Από συντονιστή: Παρακαλώ, να γράφετε τις απόψεις ελεύθερα αλλά εκπροσωπώντας μόνο τον εαυτό σας. Το φόρουμ εκπροσωπείται από την Συντονιστική Ομάδα. Οπότε, εάν κάποιο μήνυμα/ θέμα δεν σας αφορά, απλά το προσπερνάτε.
Ως μέλος:Σχετικά με το θέμα. Εάν βάλεις σήμα και αεροτομή της φερράρι σε ένα φίατ, το έκανες φερράρι; Και έχουν και τόσα κοινά χαρακτηριστικά!!!
Χμμ, ενώ βασικά συμφωνώ με Λίγκα, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω κάπου και με Τηλέμαχο. Ναι, η Φαντασία στην Εξουσία, ολοκληρωμένη παραγωγή, και τα Μπλουζ του Πρίγκιπα, σκέτα ντέμο με φωνή-κιθάρα, όντως προτείνουν έναν νέο ήχο. Το πόσο άρεσε στον καθένα άλλη συζήτηση. Δε δημιουργήθηκε νέο είδος, πράγματι, δημιουργήθηκε πάντως ένα ύφος, έστω γι’ αυτά τα δύο άλμπουμ. Το πώς θα χαρακτηρίσουμε την κατηγορία (νέο είδος, νέο υποείδος, νέο ανθυποείδος…) και πάλι δεν έχει τόση σημασία.
Από τους άλλους δίσκους που αναφέρει ο Τηλέμαχος ξέρω μόνο το Ρεμπέτικο που συναντάει το Μπλουζ, και δεν βρήκα πετυχημένη τη συνάντηση. Οι υπόλοιποι είναι πάλι Στέλιος Βαμβακάρης με Λουϊζιάνα Ρεντ; Μπορεί να το πήγαν καλύτερα, δε γνωρίζω.
Άσε που τώρα θυμήθηκα και τις ρεμπετομπλούζ διασκευές, και μαζί και μερικά πρωτότυπα, του Πιλαλί. Παρόμοιο κόνσεπτ, μουσικοί της ίδιας παρέας. Άμα ήθελε κανείς να το ψάξει μέχρι τέρμα, για να κάνει π.χ. μια εκπομπή ή μια συλλογή με αυτό τον ήχο (ύφος, είδος…), θα έβρισκε και μερικά ακόμη από Πουλικάκο (Πες μου βρε τρελή - άλλο αν είναι και λίγο αυτοπαρωδία το τραγούδι), Πανούση (Υπάρχω - ρεμπέτικο δεν είναι αλλά) κ.ά…
Σημειωτέον ότι εκτός από τραγούδια, και σε κείμενα ήταν τότε πολύ επίκαιροι οι διάφοροι συσχετισμοί ρεμπέτικου και μπλουζ. Ήταν επόμενο ότι κάποιοι θα πειραματίζονταν μ’ αυτό τον συσχετισμό και στην πράξη.
[SIZE=2]ναι όντως, ο πιλαλί! πράγματι, εκείνη την εποχή υπήρχε μια σειρά τέτοιων αναζητήσεων, όχι όμως κάτι παραπάνω από μεμονωμένους μουσικούς που την ψάχνανε έτσι.
και καλά κάνανε, γιατί ρεμπέτικο και μπλούζ αρέσουν σε πολλούς (βάζω και μένα μέσα) και υπάρχουν κάποιες αντιστοιχίες, κοινωνικά κυρίως (όπως έχει συζητηθεί και εδώ κάποια στιγμή). είναι ευνόητο ότι θα γίνει συνδυασμός κάποια στιγμή αν καποιος ψάχνεται με διασκευές και μίξεις.
πιστεύω όμως ότι μουσικά δεν κολλάνε, το μπουζούκι δεν ταιριάζει στον ηχο του μπλούζ. νομίζω ο καλύτερος συνδυασμός γίνεται με την κιθάρα που είναι κοινό όργανο και μπορεί πιο εύκολα να περνάει από το ένα είδος στο άλλο.
υγ:
δεν μίλησα εκ μέρους του φόρουμ, αλλά για όσους συμμετείχαν μέχρι στιγμής στην κουβέντα. εξάλλου από αυτούς τους συνομιλητές ζήτησα συγγνώμη για την προσωπική αντιπαράθεση.[/SIZE]
Όχι οι υπόλοιπες δουλειές που αναφέρω είναι μόνο του Στέλιου Βαμβακάρη. Στη περίπτωση του Στέλιου πάντως δεν μιλάμε για blues διασκευές ρεμπέτικων κομματιών ούτε για blues παιγμένα απλά με μπουζούκι (εκτός από την περίπτωση του Blues συναντά το ρεμπέτικο που ήταν ένας πειραματισμός και το μπουζούκι “χώθηκε” να παίξει σε άλλες κλίμακες), αλλά τραγούδια δημιουργημένα πάνω στο τρίχορδο με ένα συγκεκριμένο ύφος που πατάει στο ρεμπέτικο, στο blues και στο ροκ αλλά δεν είναι τίποτα από αυτά!
