Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η απόφαση αποπληρωμής από το δημόσιο του δανείου που είχε λάβει ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (ΟΜΜΑ), ύψους 95 εκατομμυρίων ευρώ, ποσό ιδιαίτερα δυσβάστακτο για τις πλάτες των φορολογούμενων πολιτών, ειδικά κάτω από τις δύσκολες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που βιώνουμε.
Το τελικό ποσό μάλιστα είναι ακόμα μεγαλύτερο από τα 95 εκατομ. ?, αν συνυπολογιστούν και οι τόκοι που αναλογούν.
Επίσης, ας ληφθεί υπόψη ότι ο ΟΜΜΑ έχει επιδοτηθεί ήδη μέχρι τώρα με υπέρογκα ποσά για την αποπεράτωση και την επέκταση των εγκαταστάσεών του και για τη λειτουργία του.
Τα ερωτήματα, πολλά.
Είχε ανάγκη η Ελλάδα, η Αθήνα συγκεκριμένα , από ένα τόσο μεγάλο σε έκταση μέγαρο, υπόγειο και αυθαίρετο μάλιστα, με τεράστιες και υπερπολυτελείς αίθουσες;
Υπάρχει παράδοση κλασικής μουσικής παιδείας στη χώρα μας, ικανή να γεμίσει αυτές τις αίθουσες, ώστε να καλύπτει ο ΟΜΜΑ αυτό το κόστος, κάπως;
Μέχρι και η Βιέννη, με την κλασική μουσική της παράδοση, βολεύεται με μικρότερα κτήρια…
Ποιοι παίζουν σε αυτές τις υπερπολυτελείς αίθουσες και τι;
Με το ίδιο, επαναλαμβανόμενο, ρεπερτόριο και με παρουσίαση έργων, τα οποία δεν έχουν απήχηση στο λαό, σταθερό κοινό, το οποίο να μπορεί να στηρίξει αυτό το θεσμό, δεν δημιουργείται, είναι απλά τα πράγματα.
Έπειτα, πού είναι η επιχορήγηση στους υπόλοιπους φορείς πολιτισμού;
Η Ορχήστρα των Χρωμάτων εγκαταλείφτηκε και βρήκε αλλού στέγη.
Πού είναι η στήριξη στο ανθρώπινο δυναμικό που στελεχώνει τα Θέατρα;
Οι θίασοι αδυνατούν να επιβιώσουν, πειραματικές ομάδες νέων και ταλαντούχων ανθρώπων δεν έχουν από πουθενά στήριξη, τα ΔΗΠΕΘΕ δεν γνωρίζουν αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Μια όπερα διαθέτουμε όλη κι όλη, και αυτή απειλείται με κλείσιμο.
Τη δημιουργία Μουσικής Ακαδημίας μόνο σχεδιασμένη επί χάρτου την είδαμε…
Χορευτικές ομάδες, τοπικοί πολιτιστικοί σύλλογοι φυτοζωούν…
Το θέμα της κρατικής επιδότησης στον πολιτισμικό τομέα, σίγουρα, δεν προσφέρεται για λαϊκισμούς.
Ο πολιτισμός, ειδικά σε περιόδους γενικευμένης κρίσης όπως αυτή που διανύουμε, είναι η μοναδική μας ελπίδα για επίτευξη κοινωνικής συνοχής, αλλά και κοινωνικής μόρφωσης.
Και σίγουρα, αποτελεί το μοναδικό αντίδοτο στον καθημερινό βομβαρδισμό από τα σκουπίδια της T.V., από το σκυλοπόπ και από τα γιουροπανηγύρια.
Χρειάζεται η στήριξη της πολιτείας στον πολιτισμό, αλλά με ορθολογικά κριτήρια, με γνώμονα την άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων.
Το «Μέγαρο» (όπως συνηθίζουμε να το αποκαλούμε) να ανήκει στο λαό, αφού επιδοτείται από το λαό, να ανεβαίνουν παραστάσεις, να γίνονται εκδηλώσεις, να είναι ανοικτές οι βιβλιοθήκες του και προσβάσιμες στο κοινό και στην ηλεκτρονική τους μορφή, να παρακολουθεί ο λαός από γιγαντοοθόνες παραστάσεις – όπως και έγινε, πρόσφατα, καμία αντίρρηση.
Όμως, η μονόπλευρη στήριξη του ΟΜΜΑ [ενώ αφήνονται στην εγκατάλειψη, ρημάζουν ή φυτοζωούν οι υπόλοιπες πολιτισμικές δραστηριότητες] είναι σίγουρα προκλητική.
Υ.Γ. Και βέβαια, όταν λέμε το Μέγαρο να ανήκει στο λαό, δεν εννοούμε να …τραγουδά εκεί ο Νταλάρας, ούτε ο Πάριος με 1000 βιολιά τα δημοτικά μας τραγούδια, ούτε να ακούμε το έργο των ΜΕΓΑΛΩΝ λαϊκών μας δημιουργών διασκευασμένο για… συμφωνική ορχήστρα…