Μπορεις σε παρακαλω να δωσεις ενα παραδειγμα!!!Ενα τραγουδι που να φαίνεται αυτο που λες???
Κωστας
Γιατί τόση έκπληξη; Τρία τρία τα θαυμαστικά και τα ερωτηματικά; Είπα τίποτε περίεργο ή ενοχλητικό;
Δεν εχουν κανενα νοημα τα τρια ερωτηματικά και θαυμαστικα.Απλως μια ερωτηση σου εκανα στα λογια σου επανω,γιατι πρωτη φορα ακουω αυτα που λες,και με ενδιαφερει πολυ το θεμα!!!
Συμβαίνει σε δίαφορα, π.χ. Φραγκοσυριανή, Αντιλαλούν οι φυλακές, Ώρες με θρέφει ο λουλάς κ.ά. Αλλά εκεί που είναι εντελώς χαρακτηριστικό είναι στο “Όταν πλύνω τουμπεκάκι”: τελειώνει το τραγούδι, και ο μπαγλαμάς, σαν να λέει “κρίμα να το διαλύσουμε από τώρα”, συνεχίζει να παίζει κάμποση ώρα όχι εισαγωγή ή τη μελωδία του τραγουδιού αλλά καινούργια, αυτοσχέδια θέματα.
Εγω ειμαι της γνωμης οτι αυτα οφειλονται στον τροπο και στα μεσα ηχογραφησεως, που ειχαν εκεινη την εποχη!!!
Δηλαδη,που δεν ειχαν την πολυτελεια ,να γραφουν επανειλημμένως ενα κομματι,εφοσον δεν ειχε πετυχει 100% η πρωτη ηχογραφηση.
Παιζανε τα οργανα ,και τραγουδαγαν συνχρονως.
Ενα παραδειγμα.Οταν ακουσεις Τα μπλε τα παραθυρα του Μαρκου,σε ενα σημειο σαν να μπερδευεται στο μπουζουκι.Ακουγεται ολοκαθαρα.Και ομως, αυτη η ηχογραφηση μονο υπαρχει.
Ειμαι σιγουρος οτι κατι τετοιο δεν προκειται να συμβει ποτε σημερα με τα μεσα που υπαρχουν.
Ξέρεις τι πιστεύω; Ότι αυτό που αναφέρεις, ό Μάρκος θα το άκουσε μετά στο δίσκο και θα είπε “ρε γαμώτο, μας ξέφυγε κι ένα λάθος”. Ενώ τις παραπανίσιες ή λειψές εισαγωγές δεν τις θεωρούσε λάθος.
Γνωμη σου φιλε μου!!!
Οσο για αυτο που ονομαζεις παραπανίσιες και λειψες εισαγωγες,για μενα,αυτος ενοιωσε καλυτερα πως θα παιχτουνε αυτα τα κομματια και ετσι τα επαιξε.Ηταν δημιουργίες του.
Πέπε, αγνοείς κάτι σημαντικό.
Ο Μάρκος έτυχε να είναι από τους πρώτους μάγκες που οι δισκογραφικές έβαλαν σε… καλούπι. Μάρκος, Μπάτης, Ζουριδάκης, Χαλικιάς… είναι ό,τι κοντινότερο έχουμε στο προ-δισκογραφίας μάγκικο τραγούδι.
Προ 1932 εποχής λοιπόν, όταν ο Μάρκος μαζί με την υπόλοιπη μάγκα μαζευόντουσαν κι έπαιζαν, κυρίαρχο στοιχείο ήταν το αυθόρμητο κι ο αυτοσχεδιασμός, το ταξίμι, το μακροσκελές του τραγουδιού, η συρραφή πολλών αδέσποτων στίχων και μελωδιών (με όλους τους… πιθανούς συνδιασμούς) και πάει λέγοντας.
Να το πω αλλιώς: πάρε έναν μάγκα, παλούκωσέ τον για πρώτη φορά μπροστά από ένα χωνί, και πες του να πει “ποιηματάκι” ένα μουρμούρικο με αρχή μέση και τέλος μέσα σε 3 λεπτά. [:019:]
Άπ’ ό,τι βλέπω έχουμε την ίδια γνώμη: αν ο δημιουργός θεωρεί ότι δεν είναι λάθος, τότε δεν είναι λάθος! (Δεν εννοώ ένα τυχαίο φάλτσο ή κάτι τέτοιο.)
