Άστους να λένε… κι αν δεν βάλουν μυαλό θα κηρύξουμε ανένδοτο αγώνα με τη βοήθεια του LazoGermanikoEpanastatikouPurhna… γιατί και ο φονιάς της γλώσσας άνθρωπος είναι και πριν γίνει φονιάς, υπήρξε γλωσσοκοπάνας. Άσε που η γλώσσα δεν είναι πάντα αθώα διότι κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει και σαν τέτοια, ας φονευτεί.
Βιρ κονεν αουχ αουφ ντοϊτσ βαϊτερ ρέντεν (άμπερ φόρζιχτ!) μιτ γκρίχισεν μπούχστάμπεν. Αουφ ντίζε αρτ ουντ βαϊζε φερστέτ ουνς καϊνα! Μάρθα (φιλαϊχτ) αουχ νιχτ ουντ ντας ιστ καϊν γκρίκλις.
Καλό;
-Τέλειο! Θεϊκό!
…που λένε (μετά μανίας) τελευταία οι Ιθαγενείς.
Πάντως και χωρίς πλάκα, βρίσκω σωστή την τοποθέτηση του Κώστα:
Από κει και πέρα, αν υπάρχει κάποιος λόγος[COLOR=red]* να χρησιμοποιεί κάποιος greeklish, οφείλει να γίνει καλόπιστα σεβαστός απ’ όλους, με μοναδικό ρίσκο να μην διαβάσουν το μήνυμά του κάποιοι που (απλά) δεν τα αντέχουν.[/COLOR]
Πέραν της κουραστικής ανάγνωσης των greeklish νομίζω ότι η παράκληση-παραίνεση από την διαχείριση για χρήση ελληνικών χαρακτήρων, έχει να κάνει με την συνειδητή επιλογή της προαγωγής της ποιότητας της γλώσσας. Κι αυτό όχι από εθνικοπατριωτικές ανησυχίες αλλά, εκτιμώ, από αγάπη για την ομορφιά μιας γλώσσας. Είναι απίστεύτα ελκυστικό να ακούς έναν ωραία δομημένο και γοητευτικό λόγο.
Το ζήτημα που αναδεικνύεται στην ελληνική πραγματικότητα είναι αυτό της λεξιπενίας. Η μη σωστή χρήση της γραμματικής και του συντακτικού δεν απειλεί την επιβίωση της γλώσσας, εκτός μεμονομένων απλοποιήσεων-τροποποιήσεων που μπορεί να προκύψουν. Ωστόσο η φτώχια του λόγου και η χρήση 150 λέξεων είναι θέμα που υφίσταται. Είναι χαρακτηριστική η ανοστιά του λόγου με την οποία επικοινωνούν οι πιτσιρικάδες, αφημένοι στην ευκολία και την ταχύτητα του κωδικοποιημένου λόγου των sms.
Γι’αυτό μια μικρή προσπάθεια να μιλήσουμε σωστά ελληνικά δεν είναι άσχημη, ούτε επιβάλλεται δια ροπάλου, απλά ας το δούμε ως ευκαιρία να εκπαιδευόμαστε, να ψάχνουμε λίγο στα λεξικά, να μην νιώθουμε μειονεκτικά αν χρησιμοποιήσουμε καμιά σπάνια, ξεχασμένη ελληνική λέξη.
Στο ρεμπέτικο φόρουμ έχω καταλάβει ότι αρέσουν τα δύσκολα…Δεν θα “βασανίζονταν” πολλοί συνδαιτημόνες με το σαράκι της αναζήτησης και μελέτης τραγουδιών που γράφτηκαν πριν 100 χρόνια, δεν θα ταλαιπωρούσαν τα χέρια τους σε όργανα που δεν έχουν απήχηση…Γενικά, γουστάρουν πολλοί εδώ μέσα τα μυστήρια…τα βιβλία, την λογοτεχνία, την ιστορία, την φιλοσοφία, το καλό (όχι πλαστικό) φαγητό, την ποικιλία στην ζωή…
Για όλα αυτά, όμως δεν αρκούν τα greeklish ,δεν μπορείς να περιγράψεις την συγκίνηση που σου γεννά ένα τραγουδάκι του Μάρκου με μια γλώσσα ανάπηρη και δύσμορφη.
:088: [i][i]
"Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά
Καταλαβαινόμαστε τώρα, καταλαβαινόμαστε τώρα
δεν χρειάζονται περισσότερα
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη
Έτσι, να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε
Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα
Αυτό θέλουμε κι εμείς
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου
απ’ τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε, να σμίξουμε τον κόσμο"
[/i][/i]opoios den kserei ton poiiti na ton mathei… allios kala na pathei!:089:
