Πέντε μάγκες

Γιατί όχι “πά’ να πιούμ’ έν’ αργιλέ”

Σωστός ο Πέτρος!!!

Επίσης, εγώ είμαι 100% βέβαιος ότι λέει “κουνελάκι”. Το ακούω πεντακάθαρα μετά από κάποια ηχοληπτική επεξεργασία.

θα συμφωνήσω και εγώ με την άποψη του Πέτρου. Μάλιστα να παρατηρήσω ότι λίγα δευτερόλεπτα ακούγεται ο στοίχος :

" …
φώναξαν τον τεκετζή
πιάσε έν’ αργιλέ αφράτο
… "

όπου εδώ παρατηρούμε ότι δεν μπορεί να είναι “ναργιλές” ή κάνω λάθος; :082:

Οι δύο περιπτώσεις είναι ακριβώς ίδιες.

Κατ’ αρχήν να ζητήσω συγγνώμη γιατί ο Μάνθος γράφει «“ναργιλές” είναι και όχι “αργιλές”», ενώ εγώ επιχειρηματολογούσα λες κι έλεγε το αντίστροφο.

Κατά δεύτερον, αν το ‘πα λίγο μπερδεμένα να το ξαναπάω: «Ένα αργιλέ» / «έν’ αργιλέ» δε στέκει, γιατί όταν έχουμε το αρσενικό ένας στην αιτιατική και ακολουθεί λέξη από φωνήεν, βάζουμε πάντοτε: έναν άνθρωπο, έναν άντρα, έναν αργιλέ, και όχι ένα άνθρωπο / έν’ άνθρωπο κλπ. Αυτούς τους κανόνες τους εφαρμόζουν εξίσου αλάνθαστα και όσοι τους ξέρουν θεωρητικά και όσοι δεν τους ξέρουν. Γι’ αυτό αναφέρθηκα προηγουμένως στη μητρική μας γλώσσα.
Το πα’ να πιούμε έν’ ναργιλέ εξίσου δε στέκει, γιατί όταν μετά το ένα (αρσενικό στην αιτιατική) ακολουθεί σύμφωνο, ν- ή άλλο, το δε χάνεται ποτέ: ένα νόμο, ένα νοικοκύρη, ένα ναργιλέ, και όχι έν’ νόμο -ούτε καν στον έμμετρο λόγο.
Σε όλα τα σημεία του τραγουδιού όπου υπάρχει η λέξη, έχουμε ένα ν που μόνο ως αρχικό της λέξης ναργιλές στέκει και όχι ως τελικό της προηγούμενης. Αν έλεγε κάπου «το ν αργιλέ», δε θα μαθαίναμε ποτέ τι ακριβώς λέει.
Ότι είναι απολύτως ασήμαντο ερώτημα, είναι. Επιπλέον όμως είναι και περιττό, αφού ο Καλυβόπουλος το έχει ήδη απαντήσει.

Εμένα δε μου κολλάει να λέει πά’ να πιούμε ναργιλέ & “πιάσε ναργιλέ αφράτο.”
Να επισημάνω ότι στα περισσότερα τραγούδια της εποχής - αν όχι σε όλα - αναφέρεται αργιλές και όχι ναργιλές.
Αργιλέ μου παινεμένε, Αργιλέ μου γιατί σβήνεις, Κάτσε ν’ ακούσεις μιά πενιά (ο αργιλές είν’ έτοιμος), Μ’ αργιλέ και μπαγλαμάδες, Σε λαχτάρησ’ αργιλέ μου.
Δεν αναφέρω τα τραγούδια όπως μας κυνηγούν τον αργιλέ, για να μη γίνει σύγχυση και υποστηρίξει κάποιος ότι είναι μας κυνηγούν το ναργιλέ και αρχίσουμε καινούρια αντιδικία.

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 08:25 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 08:19 —

Με καθάρισμα και φιλτράρισμα στο adobe audition, κι εγώ ακούω καθαρά “κουνελάκι”, αν και είχα την εντύπωση ότι λέει βουνελάκι.

Ο Πετρος εχει απολυτο δικαιο…Ειναι πολυ σωστη η παραθεση παραδειγματων οπου αναφερεται ως Αργιλες.Επισης,ειναι δυνατον να βαζουμε τους νομους της γραμματικης στη στιχοπλασια του ρεμπετικου???Εδω πολυ μετα και γραμματιζουμενοι ανθρωποι παρελειπαν την γραμματικη στον βωμο της “ποιητικης αδοιας”, και καλα…Και μεσα σε ποιηματα ή σε στιχους πιο συγχρονους παρατηρεις τετοια γραμματικα και συντακτικα λαθη και εξαφνα εκει γινονται,εξυπνη χρηση της γλωσσας…χαχαχαχαχα…Τελος παντων,δεν στεκει το επιχειρημα της αιτιατικης…

Όχι. Όλο αυτό το σκεπτικό είναι λάθος. Μη σας παρασύρει το γεγονός ότι, προκειμένου να μιλήσουμε για γραμματική, αναπόφευκτα καταφεύγουμε σε ορολογία που είναι ξένη και αδιάφορη στους λαϊκούς δημιουργούς.
Η γραμματική δεν είναι η θεωρία του πώς πρέπει να εκφραζόμαστε (κακώς έχει περάσει αυτή η εντύπωση από την εκπαίδευση), αλλά η περιγραφή του πώς εκφραζόμαστε. Ο λαϊκός δημιουργός, ανεξαρτήτως θεωρίας, ξέρει ελληνικά. (Μάλιστα όσο πιο λαϊκός είναι ένας άνθρωπος, έχει την τάση να μιλάει πιο σωστά, γιατί χρησιμοποιεί τη φυσική, ζωντανή, μητρική του γλώσσα, ενώ ο πιο κουλτουριάρης μπορεί κάποια στιγμή να μπλέξει στο λόγο του και αρχαϊσμούς που δεν τους ελέγχει καλά.) Ο θεωρητικός λοιπόν έρχεται εκ των υστέρων, και λέει: «Παρατηρώ ότι στο έναν οι ομιλητές βάζουν πάντοτε τελικό -ν όταν ακολουθεί φωνήεν», και αυτό γίνεται κανόνας. Ο φυσικός ομιλητής, λαϊκός ή όχι, ήξερε ανέκαθεν να εφαρμόζει αυτό τον κανόνα.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά: λέει κανείς ποτέ, ή ο Καλυβόπουλος ειδικότερα, ένα άνθρωπο; Είναι κανείς που το ακούει αυτό και δεν του χτυπάει παράξενα; Αν υπάρχει αυτό, τότε να δεχτώ ότι μπορεί να υπάρξει και το ένα αργιλέ.

Όσο για την ποιητική άδεια, δεν είναι μια αυθαιρεσία που επιτρέπει στον καθένα να στοιβάζει γράμματα, συλλαβές και λέξεις όπως λάχει και να ισχυρίζεται ότι είπε κάτι. Είναι μία συνειδητή διαδικασία, που την ακολουθούν κυρίως οι πιο εγγράμματοι ποιητές, με κάποιο σκεπτικό πέρα από το ότι «αν το πω σωστά δε θα μου βγει ο στίχος, οπότε τα στριμώχνω όπως όπως» -αυτό είναι απλή καλαμπορτζιά.
Η ερμηνεία βάσει ποιητικής αδείας είναι σαν να βλέπουμε ένα φυσικό φαινόμενο που οφείλεται σε άγνωστους σ’ εμάς νόμους, και να λέμε «θαύμα Κυρίου». Μόνο αν έχουμε εξαντλήσει κάθε λογική εξήγηση, τότε ίσως να πρόκειται περί θαύματος.

Όχι απλώς είναι δυνατόν, είναι το μόνο δυνατόν.

Επειδη ακριβως καταλαβαινει ο κυριος οτι δεν μπορει να ειναι ενα αργιλε,και επειδη ειναι λαϊκος ανθρωπος και το αντιλαμβανεται ενστικτωδος και οχι με συνειδηση γραμματικων νομων,βαζει την αποστροφο και το κανει ευηχα εν’αργιλε…Αυτο θεωρω εγω οτι συναιβει…Απο εκει κ περα ουτως η αλλως δεν μπορουμε να ειμαστε σιγουροι για το συγκεκριμενο,ενω παραλληλα δεν διεκδικω κανεναν τιτλο παραδοσιακορεμπετολαϊκολογου…Αυτα!

