Πιστευω οτι η συζυγος δεν θα συμφωνησει μ’αυτο!
Για να επανέλθω στο θέμα μας.
Νομίζεται ότι μπορεί να τυποποιηθεί τόσο πολύ ένα μάθημα (10λεπτα, 20λεπτα κλπ). Δεν νομίζω. Το μάθημα είναι ιδιαίτερο για κάθε μαθητή. Και κάτι άλλο, τι το κακό βρίσκεις αλλοιώς να διδάσκει ο Γιαννιώτης από τον Κρητικό; γιατί να διδάσκουν τα ίδια ακριβώς;
Όταν έκανα μάθημα (ως μαθητής), και μιλάω για τον πρώτο χρόνο, πήγαινα στο δάσκαλο με το walkman μου (προαπαιτούμενο εργαλείο) και τον ηχογραφούσα. Μετά σπίτι άκουγα και έπαιζα. Κάναμε:
-
μια γρήγορη περασιά στους δρόμους,
-
Ασκήσεις πάνω σε ένα δρόμο, με ταυτόχρονη εκμάθηση τραγουδιού πάνω σε συτό τον δρόμο.
Νομίζω ότι ο πρώτος χρόνος είναι και ο πιο δύσκολος για τους ερασιτέχνες που απλά θέλουν να μάθουν να παίζουν και να ακούνε και να παίζουν.
Σε δεύτερο επίπεδο, ίσως μετά τον δεύτερο χρόνο, έρχονται, εμβαθύνσεις, 5φθογγα, 4φθογγα, σόλα και ταξίμια. Μπορεί κανείς να ξαναγυρίσει και να εμβαθύνει στον κάθε δρόμο με τα ακόρντα του, τις δεύτερες φωνές κλπ κλπ.
Υ.Γ. Δεν είμαι δάσκαλος μουσικής, ούτε μουσικός, ούτε θα γίνω. Μάλλον χρειάζομαι μερικά μαθήματα (δευτέρου επιπέδου). Η εμπειρία μου προέρχεται από ένα Ωδείο και ένα Δάσκαλο. Απλά καταθέτω, ευθαρσώς ίσως, την άποψή μου, σαν ερασιτέχνης, και μην αρχίσετε να με κοπανάτε :112:!!!
Φίλε katepano,
Σίγουρα κάθε μαθητής έχει μιά ιδιαιτερότητα.
Άν μιλάμε όμως γιά Σχολή, τότε σίγουρα πρέπει να τυποποιηθεί διδακτέα ύλη, ασκήσεις, ρεπερτόριο, στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν απο τους μαθητές ανά έτος κλπ. Άν μιλάμε γιά ιδιαίτερο μάθημα (φροντιστήρια) τοτε -και μόνο τότε- το βάρος πηγαίνει στις ελλείψεις ή αδυναμίες του συγκεκριμένου μαθητή.
Όσον αφορά την ίδια ακριβώς διδασκαλία, δεν καταλαβαίνω καλά την απορία σου.
Η “Φραγκοσυριανή” άς πούμε, ή ένα χιτζάζ, είναι διαφορετικά στην Κρήτη και διαφορετικά στά Γιάννενα ? ? ? Για ποιόν λόγο ακριβώς θεωρείς φυσικό, στην Κρήτη να μαθαίνεις μαθαίνεις μπουζούκι “κάπως” και στα Γιάννενα να μαθαίνεις μπουζούκι “κάπως αλοιώς” ? ? ?
Φιλικά, Γιώργος.
Αναφερόμουνα σε προηγούμενο σχόλιο του Aris_k
Δεν είπα πως είναι κακό. Ούτε πως πρέπει να διδάσκουν ίδια.
Εννοούσα απλά, τα καλά στοιχεία του ενός και του άλλου να τα προσέξουμε και να τα συμπεριλάβουμε σε όποια μέθοδο.
Πάντως και στην κλασσική μουσική ολοι οι μαθητές δεν διδάσκονται τα ίδια και όλοι οι καθηγητές δεν διδάσκουν τα ίδια - γι αυτο άλλωστε υπάρχουν και ξεχωριστές σχολές και πάντα υπήρχαν και μάλιστα συχνα με κόντρες μεταξύ τους.
Σίγουρα πρέπει να υπάρχει μια κοινη βάση(αυτοι που όλοι αποδεχόμαστε ως αληθινή) αλλα απο εκει και πέρα ειναι φυσικό να υπάρχει πολυχρωμία. Αυτό συμβαίνει σε κάθε είδος μουσικής.
Αλλιώς θα οδηγηθούμε σε μια στείρα επανηπτική διδασκαλία που θα βγάζει πανομοιότυπους μουσικους-τζουκ μποξ- κάτι που τα περισσότερα ωδεία το κάνουν απο τη βαρεμάρα τους μιας που το μόνο που τους ενδιαφέρει ειναι να τα αρπάζουν. Φυσικά αυτο δεν μπορεί να αποδώσει, γι αυτο έχουμε τόσους πολλούς πτυχιούχους ή διπλωματούχους μουσικούς που δεν έχουν ιδέα απο μουσική.
μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε !!
τρία βασικά πράγματα θεωρώ πως πρέπει να αποτελέσουν την αφετηρία ενός καθηγητή μπουζουκιού
– η διασκέδαση/ευχαρίστηση του μαθητή : να μπορεί να παίζει τα τραγούδια που του αρέσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται.
– η καλλιέργειά του : να γίνει πιο πλούσιος σε επίπεδο μουσικών γνώσεων, τεχνικών-θεωρητικών κι αισθητικών.
– η προοπτική να γίνει ο μαθητής επαγγελματίας κάποια στιγμή (εάν κι εφόσον το επιθυμεί και του επιτρέπεται).
Για να επιδιωχθούν τα παραπάνω, πιστεύω πως η διδασκαλία πρέπει να εξασφαλίζει τουλάχιστον κάποια «όπλα» :
– καλό αυτί : να αντιληφθεί ο μαθητής ότι μπορεί να «ακούει» τις μελωδίες, να τις τραγουδάει και να τις ψάχνει στο όργανο.
– τεχνική κατάρτιση : να μπορεί να παίξει αυτά που θέλει όπως θέλει κι όχι όπως μπορεί. Να καταλάβει την εκφραστικότητα, την δυνατότητα ποικιλίας ηχοχρωμάτων, ταχύτητας και δυναμικής στο παίξιμο, την σημαντικότητα της σιωπής/παύσης και την ασημαντότητα —καμιά φορά— της γρηγοράδας.
– αυτοσχεδιασμός : να καταλάβει ότι ένα παίξιμο μπορεί να το εμπλουτίσει. Ότι μπορεί να σκαρφιστεί μελωδίες, να κάνει ταξίμια, να συνθέσει δικά του πράγματα, να πειραματιστεί. Να φτιάξει τον δικό του ήχο.
– ρεπερτόριο : υπάρχουν άπειρα τραγούδια. Η διδασκαλία πρέπει να ξεχωρίζει και να βασίζεται στα πιο ενδιαφέροντα, πλούσια σε εφόδια (μελωδικά, τεχνικά, ρυθμικά, ιστορικά) κομμάτια. Παράλληλα να μην λείπουν τα πιο εμπορικά/γνωστά.
– ανάγνωση : να εξοικειωθεί ο μαθητής με την παρτιτούρα. Θα τον βοηθήσει να αναπτύξει τους ορίζοντές του και στο μέλλον να μπορεί να παίξει κι άλλα πράγματα. Βοηθά επίσης στην καλλιέργεια του αυτιού.
– θεωρητική κατάρτιση : θα μου άρεσε μια προσέγγιση που να βασίζεται πάρα πολύ στα τραγούδια για την εκμάθηση των δρόμων, των ρυθμών κτλ… Είναι σημαντικό κι όχι δύσκολο κατά τη γνώμη μου από τα πρώτα κιόλας τραγούδια ο μαθητής να συνδέει μια μελωδία με κάποιο όνομα δρόμου και μια ρυθμική δομή. Να καταλαβαίνει τι παίζει.
– όργανο : να καταλάβει το μπουζούκι σαν όργανο, να εξοικειωθεί με την λειτουργία του και τον χειρισμό του.
Χονδρικά αυτά.
ΣΩΣΤΑ.
Γιά τους ρυθμούς (εκτός του babis) ξεχάσαμε να αναφερθούμε.
Οι ρυθμοί πχ. τι εστί “απτάλικο”, “καμηλιέρικο”, κλπ. πρέπει να είναι έννοιες παντελώς ξεκάθαρες στο μυαλό ενός που σπουδάζει μουσική με το μπουζούκι.
Φιλικά, Γιώργος.
Πιστεύω αυτά που λέει ο Μπάμπης από πάνω, με βρίσκουν αρκετά σύμφωνο. Να προσθέσω όμως κατά την άποψη μου, οτι το μπουζούκι είναι ένα ιδιαίτερο όργανο. Οι τρόποι παιξίματος είναι πολλοί διότι πρόκειται για ένα σολιστικό όργανο. Αν θεωρήσουμε οτι κορυφαίος μπουζουξής είναι ο Χιώτης, τότε συγκριτικά και μόνο θα λέγαμε οτι ο Μάρκος δεν ήξερε μπουζούκι. Έλα όμως που δεν είναι έτσι τα πράγματα, άλλο πράγμα ο ένας, άλλο ο άλλος.
Για μένα λοιπόν το κλειδί της υπόθεσης ή η αρχή της μάθησης, όπως θέλετε πείτε το, είναι η παιδεία από κει ξεκινάνε όλα. Την ντρίλια μπορεί να μην καταφέρνω να την παίξω τώρα αλλά τον άλλο μήνα παίξε παίξε θα βγει, αν όμως δεν ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ τι είναι αυτό που παίζω τότε είναι σκούρα τα πράγματα. Το παν είναι η ψυχή.
Εγκρίνω και επαυξανω.Η δεξιοτεχνία είναι εργαλείο για την έκφραση, και δεν είναι αυτοσκοπος.Τι να την κάνεις την τρεχάλα όταν δεν ξέρεις να την χρησιμοποιήσης.Καλή η γρηγοράδα αλλά το ζητούμενο είναι να βγάλης προς τα 'εξω την ψυχή σου.
Όλοι συμφωνούμε νομίζω σ’αυτό.
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει οτι μπουζούκι είναι μόνο, αυτο που έπαιζε ο Χιώτης ή ο Λεμονόπουλος.
Το ζήτημα όμως παίζει και ανάποδα. ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΤΑ ΕΣΩΨΥΧΑ ΣΟΥ, ΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ “ΚΟΥΛΑ” ? ? ?
Εγώ νομίζω οτι, άν τα χέρια σου είναι εκπαιδευμένα στις τεχνικές του οργάνου -τότε δεν υπαρχει τίποτα να σε εμποδίζει “να βγάλεις προς τα έξω την ψυχή σου”, ενώ ανάποδα, και νά’χει η ψυχή σου να πη πράγματα -άν τα χέρια σου δεν σε βοηθάνε να τα πής . . .
ΥΓ. Τα παραπάνω δεν έχουν να κάνουν με τίς ταχύτητες και μόνο. Δεξιοτεχνία δεν είναι μόνο η ταχύτητα.
Φιλικά, Γιώργος.
Μερικες φορες δινεται η εντύπωση ενος ελυτισμου οταν λεει καποιος: το μπουζουκι θελει ψυχή. Δηλαδή η τρομπετα δε θέλει;
Η τρομπετα ειναι στα ωδεια…
και το μπουζουκι δεν θα μπει δινοντας εξετασεις ψυχής.
καθε μουσικη θελει ψυχη, αλλα δεν αποσαφηνίζουμε τιποτα γυρω απο τη διδασκαλια του οργάνου μιλώντας με αυτον τον τροπο.
Ο καθένας μας έχει ψυχή.Δεν μπορούν όμως όλοι να "την βγάλουν προς τα έξω’ όσο καλοί δεξιοτέχνες και αν είναι.Σίγουρα γιά να εκφραστείς είτε παίζεις τρομπέτα, είτε μπουζούκι, είται φαγκότο, θα πρέπει να να έχεις τα εκφραστικά μέσα (ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑ) για να το κάνεις.Εγω απλά λέω οτι ο πολύς κόσμος, επαναπαύεται όταν γίνει δεξιοτέχνης και δεν πάει παραπέρα που είναι και το ζητούμενο.(Δεστε πόσο πιο γρήγορα παίζω το Χ κομμάτι απο τον π.χ.ΧΙΩΤΗ και πιο καθαρά.) Ναι αλλά ο ΧΙΩΤΗΣ άφησε ήχο, άφησε προσωπικότητα, αναγνωρισημότητα παιξίματος, εσύ τι κάνεις; Υπάρχουν νέοι παίκτες, που είναι εξαιρετικοί μουσικοί,πολυβόλα,πεντακάθαροι.Ξεχωρίζουμε όμως κάποιους οι οποίοι έχουν ένα αλλοιώτικο παίξιμο,κάτι δικό τους,κάτι το αναγνωρίσιμο.Αυτοί κατορθώνουν και την δίνουν την ψυχή τους, και όσο πιό ενδιαφέρουσα προσωπικότητα έχουν, τόσο πιό όμορφα ακούσματα μας προσφέρουν.
Φίλε nikosn,
Έτσι που το βάζεις τώρα το ζήτημα, θα συμφωνήσω απολύτως μαζί σου.
Απλά, όπως λέει και ο Nikoskiriazis, μιλάγαμε γιά την διδασκαλία του οργάνου.
Φιλικά, Γιώργος.
Φίλε Jojo σίγουρα επι της ουσίας συμφωνούμε. Για την διδασκαλία έχω να πώ τα εξής.
Σε όλα τα αναγνωρισμένα όργανα (τι άσχημη έκφραση και αυτή αλλά τέλος πάντων) που σπουδάζονται στα ωδεία,κάποιοι καθηγητές σε οδηγούν στο πτυχίο.Για να πάρεις όμως ΔΙΠΛΩΜΑ απευθύνεσαι σε κάποιους “άλλους” καθηγητές,που σε μαθαίνουν τρόπους έκφρασης.Το πτυχίο σε θεωρεί δεξιοτέχνη επαρκώς.Το δίπλωμα όμως σε θέλει ολοκληρωμένο, εκφραστικά.Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το μπουζούκι σε πιό ανεπίσημο πεδίο αλλα κια πιό ελκυστικό.Κάποιοι μαθητές ξεκινάνε με κάποιους πολύ καλούς ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ αλλά μετά ψάχνουν και γιά κάποιο π.χ.ΠΑΠΠΟ ή ΓΚΟΥΜΑ κ.α. Δεν είναι τυχαίο οτι ο Μανόλης δίδασκε τεχνικές έκφρασης στα ΤΕΙ ΑΡΤΑΣ.Εν ολίγοις κάποιοι δάσκαλοι σε διδάσκουν μόνο δεξιοτεχνία γιατί μόνο αυτό ξέρουν να διδάξουν.Αυτό δεν είναι κακό.Αν όμως έχεις βιώματα και μπορείς να τα βγάζεις προς τα έξω, τότε μπορείς και να το διδάξεις. Αν η προσωπικότητα σου είναι ώριμη τότε ώριμη θα είναι η διδασκαλία σου και ωριμότερους και ενδιαφέροντες μαθητές θα βγάζεις.
Τί γίνεται τελικά βρέ Άρη,
έβγαλες κανα συμπέρασμα απο την όλη κουβέντα ? ? ?
Φιλικά, Γιώργος.
[quote=doctor_7;151066]Να ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον τόπικ…
Ας πω κι εγώ τη γνώμη μου από την πλευρά του “νέου” μαθητή…
Είτε σε ωδείο πάει κανείς είτε κατ’ οίκον, σημασία έχει ποιος είναι ο δάσκαλος… ( αυτό το λέω για να τονίσω ότι σημασία δεν έχει ο χώρος που γίνονται τα μαθήματα, γιατί κάποιοι βγάζουν σπυριά όταν ακούσουν "πάω ωδείο για μπουζούκι…)
Όσον αφορά στο περιεχόμενο του μαθήματος… καλό είναι να συνδυάζει τα παρακάτω τμήματα… πχ…αν διαρκεί μία ώρα το μάθημα:
- 10 λεπτά ζέσταμα και ασκήσεις για τα δάκτυλα
- 20 λεπτά έλεγχος του προηγουμένου μαθήματος
- 20 λεπτά δρόμοι και ασκήσεις πάνω σε αυτούς
- 10 λεπτά τραγούδι
O dikos mou daskalos pantos pera apo to mathima…den xreiazetai na anafertho se auto…gia to spiti mou zitise otan 3ekinisa prin 2,5 mines na kano to zestama mexri tin la tis re xordis kai piso se oles tis xordes vevea, kai tin askisi gia ton karpo. autes tis 2 eo lepta i kathe mia, me 5lepta dialimata metaxi tous kai synolo 2 ores kai 15 lepta 30 5 30 5 30 5 30,kai na matho kai ton rast. otan anevika epipedo mpike kai i askisi gia ta anigmata ton daxtylon opote to programma pige os e3is 1 misaoro zestama, 2x30’ ta anoigmata kai 2x30’ karpos=3 ores.
kai tora pou kano autes me anesi kai grigora, mpike kai mia alli askisi skala tin apokaloume emeis i opoia pezi stis re la kai meta re fa kai meta re nto xordes alla to 3anagyrise se 2 ores meletis sto spiti…exo ftasei se ena poli kalo epipedo mporo na po oi notes akougontai kathares kai tora thelei na mou alla3ei programa na me proxorisei giati mou eipe oti oti mou vazei to kano poly pio syntoma apo oti tha perimene…3 mines pedia…
tora 3ekinisa kai tragoudia siga siga kai 3ero kai 3 dromous…
epidi egrapsa polla an den katalavenete kati i opoios thelei mporei na me parei til sto 6945 897343. meno stin rodo kai legomai Serafeim.
auta.
episeis 3exasa na sas po oti itan poli autsiros sto thema na mathoume tis notes epano sto organo ap’e3o kai anakatota…opos kai mas emathe kai na kourdizoume oles tis xordes dinontas mas mia nota sto armonio px…
Από webmaster: φίλε fserafeim μη γράφεις greeklish, οι ελληνικοί χαρακτήρες είναι υπέροχοι!
fserafeim,
καλωσόρισες στο φόρουμ. Γράφε σε παρακαλώ Ελληνικά και όχι Greeklish.
Έτσι όπως περιγράφεται ο τρόπος εκμάθησης μπουζουκιού μου θυμίζει:
“πάρτε δύο χάπια, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, πριν το φαγητό και σε τρία χρόνια θα’χετε μάθει μπουζούκι”.
Σίγουρα χρειάζεται σύστημα, που θα περιλαμβάνει ασκήσεις (πολύ σημαντικές για να βελτιώσεις τα χέρια σου) , αλλά (και ειδικά για τους μεγαλύτερους στην ηλικία) και “ελεύθερη σπουδή” (ΑΚΑ η ώρα του παιδιού) κατά την οποία ξεδίνει το μυαλό!
Λίγο υπομονή παιδιά.Απο ότι είχε γράψει και το ΛΑΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ανατέθηκε στον ΣΠΥΡΟ ΓΚΟΥΜΑ σε συννενόηση και με άλλους,ΜΕΓΑΛΟΥΣ δασκάλους,να καταρτίση ένα πρόγραμμα σπουδών για το όργανο,κοινά αποδεκτό απο όλους.Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα ολοκληρωθεί και θα μπορέσει να υπάρξει κάποιος μπούσουλας στην διδασκαλία.