[Δεν είμαι και πολύ μέσα στη θεματολογία, αλλά είναι κάτι που θα ήθελα να συζητήσω και πιστεύω ότι εδώ θα βρεθούν άνθρωποι με κάποια άποψη επί του θέματος.]
Είχα μια εμπειρία με την τηλεόραση, που θα προσπαθήσω να τη συνοψίσω όσο γίνεται σύντομα και περιεκτικά, για να ρωτήσω όσους έχουν ανάλογες εμπειρίες αν είναι κάτι που συνηθίζεται.
Εδώ στο Ηράκλειο, που η κοινωνία είναι τόσο μικρή ώστε μπορεί κανείς εύκολα να συναντήσει τους πάντες, παίζω εδώ και λίγο καιρό με μια παρέα. Είμαστε τέσσερις, παίζουμε κρητικά, και είμαστε στις αρχές, δεν το 'χουμε δέσει πολύ καλά ακόμα.
Έπεσε από τον ουρανό μια πρόσκληση να παίξουμε σ’ ένα τοπικό κανάλι. Σαν τους χάνους, πήγαμε χωρίς να ρωτήσουμε τίποτε. Τελικά απεδείχθη ότι πρόκειται για ένα μουσικό πρόγραμμα που δεν το λες ακριβώς εκπομπή, αφού μόνο τραγούδια παίζουμε, δεν υπάρχει συζήτηση ή παρουσίαση των μουσικών ή τίποτε παρόμοιο. Γυρίστηκε σε συνθήκες αρπακολλατζήδικες (περίπου τρεις ώρες πραγματικός χρόνος, από τη στιγμή που τελείωσε η ρύθμιση του ήχου μέχρι το σχόλασμα, για μιάμιση ώρα τηλεοπτικό χρόνο, όταν για κάπως προσεγμένο αποτέλεσμα δεν είναι σπάνιο ο πραγματικός χρόνος να είναι 5πλάσιος του τηλεοπτικού), εντελώς αντίξοες προκειμένου να παίξει κανείς κάπως ζεστά και ευχάριστα, με τη διαρκή πίεση των τεχνικών που βιάζονταν μην τους καθυστερήσουμε. Ο εκπομπάτορας που μας είχε κάνει την πρόσκληση δεν ήταν καν παρών. Δεν υπήρχε κανείς που να μας προσέξει λίγο, ούτε σαν ανθρώπους (π.χ. καλησπέρα παιδιά, είμαι ο Τάδε, αυτό που θα θέλαμε από σας είναι τούτο κι εκείνο, ο τρόπος που δουλεύουμε είναι αυτός κι αυτός, ό,τι θέλετε πείτε το σ’ εμένα, αλήθεια τι κομμάτια παίζετε; τι φάση είστε; πώς σας λένε έστω;) ούτε σαν μουσικούς ή σαν αυτούς που θα δείχνει η εκπομπή (που σ’ όλη της τη διάρκεια θα φαίνονται τέσσερις κακομοίρηδες, μέτριοι μουσικοί, χωρίς μπρίο και με ένα σωρό λάθη, όχι μόνο μουσικά αλλά και εικόνας, π.χ. χαρτιά που τα παίρνει ο αέρας και τα μαγκώνει ο λαουτιέρης με το πόδι κλπ.).
Φυσικά, μπορούσαμε να ρωτήσουμε πριν πάμε και δεν το κάναμε, αυτό είναι δικό μας σφάλμα. Αλλά μου φαίνεται λίγο περίεργο: έχεις μιάμιση ώρα που πρέπει να τη γεμίσεις, σ’ τη γεμίζουμε εμείς τζάμπα, και μας φέρεσαι σα να σου χρωστούσαμε κιόλας. Υπάρχει άραγε ακόμη η αντίληψη του 1980 ότι το να σε δείξει η τηλεόραση είναι κάτι σπουδαίο, ανεξάρτητα τι σε δείχνει να κάνεις (π.χ. να εκτίθεσαι), και ότι άρα πρέπει να είσαι ευγνώμων; Ποιο προηγούμενο τού δίνει τον αέρα να αντιμετωπίζει έτσι τους καλεσμένους;
(Σημειωτέον ότι από τεχνικούς μόνο ηχολήπτες είδα. Οι κάμερες πήγαιναν δεξιά αριστερά μόνες τους, χωρίς άνθρωπο. Ήγουν, φτήνια και αρπακόλλα.)
Δε θα με πείραζε τόσο, για μια εκπομπή που προφανώς κανείς δε βλέπει, απλώς την αφήνουν να παίζει καθώς πλένουν τα πιάτα. Αλλά ένας να βρεθεί να την ανεβάσει στο ΥΤ, η ρόμπα μας θα παραμείνει εκεί για πάντα.
(Μια φορά έχω προσκληθεί στο Αλάτι της Γης, και άλλη μία έδωσα μια σύντομη συνέντευξη για μια μουσική εκδήλωση στο Κανάλι της Βουλής. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν έτσι. Σε ραδιόφωνα έχω πάει αρκετές φορές, αλλά δεν είναι συγκρίσιμο.)