Μπουζουκίστας;

Παιδιά, είναι φανερό ότι τέτοιες συζητήσεις δεν τελειώνουν. Ας κρατήσει ο καθένας τις απόψεις του, παρακαλώ.

θεσεις και αντιθέσεις νομίζω λέγεται η ενότητα

Γιώργο, εδώ διαφωνώ. Ποιος είναι ανάξιος να κρίνει; Εσύ μόνος σου δεν κρίνεις την Τετράδα ως καλή; Ή μήπως είναι κανείς άξιος να κάνει μόνο θετικές κρίσεις αλλά όχι αρνητικές; Το πολύ πολύ να δεχτούμε ότι είναι αναρμόδιος να κρίνει όποιος δεν έχει ακούσει αρκετά από τον μουσικό που κρίνει. (Εντάξει, καταλαβαίνω ότι το λες και λίγο ως σχήμα λόγου βέβαια.)

Όλες οι απόψεις είναι συζητήσιμες. Γι’ αυτό άλλωστε τις γράφουμε εδώ. Το μόνο που δε συζητιέται είναι το “εμένα μ’ αρέσει ο Χ, δε μ’ αρέσει ο Ψ”. Το νόημα του να πεις “μ’ αρέσει αυτό” είναι για να μας δώσεις ένα στοιχείο για τον εαυτό σου, αφού αλληλογραφούμε εδώ χωρίς να γνωριζόμαστε. Έτσι, το ποιος μας αρέσει το δηλώνουμε (άμα θέλουμε) στο προφίλ μας! Απάντηση όμως δεν υπάρχει: σ’ αρέσει; ε μπράβο! Όσο υπάρχει κάτι συζητήσιμο, ας συνεχίζουμε.

Παράδειγμα:

Α: Εγώ για τον τάδε μουσικό πιστεύω ότι (α), (β), (γ) [αρνητικές κρίσεις]
Β: Γιατί ρε μεγάλε, εμένα που μ’ αρέσει;
Α: Διότι έκανε το α, το β και το γ.
Β: Ναι, αλλά σκέψου ότι έκανε επίσης το χ, το ψ και το ζ [θετικές κρίσεις]
Α: Ναι δε λέω, από την άλλη όμως…

Στο τέλος μπορεί ο καθένας να μείνει με την άποψη που είχε εξαρχής.* Όμως αναδείχτηκαν πτυχές, ο ένας μπορεί να αναγκάστηκε να αναλύσει πράγματα που δεν είχε σκεφτεί, ο άλλος να έμαθε κάτι που αγνοούσε, να έψαξε να ξαναθυμηθεί τραγούδια που είχε καιρό ν’ ακούσει ή μισοξεχασμένες πληροφορίες όπου στήριζε τη γνώμη του, κλπ. κλπ… Αρκεί βέβαια να θέλουμε ν’ ακούσουμε τον άλλον.


Προσωπικά, σε πολλές συζητήσεις του φόρουμ έχω καταλήξει σε μια γνώμη διαφορετική από την αρχική μου, επειδή η άλλη πλευρά έφερε στοιχεία που αγνοούσα ή έδειξε οπτικές που δεν είχα δοκιμάσει. Άλλες φορές επίσης έχω ξεκινήσει από μια γνώμη κι έχω καταλήξει χωρίς καμία γνώμη, μόνο με μια αμφιβολία. Δεν υπάρχει τίποτε πιο δημιουργικό από την αμφιβολία.

Λέτε, δηλαδή, ότι δεν κατατέθηκαν ακόμα όλες οι θέσεις και οι αντικρούσεις τους. Εντάξει, ας περιμένουμε λοιπόν, αλλά καταθέτοντας θέσεις και αντιθέσεις, όχι επαναλαμβανόμενοι.

σχήμα λόγου ειναι εννοείται Pepe απλά μπορεί να ακούγομαι λίγο υπερβολικός αλλά αυτά είναι και τα κακά του ιντερνετικού διαλόγου

Αν και γνώμη δεν άλλαξα:019: δε βλέπω λόγο να μη συνεχίσουμε τη συζήτηση, εκτός αν θεωρείτε ότι φορτώνει το σάϊτ. Σε αυτήν την περίπτωση σβήστε την, αλλά σβήστε και πολλές άλλες που δεν έχουν λόγο ύπαρξης και φορτώνουν τζάμπα. Π.χ αγγελίες προ ετών ή μηνών κ.λ.π. Το λέω για την καλύτερη λειτουργία. Γιώργο νιώθω απολύτως άξιος να κρίνω το ΧΙώτη και οποιονδήποτε! Και ο Τσιτσάνης έπαιξε και έγραψε εκπληκτικά αλλά θα κρίνω (βάσει όσων ξέρω και πιστεύω) τον κακό χαρακτήρα του και τα δικά του προβλήματα, γιατί μπορώ! Ασχολούμαι τόσο με τη μουσική όσο και με την ιστορία του ρεμπέτικου οπότε όλα αυτά είναι διασκέδαση-σκέψεις τις οποίες θεωρώ χόμπυ και με ενδιαφέρουν. Ούτε άγαλμα θα στήσω ούτε τπτ. Είδα βέβαια ότι το είπες σα σχήμα αλόγου αλλά με τα παραπάνω θέλω να δείξω ότι δεν πρέπει να γενικεύουμε!:slight_smile:

Το μόνο που δεν θα μπορέσει κανένας αναλυτης -γνώστης-μελετητής να προσεγγίσει ποτέ είναι ο ψυχισμός και το εγώ του κάθε καλλιτέχνη. Ιντερνετ είναι, ο καθένας εχει το δικαίωμα να γραφει ο,τι θελει επειδή μπορεί όπως λέει και ο Ανέστης.εγω σ αυτό το θέμα τελείωσα.
Και ναι κυριε συντονιστή μπορείτε να ησυχάσετε τώρα

Διαφωνώ φίλε Γιώργο, εάν αναφέρεσαι πχ. στον ψυχισμό παλιών συνθετών-μουσικών πιστεύω πως εφόσον λιώσεις στο παίξιμο και τη μελέτη “κάποιου”, υπάρχει μυστικός δρόμος να μπεις πολύ πολύ βαθιά στην ψυχή του. Όλο αυτό βέβαια προϋποθέτει Αφοσίωση και ταύτιση αλλά πιστεύω πως γίνεται.

Τώρα και εσύ με το δίκιο σου μπορείς να μου πεις πως θεωριτικολογώ και πως δεν υπάρχει τρόπος να επιβεβαιωθεί αυτή η προσέγγιση -
είναι απλά μια εσωτερική σιγουριά…

Και παρεπιπτόντως εμένα μου αρέσει το μπουζουκχτστζης

Και παρεπιπτόντως εμένα μου αρέσει το μπουζουκχτστζης

Αρκεί ώσπου να το πείς να μην έχεις καταπιεί τη γλώσσα σου!

Nίκο διαφωνώ κάθετα! Δεν υπάρχει κανένας μυστικός δρόμος για να μπεις στην ‘‘ψυχή’’ του συνθέτη! ο συνθέτης μουσικά εκφράζεται φανερά και σου δείχνει τι νιώθει-επιθυμεί του αρέσει να βγάλει από το τάδε τραγούδι. Δόξα το λαό υπάρχει μια πληθώρα δρόμων που μπορούν να μας κάνουν να εκφραστούμε. Από λύπη και χαρά, μέχρι θυμό και οργή…Σαμπάχ και πάει λέγοντας! Αυτό που μπορείς να καταφέρεις με τη μελέτη, είναι να μπεις στην παικτική ιδιοσυγκρασία-σκέψη του τάδε και του δείνα μπουζουξή. Μελετάς μαθαίνεις και βλέπεις π.χ τι θα έβαζε εδώ ο Μάρκος. Συμφωνούμε ότι αυτό είναι δύσκολο και απαιτεί τρομερή μελέτη. Από κει και πέρα νομίζω ότι από ένα σήμειο και μετά, τουλάχιστον στα πειραιώτικα, δεν εκφράζαν τόσο πολύ ψυχικά συναισθήματα, όσο παικτικά-αισθητικά, του στυλ ‘‘ηχογράφηση κάνουμε, ας την κάνουμε ωραία’’, απλά οι ίδιοι παίκτες-συνθέτες είχαν τέτοιες ζωές που τους έβγαινε και στο παίξιμο κάποιο μέρος. Αυτό δεν ανακαλύπτεται με τη μελέτη. Π.χ αν λιώσω πάνω στο ‘‘Φουμέρναμε ένα βράδυ’’ δε θα μου έρθει ξάφνου ο ψυχισμός του Μάρκου εκείνη του στιγμή Π.χ’‘Θέλω να πιω φούντα και να μαμήσω στα Βούρλα’’!:110: Αλλά αυτό με την εσωτερική σιγουριά που λες στο τέλος μπορώ να το δεχτώ. Άμα σε καλύπτει μια σκέψη για ένα τραγούδι τότε αυτό να θεωρείς σωστό και να’σαι σίγουρος ότι είναι, γιατί ο καλλιτέχνης που έγραψε ένα τραγούδι ξέρει πως αυτό θα ερμηνευτεί διαφορετικά (συνήθως) από τον καθένα. Εγώ μπορεί με τις Βεργούλες να σκέφτομαι αυτό εσύ εκείνο…
Φιλικά πάντα…

