Oi apopseis tou Papadopoulou exoun (opos panta) poly endiaferon an kai de symfono se oles tis leptomereies me osa grafei se afta ta dyo arthra (mou fainontai kai ligo antifatikes kapoies skepseis).
Tha me endiefere kai i gnomi tritwn gia tis theseis tou.
Michael
YG:
Afieromeno stin “klika” - diladi tous 4-5 (dithen) “eidikous” pou “diakrinontai” se afto to Forum oxi toso gia vasimes skepseis alla kyriws gia kynismo, prosvoles kai vrizies - tha anafero ti grafei o Papadopoulos (stis 27 Dekemvriou) gia ti Despoina Vandi. To diavasa me megali efxaristisi epeidi thymithika poso entona antedrase “i klika” otan se kapoio posting (prin apo merikous mines) tolmisa na anfero aplws to onoma aftis tis tragoudistrias. Na ti grafei o Papadopoulos:
“Στο «Ρεξ» που ήταν κατάμεστο και με 1.000 άτομα στον δρόμο (!) είδα για πρώτη φορά τη Δέσποινα Βανδή. Δεν με αφορούν τα περισσότερα από τα τραγούδια που λέει. Η κοπέλα όμως, όπως τονίζει ο έμπειρος Αχιλλέας Θεοφίλου, έχει φωνή. Αλλ’ όχι μόνο: είναι νέα, πολύ όμορφη, είναι εκρηκτική, χορεύει, μιμείται με χιούμορ, «παίζει» και κυριαρχεί στη σκηνή, επί τρεις ολόκληρες ώρες! Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιτυχία της. Το αντίθετο.”
Γειά σου ωρέ Μιχαλιό με τα ωραία σου.
Ρε συ… Τωρα που με έπιασε αιφνιδίως μια καλή διάθεση, θες να σε βάλουμε στην “κλίκα των πέντε” μπας και συνέλθεις; Ε; Τι λές; Είναι και μερικά τέστ που πρέπει να περάσεις, αλλά άμα έχεις πάει φαντάρος δε θα πονέσεις πολύ.
ΛΟΙΠΟΝ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΕΙ…
ΓΙΑ ΠΕΡΑΣΤΕ - ΓΙΑ ΟΡΙΣΤΕ…
Η προσφορά ισχύει για πέντε ημέρες. Μετά θα περάσουμε στη γνωστή διαδικασία του καθημερινού μπινελικώματός σου.
ΚΚ
Οσο για τον Λευτέρη Παπαδόπουλο (ΛΕ-ΠΑ που λέει κι ο Frank), τι να πω εγώ; Ας αφήσουμε το Μιχάλη να τα πει, μπας κι ανεβούνε τα γράδα της κουβέντας να γουστάρουμε όλοι.
Κοιτάξτε από σκηνική παρουσία το κορίτσι λέει κι άμα μου καθότανε δεν με χάλαγε καθόλου.
Απλά έτσι που ερεθίζει την συζυγικοποιημένη μου λίμπιντο ξεχνώ ν ακούσω τι λέει το “άσμα”.Η μουσική σου γίνεται ανεκτή γιατί δεν κυριαρχεί απλά ντύνει την εν σκηνή μουσικοσεξουαλική φαντασίωση.Θα συμφωνήσω με τον Μιχάλη και τον Λ.Π "Δεν με αφορούν τα περισσότερα από τα τραγούδια που λέει"Ποίος δίνει μια δεκάρα τρύπια?Είναι ο τρόπος που τα λέει , σκέτη ΚΑΜΑ ΤΣΟΥΧΤΡΑ.
Ένα βιντεάκι της φτάνει διά να κρατά ανθηρό το ηθικόν ολόκληρού του στρατεύματος κάτι σαν την Βέμπο χωρίς Ιταλούς και στο πιο ξετσίπωτο.
Οσον αφορά την κλίκα , σαν ιδρυτικό μέλος , προτείνω την πιο ελαστική συμπεριφορά έναντι του Μιχαηλ της Αυστρίας ως αναγνώριση απέναντι στην εξαιρετική του αντοχή είς την καζούρα και την φάπα πράγμα σπάνιον και δυσεύρετον
Στην ατιμη την κοινωνία.
Εξάλου ο Μιχαήλ αποτελεί δείγμα του καινούργιου ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ με καινούργια χαρακτηριστικά και περισσότερο λούστρο.
Αυταααα
.
Ευτυχές το νέον έτος.
Υπάρχουν τρεις λόγοι βάσει των οποίων ο Λ.Π. έκανε τα παραπάνω σχόλια για τη Βανδή.
