Το τραγούδι “Πίνω και μαραζώνω” που ηχογραφήθηκε στην Αμερική το '38 από το Γ. Θεολογίτη (Κατσαρό) είναι ακριβώς το ίδιο με την “Αθηναίισσα” του Δελιά και απλά ηχογραφήθηκε με άλλο τίτλο
ή πρόκειται για άλλο εντελώς τραγούδι;
Πρόκειται για το ίδιο τραγούδι.
Η εκτέλεση του Κατσαρού έχει ελάχιστες διαφορές στη μουσική (φτωχότερα γυρίσματα και διαφορετική -επίσης φτωχή- εισαγωγή). Προφανώς του το μετέφεραν προφορικά.
Στιχουργικά είναι σχεδόν το ίδιο. Εχει μερικές διαφορετικές λέξεις, ανάμεσά τους και το “Αθηναίισσα” το λέει “λεβέντισσα”.
Κατάλαβες Άρη τι εννοώ όταν λέω για τον Κατσαρό!!:026:
Πες μας κάτι και για τον Δούσα ρε Μήτσο!
Ναι ρε γ α μ ώ τ ο, κάνει και μια γκέλα σ’ ένα ακόρντο…
Σίγουρα, ο Κατσαρός απέχει από το να χαρακτηριστεί ως δεξιοτέχνης. Όμως, με το όλο αποτέλεσμα που βγάζει τον κατατάσσω στους κορυφαίους του συγκεκριμένου είδους.
Δημήτρη, δεν σε έχω ακούσει να παίζεις Κατσαρό και στεναχωρέθηκα που δεν τον συμπεριέλαβες στο δίσκο σου. Να περιμένουμε κάτι στο μέλλον;
Και εγω συμφωνω μαζι σου Πανο, “τον απολαμβανω”, οπως και τον Δουσα, ειναι που λεμε " περι ορεξεως " και πως δεχεται το καθε αυτι, τα ακουσματα…
Αρη, ξερεις γιατι ο Κατσαρος “κανει γκελα”? Εχει διπλα του εκεινη την “στριγκλιαρα”
που με τα " γεια σου Κατσαρακι μου με την κιθαρα σου ", τον απορυθμιζει τον χριστιανο… :092:
Μελετησε ποσες φορες μεσα στο τραγουδι τον ξεφωνιζει και θα τον δικαιολογησεις…
Ο Κατσαρός δεν χρειαζόταν καμμία στριγκλιάρα ή μη, για να τον απορρυθμίσει. Την παντελή έλλειψη ρυθμού την είχε μέσα του και, είτε τη δεχόμαστε είτε όχι. Εγώ π.χ., που είχα για «δάσκαλό» μου τον Μάρκο, δεν μπορώ να απολαύσω ερμηνεία που βγαίνει τόσο εξόφθαλμα εκτός μουσικού μέτρου. Δεν τον απασχολούσε το θέμα, εντάξει. Από εκεί και πέρα, περί ορέξεως που λέει και η Πελαγία.
Αν βρώ τίποτα που να μ αρέσει ίσως.Προς το παρόν ειμαι κολλημένος με τον Κωστή.