Μερικά κομμάτια από τον καινούργιο μου δίσκο με τίτλο Εσπεράντο που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες.
Μπραβο Δημητρη καλη σου επιτυχια!!!
Καλοτάξιδος να είναι Δημήτρη.
Στο παράξενη κοπέλα ο Πάππος τραγουδάει;
Ναί. Ο Πάππος είναι.
Νάτος ο Πάππος, στην ηχογράφηση:
Καλοπερπάτητος ο δίσκος Δημήτρη!
Μου άρεσαν αυτά που άκουσα. Μόνο εκεί στην «Παράξενη κοπέλα» (που είναι από τα αγαπημένα μου) μου έμεινε η αίσθηση ότι με το αργότερο τέμπο έχανα το κάπως αλέγκρο που έχει το τραγούδι αλλά και τον «παλμό» του, πώς να το πω… Έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα αυτό το τραγούδι για μένα ως μελορυθμικό αποτέλεσμα, που σα να τον ψιλοέχασα λόγω του υιοθετηθέντος τέμπο. Καθαρά υποκειμενικό αυτό.
Ευχαριστω παρασάνταλε.
εχεις απόλυτο δικιο σ αυτο που λες. Προσπάθησα σ αυτο το τραγούδι να αποδώσω την αίσθηση που εγω εχω οταν το παίζω ζωντανά. Ειναι πολυ αργα παιγμένο σας σχέση με το πρωτότυπο. Χρειάζεται μερικές ακροάσεις για να το συνηθισεις. Επισης σκεψου το σαν να το λεει γυναικα σε γυναικα χωρις να της σηκώνει το δάκτυλο…
Ναι, ποτέ, έτσι και αλλιώς, δεν το «άκουσα» το τραγούδι ως με «σηκωμένο δάκτυλο» εκ μέρους του παρατηρητή της παράξενης κοπέλας. Και το «δεν μʼ αρέσει η ζωή αυτή που κάνεις» πάντα το εξελάμβανα εκφωνημένο αγαπητικά και όχι επικριτικά.
Μάλιστα, ο όλος τόνος που διατρέχει το σώμα του ποιητικού κειμένου, όπως το νιώθω, νομίζω είναι αυτός ενός συμ-παθητικά κατανοούντος υποκειμένου…
Διαφορετικό τέμπο, διαφορετικός ρυθμός ή ρυθμική αίσθηση, και γενικά κάθε είδους ερμηνευτικές διαφορές (στα όρια μιας επανεκτέλεσης που δεν προσπαθεί να είναι ριζική διασκευή - γιατί εκεί αλλάζει το πράγμα) μπορούν να δώσουν νέο νόημα σ’ ένα κομμάτι. Κάποιες φορές το ακούμε και λέμε «μα ναι, τώρα το κατάλαβα!», άλλοτε «μπα, για δες, χωράει κι αυτή η ανάγνωση», κι άλλοτε απλώς δε μας πάει. Αυτό εξαρτάται και από την εκτέλεση και από τον ακροατή.
Και αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα του συγκεκριμένου δίσκου: ούτε διασκευές ούτε επανεκτελέσεις καρμπόν, αλλά επανερμηνείες. Καραμπινάτες κάποτε στο τραγούδι, διακριτικότερες συνήθως στα όργανα. Να τι υποδηλώνει άλλωστε (προσωπική μου ανάγνωση) κι ο τίτλος Εσπεράντο.
Δημήτρη, καλή επιτυχία κι από δω.
καλοτάξιδος ο δίσκος! όπως και οι προηγούμενοι, θα μπει κι αυτός στα ακούσματα του κοινού και τα κομμάτια του θα γίνουν παραγγελλιές από τους θαμώνες!
μόνο μια ένσταση στο ύφος και στον ήχο που μου φάνηκε πολύ σύγχρονος για τα γούστα μου, και στις κιθάρες αλλά και στις ερμηνείες. περίμενα στις φωνές να αναδείξεις νέα ταλέντα, όπως μας έχεις συνηθίσει τόσα χρόνια. η χρησιμοποίηση “ονομάτων” που έχουν κάνει τον κύκλο τους φοβάμαι πως βοηθάει μόνο τα “ονόματα”. είναι κρίμα να επισκιάζουν τα όμορφα παιξίματα αντί να τα αναδυκνείουν, εξάλλου στα αυτιά μου δεν ακούγονται ταιριαστές οι ερμηνείες τους. εννοείται πως δεν αναφέρομαι στον μανώλη πάππο.
τέλος, χαίρομαι που μια φορά που θα συμφωνήσω με τον παρασάνταλο σε προσωπική εκτίμηση: και εγώ πάντα έβλεπα την “παράξενη κοπέλα” ως τρυφερό κομμάτι που δείχνει ενδιαφέρον και συμπόνια. σε αντίθεση με το “τρελό κορίτσι” που βγάζει απαξίωση και “σηκώνει το δάχτυλο” όπως λές δημήτρη.
