Είναι αρκετά υποκειμενικό το θέμα (και φυσικά στο ρεμπέτικο φόρουμ θα τείνει να γίνεται αντικειμενικό, λόγω των ακουσμάτων των περισσοτέρων από εμάς). Δεν μπορούν να συγκριθούν οι δύο ερμηνείες διότι τα προσωπικά ακούματα είναι σημαντικό κριτήριο και επιπλέον στη μία ο καλλιτέχνης εμφανίζεται σε σκηνή, ενώ στην άλλη είναι σε studio. Ο Πάριος είναι πολύ “ελαφρός” για μένα και η ερμηνεία του δεν συγκρίνεται με την ερμηνεία του Μπιθικώτση. Μπορεί να τεθεί όμως ως θέμα συζήτησης το προσωπικό γούστο του καθενός αγαπητέ Θοδωρή; Θα καταλήγαμε ποτέ σε κάποιο συμπέρασμα;
Μα αυτοί είναι οι χαρταετοί (συγκεκριμένα μετά το 4:28 που λες είναι ο “χασαποσέρβικος” αμέσως μετά τους χαρταετούς στη “γειτονιά των αγγέλων”, τι σχέση έχουν με το παίξιμο της Δραπετσώνας; Αν θέλεις να κάνεις σύγκριση όμοιων πραγμάτων μπορείς να πας εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=0zDUNxdKBWg
Και ναι εξακολουθώ να θεωρώ το παίξιμο του Χιώτη καλύτερο ΚΑΙ από του Παπαδόπουλου. Οι δε τρίλιες (που κατά τη γνώμη δεν εκτελούνται σωστά στο δεύτερο μέρος της εισαγωγής και ΔΕΝ υπάρχουν στην εκτέλεση του Χιώτη, θεωρώ ότι δεν ταιριάζουν στο ύφος της Δραπετσώνας). Βρίσκω δε αυτή την εκτέλεση φλύαρη.
Και κάτι άλλο. Στο 2:45 του video που παρέθεσες λέει το φοβερό “τους χαρταετούς τους έπαιξε άλλος πριν και μετά έβαλε εμένα ο Θεοδωράκης”.
Άλλος!!!
Ξέρεις ποιος είναι αυτός ο άλλος; Ο Γιώργος Ζαμπέτας; Έχεις ακούσει την εκτέλεση του “άλλου”;
Μεταξύ λοιπόν Χιώτη και Χριστοδούλου (αν έχει δίκιο ο φίλος Μπάμπης) και Ζαμπέτα - Παπαδόπουλου εγώ προτιμώ ασυζητητί Χιώτη και Ζαμπέτα. Το γιατί θα 'χανα πολλή ώρα να το εξηγήσω και νομίζω είναι και off topic.
Ακριβώς επειδή αναφέρεσαι σε αντικειμενικά κριτήρια, Θοδωρή, μπορούμε ίσως να ακούσουμε βάσει ποιών αντικειμενικών (ή έστω υποκειμενικών) κριτηρίων ο Πάριος καταθέτει «αγνότερο» παρελθόν από εκείνο του Μπιθικότση; Μήπως «αγνότητα» θεωρείται η μεταφορά για την ελληνική αγορά των πανευρωπαϊκών επιτυχιών του Χούλιο Ιγγλέσιας, που έρχονταν στο ελληνικό στούντιο σε οργανική μόνο εγγραφή και ο Πάριος προσέθετε τη φωνή στα ελληνικά, φορώντας τα ακουστικά του; Και μόνη η τεχνική της συγκοπής, που είναι άγνωστη τόσο στο ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι όσο και στο ρεμπέτικο και το λαϊκό, και που ο Πάριος τη χρησιμοποίησε μετά κόρου ακόμα και στα «νησιώτικα» του, και φυσικά και στη Δραπετσώνα, εμένα μου φτάνει για να μορφώσω αισθητική άποψη.
Να το κατρακυλισω το θεμα ?
