Νέα βιβλία του Διονύση Μανιάτη

Υπό έκδοση βρίσκονται 3 νέα βιβλία του Δ. Μανιάτη: Ένα για το Μ. Βαμβακάρη, με πλήρη στοιχεία δισκογραφίας, ένα για το «χασικλίδικο τραγούδι» και ένα τελευταίο για τη γλώσσα των Τσιγγάνων – λεξικό και γραμματική, στα ελληνικά και αγγλικά.

Αναφορά στο καινούριο βιβλίο του «Η εκ περάτων δισκογραφία γραμμοφώνου»:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_01/10/2006_199444

Μια δουλειά δεκαετιών, όπως εξηγεί ο συγγραφέας, η καταγραφή αυτή. Το ΥΠΠΟ τύπωσε 1000 αντίτυπα, τα έστειλε στις βιβλιοθήκες και ο ίδιος ο συγγραφέας δεν πήρε καμμιά αμοιβή , εκτός από λίγα αντίτυπα που κράτησε, για να τα πουλήσει ο ίδιος…
Μάλιστα, από τσιγκουνιά, δεν υπάρχει ούτε ένας πρόλογος στο βιβλίο αυτό, που να δίνει στοιχεία για τις εταιρείες, την έδρα τους, χρόνο λειτουργίας και δράσης κλπ.

Μεγάλο λάθος Ελένη μας…
Ο κ. Μανιάτης αμοίφθηκε (με το ποσό που συμφώνησε) από το ΥΠΠΟ για το πόνημά του. Το γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς -ΥΠΠΟ, Δημόσιο Ταμείο κλπ. Πιθανά, ακόμα να μην έχει πάρει το ποσό στα χέρια του. Δημόσιο είναι…).
Το βεβαιώνω και προσωπικά, καθώς μου το ανάφερε ο ίδιος ο Μανιάτης (που τον γνωρίζω αρκετά χρόνια -ερχόταν στο ΝΤΕΦΙ) σε τηλεφωνική μας συνομιλία, τις μέρες έκδοσης του βιβλίου, που τον συνεχάρηκα, για το ότι -επιτέλους- τα κατάφερε!
Λιγότερα χρήματα θα έπαιρνε, αν αναλάμβανε την έκδοση ένα εκδοτικός οίκος.

Και πολύ καλά έκανε και πήρε χρήματα. Ήταν μια κοπιαστική και χρονοβόρα εργασία.
Μακάρι να τα καταφέρναμε κι όλοι μας…

ΥΓ1: Το βιβλίο το έχω αγοράσει -όπως και πολλοί άλλοι- 50 ευρω, από τον ίδιο (αν και παράνομα, γιατί δεν επιτρέπεται η πώλησή του, αφού δεν είναι για το εμπόριο…)

ΥΓ2: Όσο για τις ελλείψεις στα στοιχεία των εταιρίων που αναφέρεις, δεν είναι σίγουρα από τσιγγουνιά (!). Ένα 8σελιδο ακόμα δεν θα ανέβαζε το κόστος παραγωγής…
Μεγάλα παιδιά είμαστε…Καταλαβαίνουμε…

ΥΓ3 Κοίτα σύμπτωση! Χτες έβαλα την υπογραφή μου και το πρώτο -κανονικό- ποστ που κάνω, μιλάει για…λεφτά !!! :090:

Ιωάννα μου,
εγώ δεν γνωρίζω προσωπικά, το συγγραφέα. Παραθέτω τα ίδια του τα λόγια, όπως υπάρχουν στην ιστοσελίδα που έχω βάλει πάρα πάνω.:

"…Γιατί, κατά περίεργο τρόπο, η πολύτιμη αυτή καταγραφή παρουσιάζεται γυμνή από οποιοδήποτε συνοδευτικό κείμενο –έναν πρόλογο, κάποια κατατοπιστική εισαγωγή, κάποιες πληροφορίες έστω για τις εταιρείες, την έδρα, τον χρόνο λειτουργίας, την παραγωγή και τη δράση τους. Τίποτα. «Δεν δέχθηκε το ΥΠΠΟ να δώσει ούτε δεκάρα για μερικές σελίδες παραπάνω» εξηγεί ο κ. Μανιάτης. «Τυπώσανε 1.000 αντίτυπα, τα οποία θα στείλουν σε βιβλιοθήκες. Το βιβλίο δεν πωλείται έξω. Εγώ δεν πήρα καμία αμοιβή. Δούλεψα, βασανίστηκα τόσο καιρό γι’ αυτό το έργο και πήρα μόνο μερικά αντίτυπα που πρέπει να τα διαθέσω ο ίδιος για να βγάλω μερικά ψίχουλα. Και δεν με νοιάζει για να βγάλω λεφτά. Αλλά εάν μου είχαν δώσει κάποια αμοιβή, θα μπορούσα να εκδώσω την καταγραφή των δίσκων 45 στροφών που έχω ετοιμάσει.…».