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 18:38 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 18:34 —

Για ψυχισμό και ιδιοσυγκρασία, δόξα το λαό υπάρχουν πολλές αυτοβιογραφίες-συνεντεύξεις-μαρτυρίες για να βγάλουμε κάποια γενικότερα συμπεράσματα…

Κ. Πολίτη με όλο το θάρρος , πιστεύω οτι εχουν μια τάση στο φορουμ να κλειδώνουν σχετικά σύντομα τα θέματα,- με μια αίσθηση ματαίοτητας - πράγμα που δε βοηθάει στην “κίνηση” του.

Αν, φίλε αλχημιστή, εννοείς ότι “ντόρος δεν γίνεται”, συμφωνώ. Κάποιοι από εμάς προτιμούν “κίνηση για την κίνηση” με αντιπαραθέσεις όπου στόχος είναι “να βρώ και άλλο επιχείρημα και αν δεν βρώ, να αναδιατυπώσω το υπάρχον τουλάχιστον, ώστε να μπορώ να παραμείνω στη συζήτηση”. Άλλοι αρκούνται στο “είπα την άποψή μου, είπες τη δική σου, δεν πρόκειται ο ένας μας να πείσει τον άλλον άρα, μάταια η όποια συνέχεια”. Σε αυτούς ανήκω και το έχω δηλώσει, αλλά βέβαια δεν μπορώ και να υποχρεώσω όλους να τηρούν αυτή τη στάση.

Μήπως θυμάσαι να μας αναφέρεις, πριν πόσον καιρό κλειδώθηκε κάποια συζήτηση, και ποιός ήταν ο λόγος;

Παιδιά, ψυχραιμία και παρεξηγήσατε.
Δεν μίλησε ως συντονιστής ο άνθρωπος, ούτε ανέφερε κάτι περί κλειδώματος. Ιδού.

Γι’ αυτό και το θέμα παραμένει ανοιχτό εξάλλου. Απλά, κουράζει να λένε 2 άτομα το ίδιο πράγμα συνέχεια.

Συνεχίζουμε λοιπόν.

Ειναι απλο. Μπουζουκιστας, Μπουζουξης σιγα το πραμα. Εγω νομιζω οτι ειναι Μπουζουκιερης!

Το κτσης και ξης ειναι απαξιωτικα! Λοιπον μιας και δεν τοποθετηθηκα πουθενα σε ολο το θεμα τοποθετουμε τωρα. Ανεστακο ο Χιωτης υπηρξε υπερηρωας του μπουζουκιου για την εποχη του και να σου πω και κατι? Ακομα μπροστα ειναι… Και ναι εκανε μεγαλη αλλαγη στο οργανο… Το εκανε ποιο αρμονικο. Ο χιωτης επαιζε και ουτι ,βιολι και πιανο… Εξισου καλα τα εγχορδα εκτος απο κιθαρα που ηδη την αναφερες… Τωρα το σωστο ειναι Μπουζουκιστας,κιθαριστας,βιολονιστας,κρουστος και παει λεγοντας… Τα αλλα ολα ειναι απαξιωτικα οπως και το Φανταρος στο σταρτο ειναι απξιωτικο… Στρατιωτης λεγεται κανονικα. ciao

