Μία ταινία που ίσως έχετε δει, The Blues Brothers του 1980( Πολύ ατυχής η μετάφραση : Οι ατσίδες με τα μπλε). Καθώς τα Blues μοιάζουν σε κάποια πράγματα με τα ρεμπέτικα(δεν θα αναφέρω τώρα σε τι μοιάζουν) παρατήρησα λοιπόν το ντύσιμο των ανθρώπων.Κατά την διάρκεια του τραγουδιού Boom Boom φαίνονται άνθρωποι ντυμένοι σαν τους ρεμπετες.Ο τραγουδιστής μάλιστα φοράει χαρακτηρηστικά παπούτσια σαν αυτά ενός ρεμπέτη(είχε τακούνι και μάλιστα κάτω από το παπούτσι χωράει να περάσει ένα ποντικάκι).Ενας άλλος τύπος φοράει ένα καπέλο σαν καβουράκι.
Οποια ξένη ταινία έχει χαρακτηρηστικά από τους ρεμπέτες θα ήταν καλό(τουλάχιστον για’μενα) να αναφερθεί.Ελπίζω η παρατιριτηκότητα σας να βοηθήσει την περιέργια μου.
Ενδιαφερον το θεμα που εθηξες αλλα μαλλον ατυχες το παραδειγμα. Η συγκεκριμενη ταινια (εκτος απο τις συμμετοχες σπουδαιων ερμηνευτων στα μουσικα μερη) θεματολογικα και αισθητικα ουτε μπλουζ δε θυμιζει.
Ωραια παρατηρηση παντως για το ποντικι!:019:
Εγώ, πάντως, δε νομίζω ότι υπήρχε αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας για τους ρεμπέτες. Φορούσαν, ό,τι και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Το σίγουρο είναι πως τους ενδιέφερε να είναι καλοντυμένοι και ήταν-όταν τους το επέτρεπαν τα οικονομικά τους. Σαφή ενδυματολογικό κώδικα που απέκλινε από τα ενδυματολογικά πρότυπα της εποχής, είχαν οι κουτσαβάκηδες σε πρόδρομες του ρεμπέτικου εποχές. Τώρα ως αναφορά το ντύσιμο των Blues brothers, συμφωνώ στο εξής: η εμφάνιση του John Belushi και του Dan Ackroyd πρέπει, το δίχως άλλο, να αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το σκηνοθέτη της φαντασμαγορικής παράστασης “Όνείρου Ελλάς”…
Αν και έχω καμιά δεκαριά CD από Blues,δεν γνωρίζω και πολλά.Σίγουρα τα Blues της δεκαετίας του 20’-30’ δεν μοιάζουν με αυτά της δεκαετίας του 80’-00’.Οι ερμηνίες είναι πολύ διαφορετικές(το ίδιο συμβαίνει και με τα ρεμπέτικα).
Όντως.Οι κουτσαβάκηδες είχαν παράξενο ντύσιμο.Ήταν και αυτοί ρεμπέτες?
Καμιά ταινία άλλη που να έχει έστω και κάποιο τέτοιο στοιχείο?
Οι “κουτσαβάκηδες”, ήταν χαρακτηριστικοί τύποι του υπόκοσμου στην αναπτυσσόμενη Αθήνα του 19ου αιώνα. Τραμπούκοι, νταβατζήδες και μάγκες, πολύ συχνά τίθονταν στην υπηρεσία των πολιτευτών της εποχής. Για την καταγωγή και την ετυμολογία του ονόματός τους τα πράματα είναι συγκεχυμένα. Ίσως από Αιβαλί, ίσως από Σύρο στην Αθήνα όμως οι περισσότεροι ήταν αρβανίτες. Στις παρυφές των κουτσαβάκιδων και από τα παλιά μουρμούρικα τους (τραγούδια),λέει ο Πετρόπουλος, μετά την έλευση των προσφύγων γεννήθηκε το (πειραιώτικο) ρεμπέτικο. Μέγας πολέμιος του κουτσαβακισμού, αναδείχτηκε ο Αστυνοικός Δ/ντης Μπαιρακτάρης, ο οποίος χρησιμοποιώντας τον εξευτελισμό (πχ κόψιμο του μισού μύστακος) και τη φυλάκιση, ουσιαστικά τους εξαφάνισε.
Για περισσότερα, δες: Τάσος Κοντογιαννίδης, “Μπαιρακτάρης:Πολιτικοί και Κουτσαβάκηδες”, Άγκυρα, 2006 Ηλίας Πετρόπουλος, “Ρεμπέτικα Τραγούδια” Κέδρος, 1991
και αν δε κάνω λάθος, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες επήρθε ένα είδος “συμφωνίας” με τους κουτσαβάκηδες, για να περιορίσουν τις παράνομες πράξεις.
επίσης, παλιά οι έννοιες “κουτσαβάκηδες” “μάγκες” “αλάνια” κτλ είχαν διακριτή σημασία. Μετά κάπως έγιναν ταυτόσημες.
Ναι, ακριβώς έτσι έγινε! Ο Μπαιρακάρης, ήρθε σε συμφωνία με τους κουτσαβάκηδες, όχι μόνο να είναι “νομοταγείς’’ οι ίδιοι, αλλά να επιστατούν και τους ξένους ¨πορτοφολάδες” που θα έρχονταν στην Αθήνα για να επωφεληθούν από την πολυκοσμία. Το αποτέλεσμα, ήταν εντυπωσιακό: Καθ’ όλη τη διάρκεια της τέλεσης των αγώνων, δε σημειώθηκε ούτε μια κλοπή! Για άλλη μια φορά, οι Έλληνες, κατορθώσαμε να “σπρώξουμε” τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Σας θυμίζει τίποτα; Το 2004, ίσως;
Υ.Γ.Για το κλίμα που επικρατούσε τότε στην Αθήνα, ενδιαφέρον παρουσιάζει το χρονογράφημα του (μέγιστου) Εμ. Ροίδη, “Αθηναϊκοί Περίπατοι”…