Γνωρίζω ανάλογες περιπτώσεις συγγραφέων που γράφουν βιβλία για την εκπαίδευση, αλλά απευθύνονται σε περιορισμένο αριθμό ενδιαφερομένων. Δεν αμοίβονται κανονικά, ανάλογα με τα αντίτυπα που τυπώνονται, αλλά - με σχετικές συμφωνίες - αναλαμβάνουν να προωθήσουν μια ελάχιστη ποσότητα των βιβλίων τους μόνοι τους, ενώ το Υπ. Παιδείας τα προωθεί δωρεάν στα σχολεία. Και το παράπονο, φυσικά, υπάρχει…

Ατόπημα της Ιωάννας. Ακόμα κι αν ισχύουν τα όσα είπε (που σημαίνει ότι στη συνέντευξη που έδωσε ο Δ. Μανιάτης ψεύδεται), ποια θα πρέπει να είναι η δική μας θέση; Σαν να λέμε, επειδή οι συγγραφείς δεν αμείβονται σωστά (από τους εκδοτικούς οίκους ή από οπουδήποτε αλλού), αν κάποιος καταφέρει να τους “αρπάξει” κάποια φράγκα, τον “ρίχνουμε στην πυρά” ή στην προκειμένη περίπτωση κάνουμε τα ειρωνευτικά μας σχόλια;
Στη περίπτωση του συγκεκριμένου βιβλίου, ο Δ. Μανιάτης μού είπε ότι πληρώθηκε μέρος των εξόδων της έκδοσης από το Υπουργείο. Τον βασάνισαν όσο δε λέγεται με τις γραφειοκρατικές τους διαδικασίες (επί βδομάδες περίμενε την υπογραφή κάποιας κυρίας!).
Εγώ να δεχτώ (ως καχύποπτος) ότι πληρώθηκε ολόκληρη την έκδοση. Γιατί να μη βγάλει επιπλέον κέρδος; Γιατί να μην του “κόψουν” ένα χρονιάτικο για τον κόπο του;
Και επιτέλους, μιλάμε για ένα βιβλίο που κατά τη γνώμη μου αποτελεί τεράστια προσφορά. Δεν ξεχνάω τι κόπους έχω τραβήξει για να πληροφορηθώ τα στοιχεία κάποιου τραγουδιού. Αυτά τα στοιχεία που οι περισσότερες από τους συλλέκτες έκρυβαν επιμελώς από το ευρύ κοινό για να έχουν το δικαίωμα του …παντογνώστη. Κι αυτό δε θα πρέπει να το ξεχνάς ιδιαίτερα εσύ Ιωάννα, που φτύνεις αίμα για τη συγκέντρωση του έργου κάθε προσώπου με το οποίο ασχολείσαι στη δουλειά σου. Αν δε θυμάσαι καλά, ανάτρεξε στα μηνύματά σου - εκκλήσεις για τα στοιχεία κάποιων τραγουδιών του Μπίνη.
Σου προτείνω να διαγράψεις το παραπάνω μήνυμά σου, καθώς μόνο εσύ έχεις δικαίωμα να το κάνεις. Αδικεί το Δ. Μανιάτη αλλά κι εσένα την ίδια.

Εγώ διαβάζοντας την παράθεση των λεγομένων του Μανιάτη και τα όσα έγραψε η Ιωάννα, δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε ατόπημα ούτε ψέμα, ούτε καν υποψία αντιδικίας.

Δεν θα έμπαινα σε επαγγελματικής φύσεως κουβέντα (διότι περί αυτού πρόκειται) για άλλο λόγο, αλλά… Επειδή τραβάω τα ίδια με τα υπουργεία, τις περιφέρειες, τους δημάρχους και διάφορους ιδιώτες (τσόλια των υπηρεσιών), αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δηλώνω πανταχόθεν ότι δεν έχω πάρει δεκάρα για τουλάχιστον τρεις μελέτες μου.

Αν το διαβάσει κάποιος που “ξέρει” τις διαδικασίες, θα μου πει ότι λέω ψέματα γιατί θα μου πει “έχεις να παίρνεις”. Ναι αλλά τι να το κάνω άν είναι να πάρω, ας πούμε 10.000 και μου τα δίνουν ως εξής: 1.000 σήμερα, 3.500 μετά από 5 μήνες, 1.500 μετά από οκτώ μήνες και τα υπόλοιπα 4.000 στο 4ο ΚΠΣ της διαχειριστικής περιόδου 2007 - 2013 αν και εφόσον το εντάξουμε σε κάποιο μέτρο με άλλο τίτλο και από άλλο φορέα… Αηδίες δηλαδή.

