Ο βασικός λόγος για το πρόβλημα του επαγγελματικού προσανατολισμού των νέων είναι η ανασφάλεια στον ιδιωτικό τομέα, κατά καιρούς συνδεδεμένη και με τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας. Έτσι, όλοι θέλουν να πετύχουν στις εξετάσεις για να διοριστούν. Όσοι δεν πετύχουν, το ρίχνουν στο «σύστημα» που προωθεί τα «δικά τους παιδιά», όταν εμείς τυχαίνει να μην μπήκαμε σε σχολή (αλλοιώς, ούτε γάτος ούτε ζημιά, είμαστε εμείς τα δικά μας παιδιά). Φυσικά, τα δικά μας παιδιά έχουν τα μέσα για καλή (και ακριβή) προετοιμασία για τις εξετάσεις.
Όσοι πετύχουν και, αργότερα, διοριστούν, «σταδιοδρομούν» σε μια καριέρα όπου το μοναδικό ζητούμενο είναι να μην δώσεις αφορμή για προσωπικές προστριβές, δεν θα σε απολύσουν αλλά υπάρχουν και άλλες μεθοδεύσεις. Η επαγγελματική επάρκεια πάντως, έρχεται σε τέταρτη ή πέμπτη μοίρα. Ο μισθουλάκος (που τα τελευταία χρόνια δεν είναι και πενταροδεκάρες) πέφτει κανονικά και πλέον, η μόνη προοπτική είναι η σύνταξη. Για τους κάπως πιο δραστήριους, άντε και κάποια επιπρόσθετη ενασχόληση εκτός υπηρεσίας.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, και επειδή η άρση της μονιμότητας θα φέρει ένα σωρό επιπλοκές που όλοι τις φανταζόμαστε, έχω άλλη πρόταση, που θα παρουσιάσω με ένα παράδειγμα: κατά τη δεκαετία 50 ο πατέρας μου συζητούσε με φίλο και συνάδελφο, αρχιμηχανικό στα τρένα (ΣΕΚ τότε) και άκουγε την απογοήτευσή του γιατί ο καλύτερος μηχανικός του, νέο παιδί, είχε υποβάλλει παραίτηση. Ως λόγο είχε προβάλλει στο διευθυντή του το χαμηλό μισθό. Στιχομυθία: –Καλά, και πόσα παίρνεις; -Τόσα. – Πόσα χρόνια υπηρεσίας έχεις; - Τόσα. –Και παραπονιέσαι; Εγώ, με 28 χρόνια υπηρεσία και παίρνω τόσα. – Ακριβώς για αυτό φεύγω, κύριε Διευθυντά.
Εντάξει, λοιπόν, ασφάλεια αλλά με κάποιο αντίβαρο. Με την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο, μην περιμένουμε να λυθεί το πρόβλημα. Και βεβαίως, Άρη, οι τελευταίοι που θα ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν για να βελτιωθούν τα πράγματα είναι – τα μονοπώλια…. Όποιος βρεί τη λύση κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον.
Υ. γ. Σεμνόκουμπο δεν έχει, πάτα ζυγαριά! Αλλά με αιτιολόγηση!