Όταν όμως στη μια στροφή αφήνει περισσότερα κενά από στίχο σε στίχο και στην άλλη λιγότερα (Φραγκοσυριανή), αυτό δείχνει ότι τα θεωρούσε και τα δύο εξίσου σωστά.
Τι συμπέρασμα βγάζουμε; Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι ένα μίνιμουμ αυτοσχεδιασμού θεωρούνταν στοιχείο ακόμη και των τραγουδιών με συγκεκριμένη σύνθεση.
Σήμερα όταν παίζουμε μουσική οποιουδήποτε είδους συνήθως υπάρχουν κομμάτια είτε 100% αυτοσχεδιαστικά (π.χ. ταξίμια), είτε με συγκεκριμένη σύνθεση όπου σε κάποιο σημείο γίνεται αυτοσχεδιασμός (π.χ. ταξίμια μέσα στο κομμάτι), είτε με 100% σύνθεση και 0% αυτοσχεδιασμό.
Φαίνεται λοιπόν ότι η τελευταία περίπτωση, 0% αυτοσχεδιασμός, τότε δεν υπήρχε. Ή μάλλον, για να μη γενικεύω, δεν υπήρχε στις πρακτικές όλων των μουσικών. Αυτό εννοούσα με τη “ρευστή μορφή” που έλεγα πιο πάνω.
Κάποτε παρακολούθησα μια πρόβα Κρητικών, μεταξύ πεπειραμένου λυράρη και αρχάριας τραγουδίστριας. Η τραγουδίστρια δεν είχε καταλάβει πότε πρέπει να μπει, και ρωτούσε:
-Πόσες φορές θα παίξεις την εισαγωγή;
-Δεν ξέρω, αρκετές. Εσύ μπες όταν σου ‘ρθει.
-Μία ή δύο;
-Δεν μπορώ να κάνω συμβόλαιο!
-Κι εγώ πώς θα ξέρω να μπω;
-Μπες και θα σ’ ακολουθήσω.
…κ.ο.κ. Η τραγουδίστρια δεν καταλάβαινε τη λογική του λυράρη, ο λυράρης καταλάβαινε τη λογική της τραγουδίστριας αλλά δεν μπορούσε να την εφαρμόσει.
Όμως από τους δύο ο λυράρης είχε δίκιο: δεν είναι η μία εισαγωγή καλύτερη από τις δύο, ούτε χειρότερη. Απλώς σ’ αυτά τα τραγούδια δεν είναι όλα κανονισμένα. Μερικά πράγματα τα αυτοσχεδιάζουμε. Η τραγουδίστρια ήταν καινούργια. Σιγά σιγά θα μάθαινε να συμμετέχει στον ομαδικό αυτοσχεδιασμό.
Στα τραγούδια του Βαμβακάρη υπάρχουν στοιχεία που με κάνουν να πιστεύω ότι σκεφτόταν περίπου όπως ο λυράρης. Έτσι σκεφτόταν, γιατί αυτές ήταν οι μουσικές του εμπειρίες. Στην πορεία όμως γνώρισε το στούντιο, το πάλκο, την πολυπρόσωπη ορχήστρα, όπου είναι αναγκαίο να τηρούνται διαφορετικοί κώδικες. Έτσι σε άλλες ηχογραφήσεις, και ιδίως στις τελευταίες προς το '60, βλέπουμε το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού να έχει περιοριστεί.