Γιάννη, απαντάς βιαστικά χωρίς να έχεις διαβάσει με υπομονή τα προηγούμενα. Γι’ αυτό κι εγώ εδώ και τρία (ήδη με αυτό τέσσερα) μηνύματα αναγκάζομαι να επαναλαμβάνω ακριβώς τα ίδια με διαφορετικές διατυπώσεις.

Ωραία λοιπόν, έν’ αργιλέ. Το έν’ άνθρωπο το έχεις ακούσει ποτέ;

Τι παει να πει “εχεις ακουσει”?Μπορει κ να υπαρχει σε τραγουδι που να μην το ξερω ουτε εγω,ουτε κ εσυ…Δεν μιλαμε γενικα κ αοριστα,μιλαμε για στιχους…Εμεις στο χωριο μου τις μισες λεξεις τισ λεμε χωρις συμφωνα…Δεν λεω οτι ειναι σωστο αλλα γινεται…Εχεις μιλησει με Πηλιωριτη?Τι να κανουμε τωρα υπαρχουν κ ιδιωματισμοι κ ανωμαλιες στην ελληνικη γλωσσα που παρατηρουνται και στη μουσικη…Σαν γενικο πλαισιο…Στο κομματι που μας αφορα θεωρω οτι ετσι τον βολευε,λεξη ναργιλες δεν υπαρχει…Τουλαχιστον απο αυτα που ξερω απο την γιαγια μου που ηρθε απο την τουρκια το 1940…Αρα αφου δεν υπαρχει λεξη ναργιλες κ επειδη αυτη η λεξη ειναι κατασκευασμα τελευταιων δεκαετιων,θαρρω πως ο ποιητης θελει να πει ενα αργιλε και επειδη δεν τον βολευει το κανει ουτε καν εν’αργιλε αλλα ‘ν’ αργιλε…Κοβει κ τ εψιλον επειδη ειναι καταληξη της προηγουμενης λεξης,κατι που συνηθιζεται αρκετα στα χωρια…Για παραδειγμα το “θα σου φερω τα ζωα” γινεται “ασ(ι)φερω τζα”…Δεν ειναι πολυ καλο παραδειγμα σε σχεση με το ε και το ν…Αλλα δειχνει ποσο ΔΕΝ πρεπει να λαμβανουμε κ πολυ υποψη την γραμματικη οταν αναφερομαστε στην καθομιλουμενη κ πολυ περισσοτερο σε τετοιες περιοδους…

Ανέκαθεν είχα την εντύπωση ότι λέει “εν’ αργιλέ” ή " ‘ν’ αργιλέ". Για δύο λόγους:

  1. Όπως προαναφέρθηκε, στα περισσότερα τραγούδια το συνταντάμε ως αργιλές και όχι ναργιλές (παρότι σύμφωνα με τα διαδικτυακά λεξικά, αυτό είναι το σωστό, nargile-ναργκιουλ=από είδος καρύδας που χρησιμοποιείτο για φιλτράρισμα αρχικά).
  2. Στο στίχο που φωνάζουν τον τεκετζή, απλά δεν πάει το “πιάσε ναργιλέ αφράτο”, καταρχήν λείπει η αναφορά στην ποσότητα. Έναν παρήγγειλαν, ο οποίος είχε και 2 τάλιρα άντε να του δίναν 3…
    Δε νομίζω ο Καλυβόπουλος ή ο χ λαϊκός ερμηνευτής να προβληματιζόταν που δε θα έβαζε το ν στο τέλος του έναν. Μπήκε μια απόστροφος στη φυσική ροή του λόγου (τραγούδι είναι) και το νόημα είναι κατανοητό.

Ίσως όλα τα παραπάνω να μην ισχύουν. Πάντως, όπως είναι γενικά κατανοητό, δεν έχει καμία σημασία αυτή η λεπτομέρεια. Το σημαντικό είναι να μην αλλάζουν άλλες λέξεις, πχ το “πληρώσουμε” να το κάνουμε “πλερώσουμε”, όπως δυστυχώς υπάρχει σε πολλά ευρετήρια στίχων. Δεν ταιριάζει με το ύφος της εποχής και των ανθρώπων, ή το “εσύ” σε “ρε συ”. Με την ίδια λογική, το “βουναλάκι” αν εννοούσε αυτό, γιατί να το κάνει “βουνελάκι”? “Κουνελάκι” λέει με μια προσεχτική παρατήρηση. Τοποθεσία?στέκι? εδώ δε χωράνε αναλύσεις και υποθέσεις. Μόνο πληροφορία, όποιος τυγχάνει να την ξέρει.

Είναι απόλυτα σωστό. Τι, έχεις την εντύπωση ότι όποιος μιλάει ιδιωματικά μιλάει λάθος; Ένας ξένος μπορεί ίσως να μιλήσει λάθος πηλιορείτικα, αν πάει να τα μιμηθεί. Ο Πηλιορείτης ο ίδιος μιλάει μόνο σωστά πηλιορείτικα.

Και στα ιδιώματα υπάρχουν κανόνες. Ο Πηλιορείτης ή κάθε άλλος, ακόμη κι όταν ακούσει μια καινούργια λέξη, θα τη μεταφέρει στο ιδίωμα σύμφωνα με τους κανόνες του ιδιώματος, τους οποίους, όπως λες πιο πάνω, γνωρίζει ενστικτωδώς. Π.χ. θα κόψει κάποια γράμματα, αλλά όχι όποια του καπνίσει, παρά τα ίδια που θα έκοβε και ο κάθε συγχωριανός του.

Το αν θα λάβω εγώ υπόψη μου τη γραμματική, λίγη σημασία έχει. Δεν είμαι καλό δείγμα, επειδή ακροβώς την έχω μελετήσει θεωρητικά. Ο φυσικός ομιλητής όμως δεν παραβιάζει ποτέ τους κανόνες, όπως ένα φυσικό σώμα δεν παραβιάζει ποτέ το νόμο της βαρύτητας (αν το δούμε να πηγαίνει προς τα πάνω, πάει να πει ότι εκτός από τη βαρύτητα υπάρχει και κάποιο άλλο φαινόμενο που περιμένει την εξήγησή του.)

Ρε παιδιά έχω την εντύπωση οτι χανόμαστε λιγάκι. Είναι άλλο να μας ενδιαφέρει τι λέει το τραγούδι και άλλο αν το λέει σωστά. Συζητήσεις περι τραγουδιού κάνουμε οχι φιλολογικές αναλύσεις.
Το λέω γιατί εμένα τουλάχιστον (φαντάζομαι και άλλους) δεν με ενδιαφέρει αν το σωστό είναι με ν ή όχι. Αλλά τι λέει ο Καλυβόπουλος, στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Η ανάλυση μας λοξοδρόμησε

Μα αυτό συζητάμε, τι λέει ο Καλυβόπουλος. Απλώς, αφού έχουμε μια ηχογράφηση αμφίσημη, ο μόνος τρόπος να βρούμε τι είπε είναι ψάχνοντας τι είναι πιθανότερο να είπε.
Το ερώτημα αν το είπε σωστά δεν υφίσταται. Ό,τι λέει ο καθένας, αυτό είναι εξ ορισμού το σωστό και μάλιστα είναι και το μέτρο του σωστού. (Ντάξει, με κάποιες εξαιρέσεις, το λέω λίγο ακραία για λόγους έμφασης, αλλά γενικά πρώτα έρχεται ο κάθε Καλυβόπουλος και μετά το βιβλίο της γραμματικής. Αν το βιβλίο δε συμφωνεί με τον Καλυβόπουλο, διορθώνουμε το βιβλίο.)

Και εγώ πιστεύω ότι το παραψειρίσαμε…

Ωστόσο, πιστεύω ότι λέει:
"…πα’ να πιούμε (έ)ναν αργιλέ… πιάσε (έ)ναν αργιλέ αφράτο…)
Όπου, παραλείπεται (για τους γνωστούς λόγους που ειπώθηκαν ήδη) το έψιλον από το αριθμητικό. (*)

Επίσης, “Κουνελάκη” λέει, ολοκάθαρα.
Γέροντας κάτοικος της περιοχής [η οποία παλιά ονομαζόταν Δραπετσώνα] θυμόταν ότι υπήρχε τοπωνύμιο με την ονομασία “Κουνελάκη”, χωρίς όμως να μπορεί να θυμηθεί και πού οφειλόταν η ονομασία αυτή, π.χ. σε οικογένεια με περιουσία στην περιοχή αυτή.

