Έλα τώρα βρε Παρασάνταλε! Όλοι οφείλουμε να λέμε συγκεκριμένα πράγματα, αυτό είπα, κι όχι ότι όλοι παραλείψαμε να το κάνουμε.
Τίποτα.
Αυτό, παρ’ ότι αυτονόητο, φροντίζω να το υπογραμμίζω κάθε τόσο για πιο σίγουρα. Π.χ. #28, Δεν εννοώ, προφανώς, ότι δε θα 'πρεπε να μιλήσεις για όλα αυτά.
Μπορεί λ.χ. να διαβάζει κάποιος που αναζητεί πληροφορίες - κριτικές γι’ αυτό το βιβλίο. Μην τον πάρουμε στο λαιμό μας.
Καμία αντίρρηση.
Τέλος, για να κλείνουμε και το θέμα της ονομασίας:
Συμφωνώ κι εγώ.
Πριν την Καλλιμοπούλου, η λέξη «παραδοσιακά» ήταν ήδη εν χρήσει από τους θιασώτες αυτού του είδους, που συνδέεται μεν αλλά σαφώς δεν ταυτίζεται με τη δημοτική παράδοση. Αν νομίζει κανείς πως όσοι έπαιζαν ή άκουγαν αυτή τη μουσική κακώς την ονόμαζαν έτσι (χρησιμοποιώ παρατατικό γιατί τελευταία έχω καιρό να το ακούσω), εννοείται πως συμφωνώ με τα χίλια μαζί του. Την έχω κάνει κι εγώ αυτή τη δουλειά, και στην αρχή, όντας νεοφώτιστος, έλεγα κι εγώ ότι παίζω / ακούω παραδοσιακά. Όταν κατάλαβα λίγο καλύτερα κήρυξα τον πόλεμο στη συγκεκριμένη χρήση αυτής της λέξης. Θα τη χρησιμοποιήσω πλέον (που και πάλι το αποφεύγω) μόνο απευθυνόμενος σε ανθρώπους που, χωρίς να έχουν κατανοήσει τις διακρίσεις που αναφέρει ο Γιάννης, εξακολουθούν να χρειάζονται αυτή τη λέξη για να συνεννοηθούν.
Παραμένει ωστόσο αντικειμενικό γεγονός ότι αυτή η λέξη χρησιμοποιήθηκε , έστω κακώς, και μ’ αυτή την έννοια. Και αυτό καταγράφηκε, πιστά στην πραγματικότητα και χωρίς προσπάθεια αξιολόγησής της ή διόρθωσής της.