Δεν έχω πάρει δεκάρα θα είναι το σλόγκαν μου και ας πεταχτεί κάποιος του κλάδου να φωνάξει “έχεις σύμβαση, δεν θα τα χάσεις τα λεφτά σου”. Δίκιο θα έχουμε και οι δυο, αλλά εγώ θα είμαι αυτός που έχει δουλέψει και θα εξακολουθώ να μην έχω πάρει χρήσιμο χρήμα.

Πάμε παρακάτω, επέκταση σύμβασης (αύξηση συμβατικού αντικειμένου) για να κάνεις, πρέπει να είσαι κώλος και βρακί με την επιβλέπουσα υπηρεσία. Πρέπει να είσαι 100% τσόλι. Ενδεχομένως αυτό να υποννοεί ο Μανιάτης λέγοντας ότι δεν του δικαιολόγησαν 8 σελίδες επιπλέον κόπο για (ας πούμε) άλλα 3.000 ευρώ. Δηλαδή - απλά - δεν είναι τσατσόνι ο άνθρωπος.

Και σ’ αυτό το σημείο, η Ιωάννα (νομίζω) ότι γιαυτό λέει “μεγάλα παιδιά είμαστε…”.

Γι αυτό, ψυχραιμία άπαντες παρακαλώ.

Ακριβώς. Μεγάλα παιδιά είμαστε και γνωρίζουμε…

Όμως, αγαπητέ Άρη απορώ! Μάλλον εσύ πρέπει να διορθώσεις το μήνυμά σου…
Πού είδες ατόπημα και ειρωνεία; Επειδή είπα, πρώτη απ’ όλους, πως τον συνεχάρηκα, για το ότι -επιτέλους- τα κατάφερε και πως πολύ καλά έκανε να πάρει χρήματα γιατί έκανε μια κοπιαστική και χρονοβόρα εργασία ;

Οσο για τα περί Δημοσίου, τα γνωρίζω πολύ καλά από 20 χρονών (μην ξεχνάς, πως το ΝΤΕΦΙ ήταν από τους πρώτους διοργανωτές συναυλιών σ’ όλη την επικράτεια -και σε συνεργασία με Δήμους και Κοινότητες-, από το 1982. Εχω υπεραρκετή εμπειρία… Οι πληρωμές μπορεί να έγιναν μετά από 2 χρόνα, αλλά -επιτέλους- έγιναν. Είπα πως συμφωνώ με αυτή την τακτική;).
Και το τι συμφωνία έκανε ο κ. Μανιάτης δεν την ξέρεις…

Το ζητούμενο για μένα στο προκείμενο, δεν είναι ποιος πήρε χρήματα, αν κατάλαβες καλά. (Μακάρι να τα καταφέρναμε κι όλοι μας…τόνισα).

Η θέση μου είναι πως, τέτοια άτομα σαν τον Μανιάτη, το ΥΠΠΟ έπρεπε να τους είχε ειδικούς συμβούλους και έμμισθους υπαλλήλους ή να αγόραζε το αρχείο τους, για να φτιαχτεί -επιτέλους- το περίφημο Αρχείο Ελληνικής Δισκογραφίας (που έχουν αναγγείλει εδώ και χρόοοοονια…)
Η επιπολαιότητα και η αδιαφορία τής κάθε πολιτικής εξουσίας στα πολιτιστικά είναι το θέμα. Που αγοράζει για μελέτη (???) στις σχολικές βιβλιοθήκες, μια ήδη “τετελεσμένη” μελέτη!!! (Τι να μελετήσουν οι μαθητές αριθμούς; Να αναλύσουν ποιά στοιχεία; Τα ήδη αποδελτιωμένα; Τα ήδη ταξινομημένα;). Ας αγόραζαν του ιδίου συγγραφέα τους “Φωνογραφητζήδες” ή το “Τσιτσάνης-ο ατελείωτος”, ας αγόραζαν τις βιογραφίες του Μάρκου και του Παπαϊωάννου. Ας γέμιζαν τις βιβλιοθήκες και με μουσικό υλικό !
Και το βασικό: Μην αυτά τα βιβλία, όπως τόσα και τόσα άλλα, μείνουν και μουχλιάσουν μέσα στις αποθήκες και δεν βρουν το μονοπάτι μέχρι τις βιβλιοθήκες…