Η Δέσποινα είναι μια απ’ τις λίγες “μορφονιές” που μπορεί να μην έχει σπουδαία φωνή, δεν είναι όμως και φάλτσα.
Οταν γερνάς, ακόμα κι όταν δεν έχεις “ξεπέσει” πνευματικά, βλέπεις με άλλο μάτι τα θηλυκά των προηγούμενων γενιών. Εγώ π.χ. δε βρίσκω ούτε μια άσχημη 16χρονη!
Το βασικότερο, που πολλοί δεν το ξέρετε, κι ευτυχώς που υπάρχω κι εγώ για να σας ανοίξω τα μάτια και να μη μείνετε στουρνάρια σαν το Μιχάλη:
Τη Δέσποινα τη “σκίζει” ο Ντέμης. Και ως γνωστόν ο Λ.Π. είναι original ΑΕΚτζής. Να μη στηρίξει λοιπόν τη νύφη; (Α πα πα πα… κατινιά. Μήπως πρέπει να σταματήσω ν’ ασχολιέμαι με την ΚΟΜΕΠ και να ζητήσω δουλειά στο “Λοιπόν”;;;).
ΑΝ
Φοβερό! Καμιά 20αριά λέξεις, έκανα ένα τέταρτο να τις διαβάσω. Τι κουίζ και σταυρόλεξα και μαλακίες… Γράφεις τρεις προτάσεις χωρίς κενά κι ο άλλος αποχτάει αμέσως αντικείμενο ασχολίας για να σκοτώσει τον ελεύθερο χρόνο του.
Θ’αρχίσωναγράφωκιεγώέτσι.Σταελληνικάπάντωςτοκουίζχάνει,γίνεταιεύκολο.Thaprotimisotagreeklish.
AN
Εντάξει, είναι γνωστό ότι αφού υπάρχουν άνθρωποι που ακούν αυτά τα σώτα, περαστικά τους.
Για μας μάλλον το ίδιο θα λένε -“Κοίτα ρε αυτούς τους σουρωμένους που τραγουδάνε για λουλάδες και μαχαιρώματα” Ποιός τους χέζει, και που ασχολούμαστε λάθος μεγάλο.
Το κακό είναι πως μέσα σ’ όλη την Αθήνα έγω δεν έχω βρεί ούτε ένα μαγαζί με ρεμπέτικα-λαικά, που να μπορείς να πάς να πιείς ένα κρασάκι της προκοπής (εκτός αν πάς με το δικό σου ώστε να γλιτώσεις τον πρωινό πονοκέφαλο)χωρίς ν’ ακούσεις όλους τους υπόλοιπους μάπες γύρω-γύρω να φωνάζουν πάνω από την μουσική. 'Οπου πηγαίνω τσακώνομαι -“Ρε, σταματάτε ν’ακούσουμε να κάνουμε λίγο κέφι.” Πλήρης απογοήτευση, παντελής έλλειψη σεβασμού σε οποιονδήποτε καλλιτέχνη-φοιτητή-τραγουδιστή-οργανοπαίχτη- που προσπαθεί να κερδίσει ένα μεροκάματο άξια, αλλά και σε κάποιους που βγαίνουν για να συξητήσουν στα διαλείματα της μουσικής, γιατί εκτιμούν την προσπάθεια, αγαπούν την καλή μουσική -όποια κι αν είναι αυτή- ή στην τελική ανάλυση εκτιμούν και λίγο τις στιγμές σιώπης, και όχι της ακατάσχετης εκείνης χαζοσυζήτησης για ν’ακούσουν οι διπλανοί μας: -“τί χάλασε ο Λαλάκης χθές στο Ρομέο.”
Μέχρι που είπα στη γυναίκα μου, ότι πρέπει να βγούν μαγαζιά μόνο για άντρες, γιατί όλη η φασαρία ξεκινάει από τις κυρίες που πρέπει ναι και καλά να μας περιγράψουν πώς ήταν οι τιμές στην λαική ή γιατί δεν τους πέτυχε η ντεκαπάζ, ή γιατί δεν τους στρώνει καλά αυτό το εφαρμοστό φόρεμα κλπ.