μπράβο και πάλι!
Όαση η εργασία σου κ Μυστακιδη ,χίλια μπράβο, πάντα υγεία ,πότε με το καλό?
Αυτό ακριβώς είναι για μένα αυτός ο δίσκος αγαπητέ liga. Είναι η καλλιτεχνική πρόταση ενός σύγχρονου λαϊκού κιθαρίστα. Μέ νέο ήχο και με καινούργια παιξίματα που όμως έχουν τις βάσεις τους στο παρελθόν. Όχι στο ένδοξο παρελθόν πού νοσταλγώ αλλά στο παρελθόν που έστρωσε τις βάσεις για μια αέναη επαναδιαπραγμάτευση. Ότι αξίζει άλλωστε μένει κι ότι δεν αξίζει πετιέται. Οφείλουμε όμως τουλάχιστον να προσπαθούμε.
Στό κομμάτι των ερμηνειών. Κατ αρχήν δεν θεωρώ ότι οι ερμηνευτές αυτοί έχουν “κάνει τον κύκλο τους”. Επίσης σε καμμιά περίπτωση δεν θεωρώ ότι επιτηδευμένα “καπέλωσαν” τα παιξίματα. Αν κάπου αυτό συμβαίνει(που δεν το πιστεύω) ειναι γιατί ίσως εγώ δεν μπόρεσα να πλησιάσω το μέγεθος τους. Ίσα ίσα που όλοι τους και προς τιμή τους προσαρμόστηκαν στο μικρό οργανικό σύνολο και τραγούδησαν ανάλογα. Ο σεβασμός με τον οποίο αντιμετώπισαν το υλικό δυστυχώς είναι κάτι που μόνο εγώ έζησα αλλά ελπίζω μέσα από την ακρόαση του δίσκου να γίνει γνωστό και σε άλλους.
Τέλος αυτό που είναι ένα από τα θεμελιώδη ζητήματα αυτού του δίσκου. Αυτοί οι ερμηνευτές θέλω να πιστεύω ότι θα γίνουν το “όχημα” ώστε αυτό το ρεπερτόριο γενικά και η λαϊκή κιθάρα πιο ειδικά θα φτάσει και σε άλλα αυτιά. Τα χαρακώματα στις τέχνες δεν χωρούν. Η οπαδοποίηση δεν βοηθά κανέναν. Από εκεί και ο τίτλος. Κοινή γλώσσα για όλους.
Περιμένουμε με αγωνία Δημήτρη. Συγχαρητήρια για την αξιόλογη δουλειά. Να μαντέψω λίγο τα κομμάτια που ανέβασες οι τραγουδιστές είναι στον Πασατέμπο η Νέγκα, στο Σάμπα μου ξηγιέσαι η Ζαμάνη και στο κοριτσάκι μου ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Θερμά συγχαρητήρια κ. Μυστακίδη!!!
Αυτό που άκουσα όχι απλά μου άρεσε αλλά με συνεπήρε σε μαγικές διαδρομές. Πραγματική όαση για ένα είδος δισκογραφίας που “πάσχει” εδώ και πολλά χρόνια…
Αυτοί ειναι κωστα.
κατ’αρχήν μια διευκρίνηση, ο “σύγχρονος ήχος” αφορούσε το ηχοληπτικό κομμάτι. γνωρίζοντας ότι έχεις συγκεκριμένα όργανα και προσωπικό ήχο, μου φάνηκε ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν έβγαζε αυτήν την έντονη προσωπικότητα.
δεν το λέω με νοσταλγία ή παρελθοντολαγνεία, ίσα-ίσα μου άρεσαν πχ οι swing πινελιές. ούτε θεωρώ ότι είχε κανείς κακή πρόθεση από τους καλλιτέχνες του έντεχνου, αλλά τα κομμάτια αυτά δεν τους έχουν ανάγκη για να αναδειχτούν. εξάλλου όταν πρωτάκουσα τα κομμάτια δεν είχα ιδέα ποιός τραγουδάει, μακριά από μένα κάθε οπαδισμός.
τέλος πάντων, είναι ένας προσωπικός σου δίσκος και δεν μας πέφτει λόγος στην αισθητική ή στην επιλογή των συντελεστών. απλά θα χαιρόμουν πολύ να πέσει το φώς στους εξαιρετικούς μαθητές σου που παίζουν τις κιθάρες (αν δεν κάνω λάθος), και να γίνει το ίδιο με τις φωνές (όπως κάνεις στις συναυλίες).
σε κάποια συνέντευξη διάβασα ότι έχεις δικές σου συνθέσεις στο συρτάρι. θα είχε πολύ ενδιαφέρον μια τέτοια έκδοση.
με εκτίμηση
νίκος
Τα κομμάτια αυτα Νίκο σιγουρα δεν έχουν κανενός την ανάγκη. Ο κόσμος ομως που έτυχε να μην ερθει σε επαφη μ αυτο το ρεπερτόριο σιγουρα τους εχει ανάγκη.
Οσο για τους νέους μουσικούς ξερεις καλυτερα απο εμενα οτι η διαδικασία της ηχογράφησης ειναι τελείως διαφορετική απ αυτήν ενός ζωντανού Παιξιματα. Σιγουρα θα ερθει η ωρα και γι αυτο.
Άκουσα 2 κομμάτια:
[ul]
[li]Πασατέμπος: άρτια και δεξιοτεχνικά παιγμένο. Όμως με άφησε ασυγκίνητο, δεν διέγνωσα πουθενά την προσωπική πρόταση.[/li][li]Παράξενη κοπέλλα: δε μου άρεσε καθόλου η σύλληψη, εντελώς έξω από το κλίμα που -νομίζω πως- ήθελε νʼ αποδώσει αρχικά ο συνθέτης.[/li][/ul]Eξ αφορμής, μιά παρατήρηση:
οι απόψεις (λέω απόψεις, κι όχι κριτικές, διότι η κριτική είναι άλλο κεφάλαιο με γερές προϋποθέσεις) απέναντι σε (σχεδόν) οποιαδήποτε σημερινή λαϊκή-ρεμπέτικη σύνθεση, είναι αρνητικές, με κύριο αιτιολογικό ότι «δεν έχει τίποτα να πει, δεν εμπεριέχει τον παλμό της εποχής, δεν εξελίσσεται έτσι το είδος».
Θα ήθελα να ρωτήσω, τί ακριβώς έχει να προσφέρει και πώς «εξελίσσει» τάχα «το είδος», ακόμα μια επανεκτέλεση.
Πέρα ίσως από το παιδαγωγικό / δεξιοτεχνικό κομμάτι της μελέτης (χρήσιμο εργαλείο), εγώ προσωπικά δε βλέπω -όχι αναγκαιότητα- μα μήτε καν λόγο ύπαρξης.
Καίρια παρατήρηση κʼ εύλογα τα ερωτηματικά! Έπειτα, δε βλέπω γενικά ζήτημα «ανάδειξης». Κάθε πρωταρχικό μουσικό κομμάτι είναι κʼ ένας καμβάς: καλός-κακός, είναι αυτός που είναι. Ο συνθέτης κάτι είχε κατά νού όταν το «χτύπησε» στην πλάκα (κι αν του βγήκε όπως το φανταζόταν,…δε θα το μάθουμε ποτέ!)
«Προσωπικές πινελιές», στον προσωπικό μας καμβά! Στον αλλονών, κάπου τονίζονται περσότερο τα χρώματα, κάπου γίνονται… μουντζούρες!
Αυτό θα ενδιέφερε κʼ εμένα!
o Πίκινος
θα γίνω σκληρός, αλλά το ρεμπέτικο δεν έχει καμιά ανάγκη το κοινό του κάθε νταλάρα και του κάθε θηβαίου (και του κάθε σαββόπουλου μετά το '75). όμως η κουβέντα αυτή έχει γίνει αρκετές φορές και κουράζει πλέον… ευτυχώς η νέγκα και ο πάππος σώζουν την κατάσταση, υπηρετούν το κομμάτι και όχι την φωνή τους.
περιμένω να ακούσω και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου, και εν πάσει περιπτώσει το θέμα είναι να ξαναβρεί η λαίκή κιθάρα το ρεπερτόριό της και τη θέση που της αξίζει. σε αυτό σου χρωστάμε πολλά, και η κάθε κριτική είναι καλόπιστη.
Οσο για τους νέους μουσικούς ξερεις καλυτερα απο εμενα οτι η διαδικασία της ηχογράφησης ειναι τελείως διαφορετική απ αυτήν ενός ζωντανού Παιξιματα. Σιγουρα θα ερθει η ωρα και γι αυτο.
καλύτερα από σένα σε καμιά περίπτωση, έχεις αμέτρητες ώρες πτήσης στο πατάρι και στο στούντιο!
πολυ ωραια προσεγγιση στο θεμα και πολυ ομορφη δουλεια. αλλα αναρωτιεμαι ενα πραγμα…παλια οι ηχογραφησεις γινονταν live και με μηδαμινη τεχνολογικη υποστηριξη. σημερα ηχογραφουνται τα οργανα και οι φωνες ξεχωριστα (και με αρκετα εξελιγμενη τεχνολογια), με αποτελεσμα να χανεται το ζεν που αλλιως θα υπηρχε αναμεσα στα μελη της ορχηστρας (πχ. ο κιθαριστας να κοιταζει τον τραγουδιστη/τραγουδιστρια για να δωσει πιο εντονα την μποτα και γενικως τη φαση ‘‘παιζω με τον αλλο’’). μηπως χρειαζεται να αλλαξει αυτο το στυλ στις ηχογραφισεις? μηπως θα ηταν καλυτερο να ηταν ζωντανες? γιατι θεωρω οτι με τον αλλο τροπο κατι χανεται απο τη μαγεια.