Το γεγονός ότι σήμερα δεν παίζουμε έτσι μας κάνει να βλέπουμε κάτι τέτοια στοιχεία σαν λάθη. Κι επειδή παρά τα τόσα “λάθη” εξακολουθεί να μας αρέσει αυτή η μουσική, ψάχνουμε δικαιολογίες του τύπου “οι ρεμπέτες δεν ήταν σπουδαγμένοι μουσικοί, είχαν όμως συναίσθημα”. Αυτό είναι το λάθος! Συγκρίνουμε τα μη συγκρίσιμα. Το ότι ο Μάρκος είχε συναίσθημα δε σημαίνει ότι δεν είχε παιδεία. Δεν ξύπνησε ένα πρωί κι έπαιζε μπουζούκι! Φυσικά και δεν πήγε Ωδείο, έκατσε όμως χρόνια στο αντίστοιχο του ωδείου, δηλαδή στην παρέα, στη ζωντανή μουσική πράξη, αφοσιώθηκε με αυτοπειθαρχία, πέρασε σκληρές εξετάσεις (εύκολο πράγμα είναι να παίζεις στον τεκέ; Ο άλλος έχει μαστουρώσει και θέλει να ζήσει τη νιρβάνα του. Αν δεν παίξεις καλά, τον τσάκισες!), έμαθε τους κανόνες και τους εφήρμοζε. Απλώς οι κανόνες αυτής της μουσικής ήταν διαφορετικοί από τη μουσική των ωδείων, που μαθαίνεται με διαφορετικούς όρους και χρησιμοποιείται για διαφορετικό σκοπό σε διαφορετικούς χώρους.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 04:36 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 04:32 —
Με προλάβατε… Μέχρι να γράψω το μακρινάρι, δεν είδα το καινούργιο μήνυμα.
Πάντως όχι, δεν το αγνοώ. Απορώ πώς φάνηκε το αντίθετο από αυτό που εννοώ: προσπαθούσα να τονίσω αυτό ακριβώς το σημείο!
Εγώ θα έλεγα ότι η κατάσταση στα λαϊκά μουσικά πράγματα ήταν και όπως την περιγράφει ο Πέπε, αλλά σίγουρα υπήρχαν και περιπτώσεις που κάποιες «ανωμαλίες» οφείλονταν κυρίως στους τεχνολογικούς / οικονομικούς περιορισμούς της εποχής. Μία μήτρα φωνοληψίας κόστιζε χρυσάφι και έπρεπε να έχει συμβεί κάτι πολύ χοντρό για να αποσυρθεί, και να επαναληφθεί η ηχογράφηση. Σίγουρα κάτι τέτοιο είχε συμβεί στα «μπλέ παράθυρα» (ο Νεαπολιτιώτης μάλλον εννοεί το 01.43, με λάθος φθόγγο στο μπουζούκι) και υπάρχουν πολλά παρόμοια παραδείγματα σε άλλες περιπτώσεις.
Αλλά προσέξτε τη Φραγκοσυριανή (1935): δεν θα διαφωνήσει κανείς, νομίζω, στο ότι το κομμάτι είναι κλασικό τεσσάρι: το πέσιμο τόσο της «μπότας» στα οργανικά, όσο και της φωνής στο τραγούδι γίνεται αυστηρά πάνω στις θέσεις του μέτρου. Αυτό συνεχίζεται σε όλο το κομμάτι (εκτός στο οργανικό του τέλους, δες παρακάτω) αλλά, προσέξτε πως ξεκινάει το τραγούδι: « Μια φούντωση …. στην καρδιά», και αμέσως ατάκα «Και μάγια ……». Όμως, στη δεύτερη στροφή («… πάλι στην ακρογιαλιά, 00:56)καθώς και στις υπόλοιπες, παρεμβάλλεται ένα ολόκληρο μέτρο οργανικής συνοδείας πριν την ατάκα της επόμενης φράσης («θα ήθελα…»). Ήταν λάθος του Μάρκου, ή συνειδητή επιλογή του; Και ακόμα, προσέξτε κατά το τέλος (02:38) την οργανική επανάληψη της μελωδίας των στίχων: Σαφέστατα εκτός μέτρου. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως ειδικά ο Μάρκος, με την παροιμιώδη του μετρική ακρίβεια, θα έκανε τέτοιες επιλογές.
Συμφωνώ απολύτως για τα περί ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ως κυρίαρχου στοιχείου στις προπολεμικές, αλλά και γενικά σε όλες τις γνήσια ΛΑΙΚΕΣ μουσικές (μέχρι σήμερα), όπως π.χ. στην αστυλιζάριστη/μη ακαδημαϊκή JAZZ … Ωστόσο έχει τους κανόνες και τις δυσκολίες της αυτή η αυτοσχεδιαστική “ελευθερία”… Ποτέ δεν είναι εύκολο πράγμα η (δημιουργική - καλλιτεχνικά ή κοινωνικοπολιτικά) ελευθερία. Ελπίζω να έγινα (περισσότερο) κατανοητός.
