Ανακάλυψα στο You Tube μια εξαιρετική ζωντανή ηχογράφηση του 1978. Παίζει και τραγουδάει ο Βασίλης Τσιτσάνης μαζί με την Ελένη Γεράνη.
Η ηχογράφηση είναι ερασιτεχνική, από το κέντρο ΧΑΡΑΜΑ στο σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Αναδύεται η ατμόσφαιρα. Όλο το κέφι και το γλέντι του Έλληνα εκείνης της εποχής , μιας εποχής που πέρασε για πάντα και πήρε μαζί και εκείνα τα γλέντια και εκείνον τον Έλληνα ! Δυστυχώς .
O Τσιτσάνης κεφάτος, χορταστικός, απολαυστικός, τραγουδάει κολλητά πέντε τραγούδια και γίνεται χαμός στο μαγαζί !
Εκεί συνειδητοποίησα (προσωπικά) ΄για πρώτη φορά ότι το ρεμπέτικο είναι ζωντανό - βιωματικό και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζω ως παρτιτούρα της κλασσικής μουσικής. Τί έπαιξε, από πού το έπαιξε κλπ. Καλά είναι αυτά αλλά για την μελέτη και την ανάγκη να ρουφήξεις από τα βιώματα της εποχής της ηχογράφησης.
Η δεύτερη ήταν σε μια γιορτή του κρασιού λίγα χρόνια μετά, όταν με περισσή θρασύτητα (της νιότης) παίζαμε με κάποιο γκρουπάκι και εμφανίστηκε ως θαμών ο Ζαμπέτας! Του δίνουμε μπουζούκι (κατ’ απαίτηση του λαού) να παίξει. Σταματώ λοιπόν αφήνοντας το άλλο μπουζούκι το ακκορντεόν και την κιθάρα να τον συνοδεύσουν και κάθομαι δίπλα του με θαυμασμό αντιμετωπίζοντάς τον σαν τον …Ρίχτερ! Γυρνάει, με κοιτάει και λέει με την χαραχτηριστική του φωνή: