Πέτυχα τυχαία ένα επεισόδιο (https://vimeo.com/12481026) σχετικά με το ζεϊμπέκικο, από τη σειρά εκπομπών των αειμνήστων Γ. Παπαδάκη και Ι. Κασπίρη με τίτλο “Μουσική Τομή” που προβλήθηκε στην μονοπωλιακή, κρατική ΕΡΤ περί το 1988.
Δεν ξέρω αν έχει ξαναπροβληθεί στο φόρουμ. Αν ναι, τότε το παρόν ας υποστεί τη δέουσα μεταχείριση.
Εμφανίζονται οι Π. Κουνάδης, Θ. Δερβενιώτης, Ν. Ξυδάκης και οι:
Ο Θ. Βελούδιος να παρουσιάζει τη γνωστή του θεωρία περί προέλευσης της λέξης “ζεϊμπέκικο” και άλλα περί ανδρικών αδένων.
Ο Ν. Βραχνάς που παίζει πειραιώτικα.
Η εκπομπή επισκέπτεται και πίστες με πιάτα και λουλούδια της εποχής εκείνης. Δεν αναφέρονται στοιχεία αλλά (πρέπει να) εμφανίζεται ο Γιάννης Βλάσσης.
Η εκπομπή έχει και Γ. Βέλτσο. Μάλιστα, ανοίγει και κλείνει με γυροβολιές του.
Εξαιρετικό , προσεγγίσεις όπως μερικές από αυτές που ακούσαμε επιβεβαιώνουν ότι το ρεμπέτικο και οι τρόποι έκφρασης του ,τουλάχιστον για έμενα αλλά υποθέτω και άλλους , είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και εκπληρώνει ανάγκες όπως καμιά άλλη μουσική. Με εκτίμηση.
Νάσαι καλά ρε φίλε πού το ανέβασες!!!Εχω πολύ συγκινηθεί,γιατί ο Βραχνάς μιά εποχή ηταν σάν δεύτερος πατέρας μου.Κάθε Σάββατο το μεσημέρι πού σχόλαγα από το μηχανουργείο,ερχόταν και με επαιρνε με την τρίκυκλη την μηχανή πού είχε,και με το μπουζούκι αγκαλιά γυρνάγαμε σε τέτοια στέκια οπως αυτά πού βλέπετε στο ντοκυμαντέρ!!!
Ενα οργανο μονο του,ηταν ολη η ορχήστρα.Και γύρω γύρω ολη η μαγκιά μεζεμένη.Εφευγα μαζί του,σε εποχές του 1930.
Νάσαι καλά μάγκα μου.
Δυστυχώς, έχω την εντύπωση ότι και η όλη κατάσταση στο καφενεδάκι με τον Βραχνά είναι αρκούντως στημένη, με μάλλον μισοεπαγγελματίες χορευτές και “κοινό” που δασκαλεύεται να χτυπάει παλαμάκια και να τα χτυπάει σωστά. Φυσικά ο Βραχνάς δεν μασάει και δίνει ρέστα, καθιστώντας την παραγωγή πολύτιμο ντοκουμέντο. Μία από τις καλύτερες ηχογραφήσεις του που έχω ακούσει. Αυτός είναι το ντοκουμέντο, μόνος του. Οι Βέλτσοι, Κουνάδηδες κλπ (καλά, για τον Βελούδιο ό,τι και να πεις, λίγο θα 'ναι…) θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα καλύτερα, μόνο ο Δερβενιώτης είναι μία συμπαθέστατη θετική παρουσία.
Είναι ευτύχημα που διασώθηκαν αυτές οι εκπομπές. Από την άλλη, είναι κρίμα που δεν υπάρχουν οι πληροφορίες στο ντοκυμανταίρ αυτό σχετικά με το ποιοι εμφανίζονται και πρέπει να μυρίσουμε τα νύχια μας. Μερικοί είναι αρκετά γνωστοί. Άλλοι πάλι (ακόμη και ο σπουδαίος Θ. Δερβενιώτης) είναι δύσκολο να αναγνωριστούν. Ας μην πούμε για το Βραχνά.
Όπως και να’χει, διατυπώνονται κάποια ζητήματα, έστω και επιγραμματικά, τα οποία νομίζω έχουν κάποιο ενδιαφέρον (π.χ. προέλευση ζεϊμπέκικου εκ των “άνω”) και δεν ξέρω αν έχουν διαλευκανθεί στο μεσοδιάστημα των τριάντα χρόνων από την εκπομπή αυτή.
Ο Κουνάδης πάντως πρέπει να εχει πολύ πιό πολύ υλικό με βίντεο,το οποίο κόπηκε τότε από την ταινία.
Αν είναι ετσι,εύχομαι μιά μέρα να τα δώσει να τα δούμε και να χαρούμε,χωρίς να ακούμε ανάμεσα το μπλά μπλά από τούς θεωρητικούς επιστήμονες!!
Ο Βραχνάς ηταν γιά μένα ο καλύτερος αντιπρόσωπος του Ρεμπέτικου στήν εποχή του.Επαιζε γιά τήν πάρτη του,καί δέν χρώσταγε τίποτα σε κανέναν.Τέρμα!!
Ο Νίκος ,είναι το καθεαυτού παλαιό ρεμπέτικο με μπουζούκι και όπως λέει και ο Κώστας ακόμα και τρόπος ζωής του ήταν έτσι είχε μείνει στο παρελθόν.
Απόλυτος σεβασμός στον ρυθμό,σπουδαία φωνή,ήχος,προπαντων όμως απλότητα στο παίξιμο ,αυτό που είναι
το ρεμπέτικο στο κάτω κάτω μια σπουδαία λαική τέχνη.Αυτά που κάνει ο Βραχνάς με το παίξιμο του φαίνονται
εύκολα ,αλλά είναι τόσο δύσκολο να τα πετύχει κανείς με αυτόν τον τρόπο ,έχουν τελειοποιηθεί σε τόσο βάθος χρόνου ,η άισθηση
του με τον ρυθμό ειναι ανεπανάληπτη ,για μένα είναι ο πιο αυθεντικός
μαθήτης του Μάρκο μετά τον πόλεμο.Φυσικά δεν έμαθε βλέπωντας τον Μάρκο ,η λογοκρισία μπορεί να είχε τελείωσει το
ρεμπέτικο δισκογραφικά και τα λεμονάδικα να είχαν εξαφανιστεί ,όμως τα αδέσποτα κομμάτια
η μαγκιά αλλά και οι παλαιοί άγνωστοι μπουζουξήδες ζούσαν εκεί μέχρι και τα μέσα του 70.Μέσα σε αυτο το κλίμα γαλουχήθηκε
ο Νίκος και έγινε ένα με αυτούς.
Και για να αντιπαραθέσω ένα ακόμα στιχάκι που έλεγε στον Σαλταδόρο το οποίο
είχε μάθει από την πιάτσα.
Κι’αν τύχει και μας πιάσουνε από την κομαντατούρα
στο ξύλο μας τρελαίνουνε και χάνω την μαστούρα
Καί κάτι αλλο πού δέν θυμάμαι αν εχει ειπωθεί…
Στά μέσα του 70 φίλοι είχαν κανονίσει φίλοι καί συγγενείς να τόν καλέσουν στό Νά η ευκαιρία.
Ριγέ κουστούμι λοιπόν ο Μουστάκιας,ασπρόμαυρο λουστρίνι και τόν πήγαν στο στούντιο.Ολοι η γειτονιά στήν μαυρόασπρη τηλεόραση μπροστά,και ο Μουστάκιας με το αφοπλιστικό τρόπο του,καί χαμόγελό του,να αστειεύεται με τόν Παπαδόπουλο καί τήν Σώκου!!!
Επαιξε το αγαπημένο του τραγούδι.Τον Αλανιάρη.Και οταν ο Παπαδόπουλος τον ρώτησε αν θέλει να παίξει αλλο ενα,εφτιαξε το Ημουνα μάγκας μιά φορά.
Μάς ελεγε μετά ( και εδώ φαίνεται η δύσκολος,αλλά υπερήφανος χαρακτήρας του Μουστάκια )οτι τού πρότεινε ο Παπαδόπουλοςμόλις τελείωσε η εκπομπή, να τόν βοηθήσει να χτυπήσει ενα δίσκο πού θα παίζει και θα τραγουδάει μόνο αυτός,αλλά αρνήθηκε γιατί θα τού εδιναν ψίχουλα.
Να τα χέσω τα λεφτά τους ρε Κώτσο ελεγε.Δέν με αγοράζουν εμένα αυτοι οι λεκέδες!!!
Αλλάζω θέμα αλλά, παράξενο! Πολύ παράξενο μου φαντάζει αυτό το στιχάκι. Να τους πιάσουν οι Γερμανοί και να τη γλυτώσουν με ένα γερό ξύλο και λίγη στέρηση, και όχι με εκτέλεση; Κάτι μου ΄ρχεται στο μυαλό αλλά, άσε, μη χαλάσουμε το κλίμα που έφτιαξε ο Μεγάλος, μπόλικες δεκαετίες μετά…
από Ντ αρχίζει το όνομά του
Άλλο: Κώτσο, πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η πληροφορία με την Ελληνοβίζιον! Φαντάζομαι τον Παπαδόπουλο, θα το φύσαγε και δεν θα κρύωνε, που έχασε τέτοια ευκαιρία!
Γιά τόν στίχο πού ελεγε στον Σαλταδόρο,εννοούσε οτι,αν σε πλακώσουν στο ξύλο,σού φεύγει η μαστούρα.Ξενερώνεις πού λέμε.Καί αυτό ητανε το κρίμα για τούς μάγκες.
Οι Γερμανοί δέν σκότωναν οποιον μαζεύαν.Πολλούς τους βαρούσαν μόνο. Τον παππού μου το ειχαν πιάσει πολλές φορές πού κλέβανε τα καμιόνια στον Περαία ,γιά κάνα φαγώσιμο,αλλά τον αμολούσαν πάλι ελεύθερο,γιατί τούς ελεγε οτι εχει εξη παιδιά στο σπίτι!!!
Και καλά τού εκανε του Παπαδόπουλου Νίκο.Λεκέδες τούς ελεγε κάτι τέτοιους ,καί πολυέλαιους τίς γυναίκες πού ηταν φορτωμένες με χρυσό!!!Σίγουρα εχασε την ευκαιρία να ηχογραφήσει κάποιον αυθεντικό,σάν τον Μουστάκια.
Ε, δεν το συζητάω αυτό Κώστα, δέκα φορές καλά του έκανε! Την απογοήτευσή του, μόνο, βλέπω μπροστά μου, πού του ξέφυγε τέτοια ευκαιρία να προβληθεί (αυτός, όχι καν΄νας άλλος) και χαμογελάω!