ένα στοιχείο παραπάνω εκτός από τις μαρτυρίες που ξέρουμε ήδη;
Ε, και τα ανάλογα ακριβώς για τον Μπέμπη. Μπορεί να το ξέρουμε ότι γενικώς έπινε κι ότι στο τέλος τον ήπιε εκείνο, αλλά όταν το πράγμα αποκτά ημερομηνία, τοποθεσία, ιατρική γνωμάτευση, από μυθώδες γίνεται συγκεκριμένο και αποκτά όρια: από εδώ μέχρι εκεί, όχι μέχρι όπου φαντάζεται ο καθένας.
Μπορώ να πω ότι στην ουσία μάλλον προστατεύει τους μουσικούς μ’ αυτά τα άρθρα παρά τους αμαυρώνει.
Ωστόσο, επειδή πριν από μερικές μέρες σκεφτόμουν τα ακριβώς αντίθετα, δηλ. ό,τι έγραψαν ο Πίκινος, ο Δημήτρης κι ο Λίγκα, κατανοώ κι εκείνη την άποψη.
Διάβασες τί ακριβώς έγραψε ο Πίκινος;
Καλά, μη βαράς. :112:
Διάβασα τι έγραψες, και θεώρησα ότι οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. «Ποια είναι η προσφορά» = «Δεν προσφέρει, είναι περιττό». Λάθος κατάλαβα; Μπορεί… Ε και τι έγινε, τόσο σοβαρό λάθος είναι;
Pepe, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου! Επί πλέον πιστεύω ότι άλλο πράγμα είναι ζώντος του καλλιτέχνη να ψαχουλεύεις την προσωπική του ζωή και να “βγάζεις τ άπλυτά του στη φόρα”, κι άλλο όταν, από απόσταση πλέον, προσπαθείς να φωτίσεις πτυχές της ζωής και του χαρακτήρα του (που προφανώς θα διαμόρφωσαν και το καλλιτεχνικό του έργο…) τη στιγμή μάλιστα που βρίσκεις μπροστά σου πραγματικά ντοκουμέντα που τον αφορούν!
Το άρθρο δε θα το σχολιάσω, γιατί πιστεύω είναι αξιακό το ζήτημα και υπάρχουν απόψεις, αλλά κάτι άλλο με έκανε εντύπωση. Νόμιζα πως τα ιατρικά δεδομένα είναι απόρρητα και απαγορεύει ο νόμος τη δημοσίευσή τους. Τι ισχύει τελικά;
Σε ό,τι αφορά τον Δελιά κατ’ αρχήν ούτε ο ίδιος το είχε κρυφό, μέχρι και τραγούδι συνέθεσε σχετικά με το πάθος του και την αντιμετώπισή του από την κοινωνία. Ό,τι γνωρίζουμε γι αυτόν είναι κυρίως μέσα από αφηγήσεις ρεμπετών και όχι μέσα από παραβίαση προσωπικών δεδομένων.
Τώρα η εξάρτηση του Μπέμπη από το αλκοόλ και ο καταλυτικός ρόλος που έπαιξε στη ζωή του, είναι πράγματα πασίγνωστα και δεν νομίζω πως οι ιατρικές γνωματεύσεις συνέβαλαν σε κάτι παραπάνω.
Προσωπικά διαφωνώ με το άρθρο γιατί αφ’ ενός δεν ρίχνει φως σε χρήσιμα για τη μουσική του Μπέμπη πράγματα και αφ’ ετέρου μπαίνει σε προσωπικά δεδομένα του καλλιτέχνη που κανένα μας δεν αφορούν…
Ας καταθέσω λοιπόν κι εγώ την άποψή μου. Οχτροί και φίλοι, [u]καλώς να ορίσετε[/u]!
Πέπε! ώ! Πέπε!
ήρθεν η ώρα
σεντόνια να γράψεις
παίρνοντας φόρα!:044:
ή
Χαρμάνης είμʼ απʼ το πρωί
σεντόνια παʼ να γράψω
μες στου Πικίνου τον τεκέ
τις μάπες μου θʼ αρπάξω! :063:
Άλκη μου, γιατί πρέπει να εστιάζουμε πάντα στην μουσική και μόνο, όταν πρόκειται για καλλιτέχνη της μουσικής; Δεν πρέπει να γνωρίσουμε, όσο αυτό είναι δυνατό, και την εν γένει προσωπικότητα του ατόμου; Και αν τυχόν ένας ερευνητής πέσει (κατά τύχην ή εξ επιτούτου) σε στοιχεία που αφορούν τον συγκεκριμένο άνθρωπο, θα πρέπει να τα κρύψει μην τυχόν και αμαυρωθεί η μεταθανάτια φήμη του; Μα, η φήμη έχει να κάνει με το καλλιτεχνικό μέρος, όχι με την εν γένει ζωή του ατόμου.
Και επίσης: μήπως ξέρεις κάποια βιογραφία επώνυμου καλλιτέχνη, πολεμιστή, δικηγόρου, πρωθυπουργού, που να μην μπαίνει σε προσωπικά δεδομένα του ατόμου;
Καλησπέρα, παρακολουθώ αλλά δεν γράφω συχνά, αλλά είπα να πω την γνώμη μου γιαυτό το ενδιαφέρων θέμα…
Οι μορφές του ρεμπέτικου, όπως ο Δελλιάς η ο Μπέμπης, είναι πλέον ιστορικά πρόσωπα. Όταν γίνεται μια έρευνα για αυτούς, δεν είναι δυνατών να εστιάσει αποκλειστικά στο καλλιτεχνικό κομμάτι. Πρέπει να γίνει ανάλυση της προσωπικότητάς τους και των εμπειριών της ζωής τους, γιατί αυτές οι εμπειρίες δημιούργησαν αυτή την προσωπικότητα. Είναι σαν να κάνει π.χ κάποιος μια ανάλυση για τον Χίτλερ ( παράδειγμα που βρήκα τώρα, τέλος πάντων… ) και να μην αναφερθεί στα παιδικά και νεανικά του χρόνια ή τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσε και αναδύθηκε. Η έρευνα θα είναι ελλιπής. Η έρευνα δεν σκοπεύει να βελτιώσει ή να βλάψει την φήμη του καλλιτέχνη, αλλά να φωτίσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε αυτό το μοναδικό καλλιτεχνικό ρεύμα που λέγεται ρεμπέτικο.
Το ίδιο βέβαια δεν μπορείς να το κάνει κανείς για κάποιον εν ζωή ή που δεν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τον θάνατό του, καθώς εύκολα θα κατηγορηθεί για εμπάθεια, συμφέροντα κτλ ( που πολύ πιθανό να υπάρχουν κιόλας )
Αν πρόκειται να φωτιστούν οι συνθήκες που λες και γω μαζί σου.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, που και σε τι διαφαίνεται ο “φωτισμός”;
Τι παραπάνω μάθαμε δλδ απ’ αυτά που ήταν ήδη γνωστά;
Γεια σου Αλκη!
Στην ερώτηση σου τίποτα! Απλά, όταν κάποιος στο μέλλον τύχει και σου πει: "ο Μπέμπης δεν έπινε ούτε είχε νοσηλευτεί, αυτά είναι φήμες", έχεις πλέον αυτό που λέμε reference. Για χάρη της επιστημονικής έρευνας είναι βασικότατο στοιχείο, παρόλο που όπως λές ήταν γνωστό. Μέχρι εκεί.
Ενα άλλο παράδειγμα. Αν είχαμε το ενοικιαστήριο του Μάρκου στα Ασπρα χώματα θα πείραζε κανένα; Οχι, παρόλο που είναι πασίγνωστο ότι ο Μάρκος είχε ταβέρνα εκεί. Αρα το πρόβλημα, δεν είναι αν ήταν γνωστό ή όχι, ο “φωτισμός” όπως λες αλλά αν έχουμε δικαίωμα να μπαινουμε στα ενδοτερα.
Γνώμη μου είναι πως για τέτοιες προσωπικότητες, έχουμε, παρόλο που αισθάνομαι και εγώ για το συγκεκριμένο λίγο αβολα, λόγω αγάπης και σεβασμού για τον Μπέμπη.