Δεν θέλω να ξεφύγω πολύ από το θέμα (αν ειναι να φτιάξουμε ένα άλλο νήμα και να τα συζητήσουμε όλα αυτά) αλλά για παράδειγμα τα παρακάτω τραγούδια που θα τα κατατάσσατε;
η έρημη πόλη μου άρεσε από τότε που την πρωτοάκουσα! ευχαριστούμε που το ανεβασες. τα υπόλοιπα στιχουργικά μου είναι αδιάφορα, και για ελληνικό μπλούζ προτιμώ να ακούσω κάτι σε blues cargo ή blues wire.
για κάποιο περίεργο λόγο, στην ελλάδα το μπλουζ/ροκ&ρολ/σουίνγκ έχει συνδυαστεί με χαβαλεδιάρικους (και συχνά σαχλούς) στίχους. νομίζω ο πουλικάκος το ξεκίνησε αυτό;
ΔΗΜΗΤΡΗ. Ν
Ως μέλος:Σχετικά με το θέμα. Εάν βάλεις σήμα και αεροτομή της φερράρι σε ένα φίατ, το έκανες φερράρι; Και έχουν και τόσα κοινά χαρακτηριστικά!!
Πράγματι αν βάλεις κάποια ανταλλακτικά σε ένα φίατ απο φερράρι το μόνο σίγουρο είναι ότι φερράρι δε θα το κάνεις αλλά
μπορείς να το κάνεις κατα 20% η 30% ή και παραπάνω ή και λιγότερο φίατ με στοιχεία φερράρι.
Η προσπάθεια να αλλάξεις κάτι δεδομένο πάντα θα έχει αρνητικά η θετικά αποτελέσματα σε κάποιους θα αρέσει και σε κάποιους όχι.
Το <<πάντρεμα>> διαφορετικών μουσικών έχει ως αποτέλεσμα τη συνοχή της μουσικής και ακόμη καλύτερα
την ένωση δυο διαφορετικών κόσμων μέσα απο το κοινό κώδικα επικοινωνίας τη μουσική .
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι δεν εξελίσσεται αργά η γρήγορα εξαφανίζεται.
Πλήν ελαχίστων περιπτώσεων .
Τα μουσικά είδη έχουν τη δική τους αυτοτέλεια κι άρα συνοχή. Αν ακούς ένα είδος, συνεχίζει να ζεί, πρωτίστως μέσα σου!
Η χαμηλή συνθετική «παραγωγή» ενός είδους ή το ελάχιστο ακροατήριο (εμπορικά σκευάσματα) δε σημαίνει εκφυλισμό του είδους. Αυτό ισχύει σε όλες τις τέχνες. Επειδή δε γράφονται αριστουργήματα ντοστογιεφσκικού βεληνεκούς (ή αν γράφονται είναι ελάχιστα και στην αφάνεια), δε σημαίνει ότι παρήκμασε η κλασσική λογοτεχνία…δε θα σου φτάσει μια ζωή για να μελετήσεις τα άξια στην τέχνη!
Δαρβινική ψευτοπαράφραση ή μάλλον παρερμηνεία. Πάμπολλα έμβια όντα εξακολουθούν απαράλλαχτα να επιβιώνουν στις εσχατιές του χρόνου…γιατί άραγε;!
Όσοι συμμετείχαν στην κουβέντα είναι “Φόρουμ”. Όχι ολόκληρο, φυσικά, αλλά ένα μέρος. Το ίδιο ισχύει, λοιπόν. Δεν μπορείς και δεν πρέπει να μιλάς εξ ονόματός τους. Το ότι ζήτησες συγνώμη δεν έχει καμία σημασία. Η συγνώμη δεν σε νομιμοποιεί. Εξάλλου, δεν ήταν συγνώμη για την αυθαίρετη εκπροσώπησή τους αλλά, όπως μόνος σου είπες, για την προσωπική αντιπαράθεση.
Παρακαλώ πολύ να μην επαναληφθεί.
Εάν ακόμη θεωρείς ότι έπραξες καλά και μέσα στα δικαιώματά σου είναι να μιλάς εξ ονόματος άλλων, μπορείς να μου στείλεις π.μ.
Το νήμα πρέπει να μείνει καθαρό.
Όταν ηχογράφησε η Μπέλλου το “Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια” του Σαββόπουλου, γύρισε με ύφος ικανοποίησης για το …“ρεμπέτικο” που έγραψε ο Σαββόπουλος και ρώτησε την Μπέλλου πώς της φάνηκε.
Η απάντηση της Μπέλλου είναι αυτή που ταιριάζει και για τα άλλα που μιλάμε: “Για ροκ καλό είναι”.
Επομένως, δεν φτάνει ο ρυθμός ή τα όργανα ή ο τραγουδιστής για να οριστεί ένα τραγούδι. Αν θεωρείτε ακόμα, κάποιοι ότι ο Σιδηρόπουλος έγραψε ρεμπέτικα επειδή αναγνωρίσατε κάποια στοιχεία στα τραγούδια του, καλά κάνετε αλλά δεν…!
Σωστή η άποψη σου και απολύτως αποδεκτή. Όσο για τη Μπέλου δε νομίζω να τη πίεσε κανένας να το τραγουδήσει.
Η γνώμη μου είναι οτι,το κοινό χαρακτηριστικό,τού δίσκου με τα μπλούζ τού Σιδηρόπουλου,καί με τα ρεμπέτικα,είναι η απλότητα,πρώτον τού στίχου,δεύτερον τής μουσικής,καί τρίτον ο τρόπος πού είναι ηχογραφημένα!!
Αν τα ιδια τραγούδια τα ηχογραφήσουν με πολλά οργανα,μικρόφωνα και τα ρέστα,θα χαθεί αυτό το υφος γιά μένα.
Δέν τόν ξέρω τον ανθρωπο,δέν είχε βγεί στήν σκηνή οσο ημουν Ελλάδα.Από το ιντερνετ τώρα τελευταία εχω ακούσει μερικά τραγούδια του.Μερικά αρέσουν…
Στίχος απλός,δωρικός,ενα στύλ επαναστάτη…αυθεντικός…Αλλά δέν εχει καμία σχέση με το ρεμπέτικο τραγούδι,ούτε με τα ακούσματα του!!!
Δέν μπορούμε να πούμε τα τραγούδια πού είναι τραγουδισμένα από αυθεντικούς τύπους ρεμπέτικα!!!
Το στύλ τού ρεμπέτικου είναι μοναδικό,καί δέν μπορείς να το μπερδέψεις με αλλα…
Αρκεί φυσικά να το αισθάνεσαι!!!Αρκεί να σού μιλάει μέσα σου οταν το ακούς…
Καλώς αναφέρεις την άποψη σου φίλε μου, αλλά η ερώτηση μου είχε να κάνει κυρίως με την κατηγοριοποίηση, δηλαδή σε ποιο είδος ανήκουν αυτά τα τραγούδια. Προσωπικά θα απαντούσα ότι σαφώς δεν είναι ούτε blues (γι αυτό όταν θες να ακούσεις blues ακούς blueswire και όχι αυτά), ούτε ρεμπέτικα (παρόλο που πολλά απ αυτά περιλαμβάνουν στοιχεία: Η Νιρβάνα είναι καραντουζένι!).
Είναι μια άλλη σχολή στο τρίχορδο αν ακούγεται καλύτερα η λέξη και όχι καινούργιο είδος. Όσο αφορά την σχετικά μειωμένη απήχηση αυτής της σχόλης θα έλεγα ότι λόγω του ότι είναι τελείως εκτός των πεπατημένων, πολλούς τους ξενίζει αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα τη μουσικότητα και την καινοτομία της. Κι εδώ ο χρόνος θα δείξει…
Τέλος πάντων, νομίζω ότι όλα αυτά είναι πολύ υποκειμενικά, μιας και ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του ακούσματα, βιώματα, τρόπο σκέψης και όλα αυτά επιδρούν στο πως θα αντιδράσει ακούγοντας κάτι διαφορετικό…
Αυτα τα τραγουδια δεν μοιαζουν καθολου με τα υπολοιπα του Παυλου,ειναι μια καταθεση ψυχης του σε αυτο που παντα
λατρευε, το ρεμπετικο και το μπλουζ.Σε καποιες στιγμες καταφερνει να σμιξει τοσο καλα τις μελωδικες γραμμες των δυο ειδων
που δεν μπορεις να ξεχωρισεις τι ειναι ρεμπετικο και τι ειναι μπλουζ.
.Για μενα ισως η πιο εμνευσμενη δουλεια που αφησε πισω του αυτοςο φανταστικός μουσικός.
Σύμφωνοι, φυσικά, αλλά δεν είναι μόνο αυτό που πυροδότησε όλη τη συζήτηση. Τα Μπλουζ του Πρίγκιπα έχουν δανειστεί και στοιχεία από τη φόρμα του ρεμπέτικου.
Εξωτερικά, έχουν έναν ρεμπετοειδή μανδύα. Εσωτερικά, έχουν μεν ίσως απλότητα και γνησιότητα ανάλογη με των ρεμπέτικων, αλλά ρεμπέτικα δεν είναι βέβαια. Είναι εμφανέστατα γραμμένα από έναν άνθρωπο που άλλη ήταν η μητρική του μουσική γλώσσα. Φυσικά, αν τη συζήτηση τη φτάσουμε στο ότι σημασία στη μουσική έχει μόνο να έχεις κάτι στην ψυχή σου και να το εκφράζεις, τότε όλα είναι το ίδιο. Αυτό όμως δε θα ήταν μουσική συζήτηση, θα ήταν άλλου είδους, ενώ το αρχικό ερώτημα νομίζω ότι ήταν πιο στενά επικεντρωμένο στη μουσική.
Τα ιδια λέμε.Και εγώ είπα,οτι εχουν μερικά κοινά σημεία,οπως και τα ανέφερα.Αλλά οπως και να εχει το θέμα, δέν φτάνουν,γιά να τα πούμε ρεμπέτικα !!Τώρα αν αλλοι το νοιώθουν και το βλέπουν ετσι,ειναι δικαίωμα τους.
Αυτά ειναι γούστα,και ο καθένας φιλτράρει αναλόγως με τα ακούσματα πού εχει,αλλά και με τον χαρακτήρα του, αυτά πού ακούει,και αυτά πού φτάνουν μέχρι τήν καρδιά.Εκει είναι το μυστικό γιά μένα.
Ολοι το ιδιο ακούμε,αλλά διαφορετικά σκιρτήσματα φτάνουν στο μυαλό και στην καρδιά μας.
Θα πρεπει να δουμε ποιον εκπροσωπουν τα ρεμπετικα τραγουδια και ποιον τα τραγουδια του Σιδηροπουλου.
Δεν υπαρχει καμια ομοιοτητα του πειραιωτη του 30 που εργαζεται στο λιμανι σε πολυ δυσκολες συνθηκες εργασιας αλλα κρατωντας την αξιοπρεπεια του,με τον κλασικο τεμπελχανα εφηβο που εμπλεξε με το χασις και αργοτερα με την πρεζα οπου ζητιανευει.
Ο Σιδηροπουλος συνεργαστηκε με τον Βαμβακαρη,ο οποιος κιαυτος παρακμιακος ηταν και ειναι ,ενταξει,δεν τους εκατσε η δουλεια απλα με τον θανατο του εμειναν καποια τραγουδια,καποιες μπαλαντες .
Εγω προσωπικα θεωρω καλυτερο του κομματι την ωρα του σταφ και το αλλο το κλασικο που αρεσει και στα κοριτσακια.
Τα υπολοιπα με αφηνουν αδιαφορο.
Ευχαριστω.
Οι συντονιστές το είδαν το παραπάνω;
χαχαχαχαχ…Για το πρώτο κομμάτι πού εγραψες δεν θα πώ τιποτα,γιατί δεν χρειάζεται…απλά θα μείνω σε αυτα πού λές γιά τον Στέλιο…
Παρακμιακός;;;;;Επειδή εχει τολμήσει και φτιάξει αλλες μουσικές;;;
Νομίζω οτι το μόνο πού δεν χρειάζεται ο Στέλιος είναι οι συστάσεις για το πρόσωπό του.Δέν είχε ουτε εχει,ούτε και επεδίωξε τα φώτα της ράμπας,δηλαδή αυτό πού κάνουν οι πιό πολλοί στήν πιάτσα.Δεν το εχει ανάγκη.
Ο Στέλιος θα μείνει στήν ιστορία της Ελληνικής μουσικής,γιατί εχει να παραδώσει εργο μάγκα μου.Μόνο πού θα τού το αναγνωρίσουν ,οπως γίνεται συνήθως οταν θα αφήσει αυτον τον ψεύτη κόσμο…
Εγώ το είδα. Όλοι μας τα βλέπουμε όλα. Γιατί ρώτησες;
Δεν θεωρείται ότι ειπώθηκε κάτι που χρήζει σύστασης;
Όπως λ.χ. ότι όταν λέμε τον ένα παρακμιακό και τον άλλο τεμπελχανά, χρειάζεται ίσως κάποια τεκμηρίωση; Ή ότι να μην τρολάρουμε;
Αν είναι για κάτι τέτοιο, δε χρειάζεται να είναι κανείς συντονιστής.