Η έλλειψη πολιτικής στον πολιτισμό είναι η ουσία, φίλε μου…

Ιωάννα μου,
στις σχολικές ή άλλες βιβλιοθήκες, όταν θα φτάσει με το καλό το συγκεκριμένο βιβλίο, θα είναι πολύτιμο για όποιον κάνει οποιαδήποτε έρευνα γύρω από το ελληνικό τραγούδι ή ενδιαφέρεται για στοιχεία σχετικά με την πολιτιστική ζωή της εποχής που καλύπτει.
Βεβαίως, έχεις δίκιο στις άλλες επισημάνσεις σου, σχετικά με την αδιαφορία της πολιτείας για τον πολιτισμό μας.
Υπάρχουν έτοιμες μελέτες πάνω σε σημαντικά θέματα του λαϊκού μας
πολιτισμού, τα οποία ΔΕΝ θα τα γνωρίσουμε ποτέ, γιατί δεν υπάρχουν οι ανάλογες άκρες των δημιουργών τους στους εκδοτικούς οίκους.
Ή, το γνωρίζω συγκεκριμένα, όπου επεμβαίνει το Υπ. Παιδείας, ΔΕΝ υπάρχει πια κανένα, σχεδόν, οικονομικό όφελος για το δημιουργό, ούτε μακροχρόνιο…

Ιωάννα, αν το δεύτερο μήνυμά σου έχει την ίδια λογική με το πρώτο σου, τότε πραγματικά ζητάω συγνώμη. Εγώ πάντως με το φτωχό μου το μυαλό, άλλος ύφος κατάλαβα, για να μην πω …υφάκι.

Όχι, Άρη μου… Τα ίδια ακριβώς εννοώ και στο πρώτο μου ποστ. Και ίσως, πρέπει να πω και τη δικιά μου συγγνώμη, σε σένα προσωπικά, αν ο τρόπος γραφής μου σε οδήγησε σε λάθος συμπεράσματα -που ήμουν, πιθανά, τόσο συνοπτική, αόριστη και με υποννοούμενα…
Απλά, κουράζομαι πια να γράφω τα αυτονόητα… Είχα την αίσθηση, πως μετά από 10 χρόνια θα καταλαβαινόμασταν (…με μια ματιά!).

Επανέρχομαι και για το τελευταίο ποστ της Ελένης:
“…στις σχολικές ή άλλες βιβλιοθήκες, όταν θα φτάσει με το καλό το συγκεκριμένο βιβλίο, θα είναι πολύτιμο για όποιον κάνει οποιαδήποτε έρευνα γύρω από το ελληνικό τραγούδι ή ενδιαφέρεται για στοιχεία σχετικά με την πολιτιστική ζωή της εποχής που καλύπτει…”.

Εδώ είναι το όλο παραμύθιασμα και η οφθαλμοφανέστατη έλλειψη σχεδίου πολιτικής για τον πολιτισμό. Ένα βιβλίο αποδελτίωσης (και μόνον αυτό) δεν καλύπτει -ούτε καν πλησιάζει- τις ανάγκες των βιβλιοθηκών για έρευνα και μελέτη στο λαϊκό τραγούδι… (Αν φτάσει, ξανατονίζω, στις βιβλιοθήκες… μιας κι έχουμε ήδη τα παραδείγματα του σαπίσματος των βιβλίων στις αποθήκες του ΥΠΠΟ…).

Ιωάννα μου,
Υπάρχει αρκετό υλικό στις σχολικές βιβλιοθήκες για έρευνα και μελέτη και βέβαια ανατροφοδοτείται συχνά.
Αναφέρθηκα, όμως, στη σημασία του καινούριου βιβλίου του Μανιάτη, γιατί το θεωρώ - και μάλλον διαφωνούμε σ΄αυτό -

  • πολύ σημαντικό για τη μελέτη του ελληνικού τραγουδιού και του νεότερου πολιτισμού μας.

Σίγουρα διαφωνούμε, αλλά και τι μ’ αυτό; Καλή καρδιά ! :089:

Θα ήθελα όμως να μας ενημερώσεις τι έχει η δικιά σας σχολική βιβλιοθήκη για μελέτη του λαϊκού τραγουδιού…
(Όχι αυτά που μαζέψατε εσείς, με την πρωτοβουλία σας, αλλά τις αποστολές υλικού από τους αρμόδιους φορείς. Αυτό τονίζω, γιαυτό μιλάω -αν δεν έχω γίνει ακόμα σαφής !!!)

Τα Μουσικά Σχολεία έχουν έναν θησαυρό σε υλικό, σχετικά με τη Μουσική, ακόμα και σπάνια - στο εμπόριο - βιβλία, όλα από επίσημους φορείς. Βέβαια, τα όποια κενά σε βιβλιογραφία καλύπτονται με προσωπική δουλειά από τους αντίστοιχους Καθηγητές, οι οποίοι με προσωπικό κόστος συμπληρώνουν με σημειώσεις και φωτοτυπίες τα όποια κενά.Η τεχνολογία επίσης καλύπτει, καθώς υπάρχει η δυνατότητα και το προσωπικό, το κατάλληλα εκπαιδευμένο, για ενημέρωση και καθοδήγηση των μαθητών.
Στα υπόλοιπα σχολεία, όπου οι αναζητήσεις, έρευνες, εργασίες κλπ. είναι γενικές και ποικίλες, υπάρχουν λιγότερα βιβλία σχετικά με τη Μουσική: Ιστορία της Μουσικής, από τους αρχαίους χρόνους έως σύγχρονα παγκόσμια
καλλιτεχνικά ρεύματα, λίγες βιογραφίες δημιουργών, τα βιβλία των Γεωργιάδη, Κουνάδη, Δαμιανάκου, Βλησίδη, είναι αρκετά ακόμα… Αλλά υπάρχει η δυνατότητα δανεισμού ή εκτύπωσης υλικού και αποστολής με e-mail αν ζητηθεί, από τη βιβλιοθήκη του Μουσικού Σχολείου.
Αν θέλει κανείς πιο αναλυτικά στοιχεία, τα στέλνω με e-mail.

Εγώ, πάντως, περιμένω να βρω το καινούριο βιβλίο του Μανιάτη στην κεντρική βιβλιοθήκη της πόλης. Και εκεί συγκεντρώνονται πολλοί αναζητώμτας πηγές, που δεν μπορεί κανείς, πάντατε, να διαθέτει στην προσωπική του βιβλιοθήκη…

Τελικά το “Εκ περάτων δισκογραφία…” έφτασε στις βιβλιοθήκες σχολείων, ΤΕΙ και ΑΕΙ, ξέρει κανείς;

Επίσης, για όσους δεν γνωρίζουμε προσωπικά τον κ. Μανιάτη, υπάρχει τρόπος να αποκτήσουμε το βιβλίο αυτό;

Με την ευκαρία της ερώτησης της Άλκηστης, ας καταθέσω και εγώ τις εμπειρείες μου από τη χρήση τόσο του βιβλίου, όσο και της ηλεκτρονικής του έκδοσης που εδώ και περίπου έξη μήνες διατίθεται προς πώλησιν.

Το βιβλίο το αγόρασα σχεδόν μόλις εκδόθηκε, Σεπτέμβριο του 2006. Είναι, ουσιαστικά, ΑΧΡΗΣΤΟ. Το λέω αυτό μετά λόγου γνώσεως αλλά και με πόνο ψυχής, για τα πεταμένα λεφτά και τα κομμένα δέντρα για την παραγωγή και διάθεση χιλίων άχρηστων αντιτύπων, που τριτεύουσα σημασία έχει το που θα σαπίσουν, στις βιβλιοθήκες κάποιων ιδρυμάτων ή στα υπόγεια του υπουργείου. Μία ξερή καταγραφή τίτλων, αριθμών καταλόγων κλπ. όπου το ψάξιμο είναι ουσιαστικά αδύνατο. Π.χ. αναρωτιέμαι: Μωρέ, πότε γράφει ο Μάρκος την Κλωστηρού; Για να βρώ την απάντηση πρέπει να ξέρω προηγουμένως σε ποια εταιρία το ηχογράφησε: Στην Κολούμπια; Στη His masters voice; στην Odeon; στην parlophon; Πηγαίνω π.χ. στην Odeon (είμαι και κακός…). Τι αριθμό καταλόγου είχε το τραγούδι; Δεν το ξέρω; πρέπει να ψάξω, φορώντας γυαλιά, σε 61 σελίδες (αν ήταν κολούμπια, οι σελίδες θα ήταν 85). Δεν ήταν, λοιπόν, για κακή μου τύχη, στην Odeon. Και συνεχίζω ακάθεκτος στις άλλες εταιρίες μέχρι, μετά από καμμιά βδομάδα, να βρώ ότι ήχογραφήθηκε στην Κολούμπια με αριθμό κλπ. κλπ. και μάλιστα σε δύο διαφορετικούς αριθμούς καταλόγου, από την ίδια μήτρα.

Άλλο: Ο Γρηγόρης Ασίκης, πόσα τραγούδια ηχογράφησε συνολικά; Εδώ θα μου πάρει περίπου δύο μήνες το ψάξιμο.

Τη δουλειά που εξ αρχής έπρεπε να έχει κάνει το υπουργείο, την ηλεκτρονική δηλαδή έκδοση, τελικά την έκανε η ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά αυτό πήρε κανα χρόνο και βάλε. Ο Στέλιος Λαμπρόπουλος, του rebetiko.gr, σε συνεννόηση με τον κύριο Μανιάτη έβγαλε και πουλάει τα στοιχεία σε σιντί. Η απάντηση, λοιπόν, για τον Γρ. Ασίκη έρχεται τώρα σε 1,5 δευτερόλεπτα: 78. Ωραία. Αλλά δεν μου φτάνει που τα βλέπω στην οθόνη, τα θέλω και τυπωμένα, φυσικά. Αυτή τη δυνατότητα ακόμα δεν την διαθέτει το πρόγραμμα, πρέπει να κόβεις, να μετατρέπεις αρχεία, να σώζεις, να κολλάς, να ξανακόβεις, να ξαναματακολλάς κλπ. και να είσαι και ευχαριστημένος αν κατάφερες τελικά να φτιάξεις δύο τυπωμένες σελίδες, έστω φτύνοντας αίμα. Και έχει και άλλα προβλήματα το σιντί, όμως μη διανοηθεί κανείς να αποπειραθεί να το αντιγράψει, εδώ έχει γίνει άριστη δουλειά και η αντιγραφή είναι δυσκολότατη και θα γνωστοποιηθεί στον κάτοχο των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας κατά την επόμενη, κατά μήνα περίπου, αυτόματη ανανέωση δικαιωμάτων χρήστη.

Γκρίνια, έ; Έεε, δεν άντεξα! Μετά τη γκρίνια πάντως, ας σημειώσω ότι έστω και έτσι, το σιντί αξίζει τα λεφτά του και ας αναμένουμε ακόμα τις βελτιώσεις και διορθώσεις. Αυτά.

Για την Άλκηστη (και για όποιον άλλον): Το βιβλίο μην το αγοράσετε, εκτός αν προσδοκάτε μεγάλα υπερκέρδη από την συλλεκτική αξία που θα αποκτήσει μετά κάποιες δεκαετίες. Για την ηλεκτρονική έκδοση, πηγαίνετε στο rebetiko.gr.

Εγώ έχω κατά κάποιο τρόπο την “αντίθετη” άποψη από αυτή του Νίκου. Το βιβλίο του Μανιάτη έχει αξία. Είναι ένας κατάλογος. Το πώς τον χρησιμοποιείς είναι πραγματικά ένα ζήτημα (τα προβλήματα τ’ ανέφερε ορθότατα ο Νίκος) και το πώς ξεπερνάς τις δυσκολίες, είναι ένα ζήτημα που αφορά όλους τους καταλόγους τέτοιου όγκου. Πιθανόν εάν η κατάταξη των ηχογραφημάτων είχε άλλη βάση και όχι κατά εταιρία (κατά πρώτον) και αριθμό δίσκου (κατά δεύτερον) να ήταν πιο εύχρηστος. Παρόλα αυτά, ξαναλέω, έχει σημαντική αξία γιατί είναι μια πλήρης καταγραφή κι ας έχει και κάμποσα λάθη.
Εκεί που εγώ “τα πήρα στο κρανίο” είναι στην έκδοση του cd. Όταν ένα βιβλίο πουλιέται 50 ευρώ (τιμή κομματάκι αλμυρή, αλλά “καταπίνεται”), τότε η ηλεκτρονική του έκδοση πόσο πρέπει να τιμάται;
Ο κ. Διονύσης Μανιάτης πιθανόν να αδικήθηκε (σε οικονομική κι όχι μόνο βάση) από την έκδοση του βιβλίου μέσω των κρατικών μηχανισμών. Βέβαια απ’ τη στιγμή που συμφώνησε να κάνει την έκδοσή του με αυτόν τον τρόπο, ήξερε ακριβώς ποιες θα είναι οι απολαβές του.
Όμως η ηλεκτρονική έκδοση του βιβλίου, αν δεν κάνω λάθος, δεν εντάσσεται στη συμφωνία του με τα υπουργεία. Είναι καθαρά μια επιχειρηματική (ή εμπορική, όπως θέλετε πέστε την) κίνηση.
Το βιβλίο έχει συγκεκριμένα έξοδα στην εκτύπωσή του σε χαρτί. Είναι ευρύτερα γνωστό πόσο κοστίζει πάνω-κάτω μια τέτοια έκδοση, και η δική μου εμπειρία μού επιτρέπει να γνωρίζω ακόμη και το ακριβές ποσό που χρειάστηκε. Η ίδια όμως εμπειρία μού επιτρέπει να υπολογίσω και το κόστος της ηλεκτρονικής έκδοσης της “Εκ περάτων δισκογραφίας”. Και ο υπολογισμός αυτός είναι “ηθικά” επιβαρυντικός για τον κ. Δ. Μανιάτη. Το κόστος του DVD είναι δεκάδες φορές μικρότερο από την αντίστοιχη έντυπη έκδοση. Κι αν προχωρήσουμε παραπέρα, δηλαδή στη μεταφορά, τη διανομή κλπ. το κόστος συμπιέζεται ακόμη πιο πολύ. Αν για να μεταφέρεις το βιβλίο από το τυπογραφείο χρειάζεσαι μια νταλίκα, αντίστοιχα για το DVD ο χώρος του πορτμπαγκάζ ενός μικρομεσαίου ΙΧ είναι υπεραρκετός! Αυτή την αναλογία μεταφέρετε τη σε όλες τις κινήσεις που χρειάζεται να γίνουν.
Τα όποια “καλούδια” μπορεί να περιέχει η ηλεκτρονική έκδοση, π.χ. οι δυνατότητες αναζήτησης, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα …αδικαιολόγητα, για τον απλό λόγο ότι στη σύγχρονη πληροφορική αυτά είναι όχι απλώς δεδομένα, αλλά και επιπέδου …νηπιαγωγείου.
Μαθαίνω ότι κοστίζει καμιά εκατοστή ευρώ… Αν με προσλάμβαναν ως εκτιμητή, θα του έβαζα μία τιμή γύρω στα 10-12 ευρώ. Αυτή πρέπει να είναι η εμπορική του αξία. Αν μάλιστα καθορίσουμε την τιμή με βάση την αντίστοιχη τιμή της έντυπης έκδοσης, τότε ίσως πρέπει να πουλιέται κάτω από τα δέκα ευρώ.
Όμως εγώ δεν μπορώ να κάνω ούτε τον εκτιμητή ούτε το μάνατζερ πωλήσεων ούτε καν τον έμπορο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αποτρέψω τους φίλους μου να πιαστούν κορόιδα, δίνοντας δύο, τρία, ίσως και τέσσερα μεροκάματα (ανάλογα τη δουλειά του καθενός) σε μια ακραία κερδοσκοπική κίνηση. Στην ίδια λογική, με βάση την οποία πριν από καιρό τούς είχα προτρέψει αν πάρουν το βιβλίο.
Η ηλεκτρονική έκδοση του βιβλίου του Δ. Μανιάτη δικαιώνει εν μέρει την -ας την πούμε- κυνική στάση της Ιωάννας απέναντι στην έκδοση του βιβλίου, όσον αφορά τους οικονομικούς όρους. Εγώ ήμουν από κείνους που της επιτέθηκαν και δεν είχα άδικο αφού πίστευα στις αγνές προθέσεις κάποιων. Αποδείχτηκε όμως ότι είχα κάνει λάθος εκτίμηση. Η Ιωάννα πιθανότατα δεν είχε δίκιο, αλλά παρόλα αυτά δεν είχε κάνει λάθος εκτίμηση. Οσοι καταλάβατε, καταλάβατε…

Το βιβλίο αυτό εγώ το προμηθεύτηκα τηλεφωνώντας στον ίδιο τον κ. Μανιάτη, ο οποίος ανέλαβε και την αποστολή του, για την οποία φυσικά επιβαρύνθηκα εγώ.
(Το τηλέφωνό του από τη συνέντευξή του στην “Καθημερινή”, υπάρχει στο πρώτο μήνυμα, για όποιον ενδιαφέρεται).
Το θέμα που μας απασχόλησε και τότε στη συζήτησή μας ( εκτός από το αν και πόσο είναι σημαντική η καταγραφή αυτή και αν όφειλε ή όχι να έχει αμειφθεί γι΄αυτή του την προσφορά ) είναι η έλλειψη καταλόγων αλφαβητικών για τα τραγούδια, τους δημιουργούς, τα στοιχεία των εταιρειών και καταλόγων κλπ., ελλείψεις οι οποίες σύμφωνα με το συγγραφέα δεν οφείλονται στον ίδιο, άλλη ήταν η συμφωνία που είχε γίνει και η οποία δεν τηρήθηκε.

Στο προκείμενο, λοιπόν.
Θα μπορούσαμε ίσως εμείς να προχωρήσουμε σε μια αλφαβητική καταγραφή χωριστά για τα τραγούδια και για τους δημιουργούς, καθένας μας για μια μόνο εταιρεία και ανταλλάσσοντας τα στοιχεία με των υπόλοιπων να έχουμε μια πλήρη καταγραφή, ώστε να μην πελαγώνουμε όταν αναζητούμε κάτι.
Προσωπικά είχα ξεκινήσει με την Columbia την καταγραφή.
Βέβαια κάτι τέτοιο απαιτεί και αρκετό χρόνο…και υπομονή…

Άρη, το πρόβλημα είναι ότι στην εποχή μας είναι πλέον ξεπερασμένο να βγαίνουν στην αγορά τέτοιου μεγέθους κατάλογοι σε τυπωμένη (και επιπλέον δύσχρηστη) μορφή. Τους Αδελφούς Καραμαζώφ βεβαίως, θα ήταν το ίδιο βλακώδες να τους αγοράζει κανείς σε σιντί, μια και για το διάβασμα στο κρεβάτι θα χρειαζόταν ειδικής σχεδίασης λάπτοπ. Τι θα συμβουλεύσεις όμως την Άλκηστη, την όποια Άλκηστη, να κάνει; Να πάρει το βιβλίο; Είναι σίγουρο ότι έτσι θα πετάξει 50 Ευρώ. Τα 100 Ευρώ της ηλεκτρονικής έκδοσης είναι, βέβαια, εκνευριστικά πολλά, αλλά το προϊόν θα βρεί χρήση.

Φυσικά, το ιδεώδες θα ήταν μαζί με το βιβλίο να δινόταν και το σιντί, όπου τα έξοδα παραγωγής του θα ήταν πέντε μόνο Ευρώ (πληκτρολογήσεις, πρόγραμμα κλπ. έχουν γίνει και πληρωθεί ήδη), αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στις δημόσιες υπηρεσίες…

Όσο για την πρόταση της Ελένης, δυστυχώς Ελένη μου ο χρόνος είναι χρήμα και αν κάποιος μου έλεγε εμένα «αυτή την καταγραφή για τη His Masters Voice που θέλεις να κάνεις (αφού την Columbia την έχει αναλάβει η Ελένη), την αναλαμβάνω εγώ έναντι 100 Ευρώ», θα του έλεγα – πάρʼτα εδώ και τώρα και ξεκίνα. Αυτό, άλλωστε, έκανα αγοράζοντας το σιντί. Και μου ήρθαν 25 Ευρώ ανά εταιρία οι ελληνικές, οι ξένες δώρον.

Εδώ θα διαφωνήσω. Μπορεί σαν πρώτη ύλη το DVD να είναι πράγματι φτηνότερο από το έντυπο, μπορεί το λογισμικό που “τρέχει” να είναι "επιπέδου νηπιαγωγείου", αλλά αυτά που δεν μπορείς να αποτιμήσεις είναι ο χρόνος που χρειάστηκε ο προγραμματιστής να στήσει όλο αυτό το πρόγραμμα, τα όποια πρόσθετα στοιχεία που περιλαμβάνει η ηλεκτρονική έκδοση, οι άπειρες δοκιμές για να εξαλειφθούν τα λάθη και bugs του προγράμματος και το σημαντικότερο, το data entry, την αγγαροδουλειά του να κάτσει να εισάγει στη βάση δεδομένων όλα αυτά τα στοιχεία.

Ακόμη και το πιο απλό πρόγραμμα έχει τιμή λιανικής πάνω από 100 ευρώ και μιλάμε για προγράμματα που αποτελούν παραγωγές εταιρειών και οι πωλήσεις τους είναι δεδομένες και συνήθως χωρίς κόστος πακεταρίσματος αφού τα περισσότερα πωλούνται online. Τα 10-12 ευρώ που προτείνεις είναι εκτός πραγματικότητας, για μια τέτοια δουλειά που μπορεί να χρειάστηκε πάνω από μήνα για να ολοκληρωθεί και να εκδοθεί στην τελική της μορφή. Αν την παραγωγή είχε αναλάβει κάποια μεγάλη εταιρεία, η οποία πληρώνει τον προγραμματιστή της 600 ευρώ το μήνα ως υπάλληλο, τότε όλοι θα μιλούσαμε περί κατάντιας του συστήματος, απαξίωση της εργατοώρας, της προσφοράς εργασίας κ.λ.π, κ.λ.π.

Το ορθό θα ήταν να πωλείται το βιβλίο γύρω στα 80 ευρώ μαζί με το CD, εφόσον είχε προβλεφθεί αυτό εξαρχής και ήταν συντονισμένη παραγωγή, ή στην προκειμένη το CD να κοστίζει περίπου όσο το βιβλίο, δηλαδή 50-60 ευρώ και αυτό ανάλογα με το πόσα κομμάτια έχουν κοπεί στην πρώτη έκδοση. Ακόμη καλύτερα, θα μπορούσε να διατίθεται online συμπιέζοντας το κόστος παραγωγής περισσότερο.

Κώστα είμαι εντελώς αντίθετος με την άποψή σου. Η εκδοτική δουλειά δεν έχει καμιά σχέση με τις πρακτικές της πληροφορικής, τις οποίες αναμφισβήτητα εσύ κατέχεις καλά. Είναι άλλο πράγμα και το αναλύσω μόλις βρω χρόνο.

Μα, αυτό ακριβώς έγραψα κι εγώ! :112: