Νεό-αρχαιοελληνική ηλεκτρονική διασκευή (οθντκ) της Φραγκοσυριανής

Όταν ένας αμερικάνος ακαδημαϊκός ασχολείται με την αρχαία ελληνική μουσική αλλά και τις διπλωματικές σχέσεις Αλάσιας-Ουγκαρίτ, στον ελεύθερο του χρόνο προκύπτει το ακόλουθο, κατά τον ίδιο “Vanity pressing with less than modest sales”

Ας προκύπτει, ό,τι θέλει. Αλλά και ο ίδιος, ας κάνει ό,τι θέλει, δε αφορούν εμένα αυτά. Ξέρω πολύ καλά πώς προέκυψε η Φραγκοσυριανή, δεν με απασχολεί η σύνδεσή της με Κύπρο, Συρία ή οτιδήποτε και δεν ανήκω σ’ εκείνους που λένε “επιτρέψτε στην παράδοση να λειτουργεί, μην τη βεβηλώνετε”. Μία τζαζ – σουίγκ απόδοση του “πέντε μάγκες” που άκουσα στο σήλαμπς, για παράδειγμα (ακούστε την εδώ), τη βρήκα ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή γιατί, μουσική κάνουν οι άνθρωποι και ξέρουν πώς, δεν πειραματίζονται.

1 «Μου αρέσει»

ομολογώ πως το κομμάτι του john curtis franklin δεν μου άρεσε καθόλου σαν αποτέλεσμα, αλλά παράλληλα δεν μπόρεσα και να καταλάβω το κόνσεπτ του (που καμιά φορά σε τέτοια πρότζεκτ είναι πιο σημαντικό από το τελικό αποτέλεσμα). εσύ στέλιο το κατανόησες, σου άρεσε, βρήκες κάτι ενδιαφέρον;
η διασκευή στους πέντε μάγκες είναι εξαιρετική. πήραν ένα κομμάτι που από την αρχή έχει μια αίσθηση σουίνγκ, και το παίξανε με όλα τα στοιχεία του είδους -μουσική, στίχοι, όργανα. αν και είναι από τα κομμάτια που πολύ συχνά εδώ στην ελλάδα παίζουμε “σουινγκοειδώς”, δεν ξέρω αν κάποιος το είχε πάει ποτέ τόσο μακριά και τόσο επιτυχημένα.

μπλέχτηκα λίγο, τελικά υπέρ ή κατά των διασκευών;

μουσική κάνουν οι άνθρωποι και ξέρουν πώς, δεν πειραματίζονται.

και πάλι μπλέχτηκα, εννοείς ότι ξέρουν πώς να κάνουν την μουσική που θέλουν και δεν κάνουν άστοχα πειράματα (με το οποίο συμφωνώ) ή ότι δεν είναι επιθυμητός γενικά ο πειραματισμός (με το οποίο διαφωνώ);

Νικόλα, υπέρ των διασκευών είμαι, όταν αυτές δεν βεβηλώνουν ή προσβάλλουν κατά οποιονδήποτε τρόπο, τη δουλειά του αρχικού δημιουργού. Η διασκευή του “Πέντε μάγκες” που αρέσει και στους δύο μας, είναι θετικό παράδειγμα. Η διασκευή με την Βίσση (πολλά χρόνια πριν), κάργα αρνητικό.

Εννοώ αυτό που λές κι εσύ: Είναι καλοί μουσικοί και ξέρουν τι θέλουν. Δεν είναι πειράματα αυτό που κάνουν, κατασταλαγμένη δουλειά είναι. Τώρα, αν κάποιοι θέλουν, σε ευρύτερη θεώρηση, να πειραματιστούν με μουσικές φόρμες, διασκευές ή οτιδήποτε άλλο, δεν έχω καμμία αντίρρηση, γενικά. Αρκεί να ισχύει πάντα αυτό που είπα και παραπάνω, για τη δουλειά του αρχικού δημιουργού. Στο παράδειγμα που έδωσε ο emc, δεν βλέπω προσβολή ή βεβήλωση, αλλά το θεωρώ πειραματισμό και, απλά, εμένα δεν με συγκινεί καθόλου.

Το κόνσεπτ του από μουσικής άποψης είναι να χρησιμοποιήσει μικροτονικά διαστήματα που υποτίθεται προέρχονται από τους αρχαίους τρόπους, γι αυτό και ακούεται κάπως ξεκούρδιστο, δεν ξέρω αν ο κύριος ήχος είναι όντως ηχογράφηση λύρας ή από υπολογιστή, και το απαραίτητο μπιτάκι από πίσω. Στιχουργικά αντικαθιστά διάφορους αρχαιολογικούς χώρους της Κύπρου αντί των τοπωνυμίων της Σύρας.

