Μύθος και μυθοποίηση

Μάρθα, πολύ φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ στο βαθμό που θα ήθελες, για έναν και μόνο λόγο.
Αν δεν κάνω λάθος είσαι Γερμανίδα, άρα δεν μεγάλωσες με την ελληνική νοοτροπία και σκεπτικό.(Δυστυχώς ή ευτυχώς)!!!:slight_smile:

Δεν νομίζω ότι είναι και πάρα πολλοί οι Έλληνες που ενδιαφέρονται να καταλάβουν σε βάθος το λαϊκό τραγούδι και δεν περιορίζονται μόνο στην καθαρά διασκεδαστική του λειτουργία.
Ένας αλλοδαπός,όμως,που ασχολείται με μια μουσική ξένης χώρας κάνει μια πραγματικά προσωπική επιλογή από μεράκι και κέφι και ενίοτε η εξ αποστάσεως ματιά του είναι πιο αντικειμενική και διεισδυτική.
Παρομοίως δεν πιστεύω ότι μόνο οι Αγγλοαμερικανοί μπορούν να κατανοήσουν πλήρως το Ροκ ή οι Ιταλοί την Όπερα κ.ο.κ

Συμφωνώ με τον Παναγιώτη. Άλλο πράγμα να ζεις μια μουσική, άλλο πράγμα να δουλεύεις και να σκέφτεσαι
γ ι α αυτήν την μουσική.

Εδώ που έχουμε φτάσει πιο εύκολα προσεγγίζεις το ρεμπέτικο όταν δεν είσαι πολιτογραφημένος Έλληνας.
(δυστυχώς ή ευτυχώς)!!!:slight_smile:

Γεια σου Νίκο,

Σχετικά με τις πρώιμες ηχογραφήσεις ρεμπέτικων/σμυρναιίκων τραγουδιών, το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο αν πάρουμε υπόψη μας ότι οι πληροφορίες στους δίσκους μπορεί να είναι παραπλανητικές.

Defining the recording and release date requires a thorough knowledge of discographical
methods (see Rust 1980; Gronow 1991 p. 231–234). An unskilled discographer
may easily go astray. A notorious example of difficulties in dating historical
recordings is the totally unreliable Greek reissue of early rebetika recordings, whose
English title is “The first rebetika songs: historic recordings 1900–1913” (CBS
53753), edited by the Greek Tasos Shorelis in 1976. Shorelis had no hesitation in
dating the recordings for the reissue because the recording dates—as he thought—
were printed on the labels. Thus, according to him, the recordings were made by
Greek-American musicians in the USA between 1900 and 1913 for the Columbia
Record Company.

There are several facts to cast doubt on the assertion that the first Greek-American
recordings in more or less original styles were made during the period from 1900
to 1913. It is true that Greek emigration to the USA was remarkably high in the
early 20th century. Between 1901 and 1910 alone 167,519 Greeks were recorded as
entering the USA, although not all Greek immigrants stayed in the New World.
Some of them returned home after a period in the USA. (Saloutos 1964 p. 45). Nevertheless
one may safely assume that there was a market for Greek recordings in the
USA. However, although 13.5 per cent of the population of the USA were immigrants
at the beginning of the 20th century, record companies were not particularly
interested in selling ethnic gramophone records. Instead, they offered European
national anthems and other well-known songs with studio orchestra accompaniment.
The number of available folk and popular music recordings in more original
styles increased only gradually. (Gronow and Saunio 1998 p. 46).

This is why the earliest of Shorelisʼ datings, 2 January 1900 for “Ah melahrino
mou” by the singer Lefteris Menemenlis, looks spurious. The dating is also doubtful
because of the sound quality, which is surprisingly good for a recording from as early
as 1900. Shorelis bases his dating on the record label, which reads “Made and Pat.
Jan. 2. 1900 ©Columbia Phonographic Company, Inc., New York U.S.A.”. In reality
this date refers to the patent number 640,367, i.e. free-screw disc type for talkingmachine
by George K. Cheney (Koenigsberg 1990 p. 9). Thus, the date has nothing
to do with the recording date. In addition, different pressings of the same record
released successively may carry different patent dates, as new technology was patented
and adopted. There may be several patent dates and the text “other patents
pending” on a single label, which makes it difficult to identify them logically with a
recording session date.

