Μύθος και μυθοποίηση

Θέσεις & αντιθέσεις
1

Τους ρεμπετολόγους (και τους «ρεμπετολόγους») πραγματικά οφείλουμε πολλά, ιδιαίτερα γιατί μάζευαν πολλές σημαντικές πληροφορίες και πολύ υλικό.

Όμως πρέπει να σκεφτούμε πάντα ότι αυτοί το έκαναν όταν το ρεμπέτικο ήταν ήδη στο τέλος του και πολλά στοιχεία είχαν ήδη χαθεί για πάντα. Το άλλο είναι ότι αυτοί δεν άνηκαν στην ίδια στρώμα όπως οι ρεμπέτες - ήταν διανοούμενοι μιας άλλης εποχής και φαίνεται ότι συχνά φορούσαν τα γυαλιά μιας ιδεολογίας και βρήκαν στις ερμηνείες τους αυτά που έψαχναν. Υπήρχαν διαφορετικες φάσεις αναγέννησης, και μέχρι σήμερα οι διαφορές στις ερμηνείες δημιουργούν προβληματα όπως έιδαμε.

Πραγματικά είναι δύσκολο να βρεις τον σωστό δρόμο μεταξύ το «μύθος ρεμπέτικο» και το «ρεμπέτικο δικό σου». Φυσικά ένας μύθος είναι πιο ελκυστικό σε σύγχριση να κοιτάς διαμελισμένα κομμάτια! Είμαι αναλυτικός τύπος, είμαι ξένη. Μετά από χρόνια ασχολούμαι με την μουσική αυτήν και με τον ελληνικό πολιτισμό γενικά θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό για την κατανόηση του ρεμπέτικου

  1. το γεγονός και την συνείδηση ότι το ρεμπέτικο από την αρχή έχει αλλάζει συνεχώς (μουσικά και στιχικά), ανάλογα με την ιστορία και με την κοινωνία και πάλι ανάλογα με τους δημιουργούς και με το κοινό
  2. ότι το ρεμπέτικο βασικά και επίσης σ’ όλες τις αντιμετωπίσεις εναντίον του και επίσης σην αγάπη για την μουσική αυτήν πάντα καθρέφτιζε και καθρεφτίζει το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας να βρει την ταυτότητα της μεταξύ ανατολή και δύση μετά το 1821.

Στη Γερμανία γράφτηκε το 2001 ένα εξαιρετικό βιβλίο από τον Dr. Jannis Zelepos (με τον οποίον νιώθω πολύ «συγγενής» στις απόψεις του). Ο τίτλος του βιβλίου του είναι περίπου
«το ρεμπέτικο. η καριέρα μιας περιθωριακής μουσικής», και δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερος τίτλο για να πεις όλο το φαινόμενο με μια μόνη φράση. Πρόκειται για μια καλή προσέγγιση στο θέμα ολόκληρο από έναν ιστορικό. Πολύ ενδιαφέρον έχει για μένα προσωπικά ότι με τις γνώσεις του βάζει τα ιστορικά και κοινωνιολογικά στοιχεία στην σωστή θέση τους και ότι τους δίνει αυτό το ζύγι που έχουν σε σχέση με το ρεμπέτικο.

2

…που προφανώς δεν τα πάει καλά με την Κοινωνιολογία, μιας και αδυνατεί να οριοθετήσει τον όρο “περιθώριο”, αν κρίνω από τον τίτλο και μόνο.

3

όχι, καθόλου!
Στα γερμανικά ο τίτλος είναι “subkultur”. Το λεξικο μου λέει για περιθώριο> άκρη.

4

Και sub-kultur σημαίνει υποκουλτούρα. Πάλι δίκιο έχει ο Άρης.
Δεν καταλαβαίνω γιατί, κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να θεωρούνται σοβαροί, αχολούνται τόσο σοβαρά με κάτι που το θεωρούν υποκουλτούρα.

5

Με σεβασμό, θέλω να επισημάνω οτι η λέξη υποκουλτούρα στα Γερμανικά όπως και στα Αγγλικά ΔΕΝ έχει την αρνητική υποδήλωση που, νομίζω λανθασμένα ,έχει στα Ελληνικά. Απλά σημαίνει μία κουλτούρα που λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο μίας μεγαλύτερης κουλτούρας. Πχ. “Οι Ελληνοαμερικάνοι αποτελούν μια υποκουλτούρα μέσα στην ευρύτερη Αμερικανική κοινωνία.” Οπότε, φαντάζομαι οτι ο τίτλος του βιβλίου δέν αξιολογεί την ποιότητα μίας κοινωνίας απαραίτητα, χρησιμοποιόντας την λέξη “subkultur”. Τουλάχιστον έτσι χρησιμοποιήται αυτή η λέξη στην Κοινωνιολογία.

6

Ακριβώς έτσι είναι. Γιατί αρκετοί εννοούν τη λέξη sub kultur με τη λέξη “κάτω” εγώ προτιμώ την έκφραση “άκρη”. Κοινωνιολογικά υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μέσα ή στην άκρη ή έξω από την κοινωνία.
Θεωρετικά και ένα μοναστήρι είναι μια κοινωνία της άκρης, όμως την βλέπουμε θετική κοινωνία, ενώ την φυλακή την θεωρούμε αρνητική κοινωνία.

7

Όπως όμως άριστα γνωρίζεις, Άρη, η οριοθέτηση του περιθωρίου δεν χωράει σε ένα τίτλο και μόνο, άρα συμπέρασμα περί αδυναμίας του συγγραφέα δεν βγαίνει τόσο εύκολα. Το να μην έχεις αρκετή προδιάθεση να διαβάσεις το βιβλίο το καταλαβαίνω, και εγώ βρίσκομαι συχνά σε παρόμοια θέση. Αλλά άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Και η τοποθέτησή μου σχετικά με το ίδιο το θέμα, για να μην πιάνω καινούργια καταχώρηση:

Και βέβαια έχει δημιουργήσει Μύθο το ρεμπέτικο και φυσικά ο αντικειμενικός άνθρωπος οφείλει να το προσεγγίσει προσπαθώντας να εντοπίσει, όσο γίνεται, τα στοιχεία του μύθου και να τα περιχαρακώσει, δημιουργώντας (αν και όσο μπορεί) το «δικό του ρεμπέτικο» μιας και αντικειμενικό ρεμπέτικο δεν υπάρχει.

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Ζελεπού, το ξεφύλλισα μόνο βιαστικά. Θα συμφωνήσω βέβαια με τη διαπίστωση ότι κατά τη διάρκεια της δημιουργικής του ζωής το ρεμπέτικο μεταλλασσόταν συνεχώς, πολύ περισσότερο μάλιστα αν δούμε τον όρο ως πολυσυλλεκτικό, όπως τον έθεσε ο Πετρόπουλος. Θα συμφωνήσω μόνο εν μέρει όμως με τη σύνδεση με την «ελληνική ταυτότητα»: ο τρόπος που είδε το ρεμπέτικο η «έξω» κοινωνία, οι αστοί, συνδέεται σχεδόν αποκλειστικά με την επιδίωξη αυτή και δεν διαφέρει σε τίποτα με την προσέγγιση που είχε «αποκρυσταλλωθεί» ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα. Για τους «μέσα» όμως, όσο ισχύει αυτό για τον Τσιτσάνη κατά κόρον, άλλο τόσο δεν ισχύει καθόλου, μα καθόλου, για το Μάρκο π.χ.

Έτσι λοιπόν, αν προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε στοιχεία όπως επιρροές Ανατολής, επιρροές Δύσης, κοινωνιολογικές διαστάσεις και τόσα άλλα, θα βρεθούμε σε έναν κυκεώνα που δύσκολα ξεκαθαρίζεται: λένε, για παράδειγμα, οι αστοί (π.χ. στο πρόσωπο του Μεταξά): Δεν μπορούμε να δεχτούμε ανατολίτικες κλάψες στον υψηλό Άρειο πολιτισμό μας αλλά ναι, «κύριε» Παπαϊωάννου, αυτά που μου παρουσίασες είναι περισσότερο αποδεκτά, αφού θυμίζουν καντάδες. Έτσι λοιπόν, πολιτογραφείται η καντάδα ως «ελληνική», μόνο και μόνο επειδή δεν έχει στοιχεία «ανατολίτικα» και ας είναι κάργα ξενόφερτη. Δεν βγαίνει άκρη, δηλαδή. Ενδιαφέρον θα ήταν να το ψάξει κανείς λεπτομερέστερα, κάτι μπορεί να βγεί.

8

Νίκο, θέλω να πω ότι με τον τίτλο και μόνο έχει ξεκινήσει το βιβλίο με λάθος προσέγγιση (άποψή μου, θα πεις). Τώρα, αν το τιτλοφορεί έτσι για άλλους λόγους, ας πούμε εμπορικούς, μιας και το “περιθώριο” πουλάει", πρόβλημά του. Εχω μια σειρά βιβλία που περιμένουν να τα διαβάσω στο λιγοστό πια χρόνο μου. Δε θα σκάσω κιόλας με δαύτο.

9

Αρή, όταν θεωρείς “περιθώριο” δηλαδή “subkultur” λάθος που είναι κατά τη γνώμη σου η αρχή του ρεμπέτικο?
Μ’ ενδιαφέρει να καταλάβω που είναι το πρόβλημα με τις λέξεις αυτές, δηλαδή με το περιβάλλον γενικά.

10

Νομίζω πως με τον όρο subculture,ο οποίος στα ελληνικά ίσως θα μπορούσε να αποδοθεί ως εναλλακτική,περιφερειακή κουλτούρα,περιγράφεται ικανοποιητικά η ύπαρξη κοινωνικών ομάδων και πολιτιστικών διαδικασιών,που διατηρούν ως ένα βαθμό την αυτονομία τους έναντι του ευρύτερου κοινωνικού οργανισμού και των κυρίαρχων πολιτιστικών προτύπων.
Χωρίς να συμμερίζομαι την άποψη ότι το ρεμπέτικο ήταν αρχικά έκφραση του παραβατικού υποκόσμου και μέσω της σταδιακής κοινωνικής του αποδοχής και διεύρυνσης της κοινωνικής του βάσης θα αποκαθαρθεί,δεν μπορώ να παραβλέψω ότι στο ρεμπέτικο θα εκφραστούν και αξίες και συμπεριφορές,που κάλλιστα θα μπορούσαν να θεωρηθούν περιθωριακές και παραβατικές.
Και πιστεύω ότι μια εύστοχη παρατήρηση που έγινε για τα αμερικάνικα μπλουζ λίγο πολύ ισχύει και για τα ρεμπέτικα:’‘Μόνο άνθρωποι αποκομμένοι από την πολιτιστική ορθοδοξία και συμβατικότητα λόγω φτώχειας θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια νέα ανεξάρτητη και δυναμική μουσική γλώσσα.’’
Μπορούμε να πούμε ότι το ρεμπέτικο θα προκύψει μέσα από την πολιτισμική ανομοιογένεια της ελληνικής κοινωνίας.Μελετητές έχουν κατά κόρον αναφερθεί στα κοινωνικά ρήγματα,στους κοινωνικούς αποκλεισμούς που θα οδηγήσουν στη δημιουργία του ρεμπέτικου.
Ουδεμία αντίρρηση,δεκτές οι ασυνέχειες της ελληνικής κοινωνίας,συγχρόνως όμως θεωρώ εξαιρετικά εύστοχη τη διαπίστωση του σπουδαίου Παναγιώτη Κονδύλη ότι η ευρύτερη αποδοχή του λαϊκού τραγουδιού είναι αυτή που κυρίως θα οδηγήσει σε πολιτισμική ομογενοποίηση την ελληνική κοινωνία.Καθώς απευθύνθηκε το λαϊκό τραγούδι ταυτόχρονα από ένα σημείο και μετά σε όλα τα κοινωνικά στρώματα συνέβαλε στην κατάλυση της παλαιάς διάκρισης ανάμεσα σε αστικό και λαϊκό πολιτισμό.
Και σε αυτή την επικράτηση και πανελλήνια αποδοχή του ρεμπέτικου μπορούμε να δούμε τη σύνδεση του με τη νεοελληνική ταυτότητα,την οποία δεν τη βρίσκω τελείως άκριτη.
Το ρεμπέτικο θα αποτελέσει όχι άδικα ένα κομβικό σημείο στις συζητήσεις περί αυτοπροσδιορισμού και νεοελληνικής ταυτότητας.
Εθνοκεντρικοί θιασώτες του είδους θα ψάχνουν αρχαιοελληνική καταγωγή στη μουσική,τους ρυθμούς και τα όργανα,οι αντιδυτικοί θα δουν στο ρεμπέτικο την κατ’ εξοχήν έκφραση της ρωμέικης ιδιαιτερότητας,αναρχίζοντες και αντιεξουσιαστές θα επιμείνουν στο πνεύμα ανταρσίας και την περιθωριακότητα των ρεμπετών,ενώ οι αριστεροί θα ψάχνουν στους στίχους για ενδείξεις της ταξικής συνειδητότητας των λαϊκών στρωμάτων.
Είναι λογικό η προσέγγιση των διαφόρων μελετητών προς το ρεμπέτικο να καθορίζεται από την ιδεολογία τους,πάντως εγώ θα συμφωνήσω με την άποψη του Κώστα Βλησίδη,την οποία δεν βρίσκω καθόλου υπερβολική:
''Η δημώδης-λαϊκή μουσική ,το ρεμπέτικο,με την ορμητικότητα,την εμβέλεια και την αλήθεια που εκόμιζε παραμέρισε οιοδήποτε άλλο είδος αστικής μουσικής και άνοιξε ορίζοντες που δεν έχουν ακόμη διανυθεί σε όλη τους την έκταση.’’

11

Βρε Νίκο, δεν είναι ανάγκη να λύσομε όλα τα προβλήματα του κόσμου σ’ ένα topic…

Το θέμα που μπήγε, ήταν ο πολυσυζητημένος όρος “περιθώριο”. Κι επειδή σε κάποια πράγματα έχουμε πιά καταλήξει, ας είμαστε υποψιασμένοι σε κάθε χρήση του.

Ο όρος “sub-culture” κακά τα ψέμματα, περιείχε πάντα μιά στάση ρατσιστική, δηλαδή αφορούσε μιά κουλτούρα που είχε ιδιαιτερότητες, την κουλτούρα μιάς μειονότητας, συνήθως ελαφρώς ή βαρέως αντικοινωνικής. Κι ας μην ξεχνάμε τα διάφορα “songs of the greek underworld” (τραγούδια του υποκόσμου) που μας κοτσάραν επανειλημμένα οι ξένοι (ας όψετε ο Πετρόπουλος, ήρθε η ώρα μου να το πω).

Το ρεμπέτικο είχε από την αρχή πλατειά απήχηση σ’ όλα τα λαϊκά (και όχι μόνο) στρώματα, κι αυτό ίσως οφείλεται στην πολυσυλλεκτικότητά του όπως λέει κι ο Παναγιώτης, ίσως όμως και στο ένα, το καθαρά ενοποιητικό στοιχείο του, την “Ελληνικότητά” του. Το πως ορίζεται αυτή η “Ελληνικότητα”, είναι θέμα άλλου topic, κι ας μην κολήσουμε. Όμως το ρεμπέτικο, από τα καραντουζένια ως τις ρεμπέτικες (μινόρε) καντάδες, κι από τα δημοτικότροπα ίσαμε τα δυτικόφερνα, είναι το καθαρότερο Ελληνικό αστικό λαϊκό τραγούδι, κι αυτό είναι αυταπόδεικτο. Έτσι, είναι αδύνατο να το κατατάξομε σε οποιαδήποτε “υποκουλτούρα” (δεν είναι “μέρος”, είναι το όλον) όπως και τους δημιουργούς του, είναι άδικο να τους κατατ’άσοομε στο “περιθώριο”. Οι μισοί ανήκαν στη σκληρότερη εργατική τάξη, κι οι άλλοι μισοί ήσαν μικροαστοί νοικοκυραίοι, τάπαμε αυτά χίλιες φορές.

Τέλος, βαρέθηκα ν’ ακούω πως το ρεμπέτικο “πέθανε” και ας του κάνομε κανα μουσείο (μήπως το ταριχεύσομε κιόλας;) όταν -ας μην πω τίποτ’ άλλο- υπάρχει αυτό τούτο το φόρουμ.

12

για μια μεριδα ανθρώπων το ρεμπετικο μπορεί να μην ΄΄υπήρξε΄΄ποτέ!(όπως και τοσα άλλα ειδη μουσικής)
για μια άλλη,υπήρξε και υπαρχει σαν κινητήριος δύναμη και τρόπος έκφρασης.
οι παρέες που μοιράζονται την αγάπη τους για αυτό το ειδος δεν ειναι παρέες εφήφων ή τριαντάρηδων ή εξηντάρηδων…ειναι ενωμένες γενιες!(οπως συμβαίνει και στο παραδοσιακό είδος,δεν ασχολούνται λενε? οι νεοι με το παραδοσιακό!!!πλάκα μου κάνετε!).
εντελώς απλά λοιπόν μονο '‘μουσειακό δεν ειναι το ειδος’'πόσο μαλλον ‘‘πεθαμένο’’.
και κατι ακόμα:βιβλία- αναλύσεις,αρκετά για να γινονται συζητήσεις για την τότε εποχή,των δημιουργών…της ζωής τους…κτλπ…
για μια μερίδα ανθρώπων(οπως η αφεντιά μου)η αξία του κάθε είδους εχει να κανει με το συναισθημα που δημιουργεί,με την ανάγκη να ειναι μερος της ζωής και εκφρασης των εκδηλώσεων της καθημερινότητας.κάθε ειδος μουσικής που ανήκει σε αυτη τη κατηγορία ειναι ζωντανό και τροφοδοτήται απο τη δύναμη που δίνει το ιδιο.

13

Φυσικά το ρεμπέκτικο είναι ακόμα ζωντανό, ευτυχώς είναι έτσι και ωραίο είναι.

Όμως το θέμα εδώ ήταν οι μύθοι γύρω από το ρεμπέτικο.

Κατά τη γνώμη μου αυτή η μουσική στην αρχή ήταν για λίγους και στην εξήληξή του έγινε για όλους.

Κανένας κατατάσσει το ρεμπέτικο σε στο underworld ή στο “περιθώριο”, αλλά η αρχή αυτής της μουσικής ήταν σ’ ένα τέτποπ περιβάλλον. Εγώ καταλαβαίνω αυτό το περιβάλλον από τους στίχους των παλαιών τραγουδιών.

14

υ.σ:η τοποθέτησή μου:)αφορούσε καθαρά το τελευταίο κομμάτι της τοποθέτησης του κωστα φέρρη,επειδή κι εγώ εχω βαρεθει το ιδιο τροπαριο…

15

Αυτό, Μάρθα, ισχύει μόνο για την «πρώιμη» εποχή του ρεμπέτικου, που τη λέμε «εποχή της ανώνυμης δημιουργίας» (το σμυρναίικο εγώ δεν το εντάσσω στο ρεμπέτικο). Αυτό μάλλον εννοεί και ο Φέρρης, λέγοντας ότι «είχε από την αρχή πλατειά απήχηση σε όλα τα στρώματα»: Σμυρναίικο, «Πειραιώτες» και τη συνέχεια. Και με αυτό δεδομένο, δεν μπορούμε να το ονοματίσουμε «υποκουλτούρα» ακόμα και με θετική έννοια. Τώρα, αυτά που (σωστότατα) λέει ο Παναγιώτης ότι το ρεμπέτικο θα αποτελέσει κομβικό σημείο στις συζητήσεις περί αυτοπροσδιορισμού και νεοελληνικής ταυτότητας ισχύουν για πολύ παλαιότερες εποχές. Σήμερα το ρεμπέτικο (του οποίου η δημιουργική φάση έχει πεθάνει, εδώ επιμένω) δεν είναι πιά mainstream. Το ρεπερτόριο του σημερινού mainstream, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, δεν νομίζω να προσφέρεται για εκείνη την πολιτισμική ομογενοποίηση που εμείς θα θέλαμε….

16

Για μένα η εποχή της ανώνημης δημιουργίας είναι η αρχή του ρεμπέτικο (σκέφτομαι για παράδειγμα το μπουζούκι, τους ρυθμούς, γνωστά παλιά τραγούδια όπως "ήσουνα ξυπόληθη, τραγούδια της φυλακής, μάγκικα τραγούδια, παλιά χασικλήδηκα τραγούδια.

Αυτά που έγραψε ο Παναγιώτης μου άρεσαν και αν ακόμα δεν ξέρω πότε για σας άρχισε το ρεμπέτικο.

Τώρα ξαναδιαβάζω το “Ο Ορφέας στον υπόκοσμο” και παρατήρησα ότι ο Gauntlett επίσης έγραψε ο μύθος και η μυθοποίηση του ρεμπέτικου, ενδιαφέρον!

17 
Τα σεβη μου Κυριε Φερρη!!!Φευγω λιγο απο το θεμα της συζητησης αλλα θα μου επιτρεψετε να εκφρασω την αποψη μου ,για  αυτο που αναφερατε!!!!

Και φυσικα και δεν πεθανε το ρεμπετικο .Οσο υπαρχουν μαγκες αλλα και ψευτομαγκες σε αυτην την χωρα παντα θα ακουγετε.Την λεξη μουσειο την χρησιμοποιησα και εγω σε ενα αλλο μηνυμα, αλλα με αλλη εννοια !!!Και δεν χρειαζεται να ταριχευτη κανεις!!!
Εννοουσα οτι εαν φτιαχτει καποτε,καπου,ενα μερος(για να μη χρησιμοποιησω παλι την φοβερη λεξη μουσειο),που θα μπορουν, η σημερινη και οι μετεποιτα γενειες,να το επισκεφτουν ,να δουνε π.χ μερικα προσωπικα αντικειμενα του Μαρκου,φωτογραφιες του,ολοκληρο το αρχειο με τα τραγουδια του,να μπορουν σε ενα μονιτορ να ξεφυλλισουν και να διαβασουν αρθρα που γραφτηκαν,σε εφημεριδες της εποχης,ντοκυμαντερ,…κ.τλ.,και αυτο για ολους τους ρεμπετες και τις ρεμπετισες,η γνωμη μου ειναι οτι με αυτο το εργο:
Πρωτον θα ειναι μια πολυ μεγαλη τιμη για αυτους τους ανθρωπους,που με την μουσικη και τα τραγουδια τους βαλανε τα θεμελια για την μετεπητα πορεια του λαικου τραγουδιου,
και Δευτερον, οσες δεκαετιες και να περασουν ,αυτο το μεροςπαντα θα ειναι εκει, και θα μπορει ο καθενας και να το επισκεφτει,να χαζεψει,και να παρει πληροφοριες, !!!
Μπορει να ακουγεται παραξενα αυτη η ιδεα,αλλα μην ξεχνατε οτι τα χρονια περνουν.Ποιος ξερει κανεις μετα απο 200 χρονια πως θα ειναι τα πραγματα!!!
Για εμας ολα αυτα ειναι σαν να γινανε εχτες.Ο καθενας απο εμας ,ακομα και σημερα μπορει να ρωτησει τα παιδια του Μαρκου και να ακουσει απο πρωτο χερι ιστοριες για αυτον .Πολλοι απο εμας εχουν γνωρισει και προσωπικα μερικους απο αυτους τους Θρυλλους!!Ειναι σαν να τους βλεπεις μπροστα σου ακομα!!!
!Αλλα τι γινεται μετα απο 200 χρονια?
Γνωρισα απο πρωτο χερι καποιον, αυθεντικο ρεμπετη απο Πειραια ,που αν και επεξε με πολλους θρυλλους της μεγαλης Πειραιωτικης σχολης ,εγραψε και μερικα τραγουδια, εμεινε ανωνημος μεχρι τον θανατο του.Το μεγαλυτερο του ονειρο ξερετε πιο ηταν?Να κανει εναν δισκο για να μη ξεχαστει ποτε το ονομα του.Και ξερετε τι εμεινε απο αυτον ?Μερικα ιδιωτικα βιντεο ,και κατι ψευτοηχογραφησεις.Αν δεν υπηρχαν και αυτα κανενας δεν θα ηξερε το ονομα του!!!
Τωρα που μετα απο τοσα χρονια, κοπου και αγωνα, απο ολους εσας ,που μαζεψαν τοσα πολλα στοιχεια ,αρχεια… κ.τ.λ.για το ρεμπετικο και για τους ρεμπετες νομιζω οτι ειναι και ο καταλληλος καιρος για γινει κατι τετοιο.
Και κατι αλλο.Καποτε οι πολιτικοι και η εξουσια ,τον κυνηγαγαν τον Μαρκο,και του απαγορευαν τα τραγουδια του.Στην σημερινη εποχη ,οι πολιτικοι γινανε ολοι μαγκες,και χορευουν ζειμπεκιες με τα τραγουδια του!!!(Ρε πως αλλαζουν οι καιροι!!) Τελος παντων, ισως συμφωνησει και βοηθησει και η πολιτεια για αυτο το εργο!!!
Στο κατω κατω δεν θα γινει τιποτα κακο.Αυτη ειναι η προσωπικη γνωμη μου,συγγνωμη αν σας κουρασα και σας ευχαριστω πολυ.
Με εκτιμηση,ενας φιλος του ρεμπετικου. :089:
Υ.Γ.Συνχωρεστε με για τα ορθογραφικα μου λαθη,λειπω πολλα χρονια απο την πατριδα!!!

18

Μα φυσικά, φίλε μου, και δεν παρεξήγησα το δικό σου “μουσείο”.
Αυτό που λες είναι αίτημα χρόνων, και δεν ξέρω τι φταίει που δεν πραγματοποιήθηκε.
Βλέπεις ο καθένας δουλεύει από μόνος του, κι όταν συναντιόμαστε είναι γιά να… διαφωνήσουμε!

Αλλά έμαθα π.χ. πως στην Αγιάσο, ένας τρελλός δάσκαλος, έκανε ένα εκπληκτικό “Αναγνωστήριο” όπως το ονόμασε, όπου εκτός από τις συλλογές που διαθέτει (βιβλία, δίσκους, ηχητικά και γραπτά ντοκουμέντα κ.λ., με θέμα την Παράδοση ΚΑΙ το Ρεμπέτικο) και… ούζο, και το βραδάκι βγαίνουν τα όργανα! Αυτό είναι πρόταση!

19

Kαι είναι αυτονόητο οτι όποιος φίλος του φόρουμ τύχει να περάσει απο Αγιάσο καλοκαιράκι να στείλει Π.Μ να πιούμε τα ούζα μαζί:102:.Οσο για τις δραστηριότητες του Αναγνωστηρίου προετοιμαζόμαστε για την εκδήλωση <Λιτανεία του Μπαγλαμά> νεώτερα απο Σεπτέμβριο.

20

Γιώργο, θα είμαστε εκεί με το ΚΑΦΕ ΑΜΑΝ στις 1 Αυγούστου, γιά τα εγκαίνεια του Ελαιοτριβείου.
Δεν ξέρω αν θάναι πολύ “κυρελέ” εκεί (δεν το νομίζω), αλλά θα χαρούμε πολύ να σας γνωρίσουμε, και να κλέψομε ιδέες από το Αναγνωστήριο. Άϊντε, κι ίσως ήρθε η ώρα κάτι να γίνει.