driftas19,
από το πρώτο σου μήνυμα αν κατάλαβα καλά δεν ταίριαξες με τον δάσκαλο. Για μένα αυτό είναι το κυριότερο, γιατί η εκμάθηση της μουσική πρέπει να είναι ευχάριστη και όχι καταναγκασμός.
Άρα συνέχισε να ψάχνεις μέχρι να βρείς κάποιον που να ταιριάζει σε σένα.
Με μιά δόση υπερβολής δηλαδή αυτό που θέλω να πώ είναι: ακόμα κι αν σου’κανε μαθήματα ο Χιώτης και δεν ταιριάζατε, καλύτερα να έψαχνες γι’ άλλο δάσκαλο.
Φίλε μου η τιμή του μπουζουκιού είναι φυσιολογική , τόσα θα δώσεις για ένα καλό ερασιτεχνικό μπουζούκι. Τώρα η συνδρομή του ωδείου νομίζω ότι είναι πολύ καλή , αν αναλογιστείς ότι εγώ για τον πιτσιρικά το γιό μου , δίνω 60 για κιθάρα και τι έχει μάθει ; άστα,
τον πρώτο χρόνο πλήρωσα 500 ευρώ τη μισή Σαμιώτισσα.
Άμα δε σ΄αρέσει όμως ο δάσκαλος , άστο μην το παιδεύεις, πήγαινε αλλού.
δυστυχως:108: θα την καθυστερησω τη διαδικασια εκμαθησης και αποκτησης μπουζουκιου για κανα διμηνο ακομα…αλλα θα γινει!τελος…
Φίλε μου ,εμένα μου φαίνεται μιά χαρά ο άνθρωπος και καλά σου τα είπε.Και οι τιμές που σου είπε είναι πολύ καλές επίσης.Μάλλον εσύ πρέπει να ξεκαθαρίσεις τι θέλεις να κάνεις και μετά να προχωρήσεις.Εγώ πάντως χρεώνω πιό πολύ στο μάθημα!καλή πρόοδο…
και γω οταν αγορασα το πρωτο ηταν απο το μοναστηρακι 150ε αλλα σε δυο μηνες εφτιαξα ενα με 1200ε γιατι ηταν μαπα.ε τι περιμενες με 150εωρω.
Ρε σεις, πάτε με τα καλά σας;
Εγώ με το φίλο από την κέρκυρα είμαι, συμφωνώ απόλυτα με όσα είπε, τα πέρασα κι εγώ κι ακόμα παραπέρα, και εξηγούμαι:
Πας (άσχετος) σε ένα μαγαζί στο μοναστηράκι. Θα βρεις τρίχορδο με εκατόν πενήντα ευρώ (ναι, ναι, γιατί όχι; σε κέντρο θα παίξω;;; δεν κατάλαβα!) Ή ανοίγεις τις μικρές αγγελίες και πας ίσως και χαμηλότερα. Και δεν ξαναλές καλημέρα ούτε στον τύπο με το γνωστό, ούτε σε κανέναν να σου δώσει όργανο με εξήντα ντούγες και δε συμμαζεύεται, λες κι αύριο το βράδυ θα πας να παίξεις στο Coventry Garden ας πούμε!..
Ρε σεις, μου αρέσει το όργανο κι έμαθα μόνος μου στα καράβια πριν από δεκαπέντε χρόνια, βλέποντας τρεις φορές ένα κουρασμένο τύπο να γρατζουνάει ίσα ίσα ένα δρόμο! Μπορεί να μην παίζω χίλια τραγούδια, αλλά ένα δυο γλέντια με παρέα στο σπίτι τα βγάζω πια και παίζοντας μόνος δέκα, είκοσι, πενήντα πες με το ζόρι τραγούδια και με λάθη. Η δουλειά όμως γίνεται. Κι η δουλειά είναι να περνάς καλά, να τραγουδάς και να βγάζεις αυτό που νιώθεις, αν με καταλαβένετε. Αλλιώς, αν ο φίλος μας πάει για να κάνει καριέρα σολίστα στο μπουζούκι, εντάξει, το ωδείο είναι απαραίτητο από κάποιο επίπεδο κι έπειτα…
Ακούτε και τη συνέχεια: γυρίζω με δέκα γρατζουνίσματα όλα κι όλα σε τρεις μήνες στο βαπόρι και συνεχίζοντας στο δεύτερο έτος της σχολής εμποροπλοιάρχων τις σπουδές μου, ρωτάω για δάσκαλο. Κι ακούω ΤΑ τρελλά. Λες κι ήμουν υποψήφος ζαμπέτας! Κανένας στο μεταξύ να μη μιλά για τρίχορδο και ρεμπέτικο, όλοι για τετράχορδο και λαϊκό!
Όργανο όμως βρίσκω σχεδόν τσάμπα από τις αγγελείες. Δεν έλεγε μια μπροστά στο σημερινό μου (που κόστισε παρεκπιπτόντως εκατόν είκοσι ευρώ πριν πέντε χρόνια με παζάρια από τον πεζόδρομο της Ηφαίστου στο Μοναστηράκι), αλλά για να ξεκινήσω να μάθω τα πολύ βασικά, ήταν τότε ό,τι έπρεπε. Για να μη σας λένε για πεντακόσια ευρώ, ακόμα δεν ξεκινήσατε να πιάνετε το οργανάκι…
Περνάω λοιπόν κατά τύχη έξω από ένα φωτογραφείο στη γειτονιά μου και πετυχαίνω ένα τύπο να γρατζουνά ένα τζουρά. Στη γειτονιά το μαγαζί, εγώ όμως δεν τον ήξερα. Μπαίνω μέσα, δεν τον κόβω, με βλέπει, σταματάει. “Όχι, όχι, παίξε” του λέω, “εγώ θα βλέπω”. Δες δες, γρατζούνα κι εσύ, πάρε μετά ένα οργανάκι και προσπάθησε, φάε ώρες όσο μπορείς και τα βασικά τουλάχιστον θα τα μάθεις να τα παίζεις.
Ο φωτογράφος στο στρατό έδωσε τη θέση του σε ένα φίλο φαντάρο, ο φαντάρος μετά σε έναν πιτσιρικά ξάδερφο της γυναίκας μου, περάσαν τα χρόνια, σήμερα παίζω αυτά (τα λίγα) που παίζω και στο ωδείο δεν πάτησα ποτέ μου. Σιγά μην πάω στον επιστήμονα για να μου δείξει τα βασικά με φράγκα! (για να αποφασίσω κιόλας αν μπορώ να μάθω!..)
Και, παρένθεση σε προηγούμενο συμμετέχοντα, που είπε πιο πάνω για το αυτοκίνητο: εντάξει, αλλά δεν θα πάω να αγοράσω από το φίλο του δάσκαλου οδήγησης, το μαντρά, μερσεντές για να μάθω να οδηγώ! Τι λετε κι εσείς;
Σε άλλο φόρουμ έγραφα σήμερα στον PeVen ότι, όταν ξέμεινα από γνωστούς να παίζουνε, να δείχνω και να μου δείχνουνε, μίλησα με κάνα δυο τύπους σε άλλα φόρα, κι ένας από αυτούς μου είπε το καταπληκτκό: “ρε φίλε, μπας και θες να μάθεις τσάμπα;!” λες και θα του έκλεβα το ψωμί από τα μαθήματα, που προφανώς έκανε, (αλλιώς δεν εξηγείται…)
Σήμερα είμαι τριάντα τρία. Κι έχω πιο πολύ μεράκι να μαζεύω παλιά τραγουδάκια σε καθαρές, νέες εκτελέσεις, να ακούω να παίζουν και σε κανένα μαγαζάκι (όταν έχω τα φράγκα να βγω να πιω με τη γυναίκα μου ένα κρασάκι) αν με παίρνει να ρίχνω και καμιά βόλτα… Ωστόσο, μια κι είστε όλοι εδώ σχετικοί λίγο ως πολύ με το αντικείμενο, αν κάνει κανείς κέφι, άσχετος ή σχετικός… εγώ και τη διάθεση έχω να δείξω τα ελάχιστα που ξέρω, και πολύ μεράκι να ξεκλέψω αυτά που οι άλλοι θέλουν να μου δείξουν (όρεξη να έχεις, που λέγανε οι παλιοί). ΈΤΣΙ, νομίζω, γίνεσαι καλύτερος κι ΈΤΣΙ αυτό που νιώθεις μέσα σου το βγάζεις με τραγούδι. Κι όποιος δε συμφωνεί (όπως ο φίλος στο άλλο φόρουμ), εντάξει, δεκτή κι η διαφωνία, τι να κάνουμε… αλλά δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ψωνίσουμε κιόλας, ναι;