‘‘Το κτσης και ξης ειναι απαξιωτικα’’, αν δεν κάνεις πλάκα η απάντηση μου είναι ‘‘με το μυαλό σου’’ και το λέω χωρίς να θέλω να ειρωνευτώ.
Τώρα φράσεις του στυλ ‘‘πιο αρμονικό’’ δε δύναμαι να τις κατανοήσω οπότε δεν απαντώ. όσον αφορά αυτό που λες για τους φαντάρους παίζει και να έχεις δίκιο αφού υπάρχουν και οι ζαπατίστας… Απλά παίζει κάτι που δεν αντιλαμβάνεσαι φίλε. Δεν συμπίπτουμε πουθενά και θα συμφωνήσω ότι η συζήτηση δύσκολα βρίσκει άκρη. Έγω έχω σαν αγαπημένους το μάρκο κ.λ.π. εσύ τον ζαμπέτα και τον Πάνου (που τους αγαπώ), άρα εξ αρχής βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Για μένα υπερήρωας είναι αυτός που το καθιέρωσε όταν ήταν ισότιμο με το διάολο τον ίδιο, όχι όταν το έπιανε ο καθένας. Να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα : ΔΕΝ ΜΙΣΩ ΤΟ ΧΙΩΤΗ, ΟΤΙ ΛΕΩ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΓΟΥΣΤΟΥ!!

Το ψαχνετε και δεν θα βρειτε ακρη.
Η λεξη μπουζουκι ειναι τουρκικη.
Ταιριαζει καλυτερα το μπουζουκτζης ή μπουζουξης.

Αυτος που κατασκευαζει μπουζουκια ,πως λεγεται;
Σιγουρα οχι μπουζουκοποιος.

Αυτος ομως που κατασκευαζει κιθαρες,λεγεται κιθαροποιος.

Που θελω να καταληξω;
Οτι δεν μπορουμε να κλεινουμε λεξεις τουρκικες και αλλων χωρων.
Αυτος που φτιαχνει μπακλαβαδες θα λεγεται παντα μπακλαβατζης.
Δεν θα λέγεται ουτε μπακλαβοποιος ουτε μπακλαβιστας.

Το μπουζουκι ειναι περσικης καταγωγης. Οχι τουρκικης. Επομενως δεν μπορει να ειναι τουρκικη λεξη

Αυτος που κατασκευαζει κιθαρες οπως και ολοι οι υπολοιποι λεγονται Οργανοποιοι και οχι κιθαροπιοι βιολοπιοι λυροπιοι και αλλα σαχλα.

Αλλα ενα ειναι σιγουρο ο καθενας το λεει οπως εχει μεινει στα αυτια του και τον βολευει να το λεει… Το ποιο ειναι σωστο… Στην ελλαδα ζουμε δυστηχως εχουμε ελλειψεις στην γλωσσα συν ολα τ αλλα

Διαφωνώ με τη λέξη που υπογράμμισα:

Μπορεί και παραμπορεί. Τα ταξίδια των λέξεων από λαό σε λαό δεν ταυτίζονται με τα ταξίδια των αντικειμένων που ονομάζουν αυτές οι λέξεις.

Δε θα ήθελα να το παραγλωσσολογίσουμε το πράγμα, αλλά αφού η συζήτηση είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό γλωσσολογική να αναφέρω ένα πολύ χαρακτηριστικό και κατανοητό σε όλους παράδειγμα: Μερσεντές, που λέμε συνήθως στα ελληνικά, είναι η γαλλική προφορά του Μερτσέντες, που είναι γερμανική μάρκα. Εμείς λοιπόν εισάγουμε γερμανικά αυτοκίνητα και τα ονομάζουμε στα γαλλικά. (Χώρια που Μερτσέντες πάλι είναι η γερμανική προφορά του ισπανικού ονόματος Μερθέδες, που για κάποιο λόγο το επέλεξαν οι Γερμανοί εργοστασιάρχες ως όνομα του αυτοκινήτου τους.)

Noμιζω οτι ετσι ονομαζοταν η κορη του αφεντικου (της εποχης)…