(*) Νομίζω και εγώ πως δεν χρειάζεται να επιμείνουμε άλλο, καταντά κουραστικό.

Πολύτιμες ασφαλέστατα είναι όποιες πληροφορίες μπορούμε να συλλέξουμε για τοπωνύμιο “Κουνελάκη” στην περιοχή.

Είναι πολύ πιθανόν να υπάρχει σχετική βιβλιογραφία. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο υπόψη μου, αλλά τα παλιά ονόματα συνοικιών και περιοχών είναι θέμα που συχνά συγκινεί συγγραφείς και ερευνητές. Ένα «Οδωνυμικό» της Αθήνας σίγουρα υπάρχει. (Δε νομίζω να μας κάνει, απλώς είναι ένειξη ότι έχει ήδη υπάρξει σχετικό ενδιαφέρον.) Γενικά είναι προτιμότερο να ψάχνει κανείς τι πληροφορίες έχουν ήδη περισυλλεγεί παρά να προεξοφλεί ότι κανείς δεν ασχολήθηκε πριν από τον ίδιο -παγίδα όπου πέφτουμε συχνά.
Της δικής μου γειτονιάς το ιστορικό όνομα (Βατραχονήσι) δύο φορές το έχω δει γραμμένο: σ’ ένα τεράστιο χάρτη της γειτονιάς που είναι αναρτημένος στο αστυνομικό τμήμα, και στον κανονισμό της πολυκατοικίας του πατρικού μου. Το αναφέρω κι αυτό ως ένδειξη του πού βρίσκονται καμιά φορά τέτοιες πληροφορίες.

Επειδή εγώ συνεχίζω να ακούω “βουνελάκι”, και θυμάμαι μάλιστα κάποια ιστορία που μου έχουν διηγηθεί, για μια παρέα με τον Μάρκο (ή τον Στράτο) επί Μεταξά, που κάπνιζαν σε κάποιο ύψωμα και σώθηκαν από την σύλληψη, όταν βλέποντας κάποιους χωροφύλακες να ανηφορίζουν ο Μάρκος (ή ο Στάτος) φώναξε “βάρδα φουρνέλο” αναγκάζοντάς τους να γυρίσουν πίσω:) , έκανα ένα ψαξιματάκι στο διαδίκτυο και είδα ότι είναι μάλλον διαδεδομένη η χρήση της λέξης! Παραθέτω ενδεικτικά κάποιες αναφορές από φόρα κυνηγών, ραδιοερασιτεχνών, μοντελιστών, κ.α.

“εγω εμενα στην ελευσινα μεσα στα οικηματα του ΤΙΤΑΝ ειμαστε περιπου 50 παιδια ανεβαιναμε λοιπον σε ενα βουνελακι απο τσιμεντο ασπρο που ειχαν εκει και κατρακυλαγαμε ηταν η καλυτερη τσουληθρα @μετα…γυλο απο την μαμα ψιατι ειχαμε γινει ασπροι”

“καλα ρε και γιατι αλλαξαν το κεραιοσυστημα στην 7; για να γεμιζουν καθε βουνελακι με κεραιες και εξτρα ακτινοβολια;ακου τρικαλα.τοσο πολυ μειωσαν την ισχυ απο τοτε;”

“Το ειχα δοκιμασει αλλα ειναι σπαστικο που το τανκ δεν μπορει να περασει εμποδια που κανονικα θα ηταν παιχνιδακι (πχ βουνελακια)”

“θα σου πω περιστατικο προ 8ετιας σε ενα απογευματινο εκπαιδευτικο σε καμπισια σε ενα βουνελακι πριν 7 χρονια σηκωσα καποιες τσουκαρ που ειχε απεκευθερωσει ο συλλογος Κοζανης”

“Αποψη της Αμμουδιας και στο βαθος το βουνελακι με της εκκλησια της αγιας Ελενης, κτισμενης επανω στα ερειπια του καστρου του αρχαιου Βουχαιτιου.”

Θα κάνω κι εγώ μια προσπάθεια στις εικασίες. Ψάχνοντας βρήκα οτι το 1914 και για άλλους το 1932 (η ημερομηνία παίζεται) στον Πειραιά υπήρχε ο Μιχάλης Κουνελάκης, σκηνοθέτης που ίδρυσε την “Καλλιτεχνική Σκηνή Μ. Κουνελάκη”. Μην δείτε που τώρα ίσως δεν τον ξέρουμε, αλλά ήταν η πρώτη δραματική σχολή στον Πειραία, γεγονός που το κάνει να εξιστορείται στα χρονικά του Πειραιά.
Η τοποθεσία τώρα βρίσκεται στον Πειραϊκό σύνδεσμο στην Καραίσκου για όσους ξέρουν. Τότε δεν γνωρίζω αν ήταν στο ίδιο μέρος.
Αυτά, καλημέρα

Πολύ ενδιαφέρον! Ο σωστός ερευνητής θα πάει τώρα στο υποθηκοφυλακείο, αφού δεν υπάρχει κτηματολόγιο, να ψάξει για μεγαλοϊδιοκτήτη Κουνελάκη στον Πειραιά. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που περιοχή ονομάζεται από τον πρώην ιδιοκτήτη της. Θυμίζω ενδεικτικά Ζωγράφου, Κουκάκι και υπάρχουν δεκάδες ακόμα παραδείγματα.

Αυτό, μάλιστα! Αλλά να αναλώνεστε, ρε παιδιά, για το πώς είναι η σωστή γραφή του (ν)αργιλέ και για το αν η ελληνική γλώσσα επιτρέπει να λέμε “έν’ άνθρωπο” ((που φυσικά δεν το επιτρέπει, ούτε (ή μάλλον κυρίως!) σε αμόρφωτους))…

(το δίκιο το έχει ο Περικλής, αν ρωτάτε εμένα)

Επανέρχομαι στο θέμα, όσον αφορά στο στίχο, μόνο και μόνο για να εξηγήσω τη θέση, στην οποία καταλήγω εγώ μόνο
(και φυσικό είναι να υπάρχουν διαφωνίες).

  1. Με δεδομένο ότι ακούγεται ένα (ν) πριν τη λέξη «αργιλές» και ότι δεν υπάρχει περίπτωση (όπως εξηγήθηκε ήδη) να λέει: « ένʼ αργιλέ»
  2. Επειδή πιο συχνά η λέξη απαντά ως «αργιλές» και όχι «ναργιλές»
  3. Επειδή συνήθως - και λογικό είναι – να αναφέρεται και η ποσότητα της παραγγελίας (ένας ή δυο κ.λπ.) για να ξέρει πόσους θα ετοιμάσει ο αρμόδιος,

Καταλήγω στο συμπέρασμα να λέει: «… πιάσε (έ) ναν αργιλέ αφράτο…» και χάριν ευφωνίας ή εκφοράς του λόγου ή …ή… να ακούγεται τελικά ίσως μόνο ένα (ν) το οποίο φαίνεται να κολλάει στην επόμενη λέξη «αργιλές».

θα θυμούνται οι περισσότεροι φίλοι πόσες φορές μπερδευτήκαμε στο Γλωσσάρι, σε παρόμοιες περιπτώσεις, π.χ. με τη λέξη: «μπελεντέρια», μέχρι να βρούμε άκρη, είτε λόγω σαρδάμ του τραγουδιστή είτε λόγω άγνοιας της λέξης είτε… είτε…

Όσον αφορά στην τοποθεσία «Κουνελάκη», μπορεί – όπως λέει και ο Νίκος – να πρόκειται για μεγαλοκτηματία της περιοχής, πράγμα συχνό, π.χ. Γουδής.
Μπορεί όμως να πρόκειται και μόνο για ένα οίκημα ξεχωριστό, που να δέσποζε στην περιοχή. Ο Ρούκουνας, π.χ. αναφέρθηκε «στου Παρλαμά» την περιοχή και πρόκειτο για ένα κέντρο μόνο με κατοικία επάνω από αυτό.

Μια ακόμα λύση είναι να πετύχει κανείς τους γεροντότερους σε κανένα από τα γραφικά ταβερνάκια της περιοχής. Φυσικά, μόνο ανα διασταυρωθεί η μαρτυρία από περισσότερους του ενός αφηγητές, μπορεί να μεταφερθεί με σιγουριά.
Η άλλη λύση είναι το υποθηκοφυλακείο, όπως λέει και ο Νίκος!