If the dating is not reliable, what about the place of recording? Lefteris Menemenlis
was an Ottoman-Greek singer and he is not known to have ever visited the USA.
He died in Istanbul in the early 1930s. So, when and where was “Ah melahrino mou”
actually recorded?
The catalogue number for “Ah melahrino mou” is Columbia E-6073, but the
label also bears the numbers 1-55030 and 4501-t, which differ greatly from the standard
Columbia practice. This is no wonder since the Columbia E-6000 series were
pressed from European matrices. The number 4501-t is a matrix number of a recording
made for the Favorite Company , while 1-55030 is a Favorite catalogue number.2
Thus “Ah melahrino mou” was probably recorded on 10 February 1911 in Constantinople
for Favorite (see Strötbaum 1992 p. 186). According to Richard Spottswood
(2000: pers. comm.), Columbia E-6073 was released circa 1912 in the USA. This
concurs perfectly with the recording date.

Όλο το κείμενο εδώ:

Εύα

Εύα, τα σχόλια του Penannen είναι πολύ σωστά, για την εποχή που γράφτηκαν, αλλά από τότε μέχρι σήμερα η συνολική συσσωρευμένη πείρα σχετικά με χρονολόγηση δισκογραφήσεων έχει πάρα πολύ μεγαλώσει, δεδομένης και της έκδοσης του Μανιάτη. Καμμία πληροφορία σε ετικέτα δίσκου δεν θεωρείται σήμερα παραπλανητική, αν ξέρεις να τις διαβάσεις. Μόνο που ακόμα μας λείπουν αρκετές χρονολογίες και πηγαίνουμε συγκρίνοντας και υποθέτοντας…

Κρατιόμουνα, κρατιόμουνα, και ξέσπασε ο Άρης!!!

Είμαι θάλεγα συγκινημένος, που βρίσκομαι σήμερα να συμφωνώ με τον Άρη, ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ. Ακόμα και ως προς τη Μάρθα, που είναι χρόνια στο Φόρουμ, και οι “ερωτήσεις” της, ίσως λόγω γλώσσας, μοιάζουν με προβοκάτσιες!

Μόνο που ο Μπαγιαντέρας μπήκε φυλακή, όχι γιά χασίς, αλλά γιατί… φυγάδευε από το στρατό ποσότητες δυναμίτη, να κάνουν κι οι ψαράδες… τη δουλειά τους! Περιθώριο, έ;

Μαζί σου Άρη, δηλώνω πρώτος συμμετοχή στη συζήτηση, κι έχω κι εγώ να φέρω στοιχεία. Πράγματι, η συζήτηση γιά το ρεμπέτικο, άνοιξε στο Ριζοσπάστη, πολύ πριν τη διάλεξη του Χατζηδάκι. Κι από την άλλη, ο Θωμάς Γκόρπας, μου διηγήθηκε πως στο Μεσολόγκι, μετά τον Εμφύλιο, τραγουδούσαν οι αριστεροί στις συγκεντρώσεις τους το “Κάνε λιγάκι υπομονή”. Κι ο Ροβερτάκης ήταν μέλος του κόμματος, και πολλοί άλλοι “περιφρουρημένοι” όπως λέγαμε, όχι τόσο γιά να προστατευτούν οι ίδιοι, όσο γιά το ίδιο το κόμμα που θα το κατηγορούσαν πως “φιλοξενεί χασικλήδες”. Όταν ο Θεοδωράκης μιλούσε γιά ρεμπέτικο, ούτε ήξερε, ούτε είχε ακούσει. Ακόμα και σήμερα, που μετά βίας αναγνωρίζει κάποιες κανταδόρικες μελωδίες του Τσιτσάνη. Κι όταν το 1961 είδε στη μυστική προβολή το ταινιάκι μου, με ρωτούσε ποιανού είναι αυτό το τραγούδι (Τα ματόκλαδα) και πότε το ηχογράφησε ο Μπιθικώτσης. Και μέχρι σήμερα, σας ορκίζομαι, ούτε υποπτεύεται τι έγραψε π.χ. ο Σκαρβέλης. Κι αυτό γιατί έχει αλλεργικήυ σχέση με δύο πράγματα: Την ποντιακή λύρα, και τις ελιές! :mad:

Τέλος, σαφώς και έκανα πλάκα με τις χρονολογίες (όπως έκανε κι ο Άρης), αλλά πρέπει να μάυουμε τέλος πάντων, πως το ρεμπέτικο όπως το γνωρίζουμε και το αναγνωρίζουμε σήμερα, ξεκινάει με την δισκογραφία του, και μάλιστα θα έλεγα με τη χρήση μπουζουκιού.

Οι ΠΗΓΕΣ του ρεμπέτικου αυτού, είναι πολλές, αλλά ξεχωρίσουν δύο (και μισή): Τα μουρμούρικο, που ξεκινάει περίπου το 1840, και το Σμυρνέϊκο μινόρε που φαίνεται να γεννήθηκε γύρω στο 1870. Η “μισή” είναι η Βυζαντινή υμνωδία, όχι τόσο στους τρόπους και στα μακάμια, όσο στα διατιονικά και τα ίσα.

Στην εξέλιξή του όμως, το ρεμπέτικο φάνηκε να διαμορφώνει και φομοιώνει και άλλα είδη, όπως την Αθηναϊκή καντάδα (ματζόρε) που έκανε ρεμπετικη καντάδα (μινόρε). Φτάνει να ξεκαθαρίσομε ένα πράγμα: Τα όργανα του ρεμπέτικου είναι ΚΑΛΩΣ ΣΥΓΚΕΡΑΣΜΕΝΑ, όπως το κλειδοκύμβαλον του Μπαχ. Το βιολί και οι τσαλκάντζες στις φωνές, ανήκουν στο μεταγενέστερο λεγόμενο “λαϊκό” τραγούδι, που στην πραγματικότητα επανέφερε το “ήθος” των προ 1937 Σμυρνέϊκων αμανέδων (αυτό γιά τον Νίκο Πολίτη, ελπίζω να τον εντυπωσίασα) :089:

[Τώρα που ανακάλυψα πως τα σχεδιάκα κατευνάζουν τα νεύρα, θα τα ξεσκίσω!] :026:

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 01:47 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 01:36 —

Εύα, ο PENNANEN ήταν κι αυτός μέλος του Φόρουμ, και τάφτυσε! Φαίνεται, ή αυτός δε συμφωνούσε μαζί μας (:wink: ή εμείς δε συμφωνούσαμε μαζί του (:wink: ή νόμιζε πως έπρεπε απαραίτητα να συμφωνήσουμε.

Τον γνώρισα προσωπικά, και του εξήγησα πως η έρευνα που είχε αρχίσει και μου ζητούσε βοήθεια, ήταν όλη λάθος. Ήθελε να μελετήσει τους δαχτυλισμούς στους αυτοσχεδιασμούς στο μπουζούκι τον παλιό καιρό, με βάση τον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο. Και του εξηγούσα πως στον Ελληνικό κινηματογράφο, τα τραγούδια τα γυρίζαμε play back, όπότε και δεν είχε νόημα. Επίσης, πολλές φορές, χρησιμοπιούσαμε κομπάρσους αντί γιά μουσικούς, και άντε βρες τους δαχτυλισμούς του.

Μ’ έβρισε ως… εθνικιστή, κι έγυγε!

Το ίδιο έκανε και στον Κουνάδη!
:78:

Γειά σου μεγάλε Φέρρη, του Φόρουμ μπαλαντέρι! :109:

Γεια σου Κωστα Φερρη !!!
Εισαι λεβεντια !!!

Τακουσε , τα ξανακουσε ο ανθρωπος , παλι επανεκαμψε δριμυτερος !!! Τελικα ειναι μεγαλη ψωρα η ενασχοληση και οχι μονο , η λατρεια θαλεγα
με το “ρεμπετικο τραγουδι και την ιστορια του” …

γεια σου “μεγα” Κωστα Φερρη
που `χεις μια καρδια “αστερι”
εισαι του Φορουμ “μπαλαντερι” (Πάνος Καραγιώργος)
και δικο μας “μπελεντερι” !!!:088:

αν και στο τραγουδι ακουγεται “ισα ρε σεις μπιλαντερια” …

Γεια σας,

Όντας ξένη και εγώ, θα έλεγα ότι είναι σίγουρα λόγω γλώσσας! Έχω ζήσει στην Ελλάδα και τα έχω πάνω από είκοσι χρόνια με Έλληνα (μιλάμε και ελληνικά στο σπίτι), και παρόλα αυτά νιώθω πολλές φορές ότι δεν μπρορώ να διατυπώσω με ακρίβεια αυτό που θέλω να πω…ειδικά όταν πρόκεται για περίπλοκα θέματα όπως αυτά που συζητάμε εδώ. Για να μπείτε για λίγο στη θέση της Μάρθας, φανταστείτε να γίνατε μέλη σε ένα Φόρουμ αφιερωμένο στη βουλγάρικη μουσική, όπου οι μεγάλη πλεοψημία των μελών είναι εθνικοί Βουλγάροι. Εκεί προσπαθείτε με τα (οπωσδήποτε περιορισμένα σε σχέση με του άλλους) βουλγάρικά σας να κάνετε συζήτηση για τα κοινωνικά, ιστορικά, μουσικολογικά κ.τ.λ της Βουλγαρίας. Θα είχατε εσείς τα κότσια (ή τους cojones που λένε οι λατινοαμερικάνοι) να κάνετε αυτό, ειδικά άμα βλέπατε να σας παρεξηγήσουν και καμιά φορά να σας αντιμετωπίσουν με ειρωνίες; Πάντως, η Μάρθα είναι χρόνια στο Φόρουμ, η συμπεριφορά της ήταν πάντα άψογη, και τη στιγμή που δεν είχε σκοπό να θίξει κανέναν με τις ερωτήσεις της, νομίζω ότι της άξιζε μια πιο φιλική αντιμετώπιση…

[QUOTE=Κώστας Φέρρης;181364]Κρατιόμουνα, κρατιόμουνα, και ξέσπασε ο Άρης!!!

Είμαι θάλεγα συγκινημένος, που βρίσκομαι σήμερα να συμφωνώ με τον Άρη, ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ. Ακόμα και ως προς τη Μάρθα, που είναι χρόνια στο Φόρουμ, και οι “ερωτήσεις” της, ίσως λόγω γλώσσας, μοιάζουν με προβοκάτσιες!

Όσο για τον Pennanen, δεν έχω καμιά γνώμη για το έργο του, τις γνώσεις του ή για θητεία του εδώ στο φόρουμ … απλώς βρήκα τις πληροφορίες για τη δισκογραφία και τις παρέθεσα. Όπως γράφει ο Νίκος, οι σημερινοί “ρεμπετολόγοι” είναι καλύτερα πληροφορημένοι για τα ζητήματα της δισκογραφίας, οπότε φαίνεται να λύθηκε το πρόβλημα της ακριβής χρονολόγησης των δίσκων.

Εύα

   Όχι Κώστα μου, δεν με εντυπωσίασες, απλά συμφωνώ και επαυξάνω (εδώ, όχι παντού…  :089::089:).

Το «καλώς» συγκερασμένα είναι κατά λέξιν μετάφραση του γερμανικού wohl temperiert, από το οποίο προέρχεται και το αγγλικό well tempered. Στην ελληνική ορολογία έχει επικρατήσει να λέμε απλά συγκερασμένα, αφού εμείς παραλάβαμε έτοιμη τη σύμβαση του Μπάχ, μετά το χρονικά πολύ εκτεταμένο μαλλιοτράβηγμα των δυτικών για το πώς θα συγκεράσουμε την άτιμη την κλίμακα, ώστε να μας βολέψει.

Θα προτιμούσα τη λέξη ύφος, αντί ήθος, ενώ τον όρο αμανέ τον δέχομαι με την ευρύτερή του έννοια, αυτή που του απέδωσαν οι άσχετοι με αυτόν διοικητικοί των εταιριών, που ονόμαζαν συλλήβδην αμανέδες όλα τα ανατολίτικου ύφους κομμάτια της δισκογραφίας της σμυρναίικης σχολής, αντιπαραβάλλοντάς τα με την παραγωγή της δυτικότροπης μουσικής.

(το γιατί επέλεξες ως παράδειγμα τον Σκαρβέλη, αναφέροντας τη σχέση του Θεοδωράκη με την ποντιακή λύρα, δεν το κατάλαβα πάντως, δεν θυμίζει ποντιακά το ύφος του)

Κατά τα άλλα, θα τα πούμε κατά την υλοποίηση της κουβέντας, ακούγοντας μόνο σε ό τι αφορά εμένα, αφού δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να ανακοινώσω. Ελπίζω αυτό να γίνει σύντομα και να μην ξεφουσκώσει…

Την πάτησα και εγώ με τα ελληνικά μου φαίνεται, και δε μπορούσα να κάνω διόρθωση απευθείας!

…ήθελα να γράψω “για τη θητεία του”… και …“της ακριβούς χρονολόγησης”… είναι μάλλον το σωστό!

Σχετικά με τη γενική συζήτηση, μήπως θα έπρεπε να ξεχωρίζουμε το καθαρά ιστορικό σκέλος, που αφορά την ιστορία, τις ρίζες κ.τ.λ του ρεμπέτικου, από τους διάφορους “μύθους” γύρω από το ρεμπέτικο; Το δεύτερο σκέλος είναι περισσότερο (κατά τη γνώμη μου, βέβαια) κοινωνιολογικό, δηλαδή έχει πιο πολύ να κάνει με την πρόσληψη του ρεμπέτικου σαν κοινωνικό φαινόμενο, στην εποχή που ήκμαζε και στις μεταγενέστερες εποχές, παρά με το ρεμπέτικο σαν καθαρό μουσικό είδος. Ελπίζω να έγινα κατανοητή!

Εύα

Όσο για τον Pennanen, δεν έχω καμιά γνώμη για το έργο του, τις γνώσεις του ή για θητεία του εδώ στο φόρουμ … απλώς βρήκα τις πληροφορίες για τη δισκογραφία και τις παρέθεσα. Όπως γράφει ο Νίκος, οι σημερινοί “ρεμπετολόγοι” είναι καλύτερα πληροφορημένοι για τα ζητήματα της δισκογραφίας, οπότε φαίνεται να λύθηκε το πρόβλημα της ακριβής χρονολόγησης των δίσκων.

Εύα[/QUOTE]

Το θέμα του “περιθωρίου” που έθεσε η Μάρθα, νομίζω πως εξαντλήθηκε, αφού ο καθένας παραμένει στις θέσεις του, και η διαφωνία παραμένει.

Γιά τον Μίκη, Νίκο, ανέφερα τον Σκαρβέλη (ανεξάρτητα από την Ποντιακή λύρα) γιατί είμαι βέβαιος πως αν ο Θεοδωράκης είχε ΑΚΟΥΣΕΙ τον Σκαρβέλη, θα είχε πάθει πλάκα. Αλλά είναι κι αυτός θύμα των μυθολογιών, και πάλι θα… κακολογήσω τον Πετρόπουλο!

Τέλος, θα διευκρινίσω τα περί “ξεκινήματος” του ρεμπέτικου, και εννοώ του ρεμπέτικου τραγουδιού όπως το ανα-γνωρίζουμε σήμερα.

Οι απόλυτες ημερομηνίες και χρονολογήσεις, είναι πάντα συμβολικές, μιά και τα πράγματα εξελίσσονται πάντα σε μεγάλες διάρκειες μέσα στο χρόνο.

Αν λοιπόν συμφωνήσουμε πως το ρεμπέτικο είναι η σύντηξη δύο μουσικών ιδιωμάτων, του μουρμούρικου και του σμυρνέϊκου μινόρε, τότε θα πάρομε ως εναρκτήριο λάκτισμα το Μινόρε του Χαλκιά. Είναι γνωστό πόσο αναστάτωσε τους μουσικούς εκείνης της εποχής ο δίσκος αυτός, και πως “άλλαξε εντός τους ο ρυθμός του κόσμου” που θάλεγε κι ο Βυζηϊνός. Εγώ θα πρόσθετα το Μουρμούρικο Ζεϊμπέκικο, επίσης του Χαλκιά, που είναι ένα… μουσμούρικο πρίμο-σεγκόντο.

Αυτά, και νομίζω πως εξαντλήθηκε το θέμα. Πάμε γιά… νέους αγώνες!

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 15:04 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 15:00 —

Ετοιμάζω τις 30 επόμενες εκπομπές της ΕΤ3, κι εκτός του ότι θα έχομε και νέες εκπλήξεις, έχω φυλάξει καμιά δεκαριά τραγούδια γιά… παραγγελιές του Φόρουμ. Όπως έκανε και παλαιότερα ο Άρης. Περιμένω προτάσεις, και την άδεια ν’ αναφερθεί το όνομα του παραγγέλλοντος.

Ταξίμι από τον Μωραίτη για το ¨Καρδιά παραπονιάρα΄ του Χατζηχρίστου:102:

Ανοίγω την λίστα με αυτό:
Στ.Παντελίδη-Για μιαν αγάπη που 'χασα-κάβουρας-1938

Ωχ! με πρόλαβε ο Μπάμπης…:slight_smile:

Απλα να μην επαναληφθουν τα λαθη του παρελθοντος στην επιλογη των φωνών…

Νικος

Με κάθε σεβασμό Δάσκαλε να συμπληρώσω πως και κατά την διάρκεια του Εμφυλίου στα αντικρυνά χαρακώματα, ακουγότανε και από τις δύο πλευρές τα βράδυα τα ίδια τραγούδια, σύμφωνα και με τις αφηγήσεις του φίλου μας του Ρένου.
Μάλιστα έπεφταν και “παραγγελίες” από απέναντι για την αντάρτισσα (ξεχνάω το μικρό της) με την ωραία φωνή.

Υ.Γ. Και μια και μιλάμε για “παραγγελιές” και απ ότι φαίνεται έχουμε και το “μέσον”, να με βάλεις στη λίστα σου με τον αξεπέραστο “Αλανιάρη” του Δάσκαλου :089:

Μια και αναφέρθηκε το όνομα του Ρένου Αποστολίδη αξίζει να ειπωθεί ότι πέρα από τις συγκλονιστικές του σελίδες στην Πυραμίδα 67 για την απήχηση σε όλους,δεξιούς και αριστερούς, του Κάποια μάνα αναστενάζει και γενικότερα του ρεμπέτικου τραγουδιού με το ψευδώνυμο Παύλος Δημητρίου δημοσίευσε το 1959 ένα από τα καλύτερα κείμενα για το ρεμπέτικο,το οποίο βρίσκεται στο βιβλίο του Κώστα Βλησίδη Σπάνια κείμενα για το ρεμπέτικο.Επίσης συμπεριέβαλε στην περίφημη ανθολογία του και ρεμπέτικα τραγούδια.
Ο Κώστας Φέρρης ως φίλος του ίσως θα μπορούσε να μας δώσει περαιτέρω πληροφορίες για τη στάση του Ρένου απέναντι στο ρεμπέτικο.

Μια και η κοινωνια βαρια στεναζει … το << ΦΤΩΧΕ ΔΙΑΒΑΤΗ >> (1952) του Τσιτσανη
(συνδημιουργος Γερασιμος Τσακαλος) , με ερμηνευτρια την Σωτηρια Μπελλου …

που προσωπικα θα γοητευομουνα , αν το ακουγα απο τη φωνη της Γιωτας Νεγκα …

ευχαριστω πολυ …:109:

Ας πώ κι εγώ 2-3 τραγουδάκια που δεν ακούγονται συχνά (με σειρά προτίμησης)

  1. Μπρος στα κλειστά παράθυρα - Χιώτη
  2. Νύχτες της Σταμπούλ - Μητσάκη
  3. Τρελλή που θέλεις να με στεφανώσεις - Τσιτσάνη

Κι ένα αουτσάϊντερ αφού δεν νομίζω ότι θα “κολλήσει” κάποιο αφιέρωμα σε σχέση με τις υπόλοιπες εκπομπές σας (αλλά πρέπει κάποτε να μάθει ο κόσμος που δεν είναι και τόσο μέσα στα πράγματα ή δεν ζει στον Βόλο)

Γιατί να μ’ αποχωριστείς - Κ. Μιλάνου

Και εις άλλα με υγείαν…