Επειδή αυτή-και κάθε άλλη- ελευθερία είναι δύσκολη, υπερτερεί η… ιδιοκτησία! Η οποία όμως δεν ξέρω κατά πόσο έχει να κάνει με την δημιουργική ανάγκη και έκφραση των καλλιτεχνών. Θυμάμαι παλιά, είχε ο Γεραμάνης καλεσμένο τον Σπόρο στο στούντιο και του λέει ο Σπόρος πως ήταν στην αρχή σε ένα μαγαζί στον Νέο Κόσμο, αν θυμάμαι καλά, όπου έπαιζαν οι Χιώτης και Μπέμπης (ναι, κι εγώ έτσι ένιωσα όταν το άκουσα!). Ήξεραν, λέει, πως ήταν καλός αυτός ο μικρός και τον πήραν να παίζει μπουζούκι για να μπορούν αυτοί από πίσω να κάνουν “κόντρες” με τις κιθάρες. “Φαντάζεστε”,λέει ο Σπόρος " τι άκουσα και τι έμαθα εκεί μέσα". Θέλω να πω, πως ο αυτοσχεδιασμός είναι ίσως η ύψιστη εκτελεστική στιγμή του οργανοπαίκτη μουσικού και είναι εκεί που κατακτά αυτήν την ελευθερία, την… δύσκολη που λέγαμε πιο πάνω. Όμως αυτό δεν μπορεί να φέρει κέρδος στις εταιρίες, οπότε… ιδιοκτησία! Ίσως, απλώς, στην περίοδο της ανώνυμης δημιουργίας να “φταίει” που δεν υπήρχαν εταιρίες.
υ.γ. και τώρα που το καλοσκέφτομαι, αν βρω κανέναν αλανιάρη πρόγονο,τρόφιμο "ιδρύματος, λέτε με κανένα καλό σενάριο και κανέναν καλό δικηγόρο να μπορώ να παίρνω δικαιώματα της… “παξιμαδοκλέφτρας”;
Ενδιαφέρουσα και η παρέμβαση του giwrgos_p, αν και σε ότι με αφορά δεν ξέρω αν έγινα και πολύ κατανοητός … Για αυτό επανέρχομαι.
…αφού συμφωνούμε στα περί δημιουργικού αυτοσχεδιασμού,
το ερώτημα παραμένει :
να αποτελεί ιδιοκτησία του όποιου Σπόρου, Χιώτη κλπ αυτό το πράγμα ή να ανήκει στον “λαό” και τζάμπα ; Δηλ. με άλλα λόγια να μπορεί μεν ο κάθε χασάπης και ταβερνιάρης να πλερώνεται δι’ εκάστην καταναλισκωμένην μπριζόλαν, αλλά ο δημιουργικός (λαικός) οργανοπαίχτης άπαξ μόνον και εάν … ;
Με άλλα λόγια -σήμερα ιδίως- να μπορεί ο καθένας με το κινητό του να γράφει, αποθηκεύει, ανεβάζει, μεταδίδει … τους δημιουργικούς οργασμούς του Γ. Βασιλόπουλου, του Γ.Κόρου ή του Μ. Πάπου κλπ., αλλά αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν λόγο και όφελος κανένα από αυτό ;;; Είναι αυτό δίκαιο και σύμφωνο με τη (“λαϊκή”) ηθική ;
ΥΓ : Δικηγόροι υπάρχουνπολλοί και καλοί . Ο υποφαινόμενος πάντως ουδέποτε υπήρξε συνήγορος της αεπι.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 11:15 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 11:10 —
άρα Λάμπη, τα πράματα (για τους δημιουργικούς μουσικούς) είναι ακόαμ χειρότερα
και
Πελαγία μου,
κρίμα που δεν είναι μαύροι (οι δημιουργικοί μουσικοί) … Αλήθεια, θυμάται κανένας τον Άσημο ή τον ‘‘Κακούργο’’ από τη Λέσβο ;;;
Αν και δεν πολυκαταλαβαίνω τι λέτε αυτο που εχω να πω ειναι πως αυτη η εποχη πλεον ειναι η εποχη του ελευθερου μοιρασματος μουσικης και αυτο δυσκολα παλευεται.Ο καθενας εχει ηχους κλησης απο τραγουδια στο κινητο βρισκει οτι θέλει στο ίντερνετ και αδιαφορει για τα δικαιώματα κλπ.δυστυχώς έτσι ειναι.Εδω η μαντόνα και η τζένιφερ λοπέζ κυκλοφόρησαν τα τραγουδια τους στο ιντερνετ πριν καν τα βγαλουν σε δίσκο τι λέμε τώρα…
Η λαϊκή ηθική επηρεάζεται άμεσα από τις εκάστοτε κοινωνικές - οικονομικές συνθήκες. Ενώ κάποτε η λαϊκή δημιουργία ήταν κτήμα όλου του κόσμου, σήμερα η δημιουργία αυτή έχει περάσει στη σφαίρα του βιοπορισμού και της εμπορικής εκμετάλλευσης. Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι δε θα γίνει κτήμα του λαού με τον τρόπο που αναφέρεις στο μήνυμά σου.
Παρόλα αυτά υπάρχουν σήμερα οι σπόροι της διάχυσης της δημιουργίας σε ένα παγκόσμιο κοινό. Υπάρχουν πολλοί δημιουργοί που μοιράζονται τη μουσική τους στο δίκτυο δωρεάν για πολλούς λόγους (που μπορούμε να τους αναλύσουμε σε ένα μελλοντικό post). Ρίξε μια ματιά εδώ και θα καταλάβεις τη φιλοσοφία.
Εγώ θα βάλω και ένα άλλο θέμα στη συζήτηση.
Μπορεί και πρέπει να μεταβιβάζονται τα δικαιώματα στους συγγενείς του δημιουργού; Σήμερα συμβαίνει κάτι τέτοιο εξομειώνοντας το τραγούδι με το σπίτι και τα τούβλα που κληρονομεί κάποιος. Ακόμα και σε αυτές τις κοινωνικές - οικονομικές συνθήκες αυτό μπορεί να αλλάξει (ή τουλάχιστον να μειωθεί ο χρόνος).
Αdmin
και ΛαικέΤραγουδιστή,
γνωρίζω ότι αυτή είναι η κατάσταση και η τάση σήμερα… και για αυτό αντιδρώ.
Δηλαδή δεν δέχομαι τα “τούβλα” (όπως χαρακτηριστικά λέτε) να αξίζουν περισσότερο από
τους “ήχους”, τη “λογοτεχνία”, τα “χρώματα” κλπ. πνευματικές δημιουργίες
[δυστυχώς η παραπομπή σας “εδώ” μου βγάζει σε The page cannot be found]
ΛαικεΤραγουδιστή (Λάμπη) απλά τα είπα τι δεν κατάλαβες ; Έχεις πάντως δίκο ότι αυτή είναι η κατάσταση και η τάση σήμερα… ένας (καπιταλιστικός) κομμουνισμός στα πνευματικά και ένας σκληρότατος καπιταλισμός (ατομικισμός) στα υλικά αγαθά !
By the way, Λαμπη, τι απέγινε εκείνο το τραγούδι ΜΟΥ που σου έδωσα για να δουλέψεις με τον μπουζουκτσή το τελειώσατε ; Πότε το γράφουμε ; Πάρε με τηλέφωνο ή στείλε ΠΜ.
Αν, φίλε μου, μεθοδεύσεις μηχανή για κονόμα από την Παξιμαδοκλέφτρα, και πέσεις πάνω στο αρχείο του Κώστα Μπέζου (αν έχει κάτι διασωθεί), πες μας και εμάς μήπως βγεί και κανένα λαβράκι απʼ την υπόθεση….
“Διάχυση” ! Τι όμορφη λέξη… Ναι, είναι σημαντικό να αναλύσουμε τους λόγους, νομίζω.
Όσο για τους συγγενείς … Θα μπορούσε να υπάρξει μια συζήτηση, εφόσον όμως τροποποιηθεί αναλόγως το κληρονομικό δίκαιο και για τους απογόνους των “τουβλοκρατών”, νομίζω.
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ παιδιά
το ζήτημα αιωρείται/πολώνεται μεταξύ
Κερδοσκοπίας εταιρίων (το ένα άκρο) ΚΑΙ δωρεάν διάθεσης κάθε πνευματικού έργου (το άλλο) ;
Ενδιάμεσες (πιο τίμιες και πιο δίκαιες) λύσεις δεν υπάρχουν ;
Από τη στιγμή που υφίσταται θέμα ιδιοκτησίας και στα πνευματικά αγαθά, δυστυχώς ο νόμος (ν. 2121/93, άρθρο 12) προβλέπει να κληρονομείται το ηθικό δικαίωμα του δημιουργού, από το οποίο απορρέουν και όλες σχεδόν οι εξουσίες επί του έργου του.
Εδώ ακόμα και οι ίδιοι οι δημιουργοί για να έχουν το δικαίωμα να προσφέρουν ελεύθερα το έργο τους στο κοινό, π.χ. μέσω διαδικτύου, πρέπει οπωσδήποτε να μη δεσμεύονται απ’ ό,τι έχουν συμφωνήσει με το συμβόλαιο που έχουν υπογράψει με την εταιρεία τους…
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να απαλλαγούμε - έστω και μετά από πολλά χρόνια θανάτου των δημιουργών - από το νομικό πλαίσιο αλλά περισσότερο από τις αρπακτικές τάσεις των συγγενών των δημιουργών. Όποιος παρακολουθεί την επικαιρότητα θα έχει διαπιστώσει πως μερικοί απ’ αυτούς δεν αφήνουν ευκαιρία ανεκμετάλλευτη να μην εισπράξουν ή να μην προβληθούν από το έργο των προγόνων τους.
Φυσικά, υπάρχουν ευτυχώς και οι εξαιρέσεις. Ειδικά τα παιδιά αρκετών λαϊκών δημιουργών μας αποτελούν τη φωτεινή εξαίρεση αυτού του κανόνα.
Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση από τον πάντα εξαιρετικό Μανώλη Ρασούλη, τον οποίο κατά καιρούς πετυχαίνω τα βράδια να κόβει βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, αλλά δεν του έχω μιλήσει. Κακώς.
Ο Ρασούλης λοιπόν, στο www.rasoulis.gr γράφει μεταξύ άλλων (copy+paste):
Ένα CD που έβγαλε η LYRA χωρίς να με ρωτήσει με τίτλο “Ένα κι Ένα”, είναι μια σαλάτα τάχαμ σκόρπια Νο 2, τραγούδια που πήραν από διάφορους δίσκους μου στη LYRA, μια ιδέα φιάσκο, προσβλητική συμπεριφορά και στο πρόσωπό μου και στη δουλειά μου. Προσπάθησα να βρω μια πραγματιστική λύση-αντί να τους κάνω ασφαλιστικά μέτρα-και ζήτησα 10,000 Є. Μου ανταπέδωσαν το χτύπημα προσφέροντας μου 1,000 Є. Έγκειται η ανταπάντησή μου. Οι εταιρίες δίσκων φρονούν-και για αυτό παραφρονούν-ότι έχουν το πάνω χέρι, είναι οι γαμάω και ό,τι τους εγκαβλώσει κάνουν συνήθως εις βάρος των δημιουργών. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι το τραγούδι και το τραγουδείν υπήρξε εκατομμύρια χρόνια πριν τις εν λόγω εταιρίες. Η πρώτη ηχογράφηση στην Ελλάδα έγινε πριν 100 χρόνια, τώρα πως πρόλαβαν και επικυριάρχησαν πλήρως επί του φαινόμενου «τραγούδι» μέσα σε 100 χρόνια, ούτε ο Καλιγούλας δεν θα μπορούσε να το κατορθώσει. Α, να δούμε.
Λέει πολλά ακόμα εδώ, εδώ και εδώ.
Εχει και blogspot.
Τώρα βέβαια τα γράφω αυτά, χωρίς να ξέρω αν θα εμφανιστούν ποτέ στη νέα πλατφόρμα του forum που αρχίζει να ξετυλίγεται σε λίγες ώρες… Α, να δούμε, που λέει και ο ποιητής.