Πιστευω πως καθε φωνη ειναι φτιαγμενη εκ Θεου να πει αυτο που της ταιριαζει …
Φωνη ολοι εχουμε , αλλα οχι για να σταθουμε επαξια και να τραγουδησουμε …
Αλλα κι αυτοι που εχουν το “χαρισμα” και λενε οι πολλοι , αυτος η αυτη λεει “τα παντα” ,
κατα την γνωμη μου δε στεκει … Κανεις δεν μπορει να πει τα “παντα” , κανεις …
Και αν εχει μεσα του ταπεινοφροσυνη , θα το παραδεχτει !!!
Αλλο οι πειραματισμοι , τα σαλτα και αλλο “πού” σε οδηγουν οι δρομοι της δικης σου φωνης …
Ενα παραδειγμα , η Τανια Τσανακλιδου εχει εκφραστκο “βιμπρατο” …
Ειδατε πολλες “εξαιρετικες” τραγουδιστριες να το εχουν ? Οχι , επομενως ποτέ δεν μπορεσουν
να ερμηνευσουν με τον ιδιο τροπο ενα τραγουδι , σαν την αγαπημενη τραγουδιστρια …
Και κατι αλλο , μαθαμε να “αγαπαμε” ενα τραγουδι , απαυτον που το ειπε για πρωτη φορα ! Δεν καταδικαζουμε και τις μετεπειτα ερμηνειες , διοτι θα υπηρχε μια στασιμοτητα , αλλα "σπανια" υπερκαλυφθηκε στ αυτια μας απο αλλον ερμηνευτη , η μαγεια της “πρωτης φορας” …
Διαβάζοντας όλη την κουβέντα που αναπτύχθηκε, βρίσκω την άποψη της παραπάνω φίλης ως την ιδανικότερη για το συγκεκριμένο ζήτημα…Η αντικειμενικότητα είναι μια πολύ λεπτή έννοια στο χώρο της λαϊκής μουσικής…Ή τουλάχιστον έτσι εγώ πιστεύω…
Ιστορική αγνότητα εννοώ το να είσαι τίμιος και καθαρός σε αυτό στο οποίο έχεις αφιερώσει τη ζωή σου. Πόσω μάλλον όταν απευθύνεσαι στον απλό λαό.
Αν δίσταζα να είμαι επικριτικός σε κάποιον, αυτός θα ήταν σίγουρα ο Καζαντζίδης ο οποίος έμπρακτα απέδειξε ότι αυτά που τραγουδούσε έβγαιναν μέσα από την ψυχή του και ποτέ δεν πούλησε την ψηχή και τις αξίες του στο “διάολο” για ένα κομμάτι επιτυχίας. Ο Στέλιος ήταν πάντα τίμιος απέναντι στο κοινό που απευθυνόταν, βάδισε πάντα σταθερά στα “τσανάκια” που ο ίδιος τοποθέτησε τον εαυτό του μέσα και αντί να τυφλωθεί από τις μεγάλες πίστες, απεναντίας πάνω στο απώγειο της καριέρας του τους γύρισε την πλάτη και αφιερώθηκε για πάντα στο λαό, τον παντοτινό του συνοδοιπόρο. Για εκείνον ο μόνος τίτλος τιμής που κυνηγούσε δεν ήταν ούτε του “sir” ούτε του “λόρδου”, του αρκούσε η αγάπη του μεροκαματιάρη.
Τί να κάνουμε; Η ιστορία γράφεται και δεν ξεγράφεται. Μικροί, μεγάλοι στα καφενεία;
Θοδωρή πρόσεχε να δείς τι κάνεις τώρα…φεύγεις απ την εκτέλεση του τραγουδιού,απ την αγνότητα όσον αφορά τις επιλογές σε καριέρα και μόνο και το πάμε στο τι ήταν ο καλλιτέχνης και τι στάση κράτησε στην ζωή του.Αν ήταν έτσι ειλικρινά θα είχα πάψει απο καιρό να ακούω Τσιτσάνη και Ζαμπέτα ίσως και άλλους που μπορεί να είχα κόλλημα.Αλλά δεν είναι έτσι.Σε ένα βαθμό είναι και χαζό για παράδειγμα να μην παίζω την Αρχόντισσα του Τσιτσάνη γιατί αυτός ήταν…
Όσο λοιπόν για τους δυο που γίνεται η κουβέντα είναι άλλο οι πολιτικές απόψεις του Μπιθικώτση και άλλο η φωνή του,και οι επιλογές που έκανε ή του δόθηκαν. Όπως επίσης και ο Πάριος.Τον οποίον τον κρίνω μόνο και μόνο γι αυτό που βλέπω.Σαν τραγουδιστή τον ξέρω.Μιας και ξεφύγαμε απο την Δραπετσώνα,αν γίνει γενικότερη σύγκρηση δεν θα έχει νόημα.Γούστα.Για την Δραπετσώνα όμως νιώθω πως είναι κατι παραπάνω απο γούστο.Είναι συναίσθημα.Υποκειμενικα το λοιπόν τα περισσότερα.
Θοδωρή, κατά τη γνώμη μου η ερμηνεία του Μπιθικώτση δεν συγκρίνεται μ’ αυτή του Πάριου. Πιστεύω ότι τόσο ο μακαρίτης όσο και ο εν ζωή καλλιτέχνης, ηταν και είναι αν μη τί άλλο ταλαντούχοι και έχουν ερμηνείες που’χουν αφήσει εποχή, έκαστος στο κοινό του αλλά και οι δύο στη λαϊκή μάζα που απευθύνονται.
Επειδή δε το ερώτημα που θέτεις είναι εντελώς υποκειμενικό, δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω μιά και φαίνεται ότι έχεις ήδη προαποφασίσει, απλά θα σου τονίσω ότι στο συγκεκριμένο πόστ είναι σαν να ρωτάς: “Σας αρέσουν καλύτερα οι λαχανοντολμάδες ή τα γιαλαντζί;” Ίδια σοβαρότητα θα δώσω, και με την ίδια άνεση θ’ απαντήσω ότι προσωπικά προτιμώ το πρώτο, αλλά με το καλό μεθαύριο Καθαροδευτέρα μ’ευχαρίστηση θα δοκιμάσω και τα νηστίσιμα.:089:
Και φυσικα φιλε μου Ισαακ δεν απευθυνεσαι σε χορτοφαγους …:089:
Με αυτή τη λογική η καλύτερη εκτέλεση της Δραπετσώνας θα ήταν από πρόγραμμα υπολογιστή το οποίο θα απέδιδε τους ήχους στην απόλυτη τελειότητα. Αυτό ίσως να ισχύει σε άλλα είδη μουσικής. Όχι όμως στο λαικό τραγούδι. Στο λαικό τραγούδι ύψιστος παράγοντας είναι η ψυχή που ξοδεύει ο καλλιτέχνης στην απόδοση του τραγουδιού. Στο λαικό τραγούδι, σημείο κλειδί είναι το συναίσθημα που σου γεννά όχι μόνο η φωνή αλλά ο καλλιτέχνης ο ίδιος σαν σύνολο. Ο καλλιτέχνης δεν είναι άψυχο όργανο παραγωγής ηχητικών κυμάτων. Είναι προσωπικότητα με ψυχή και ιστορία.
Να με συμπαθάς, αλλά ο Μπιθικώτσης δε μου γεννά κανένα συναίσθημα όταν τον ακούω να τραγουδά τη Δραπετσώνα. Κι αυτό γιατί η ιστορική του διαδρομή και η αυθεντικότητά του ως χαρακτήρας δεν του ταιριάζει.
Ο Καζαντζίδης έγινε αντικείμενο λατρείας γιατί αυτά που τραγουδούσε ήταν κομμάτια από την ψυχή του και τη ζωή του. Όπως ο ίδιος έχει πει, ποτέ δεν τραγουδούσε ένα τραγούδι αν δεν εξέφραζε πρώτα τον ίδιο. Και όλο αυτό αντανακλούσε στην ερμηνεία του. Ο λαός τον ένιωσε, βρήκε στη φωνή του έναν άνθρωπο που είχε τα ίδια προβλήματα, πόνους και προβληματισμούς με εκείνον.
Καλοί οι λαχανοντολμάδες του εστιατορίου, είναι αριστοκρατικότεροι, είναι εκείνοι που θα πάρουν τα περισσότερα βραβεία σε διαγωνισμούς μαγειρικής, αλλά όταν πεινάσουμε πραγματικά, τους λαχανοντολμάδες της γιαγιάς θα αναπολήσουμε…
Ρε συ Θοδωρή και συγνώμη δηλαδή, αλλά μπερδεύεις την γραβάτα με το σώβρακο που λένε!!
Πώς ξεκίνησε η κουβέντα, πώς βρεθήκαμε σε σύγκριση Μπιθικώτση-Πάριου, πώς έμπλεξες τον Καζαντζίδη, πώς τις πολιτικές επιλογές του Μπιθικώτση, πώς τους μουσικούς των εκτελέσεων, ούτε το κατάλαβα!!!
Σού αρέσει ο Πάριος, όταν λέει την Δραπετσώνα, περισσότερο από τον Μπιθικώτση, ε! και λοιπόν; Είναι θέμα για κουβέντα αυτό;
Τα πράγματα είναι απλά όταν πρόκειται για θέματα με κύριο επιχείρημα το “μ’ αρέσει-δεν μ’ αρέσει”.
υ.γ. Το γνωστό πια “Βάζει/δεν βάζει ψυχή” είναι μια σαχλαμάρα έκφραση και μόνο και όποιος παίζει ή τραγουδάει επαγγελματικά το καταλαβαίνει. Δεν έχουμε πάντα την ίδια ψυχολογία.
Άσε που μπλέχτηκαν και οι λαχανοντολμάδες, και μάλιστα με περίεργη τελείως λογική: όλοι προτιμάμε εκείνους της γιαγιάς μας από του εστιατορίου, του οποίου η μαγειρική σπανιότατα είναι «αριστοκρατική»*
*Θα ανοίξω καινούργιο θέμα: « Κριτήρια αριστοκρατικότητας στη μαγειρική των επαγγελματικών χώρων εστιάσεως.».
Ωραία απάντηση. Δείγμα ήθους, σοβαρότητας και ποιότητας. Και μάλιστα από συντονιστή.
Η δική μας γενιά δεν είναι και τόσο χάλια τελικά. Ευτυχώς!
Το ήθος και τη σοβαρότητα όσοι μου τα δίδαξαν, μου τα δίδαξαν και τα έμαθα καλά, διαμορφώνοντας την όποια ποιότητά μου. Δεν χρειάζομαι άλλη διδαχή, ούτε βελτίωση ποιότητας.
προσπαθειτε ρε παιδια να βγαλετε ακρη σε θεματα τα οποια ειναι απο τη φυση τους “προβληματικα”.εμενα ουτε ο παριος μαρεσει ουτε ο σερ μπιθι.και τι να κανουμε τωρα??να προσπαθησω να σας πεισω??ματαιο. μια τεραστια λουπα που δεν τελειωνει ειναι το αντικειμενικο και το υποκειμενικο και τα γουστα του καθενος…
Θωδωρη,ειμαστε και συνομηλικοι,θα ελεγα οτι κλαφτα χαραλαμπε ειναι και η γενια μας.αλλα οπως και να εχει το θεμα,εχουμε και μια διαφορα ηλικιας απο τον Νικο,και πρεπει να σεβαστουμε αυτο τουλαχιστον.συν το γεγονος οτι το απροσωπο διαδιχτυ ευνοει σε μεγαλο βαθμο τις παρεξηγησεις!!!οπως εχει γραψει και καποιος συντονιστης παλαιοτερα σε αλλο θεμα,δε χρειαζεται να σερνουμε τα ζωναρια μας χωρις λογο!!
φιλικα προ παντων!!
Οι συγκρίσεις αυτές είναι ,μάλλον άστοχες. Ο Θοδωρής ένας νέος άνθρωπος, έχει ,προφανώς ,τελείως διαφορετικές προσλαμβάνουσες ,και καλά κάνει .Κρίνει πράγματα από τη μεριά του ,συμβαδίζοντας με τη τρέχουσα αισθητική. Ο μεν Πάριος είναι ένας διασκεδαστής ,πατώντας πάνω στη μανιέρα που του έδωσε επιτυχίες. Το ίδιο τραγούδι εδώ και δεκαετίες.Ο δε Μπιθικώτσης ,λαϊκός τραγουδιστής ,τελείως διαφορετικού ¨κλίματος¨. Που ωστόσο είχε τη δυνατότητα ,και το ταλέντο να ερμηνεύσει πράγματα ,που δεν είχε διανοηθεί, και μάλιστα να είναι και συγκλονιστικός
Σιγά Μπάμπη, θα βάλω τα κλάματα!
Ήταν και στον ύμνο της χούντας τόσο συγκλονιστικός και λαικός μαζί;
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 02:13 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 02:01 —
Το κακό δεν είναι ότι δε χρειάζεσαι διδαχή και βελτίωση ποιότητας από άλλους, αλλά ότι οι άλλοι δεν τα χρειάζονται από εσένα.
Παρακολουθώντας την όλη συζήτηση, τείνω να καταλάβω τα εξής πράγματα : α) είναι ανούσιο κατα την άποψή μου να συγκρίνουμε υποκειμενικά γούστα (στον άλλον μπορεί να αρεσει η εκτέλεση που άκουσε σε σκυλάδικο, π.χ.), β) καλά κάνουμε και κρίνουμε όλους τους τραγουδιστές (άλλωστε όποιος εκτίθεται στο κοινό, πρέπει και να κρίνεται), αλλά πρέπει πιστεύω να δούμε και πιο διαχρονικά κάποια ζητήματα. Πιστεύω πως ο φίλος Θοδωρής καλά κάνει και έχει την άποψή του, αυτό τον εκφράζει στο κατω-κατω, αλλά δε νομίζω πως πρεπει να τρωγομαστε όσοι αγαπαμε την αληθινή λαϊκή μουσική. Πιο πολλά πρέπει να είναι αυτά που μας ενώνουν παρά αυτά που μας χωρίζουν, ιδιαίτερα στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς για το λαϊκό τραγούδι. Και κλείνοντας, όντας και εγω νεος, μάλλον απογοητεύομαι απο γουστα και προτιμησεις συνομιλήκων, παρά ενθουσιάζομαι. Αυτά.
Φιλικά.
Ο Στ. Καζαντζιδης οταν ερωτηθηκε ποιο τραγουδι ειναι αυτο , το οποιο θα ηθελε να πει
και δεν το ειπε , απαντησε “ο Τρελος” του Ακη Πανου , που το εδωσε στον Μ.Μητσια …
Καλεισθε να απαντησετε (ηδη το ακουσατε και σε αλλες εκτελεσεις , Κοτσιρα , Βελή , Μπαση)
<< εαν απο την αρχη το ελεγε ο Καζαντζιδης , θα το ελεγε καλυτερα απο τον Μητσια ? >> …:mad:
Θοδωρή ,το κλάμα πολλές φορές είναι λυτρωτικό! Αλλά για μία μαλ@κια , ποιος μπορεί να ακυρώσει την προσφορά ενός τέτοιου καλλιτέχνη? Επίσης δε μπορώ να καταλάβω ,γιατί σου βγαίνει μια τέτοια επιθετικότητα ,στα μηνύματα σου ,κουβέντα κάνουμε ρε φίλε!