Μουσικά δεν το βρίσκω ιδιαίτερα επιτυχημένο, μάλλον φοιτητικό αστείο για τους μεταπτυχιακούς του κλαδου :slight_smile:

@ν.π.: οκ, κι εγώ τα ίδια πιστεύω, απλά με μπέρδεψε η διατύπωση! στο συγκεκριμένο παράδειγμα πάντως βλέπω έναν πειραματισμό που ούτε από πού ξεκινάει καταλαβαίνω, ούτε και καταλήγει κάπου.
@emc: μωρέ δεν είναι τα μικροδιαστήματα, γενικά ο ήχος και η αισθητική, πόσο μάλλον αυτό το ισοπεδωτικό μπιτάκι…

Νίκο δεν το περίμενα αυτό από σένα: η Βίσση είχε διασκευάσει το Πέντε χρόνια δικασμένος :019:!!!

Πέρα από την πλάκα, άκουσα μόνο την αρχή της διασκευής και βρίσκω ότι η ιδέα δεν είναι καλώς εκπληρωμένη, δηλαδή, υστερεί σε πολλά επίπεδα, δεν βγήκε πετυχημένη.

Αντίθετα, το swing “πέντε μάγκες” είναι, όπως είπαν και οι άλλοι εκλεκτοί φίλοι, κορυφαίο.

Μπάμπη μου, έπρεπε να το περιμένεις! ΔΕΝ κρατάω αρχείο διασκευών και γενικότερα ηχογραφήσεων ρεμπέτικων από εμπορικούς καλλιτέχνες της μετά – ρεμπέτικο εποχής, οπότε αδυνατώ, πράγματι, να θυμηθώ αν επρόκειτο για το Πέντε Μάγκες ή το Πέντε Χρόνια. Πέντε μούτζες, όμως, δεν του είχα δόσει, δέκα άξιζε και τόσες πήρε.:slight_smile:

Τι μου ΄ρθε τώρα, και το ξέθαψα τούτο; Απλά μου έκανε εντύπωση η διασύνδεση Φραγκοσυριανής και αρχαίας ελληνικής μουσικής και είπα “για να δούμε!”. Περιέργως, το λίνκ δουλεύει ακόμα και μπόρεσα να ξανακούσω το πόνημα του Αμερικάνου ακαδημαϊκού. Την πρώτη φορά μου είχε ξεφύγει κάτι, ας το αναφέρω τώρα: όπως εξηγεί ο ακαδημαϊκός, η παραμόρφωση στη φωνή είναι, λέει, ένας υπαινιγμός για την κακή ποιότητα του δίσκου, δεκαετίας 1920, από τον οποίον άκουσε το κομμάτι… Και πολύ ψαγμένος, ο Ακαδημαϊκός! Άσε που το 1935 ο Μάρκος είχε τραγουδήσει “… και μάγια μου ΄χεις κάνει”, όχι “… λες και μάγια …”, και τις δύο φορές. Βρε λες να άκουσε τελικά την ηχογράφηση του 1968; αλλά αυτή είναι καθαρότατη, δεν είναι δεκαετίας ΄20…

Συμφωνώ μαζί σας ως επί των πλείστον.

Σχετικά με ουσιαστικά ερωτήματα όπως:

“…αλλά παράλληλα δεν μπόρεσα και να καταλάβω το κόνσεπτ του (που καμιά φορά σε τέτοια πρότζεκτ είναι πιο σημαντικό από το τελικό αποτέλεσμα). εσύ στέλιο το κατανόησες, σου άρεσε, βρήκες κάτι ενδιαφέρον”

Χωρίς να διαφωνώ στο κατά πόσο βγήκε επιτυχημένο το αποτέλεσμα ή το κατά πόσο άξιζε ο πειραματισμός, εμένα μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η πρόσμιξη του ρεμπέτικου, με κάτι που εμένα με παραπέμπει σε detroit/ berlin techno.

Δεν θεωρώ ότι ο ακαδημαικός είχε κάτι τέτοιο κατά νου- χωρίς να το αποκλείω κιόλας… Ούτε επίσης θεωρώ ότι έγινα μουσικά “πλουσιότερος” αφού το άκουσα. Όμως επίσης θεωρώ ότι μια swing-ίζουσα ερμηνεία ενός ρεμπέτικου τραγουδιού είναι πολύ πιο εύκολο να δώσει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, απ΄ότι προσπάθειες σαν αυτή. Οπότε αν και δεν διαφωνώ με το κατά πόσο το αποτέλεσμα βγήκε επιτυχημένο ή όχι, προσωπικά μου αρέσει ότι έγινε αυτή η προσπάθεια. Μπορεί να μην είχε καλό αποτέλεσμα, αλλά τουλάχιστον δεν κινήθηκε στα στανταράκια…

Όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλο τόσο και η εν λόγω «διασκευή» με το ρεμπέτικο.

Ναί, κάτι τέτοιο:

Προσωπικά μ’ άρεσε… Το άκουσα με ευχαρίστηση, με περισσότερη χαρά από κάποιες άλλες “σοβαρές”, ακαδημαϊκές κατασταλλαγμένες διασκευές. Ήταν μια βλακεία και μισή και στήριξε τη θέση του από την αρχή ως το τέλος. Δε ντύθηκε με φιλοσοφικά και εθνομουσικολογικά στολίδια και ψευτοθεωρήματα για να αναδείξει το οτιδήποτε.

Όσο για το σουινγκ, που στηρίζει τη θέση του στα σερβικάκια αρκετά χρόνια, ας μάθουμε πρώτα να ξεχωρίζουμε το σέρβικο απ’ το χασάπικο. Δε λέω τίποτα για τις σοβαρές διασκευές, αλλά το να βάλεις μια 6η και να το παίξεις Django είναι το εύκολο.

Και στη ρεμπέτικη, αλλά και στη παραδοσιακή μουσική είναι ωραίο και σωστό,κατά τη γνώμη μου, να γίνονται διασκευές, γιατί μιλάμε για μουσική περασμένων δεκαετιών που ο μόνος τρόπος να εισβάλλουν στο σήμερα είναι μέσω της διασκευής. π.χ οι Locomondo έπαιξαν τη Φραγκοσυριανή σαν Ska(είδος μουσικής) που σε κάποιους άρεσε, εγώ προσωπικά το χάρηκα δεν με εκνεύρισε με το σκεπτικό “ααα τι κάνουν κατέστρεψαν ενα τραγουδι που αφησε εποχη” κλπ κλπ… Επίσης υπάρχει ένα συγκρότημα, Villagers of Ioannina City που παίζουν ηπειρώτικα με jazz μπάντα, και είναι τόσο εντυπωσιακό το άκουσμα, που προσωπικά θεωρώ ότι η ηπειρώτικη μουσική θα μπορούσε να ήταν πρόγονος(άσχετα που ιστορικά δεν είναι). Και πέρα από την πλάκα, είμαστε άνθρωποι του 2016, δε θα ήταν κακό να αλλάξουμε και δυο-τρεις στίχους (δωδεκα χρονω κοριτσι). Απλά, θεωρώ ότι τα διασκευασμένα τραγούδια δεν πρέπει να αναφέρονται σαν παραδοσιακά ή ρεμπέτικα αλλά να υπάρχει αναφορά στο πρωτότυπο.

1 «Μου αρέσει»

Όχι βέβαια, υπάρχουν ακροατές που ακολουθούν το είδος ατόφιο. Το ίδιο γεύεσαι τη φρέσκια γαρίδα και το ίδιο το σουρίμι;!

Άνοιξε οποιοδήποτε βιβλίο ιστορίας…θα εκπλαγείς! Τ’ ανθρώπινα πάθη και τα συναισθήματα δεν άλλαξαν στους αιώνες. Τα μέσα μονάχα αλλάζουν!

Στο δικό σου καμβά-τραγούδι-γλυπτό-ποίημα να κάνεις ό,τι γουστάρεις…των αλλονών να τ’ αφήνεις ως έχουν.

Ποια ανθρωπινα πάθη, ποιος είπε να αλλάξουμε τα τραγούδια, ακούστε τα σε όποια εκτέλεση θέλετε, εδώ μιλάμε για τον νέο κόσμο…ποιον καμβά λες και σας έβρισα τα ιερά πια. Αμφιβάλλω αν ακούσατε καν κάτι από αυτά που ανέφερα. Έγραψα κατά λέξη “…Δεν πρέπει να αναφέρονται σαν παραδοσιακά η ρεμπέτικα. …”. Και πληθυντικός παρακαλώ.

Προσωπικά, έχω απομυθοποίησει τα πάντα (μουσική, κράτος, θεούς, νόμους, αυθεντίες). Συνεπώς, δε μου βεβήλωσες και τίποτα «ιερό κι όσιο»… :slight_smile: