Στη πρόσφατη έκδοση του περιοδικού ‘Νέα Εποχή’,τεύχος 5-6(264-265) 2000,Λευκωσία περιέχεται μελέτη του Γιώργου Γεωργή για το
Νέαρχο Γεωργιάδη που με τρεις μονογραφίες κάλυψε
σημαντικές πτυχές του ρεμπέτικου.
Στη μελέτη αυτή αναφέρονται ως σημαντικοί σταθμοί
στη έρευνα γύρω από το ρεμπέτικο τα ακόλουθα:
-μελέτημα από τον Ευάγγελο Μαχαίρα ‘Το ρεμπέτικο
και το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι’ με εκδότη την ‘Καινούργια εποχή’ 1961 όπου σχολιάζεται
ταύτιση του ρεμπέτικου με τις περιθωριακές κοινωνικές ομάδες.Το ρεμπέτικο εκτοπίζει το αστικό δυτικότροπο τραγούδι την εποχή της μετεμφυλιακής δεξιάς.
-το ρεμπέτικο καταξιώνεται με Τσιτσάνη,Νίνου,Βαμβακάρη,Μητσάκη,Μπέλλου,Μπιθικώτση και Καζαντζίδη(σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου)
-ακολουθεί η επανάσταση του LP,αναγνωρίζονται οι στιχουργοί,η Μοσχολιού τραγουδά Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
-ο Νέαρχος Γεωργιάδης φοιτητής Νομικής Αθηνών κατά
το 1964 μελετά και ιδρύει τον Ομιλο Φίλων Λαϊκού
Τραγουδιού.Οργανώνει συναυλίες με Βαμβακάρη,Μπαγιαντέρα και Παγιουμτζή
-η Αγγελική Κάιλ,ελληνοαμερικανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου οικειοποιείται την αυτοβιογραφία Βαμβακάρη
-1973:ο μουσικολόγος Γιάννης Παπαιωάννου δημοσιεύει στο ‘Χρονικό’-ετήσιο περιοδικό- το άρθρο ‘Η μουσική των ρεμπέτικων:ανανέωση ή επιστροφή στις πηγές;’ με αναφορά σε Χατζιδάκη και
Θεοδωράκη
-πτώση δικτατορίας:εκδίδεται το βιβλιαράκι ‘Αναδρομή στο ρεμπέτικο τραγούδι’ από το πνευματικό κέντρο της Νέας Φιλαδέλφειας το 1975
και ακολουθεί το 1976 το βιβλίο του Στάθη Δαμιανάκου ‘Κοινωνιολογία του ρεμπέτικου’ από τις εκδόσεις Ερμείας ενώ στο περιοδικό ‘Τραμ’ Θεσσαλονίκης δημοσιεύεται άρθρο του Μάρκου Δραγούμη ‘Σχόλιο για τον αμανέ’.
-1977:κυκλοφορεί ο τόμος ‘ο δρόμος για το ρεμπέτικο’ στα πλαίσια του ερευνητικού προγράμματος Hill(τώρα έτσι τα λέει ο Γεωργής,δεν
ξέρω αν είναι τόμος)
-αρχές του 80 ‘τα ρεμπέτικα τραγούδια’ του Πετρόπουλου,Κέδρος 1979
-1981 η τετράτομη ανθολογία του Σχορέλη
-1981 η ρεμπέτικη ιστορία του Χατζηδουλή
-δεν έχουμε συστηματική βιβλιογραφία για το ρεμπέτικο(αν και έχω κάνει κάποια δουλειά στο
www.ledasoft.com/michalis/music.htm)
-ηλεκτρονική καταγραφή Πέτρου Δραγουμάνου ‘Kατάλογος ελληνικής δισκογραφίας’
-Νέαρχος Γεωργιάδης:‘Ρεμπέτικο και πολιτική’ όπου
καλύπτονται γεγονότα που αφορούν το ρεμπέτικο
-‘Από το βυζάντιο στο Μάρκο Βαμβακάρη’ είναι το δεύτερο βιβλίο του Γεωργιάδη το 1996 όπου γίνεται εστίαση στην ιστορική πορεία του ρεμπέτικου
-το τρίτο βιβλίο του Γεωργιάδη τιτλοφορείται ‘Ο ακρίτας που έγινε ρεμπέτης’ όπου αναζητεί τις αρχέγονες μορφές και πηγές έμπνευσης του ρεμπέτικου,αναφέρεται στους ζεϊμπέκηδες που δεν ήσαν χριστιανοί,ρεμπέτης προέρχεται από το ρεμβάζω
(‘είμαι αλανιάρης στους δρόμους και γυρίζω’ κατά Μάρκον),περιφρόνηση προς τη θεσμοθετημένη έννομη τάξη και προς τους ένστολους εξουσιαστικούς φορείς που χαρακτηρίζουν τους νταήδες της Κωνσταντινούπολης,της Σμύρνης και του Ψυρρή.Ο Μπαϊρακτάρης που εισέβαλλε στις ταβέρνες και ταλαιπωρούσε τους κουτσαβάκηδες για να φέρει ηθική
ανάνηψη,κάτι που στηλίτευσε ο Μητσάκης στην
‘Εποχή του Πάγκαλου’ όταν βασίλευε ο Παττακός.
‘Μάγκας θα πει φιλότιμος,μάγκας θα πει δερβίσης,μάγκας θα πει καλή καρδιά κι όμορφες εξηγήσεις’ κατά Μπακάλη.Το βιβλίο αυτό του Γεωργιάδη συσχετίζει το ρεμπέτικο με το ακριτικό και ασχολείται με τα τοπικά ιδιώματα κλείνοντας με αναφορά στο διήγημα του Παρορίτη ‘Κόκκινος χορός’ και τη βιογραφία του Κεμάλ Ατατούρκ από τον Τζαν Ντιουντάρ ‘Ο ξανθός ζεϊμπέκης’.Το βιβλίο κοσμούν σκίτσα και φωτογραφίες
-Το περιοδικό φιλοξενεί και μελέτη του Νέαρχου Γεωργιάδη για το στιχουργό Χρίστο Κολοκοτρώνη.