Επίσης, αν κάποια στιγμή κάνεις κέφι -συνήθως αφού έχουν περάσει 2 τα ξημερώματα και έχουν φύγει οι περισσότεροι μάπες- να χορέψεις ένα και μοναδικό ζεμπέκικο που κάνεις έχεις παραγγείλει στην ορχήστρα, με το πού θα κάνεις να σηκωθείς θα δείς μπροστά σου μιά με τακούνια, ξανθά μαλλιά και βαμένο νύχι να χορρεύει και καμμιά δεκαριά να της βαράνε παλλαμάκια, οπότε κρίμα το κρασί, κρίμα το κέφι, γυρνάς σπίτι γαμοσταυρίζοντας σ’όλο το δρόμο, απόλυτα “χαλασμένος” πέρνεις δύο κουταλιές Atarax για να μπορέσεις να κοιμηθείς και όνειρέυεσαι άλλες εποχές…
Κυρίες ξέρω ότι κινδυνεύω να παρεξηγηθώ, όμως διεκρινίζω:
Είμαι λάτρης του φύλλου,
Λατρεύω την γυναίκα μου, και πηγαίνουμε σε όλα τα μαγαζιά μαζί,
Όλες οι γυναίκες φύλλων μου -όπως και η δική μου- έχουν την παιδεία, λεπτότητα, εξυπνάδα, να αφήνουν τους άντρες τους να κάνουν μόνο αυτοί κάποια από τα ελάχιστα πράγματα που έχουν απομείνει αποκλειστικά αντρικά, όπως να χορέψεις ένα ωραίο ζειμπέκικο την ώρα που το κάνεις κέφι.
Επαναλαμβάνω, είμαι λάτρης του είδους.
ʼλλα τι περιμένεις από τις κοπέλλες όταν οι περισσότεροι άντρες -που τις συνοδεύουν- χορεύουν νομίζοντας ότι είναι μπαλαρίνες στα Μπολσόι. Αν βρείς και κανένα άντρα, μιά και τελευταία τουλάχιστον οι ανύπαντρες φίλες τις γυναίκας μου χωρίς άντρα όλο και πληθαίνουν- χώρια η απογοήτευση από συμπεριφορά κλπ.
Ρεμπέτες δέν είμαστε τουλάχιστον οι περισσότεροι μας, γιατί είμαστε μεγαλωμένοι στην άνεση, και εδώ συμφωνώ με τον κ. Παπαδόπουλο. Ας αφήσουμε τα παιδιά που ακούν Βανδή να την ακούν, και απλώς ας τους λυπόμαστε και ας τους το λέμε σε κάθε ευκαιρία που βρίσκουμε. Όχι ότι θα αλλάξει κάτι, αλλά για να μένει η δήλωση.
Τελειώνοντας, να πω ότι η μεγαλύτερη μου ανησυχία είναι για τον γιό μου (14 μηνών) και το αγέννητο παιδί μου. Ελπίζω ότι με τα ακούσματα που θα έχουν, δεν μπορεί μετά την εφηβεία τους (που σίγουρα θα ταυτιστούν με την γενιά τους) θα πάρουν τον δρόμο της αληθινής ποιοτικής διασκέδασης με σεβασμό στους γύρω τους και τους καλλιτέχνες ακόμα κι αν επιλέξουν τελικά να ακούν Βανδή.
Ο γιος μου (2 χρονών) ακούει από μένα και τον πατέρα μου ρεμπέτικα, απ’ τη μάνα του και τη νταντά του παιδικά τραγούδια, απ’ την τηλεόραση και το ραδιόφωνο Ρουβά, Βανδή κλπ.
Δε θα το πιστέψετε, αλλά όταν είναι ζοχαδιασμένος θέλει ν’ ακούει μόνο το “Αντιλαλούν οι φυλακές” και το “Σουβλάκι” (έτσι καταλαβαίνει το “Σου 'χει λάχει”!).
Να μιλήσουμε τώρα και λίγο σοβαρά.
Προσπαθούν να περάσουν στον κόσμο μια τεράστια παιδαγωγική “πατάτα” που λέει:
“Το παιδί πρέπει να ακούσει, να δει όλες τις πλευρές ενός θέματος και στην πορεία μεγαλώνοντας θα κατασταλάξει κάπου. Δεν είναι σωστό να το επηρεάζουμε μονόπλευρα”.
ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΨΕΥΤΙΑ!
Και δε μιλάμε μόνο για το ζήτημα της μουσικής αλλά για όλα όσα αφορούν έναν άνθρωπο.
Τι κρύβουν μέσα αυτές οι “δημοκρατικές” κουβέντες;
Απλά πράγματα.
Το παιδί πρέπει να ακούσει “ανεπηρέαστα” μουσική, να διαβάσει απ’ όλα τα είδη βιβλίων, να ακούσει τις απόψεις των εκπροσώπων της κοινωνίας μας, να γίνει ίσως οπαδός κάποιας αθλητικής ομάδας κλπ.
Δηλαδή να μην τον προτρέψω εγώ ν’ ακούσει ρεμπέτικα, classic rock και Θεοδωράκη, να μην του δώσω να διαβάσει το “Μικρό πρίγκηπα”, να μην τον πάω να δει την Προοδευτικάρα, να μην του μιλήσω για την ανυπαρξία των θεών κ.ο.κ.
Αν δεν το κάνω αυτό, το παιδί θα δει τα πράγματα σφαιρικά, αντικειμενικά, πλουραλιστικά ή μήπως θα ακούσει μόνο Βανδή και Sakis, θα διαβάσει ότι βιβλιοσαβούρα προτείνει το (π.χ.) ALTER (Γεωργίου Ρούσσου: “Η δούκισσα κι ο αρχιληστής”, πέντε τόμοι, λέει!!!, “Η κυρά Φροσύνη”, τρεις τόμοι λέει!!!), θα γίνει Βάζελος ή Γάβρος και θα ακούσει άπειρες φορές τις απόψεις του Αβραμόπουλου και του Χριστόδουλου;
Γιατί αυτή είναι η σύγχρονη αντικειμενικότητα, ο σύγχρονος πλουραλισμός.
Μας προτείνουν δηλαδή ν’ αφήσουμε τα παιδιά μας ανεπηρέαστα να βομβαρδιστούν απ’ τις κυρίαρχες ιδέες που πρεσβεύουν. Να επηρεάσουν τα παιδιά μας αυτοί κι όχι εμείς!
Υπάρχει και μια πιο “ευαίσθητη” άποψη που λέει ότι το παιδί θα νιώθει άσχημα που τα άλλα παιδάκια θα τραγουδούν Βανδή, ενώ αυτό δεν έχει καμιά τέτοια …μόρφωση.
Μα το παιδί έτσι κι αλλιώς θ’ ακούσει Βανδή. Οπου και να πάει θα τη βρει μπροστά του. Κι αν του αρέσει θα συνεχίσει ν’ ακούει. Τη “Συννεφιασμένη Κυριακή” όμως πού θα την ακούσει; Σε ποιο κανάλι;
Το παιδί μου είναι ελεύθερο ν’ ακούσει τα πάντα. Και ελπίζω να ακούσει όσο πιο πολλά πράγματα μπορεί για να έχει και αυστηρότερο κριτήριο επιλογής. Εγώ όμως δε θα το βοηθήσω να ακούσει σαβούρες. Μάρκο θα του παίζω στο μπουζούκι. Κι αν του αρέσει θα μάθει κι αυτός. Κι αν αποφασίσει να πάει στο γήπεδο, θα τον πάω στην Προοδευτική. Κι αυτός ας γίνει άμα γουστάρει Βάζελος.
ΑΝ
ʼρη,
καλά τα λές, όμως όλοι οι νεόκυριλε ψυχαναλύτες, κοινωνιολόγοι, και λοιποί θα έχουν σοβαρές αντιρρήσεις.
κΑπως έτσι τσακώνομαι κι εγώ με μερικές απόψεις μου περί να τα κάνουν όλα τα παιδιά, να δοκιμάσουν, να γευθούν.
Σύμφωνοι πρέπει να έχεις άποψη από πολλές παραστάσεις και καταστάσεις στη ζωή. Αλλά πότε θα πείς στο παιδί σου, σταμάτα τώρα αυτό δεν κάνει να το δοκιμάσεις; Πώς θα το βοηθήσεις αν το αφήσεις το πράγμα τελείως λάσκα. Είδαμε και τους Βορειοευρωπαίους και τους Αμερικάνους που προβάλλουν ως πρότυπα τις κοινωνίες τους, και χάνουν τα παιδιά τους μόλις γίνουν 18 χρονών καταντώντας να τα βλέπουν μονάχα τυπικά τα Χριστούγεννα.
Πού σταματάει αυτή η “ελευθερία”; Μπορώ να επιβάλλω στο παιδί μου να μήν τρώει Macdonalds και παρόμοιες σαχλαμάρες που του καταστρέφουν την υγεία του; Μπορώ να του επιβάλλω να μην παρακολουθεί Αντρέα Μικρούτσικο και συναφείς παπα…ες στην τηλεόραση;
Μπορώ να του επιβάλλω να μην διαβάζει τα μοντέρνα περιοδικά που κάνουν τέστ και στις απαντήσεις γράφουν -"Αποτελέσματα για άντρες, γυναίκες, gay; (κάναμε και τις αδερφές τρίτο φύλλο)
Έχω αποφασίσει ότι όχι μόνο μπορώ αλλά ότι ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να τα αποφύγω. (γιατί να τα απαγορεύσω είναι αδύνατον και όχι του χαρακτήρα μου)
Και έτσι μεγαλώνοντας ακούγοντας όμορφα τραγουδάκια παιγμένα από φίλους μέσα στο σπίτι, πίνοντας σπιτικό κρασάκι και μαγειρευτό φαγάκι, πως να γίνουν τα παιδιά οπαδοί της Βανδή. Γιατί όπως λές θα την ακούσει και πιθανώς θα πάει να την δεί γιατί θα πάει η κοπελίτσα που θα θέλει να ψήσει και πάει αλυσίδα.
Η συζήτηση αυτή είναι ατελείωτη. Όταν πάμε για το μπουζούκι (θα με βοηθήσεις να βρώ ένα καλό όργανο ʼρη;) θα την συνεχίσουμε ευχαρίστως.
ΜΑ ΑΚΡΙΒΩς ΕΤΣΙ!!!
Ν’ αφήσεις “το παιδί ανεπηρέαστο” σημαίνει να το αφήσεις απροστάτευτο στη μονοκετυθυντήρια κουλτούρα της μάπας και του λάϊφ στάϋλ, που μονοπωλεί τα πάντα εν ονόματι… του πλουραλισμού! Δηλαδή, εμείς τι πάθαμε, που οι πατεράδες μας μας πήγαιναν στην Όπερα, και μας βάζανε και τον “Λουλά” να μας μάθουν ζεϊμπέκικο; Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα, είναι πως έτσι άνοιξε το μυαλό μας, και αγαπήσαμε και τη τζαζ άμα λάχει, και το ροκ, και το καλό τραγούδι, κι ύστερα ξεφύγαμε (ίσως) από την Προοδευτική και πήγαμε στο Αιγάλεω.
Ναί κύριε Φέρρη,
Όμως το δυσάρεστο είναι ότι σιγά-σιγά αλλάζουν τα πράγματα πάρα πολύ, χάνεται κι ο σεβασμός και δεν θέλω να φανταστώ ότι μπορεί να φτάσουμε σ’ αυτά που βλέπω όταν επισκέπτομαι τους πελάτες μου στο εξωτερικό. Νόμιζα ότι οι Έλληνες είμασταν πιο έξυπνοι άνθρωποι μα δυστυχώς (χωρίς να είμαι καθόλου συντηρητικός ούτε παραδοσιακός) βλέπω ότι αυτή η “εξέλιξη” είναι αδύνατον να μήν φτάσει στην χώρα μας.
Πάντως προσωπικά θα προσπαθήσω να προστατεύσω πρώτα το σπίτι μου, και θα επενδύσω και χρόνο και σκέψη ώστε να μεγαλώσω τα παιδιά μου τουλάχιστον σ’ ενα περιβάλλον ευγενικό που να προστατεύει την προσωπικότητα και την νοημοσύνη τους.
Ισαάκ.
ειναι η ταση της εποχης ισαακ δεν ξερω αν συμφωνειτε κυριε φερρη του πολυ επιφανεικου ρεπερτοριου και σημερα υπαρχει κοσμος που αναζητα και την οπερα και το λουλα αλλα αν ολη μερα βομβαρδιζεσαι απο ολα τα μ.μ.ε. και τον τυπο αναλογο ρεπερτοριο θα ακουλουθεις καθε φορα αναλογα με το τι προσταζει η εποχη…αν βεβαια δεν εχεις σταθερες αποψεις για ορισμενα πραγματα και δεν αναπτυσεις την κριση σου…η/οι κακη/κακοι μουσικη/μουσικοι ειναι ενα ασχημο σημαδι γενικης παρακμης…παντα ο ελληνας ενας λογος που ειχε αυτη την οξυδερκεια που λετε ειναι η μουσικη του παιδεια και ποικιλια του ελληνικου ρεπερτοριου…
κοίτα Ισαάκ εγώ το μόνο φως που βλέπω, επειδή ασχολούμαι και με τη δισκογραφία και ξέρω τι ακούγεται σε αυτό τον κύκλο, είναι ότι οι δισκογραφικές εταιρείες βρίσκονται στην παρακμή τους στην Ελλάδα και ότι σε λίγα χρόνια αρχίζει η εποχή των ανεξάρτητων παραγωγών και τότε μόνο θα φανέι ποιοι αξίζουν τις θέσεις και τα λεφτά που παίρνουν στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο…αυτό να το θυμάσαι κοντά ειναι το μπαμ…